Brocken Marathon 2022

Bij de Brockenstein

Mijn vierde Brocken Marathon is een feit! Nu de Brocken Challenge qua inspanning en afstand zo langzamerhand te hoog gegrepen is vormt de Brocken Marathon (onderdeel van de Harz Gebirgslauf) een mooi alternatief. Vanzelfsprekend ontbreekt de heroïsche aankomst in sneeuw, kou en schemerdonker op het Brockenplateau, maar daar staat veel tegenover. In de eerste plaats de Brocken zelf. In plaats van aan het eind vindt de passage nu ongeveer halverwege plaats, dat betekent voor mij rond half twaalf. Dat is na ongeveer 19 kilometer,  twee en een half uur na de start in Wernigerode.  Een heel andere Brocken vertoont zich dan tijdens de BC! Dan is die vrijwel verlaten omdat de laatste trein met toeristen al lang naar beneden is gereden. Donker, ijzig en stormachtig ligt het plateau onder het rode licht van de televisietoren. Nu, tijdens de Brocken marathon is het er druk en tijdens de afdaling langs de Brockenweg komt je een eindeloze stroom wandelaars, fietsers en door paarden getrokken huifkarren tegemoet. Het ‘Brockengevoel’ speelt zich nu echter op een andere plaats af en wel tijdens de steile beklimming die via de ‘Kleine Brocken’ loopt. Kille windstoten en spookachtige mistflarden die tussen de gekromde sparren en kale rotsblokken kronkelen vormen een mystieke entourage terwijl je meter voor meter omhoog zwoegt langs de Hirtensteig. Een stijging van 400 meter in twee kilometer, gemiddeld 20% dus, hier en daar nog een stuk steiler.

De Hirtenstieg

De eigenlijke passage van het Brockenplateau is maar kort en voor je het weet gaat het alweer omlaag. Maar dan volgen nog ruim 20 prachtige kilometers over stenige paden langs diverse ‘klippen’ (rotsformaties), over door de sparrenziekte vrijwel kaalgeslagen hellingen met fantastische uitzichten, alsmaar naar beneden totdat je in de verte het kasteel van Wernigerode ziet. Nu lijkt het makkelijk, 20 kilometer afdalen, maar dat is het allerminst. De hartslag is voortdurend hoog (zo’n 160 gemiddeld) en het is een aanslag op knieën en kuiten. Slechts op twee plaatsen moet er nog even geklommen worden, een welkome afwisseling! Gelukkig is er gezorgd voor meerdere goed uitgeruste verversingsposten waar je even kan uithijgen onder het genot een versterkende warme haverdrank (met een minder smakelijke term ‘Schleim’ genoemd).

In de afdaling, ter hoogte van Hohnekopf (29 km)

Het ging echter niet helemaal van een leien dakje. Want na ongeveer 35 kilometer merkte ik dat ik met mijn bovenlijf oncontroleerbaar naar links begon te hellen. Ik kon het niet verhinderen, wat ik ook probeerde. Het was alsof ik geen kracht meer in mijn bekken had. Op het laatst werd het zo erg dat ik nauwelijks rechtuit kon lopen en zelfs stukjes moest gaan wandelen. De laatste 2 kilometer werden daardoor een lijdensweg en ik was bang dat ik door de EHBO uit de loop gehaald zou worden. Dat gebeurde gelukkig niet en met een laatste krachtsinspanning om rechtop te blijven staan kwam ik in 5 uur 20 onder het finishdoek door. Niet eens zo slecht, in aanmerking genomen dat ik door de problemen zeker 10 minuten had verloren.

Scheef over de finish

Vreemd genoeg was het probleem na de finish meteen verdwenen en was er niets aan de hand. Ik heb later mijn fysio geraadpleegd. Volgens hem had het te maken met een verzwakking van de bekkenspieren, mogelijk als nasleep van de val tijdens de Harzquerung dit voorjaar (ja weer die Harz). Misschien dat ook de leeftijd meespeelde. Zelf dacht ik ook nog aan de nieuwe schoenen die ik droeg en die nog niet ingelopen waren. Gelukkig wijst niets op een herseninfarct, want dan zouden de klachten (eenzijdige spierverzwakking) ook na de finish moeten hebben aangehouden. In elk geval moet ik nu wel spierversterkende oefeningen gaan doen, want in november is alweer de Hoge Venen marathon en dan wil ik dit niet nog een keer meemaken…

Op het mistige Brockenplateau, 5 graden.

8 oktober 2021
Brocken Marathon
5:20:02
7 van 11 M65
298 van 349 M
359 van 433 M/V
Route
Fotos

 

Gehavend door de Harz (Harzquerung 2022)

Twee jaar gelden had ik me ingeschreven voor de Harzquerung. Een ultraloop van Wernigerode naar Nordhausen die van noord naar zuid de gehele Harz doorkruist. Maar dat ging indertijd allemaal niet door vanwege de corona pandemie. De organisatie is echter zo vriendelijk geweest om de inschrijvingen van 2020 door te schuiven naar 2022. Toen ik daarvan bericht kreeg hoefde ik natuurlijk niet lang na te denken, want ja, de Harz daar heb ik wat mee.

Zo geschiedde dus. Met de trein naar Wernigerode en logement genomen in mijn favoriete pension Haus Marga. De datum van de loop was bijzonder: 30 april is de Walpurgisnacht. Maar behalve een paar heksen heb ik er niet veel van gemerkt. Misschien dat het bovenop de Brocken wel anders was…

Het is wel bijzonder om nu door de Harz te lopen. Door het massale afsterven van de sparren lijkt het wel een maanlandschap. Volkomen kaalgeslagen omdat de dode bomen massaal ongevallen of omgezaagd en afgevoerd zijn. Dat levert bijzondere en ongekende vergezichten op. Zo was met dit heldere weer langs het grootste deel van de route in de verte de Brocken te zien.

Een kale vlakte met in het midden op de achtergrond de Brocken

Het parcours is goed beloopbaar. Dat kwam deels ook omdat vanwege de genoemde houtkap werkzaamheden en het gevaar van omvallende bomen het oorspronkelijke parcours niet overal veilig beloopbaar was. Daardoor moesten bepaalde bospassages vermeden worden en liepen we om over bredere en vlakkere paden. Daardoor was de route geen 51 km maar 53,5. Ondanks dat zaten er een paar heel steile gedeeltes tussen en omdat ik geen stokken bij me had was ik blij dat de ondergrond droog en niet glibberig was. En toch ging het nog mis.

Een weg banen door wat eens een sparrenwoud was

Op 36,5 km bij het plaatsje Netzkater op het laagste deel van de route kwam ik zwaar ten val. Het gebeurde op een ogenschijnlijk goed beloopbaar vlak stuk, vlak voordat we scherp linksaf moesten om naar het hoogste punt van de route, de Poppenberg van ruim 600 meter, te klimmen. Ik keek naar links waar ik de lopers voor mij al omhoog zag gaan en zei bij mezelf ‘we gaan zo meteen klimmen’. Op datzelfde moment sloeg ik plat voorover op de scherpe steentjes. Geen idee hoe dat kwam, waarschijnlijk even niet opgelet en achter een uitstekende kei blijven hangen. Ik lag helemaal open, het was geen gezicht en ik had doffe pijn in een rib.  Er werd door andere lopers hulp aangeboden maar door alle adrenaline was ik zo weer op de been. Na wat steentjes uit armen en benen gepeuterd te hebben ging ik weer verder. De schade leek mee te vallen, maar wat een klap was dat!

Schade na de valpartij

De klim die nu volgde was in mijn toestand niet fijn, maar daarna kwam ik geleidelijk weer in mijn loopritme. De afdalingen waren wel pijnlijk voor mijn gekneusde (?) rib, maar ik heb de resterende 17 km toch vrij gemakkelijk voltooid. Na de finish heb ik mijn schaafwonden door de EHBO laten schoonmaken en verbinden. Gelukkig kon ik de volgende dag (na een wat moeizame nacht)  1e klas met de DB terugreizen waardoor ik de nodige rust en ruimte had. Nu, twee dagen later, is de rib nog steeds wat gevoelig en het hele lijf stram en stijf, maar ik ga wat looprust nemen om goed te herstellen.

Op de Zillierbachtalsperre

41e Harzquerung 2022
53,5 km 1403 phm
7:14:38
261e van 347
12e van 15 M65

Route
Foto album

Dertiende keer op de Brocken


Opnieuw naar Wernigerode! Nu met de trein met als doel: de 43e editie van de Brocken Marathon (Harz Gebirgslauf). Jazeker, het mag weer! Voor mij was het de derde deelname (eerdere edities: 2019 en 2013). Met de vorige twee edities en de tien Brocken Marathons meegerekend was het dus de 13e keer dat ik hardlopend deze hoogste top van de Harz probeerde te bestijgen. Als het zou lukken zou het echter de 12e keer zijn, want bij de laatste BC was het helaas een DNF. Deze keer gelukkig niet: in 5u 16 minuten heb ik de ruim 43 km lange ronde over de ‘Gipfel’ voltooid.  Maar aangezien ik op 14 september ook bij de Brockenstein stond, als toerist weliswaar, was dit toch de 13e keer op de Brocken. Een heksengetal? Wie weet, want op de klim omhoog werd ik begeleid door twee echte ‘Hexen’.

‘Hexenstieg’

Hoe dan ook, het was schitterend weer, kraakhelder en dus zonovergoten met fenomenale uitzichten vanaf de ‘Eisernen Tisch’ en natuurlijk de Brocken zelf. De temperatuur van een graad of 10 (een frisse 3 C bij de start) in combinatie met de zwakke oostenwind maakte het tot ideaal loopweer. De goede voeding onderweg (haverextract oftewel Schleim, maltbier (!), cake, chocola, zoutjes en noem maar op) zorgen er, met de juiste dosering ingenomen, voor dat de energievoorraad goed op peil bleef. Het resultaat was een probleemloze marathon waarbij er op de steile Hirtenstieg natuurlijk wel gewandeld moest worden. Je klimt daar 250 meter in 2 kilometer). Het hoogste punt van 1142 meter wordt bereikt na 19,4 km.

Doorkomst op de Brocken

De afdaling over de Brockenweg is aanvankelijk net zo steil, eenmaal op de Glashüttenweg neemt de gradiënt af, maar het blijft dalen tot op zo’n 32 km. Dan volgen er nog twee pittige klimmetjes, waarbij ook de imposante Renneklippen wordt gepasseerd. Vanaf 38 km is het dan alleen nog maar omlaag naar de finish op de ‘Himmelpforte’ in Hasserode. In dat laatste stuk volgende de VP’s elkaar in rap tempo op waardoor je nog net die ene extra calorieën-push krijgt. De kunst is dan om niet te lang stil te blijven staan want de beentjes zijn inmiddels wel wat zwaarder geworden.

Een indrukwekkende tocht door de herfstige, maar door de ‘Fichtensterbe’ helaas steeds kaler wordende Harz. Er zijn kilometerslange stukken waar geen boom meer staat en op andere plaatsen leveren de dode, kale en bleke stammen een surrealistisch beeld op.

De Brocken komt te tevoorschijn achter de kalende dennen

Maar alles dominerend, boven alles uitreikend en alles naar zich toetrekkend, door zijn ‘heksendraden’ met alles verbonden, ligt onaanraakbaar te midden van dat alles de Brocken. De talloze toeristen die als mieren over zijn kale plateau krioelen vallen in het niets bij zijn ongenaakbaarheid.

Brocken Marathon
9 oktober 2021
43,6 km 1272 phm
5:16:48
Route

Op de flanken van de Brocken

Brockenlicht. Uitzicht richting de Brocken vanaf het kasteel van Wernigerode.

Dit jaar waren we voor vakantie een weekje in Schierke. Ik dacht een appartement in Wernigerode geboekt te hebben, maar het bleek dus in Schierke te zijn. En nog wel aan de Brockenstrasse, niet ver van café Winkler, het nachtelijke verzamelpunt na afloop van de Brockenchallenge. Vanzelfsprekend zijn we vanuit Schierke met de Brockenbahn de Brocken opgegaan. Het was mijn 12e bezoek aan de Brocken, maar voor het eerst als toerist. We boften, want het was mooi zonnig weer met aangename temperaturen. Het uitzicht was schitterend.

De Brocken

Toen ik met mijn echtgenote vanaf het station richting het Brockenhotel liep en we de plaats passeerden waar ik 9 maal gefinisht ben in de Brocken Challenge kon ik niet verhinderen dat ik emotioneel werd. De herinneringen aan de aankomsten op het donkere en verlaten Brockenplateau, verwelkomd door het ratelaars draaiende BC team dat kou, sneeuw en windvlagen trotseerde totdat de laatste loper binnen was kwamen allemaal weer boven. Maar hoe anders was het nu! Overal mensen, mooi weer, een heerlijk zonnetje. Als BC deelnemers mochten we indertijd de Goethesaal van het hotel betreden, maar die was nu voor het publiek gesloten. De ‘Brockenwirt’ had buiten houten kiosken opengesteld waar men zich tegoed kon doen aan Bratwurst met frites.

We hadden nu alle gelegenheid om de Brockenkoepel te verkennen en een rondwandeling over de ‘Gipfelrundweg’ te maken, die onder andere langs het ‘Hexenaltar’ uit de Faust, het ‘Brockenuhr’ en de alpine botanische tuin gaat. Ook passeerden we het punt waar je vanaf Ilsenburg tijdens de Brockenmarathon omhoog komt (de Hirtenstieg). De terugweg hebben we lopend afgelegd, het eerste deel langs de Brockenstrasse en vervolgens langs de Alte Bobbahn en de Neuer Weg naar Schierke.

Het ‘Hexenaltar’ (Faust) op de Brocken

De dagen daarna heb ik in de vroege ochtend twee trainingen van elk ongeveer 13 km gelopen ‘op de flanken van de Brocken’ tussen 600 en ruim 900 meter hoogte. Het was een bijzondere ervaring om daar nu eens niet in georganiseerd verband, maar helemaal vrij, als een ‘local’, te lopen. De eerste route begon met een steile klim naar het station van Schierke (met de Feuerstein op 700 m) en vervolgens via de ‘Bahnparallelweg’ naar Eckerloch (870 m). Dan via de steile en door rotsblokken, stromend water en boomwortels moeilijk te belopen Eckerlochstieg (100 m afdalen binnen 1 km) terug naar de Brockenstrasse en zo naar Schierke.

Wegwijzer op de Eckerlochstieg

Bij de tweede route ben ik vanaf station Schierke naar de Ahrensklint gelopen (822 m) die ik ook beklommen heb via de ijzeren trap die daar aangelegd is. Het leverde een mooi uitzicht op. Vervolgens via de Glashuttenweg naar de ‘Brockenkinder’ (933 m) en vandaar via de Brockenstrasse en de Sandbrinkstrasse terug naar Schierke. Deze keer was het regenachtig en kil met mist boven de 900 m. Maar dat leverde wel een mystieke sfeer op.

De Ahrensklint

Alles bij elkaar een mooie voorbereiding op mijn 3e Brockenmarathon die ik op 9 oktober hoop te gaan lopen.

Route 15 september
Route 17 september
Foto album

11 maal Brocken,50 maal Buitenland

Am Gipfel

Voor de tweede keer heb ik deelgenomen aan de Brocken Marathon, onderdeel van de 42e (!) editie van Harz Gebirgslauf in Wernigerode. De vorige keer was exact negen jaar geleden, op 12 oktober 2013. Samen met de negen voltooide Brocken Challenges was dit dus de 11e ‘Brockenstieg’. En bovendien was dit de 50e (ultra)marathon op buitenlandse bodem.

Bij de ‘Eiserne Tisch’ op ruim 900 meter hoogte

Het is een bijzonder parcours. De eerste 19 kilometer gaan vrijwel constant omhoog, eerst nog geleidelijk, maar op de flanken van de Brocken die vanaf het noorden beklommen moet worden over de door het voormalige DDR-leger met ruwe betonplaten aangelegde weg is het stijgingspercentage rond de 20%. En dan loop je echt niet meer hard! Hier sloeg het weer zoals zo vaak plotseling om en werd het kil en nevelachtig terwijl er een stormachtige wind opstak. Indrukwekkend is ook de snelle verandering van het landschap. De mooie herfstbossen maken plaats voor sparrenwouden die tenslotte overgaan in een kale alpiene hoogvlakte. Na een kort fotomoment bij de ‘Brockenstein’ loop je dan aan de andere kant weer even steil naar beneden. De gemiddelde snelheid in het tweede deel ligt dan ook aanzienlijk hoger dan in het eerste. Maar denk niet dat 23 kilometer bergafwaarts rennen gemakkelijk is! Integendeel, het is een flinke belasting voor de knieën en de scheenbenen, wat zich dagen later nog laat voelen. Na opnieuw de prachtige herfstige bossen doorkruist te hebben, met en passant nog twee pittige klimmetjes, wordt er gefinished op de ‘Himmelpforte’ in Wernigerode, waar een gezellige samenkomst is met muziek en allerlei hapjes en drankjes. De dag erna heb ik nog volop van die mooie stad in de Harz kunnen genieten.

Een heel andere loop dan de winterse en ‘harde’ Brocken Challenge, maar wel met zijn heel eigen charme, een echte herfstloop. Ook een stuk drukker dan de BC, maar dat deert nauwelijks. In het tempo waarin ik loop finish ik tijdens de BC in de avond, en dan is de Brocken donker en verlaten. De laatste trein is dan al vertrokken. Maar ook nu waren er op het winderige en mistige plateau weinig mensen te zien, terwijl we ze tijdens de afdaling over de Brockenweg toch in drommen tegenkwamen.

De opbrengsten van deze editie kwamen voor een deel ten goede aan een project om nieuwe bomen in de Harz te planten ter vervanging van de sparren die met name in de lagere delen massaal ten gronde gaan aan de droogte (kilmaatverandering) en een explosieve toename van een voor de sparren schadelijke keversoort.

Of ik de BC nog een keer ga lopen weet ik niet. Maar de Brocken Marathon staat wat mij betreft in 2020 weer op het programma!

Brocken-Marathon
12 oktober 2019
42,2 km 1200 phm
5:10:19 netto (2u45m tot de top)
M65: 14e van 23
M overall: 503e van 636
Overall 592e van 777 (896 inschrijvingen)

Foto album

De Brocken de volgende dag, gezien vanaf Wernigerode

Die Unvollendete

Het leek zo’n goed idee: mijn geboortedatum als startnummer voor mijn 10e Brocken Challenge. Tegen enige vergoeding kon je binnen bepaalde marges je eigen startnummer kiezen. Maar het gevoel herboren te zijn bleef dit jaar achterwege. Integendeel, het had meer iets weg van een geleidelijk afsterven…

De Brocken dus niet gehaald. Na ongeveer 70 kilometer, bij Köningskrug (Braunlage) wierp ik in de kille duisternis de spreekwoordelijke handdoek. Of eigenlijk wierp ik hem niet, maar kreeg ik hem door iemand om de rillende schouders gedrapeerd. Met nog maar 5 minuten marge ten opzichte van de cut-off en nog 11 kilometer te gaan en nog 370 meter te klimmen naar een door orkaanwinden geteisterde Brockenspitze, moest ik de zinloosheid van het verder gaan onder ogen zien.

Terug naar het begin. Op vrijdagavond de traditionele briefing, ingeleid door de Didgeridoo bespeling door ‘race director’ Markus Ohleff, begeleid door zijn kinderen. Altijd weer een magisch moment, waarbij ook de door mij vanaf de Brockenbahn gemaakte foto van een winterse zonsondergang wordt getoond als onderdeel van een diapresentatie over ‘die Strecke’. Na enige inleidende woorden en het noemen van de sponsoren en goede doelen brak dan het voor mij grote moment aan: de ‘jubilarissen’ werden naar voren geroepen. Dit jaar waren het er drie die aan hun 10e BC begonnen. We kregen een mooie oorkonde uitgereikt door een van Markus’ kinderen. Geweldig.

De pasta-party was dit jaar in een naburige Lutherse kerk. Prima verzorgd. Voor de aangekondigde ‘BC-Andacht’ (religieuze muziek) blijkt echter weinig belangstelling te zijn. We hebben dan ook net een briefing van anderhalf uur achter de rug, moeten vroeg opstaan en ook nog van alles in gereedheid brengen.  Bovendien was het nog 20 minuten teruglopen naar de Reiterhof. Goed bedoeld, maar een beetje teveel van het goede…

De nacht. Verkeerde slaapzak meegenomen. Een oud vod dat ooit per ongeluk in een centrifuge was gestopt zodat alle voering aan één kant opeengepropt zat en er voor de rest geen enkele isolatie meer over was. Kortom: ijs- en ijskoud daar in die Reiterhof. Uiteindelijk toch nog wat geslapen met alle kleren aan en mijn jas uitgespreid boven op de ‘slaapzak’. Prima ontbijt weer om vijf uur in de ‘Alter Tanzsaal’. Biologisch en vertrouwd, heerlijke koffie.

Dan de start. Ja, het zou 5 boven nul zijn in Göttingen om 6 uur in de ochtend. Dat klopte ook wel, zij het dat het Göttinger Wald waar we de eerste 5 kilometer doorheen moesten deels op bijna 500 meter hoogte ligt. En daar was het gewoon spekglad aangevroren. Glibberen, glijden en langs de randjes van het pad lopen. Had ik nou maar mijn Yaktrax aangedaan! Even stoppen en die dingen aantrekken, maar nee hoor. De steile afdaling naar Mackenrode was gewoon niet te doen, althans voor mij niet. Hoe al die anderen dat gefixt hebben weet ik niet, maar met de ‘sweeper’ (die vanwege de gladheid van zijn fiets afgestapt was) vlak achter me kwam ik verreweg als laatste in het dorp aan. Slecht begin! Een hoop gestuntel voor iemand die al negen keer meegedaan heeft…

Eenmaal beneden was het gedaan met de gladheid en tot aan Barbis (42 km) ging het prima. Ik kwam daar 50 minuten vóór de cut-off tijd binnen. De Harz lag vóór mij en er was nog van alles mogelijk. Bodywarmer aan, Yaktrax onder en verder gaan! Vol goede moed nog steeds.

En dan volgt de ‘Entsäfter’. Twintig kilometer langs een stijgend pad door het Steinaër Tal. Vanaf hier wordt de wereld wit. Minder indrukwekkend dan in andere jaren omdat door de dooi en de stevige wind vrijwel alle sneeuw van de sparren was verdwenen. Ik heb vrijwel dat hele traject gewandeld, net als vorig jaar. Gevolg was dat ik op de Jagdkopf (km 54) nog maar twee minuten speling had op de cut-off. Dat werd me door een mevrouw op die post verteld. Maar volgens het loopschema bestaat er daar helemaal geen cut-off tijd! Je kan daar namelijk niet uit de race stappen. Die mensen stonden daar al uren in de kou en moeten natuurlijk hebben uitgezien naar het tijdstip dat ze daar konden opbreken. Het was toen bijna twee uur in de middag. Acht uur voor 53 km is zo slecht nog niet op dit parcours. Hoe dan ook, de moed zonk me door deze ‘schrikbarende’ mededeling behoorlijk in de schoenen.

Het tweede deel van de ‘Entsäfter’, naar Lauschebuche, was zo mogelijk nog zwaarder. Hier was een omleiding ingesteld vanwege grootschalige bosbouwwerkzaamheden. Daardoor moesten we ons een paar kilometer lang door een tientallen centimeters dikke, niet geruimde sneeuwlaag voortbewegen via de bandensporen die er in waren gedrukt door een eerder gepasseerde vrachtwagen van de organisatie. Zwaar werk. Dankzij de loopstokken kon ik mijn evenwicht bewaren en een beetje dribbelen. Tot aan de post bij Lauschebuche (62 km) bleef het lastig om door te lopen (hier en daar was het eerder schuifelen)  over het oneffen sneeuw- en ijsdek. Ik arriveerde daar nog 10 minuten binnen de cut-off tijd. Weer tijd gewonnen dus.

Het begon winderig te worden en daardoor voelde het veel kouder aan dan het was. Na een beker warme bouillon gedronken te hebben ploeterde ik verder richting de volgende post, Köningskrug, op 69 km. Ook nu was er van hardlopen geen sprake meer, maar zelfs gewoon lopen kostte al (te) veel moeite. Regelmatig moest ik even stoppen om bij te komen. Mijn energie was op, ik was uitgeput. Te weinig gegeten? Misschien, maar vooral mentaal zat het verkeerd. De Brocken, die al die jaren als een magneet aan me getrokken had, kon mijn belangstelling niet meer wekken. Kwam dat door het vooruitzicht van die storm daarboven? De gedachte aan een bord Pommes Frites in Café Winkler in Schierke werd een ware obsessie. De Brocken verkopen voor een bordje patat? Een uitgeputte en gedemotiveerde geest kan rare ideeën hebben. De blaar onder mijn linkervoet deed pijn bij elke stap in de kleffe  sneeuw, maar daar kon je aan wennen.  De twee lopers die steeds bij me in de buurt hadden gezeten waren in de witgrijze duisternis vóór me opgelost. Om in dit tempo de Brocken te bereiken zou ik nog meer dan twee uur moeten lopen, en het was al tegen zessen. Het werd donker en er begon ijsregen te vallen.

En zo knapte het in mij en ben ik in Königskrug gestopt, ondanks dat de official daar me nog probeerde over te halen om verder te gaan. Kennelijk was ik nog steeds binnen de tijd… De twee lopers die ik had moeten laten gaan arriveerden uiteindelijk om acht uur op de Brocken, de laatste van de twee zelfs net over achten, wat officieel te laat was maar door de vingers werd gezien. En ik zou nóg later zijn binnengekomen… Toen ik plaats had genomen in het busje dat me naar Schierke terug zou brengen barstte er een forse hagelbui los met een paar felle bliksemontladingen. Daar zou ik midden in gezeten hebben op weg naar Oderbrück and Beyond.

Ik ben nog steeds van mening dat ik de juiste beslissing heb genomen, hoewel het best wel knaagt om de foto’s van de finishers en de uitslagenlijst op internet te zien. Als ik niet zo getobt had in die eerste vijf kilometer was het misschien anders afgelopen. Vlak voordat de bus vanuit Schierke naar Göttingen vertrok werd er nog een bundeltje binnengebracht, dichtgebonden met een touwtje waaraan een houten schijfje zat met daarin ‘444’ gebrand. Dat waren mijn ‘Klamotte’ die naar boven waren gebracht om me daar om te kunnen kleden. Dat houten schijfje is nu mijn ‘medaille’ geworden, de herinnering aan een wel heel bijzondere editie. Het zou zo maar kunnen dat ik, als ik de kans krijg,  volgend jaar toch nog ga proberen om de 10e keer naar boven te komen. Maar misschien laat ik het hier ook wel bij. De Brocken die uiteindelijk toch de sterkste was. Ook bij grote componisten zoals Mahler en Beethoven was hun 10e symfonie net iets te hoog gegrepen en werd het een ‘Unvollendete’.

En 4-4-4 is een mooi getal, want het was ook de datum van mijn eerste marathon, op 4 april 2004,  de dag dat ik 50 werd.

Naschrift 4-11-2019: Inmiddels heb ik alweer meerdere marathons en ultra’s gelopen en ben ik tijdens de Brocken Marathon dit jaar toch nog op de ‘berg der bergen’ geweest. Ik vind het een mooi alternatief en hoop dat in 2020 nog een keer te kunnen doen. Want ik heb besloten om me niet voor de BC2020 in te schrijven!

Brocken Challenge 9-2-2019
Afgebroken bij Königskrug (69,5 km, 1500 phm)
11u20m
Route

Aankomst in Barbis

15e editie Brocken Challenge = 150e ultramarathon

De 15e editie van de Brocken Challenge was mijn 150e gelopen ultramarathon. Het ging niet vanzelf, maar met de 12u 29m was ik dik tevreden, temeer daar het er even naar uitzag dat ik de finish helemaal niet eens zou gaan halen.

Karakteristiek beeld van het eerste deel van de route. Tussen Landolfshausen en Seulinger Warte (km 12)

De Brocken Challenge (BC) bestaat grofweg uit twee gedeelten. De eerste 42 km van Göttingen naar Barbis heeft het parcours het karakter van een niet al te zware landschapsloop. Alleen de passage over de Hellberg op circa 23 km ‘ist ein bisschen trailig’. De eerste 5 km gaan door het Göttinger Wald omhoog. Hier lagen wat sneeuwresten maar het pad is daar goed beloopbaar. Voor het overige is het tot aan Rhumequelle (km 30) voornamelijk licht golvend akkerland waarover geasfalteerde wegen en paden gevolgd worden.
Dit jaar was de situatie op de Hellberg echter wat moeilijker door de vele omgewaaide bomen die over het pad lagen. Dat was een gevolg van de zware storm Frederike van 18 januari. In het laagland werden toen windstoten gemeten tot boven de 140 km/u, op de Brocken zelfs boven de 200 km/u! We moesten ons tussen de obstakels door een weg banen en dat had tot gevolg dat ik samen met een paar andere lopers verdwaald raakte. Door zo veel mogelijk een een oostelijke en afdalende richting aan te houden kwamen we na enige tijd zowaar weer op de met oranje pijltjes aangegeven route richting Rüdershausen uit.

Chaos op de Hellberg door de talloze omgewaaide bomen

Vanaf Rhumequelle begint het ‘Harzvorland’ met een aantal wat serieuzere heuvels. Hier is het vaak de kille wind die vanaf de besneeuwde Harz omlaag komt die het voor het gevoel onaangenaam maakt. De temperatuur, die bij de start om 06:00 enkele graden onder 0 lag, liep hier op tot net boven het vriespunt. Daar is niet goed op te kleden. Onder de wind- en waterdichte buitenste kledingslaag hoopt zich transpiratievocht op waardoor het hele lijf klam gaat aanvoelen. Maar zonder die buitenste laag is het ook weer de koud. Dus linksom of rechtsom wordt je nooit warm. De enige remedie is dan ook in beweging te blijven. Dat lukte die eerste 42 km trouwens wel, waardoor ik om 11:30 in Barbis arriveerde. Daar heb ik een droge onderlaag aangetrokken die ik in mijn rugzak had meegedragen. Ook het totaal nat geworden windjack heb ik verwisseld voor een ander. Want vanaf hier begint de ‘echte’ BC pas nu we de Hochharz gaan betreden. En dat zou ongetwijfeld betekenen dat ik stukken moest gaan wandelen, waardoor je sneller afkoelt.

Bij de ‘Wasserscheide’ (Steinaër Bach) , het begin van de klim naar de Hochharz (km 45)

De volgende 10 km gaan voortdurend omhoog, het Steinaër Tal volgend. Een mooi stuk van de route langs een snelstromend beekje. Van de hellingen komen kleine watervalletjes naar beneden waarin zich prachtige ijssculpturen hebben gevormd die een tinkelend geluid maken. Vanaf nu is er geen bebouwing meer en behalve een enkele verdwaalde wandelaar kom je geen mens meer tegen.

In het Steinaër Tal (km 50)

Kon ik hier in voorafgaande jaren nog in een dribbelpasje omhoog, dit keer heb ik het hele stuk moeten wandelen. De loopstokken hielpen daarbij wel om er nog enig tempo in te houden. Maar uiteindelijk was daar dan de Jagdkopf waar een geïmproviseerde verzorgingspost was ingericht. Toen ik daar hoorde dat er nog maar 7 lopers achter mij zaten zonk de moed me in de schoenen bij het vooruitzicht van nog 26 zware kilometers ploeteren door de sneeuw. Uitstappen (ja, serieus daar dacht ik aan) was op dit punt gelukkig onmogelijk, dus zat er niets anders op dan maar weer verder te gaan richting Lauschebuche.

Op de Jagdkopf (km 54, hoogte 635m)

Ik werd ingelopen door een klein groepje waarbij ik me wist aan te sluiten. Tijdens de nu volgende lichte afdaling begon ik me weer wat beter te voelen en zonder verdere problemen bereikte ik de post bij Lauschebuche (Braunlage). Een heerlijke post met koffie en hete soep. Ja, en dan, met nog ‘maar’ 18 km te gaan, aan de rand van het Nationalpark Hochharz, begint datgene voelbaar te worden wat ik de ‘aantrekkingskracht van de Brocken’ noem. ‘Wir würden es schaffen!’. De etappes worden korter en afwisselender. Je loopt langs loipen en komt veel afdalende langlaufers tegen. Er ontstaat een alpine sfeer en het sneeuwbedekte landschap is een plaatje. 6 km naar Königskrug, dan nog 4 naar Oderbrück en je staat aan de voet van de Brocken.

Langs de langlauf loipen tussen Königskrug en Oderbrück (km 70)

De resterende 8 km omhoog naar de top van de Brocken is een wandelfeestje. De avond valt en er komt een dichte mist opzetten. Het is geheimzinnig onder de dik besneeuwde sparren. Maar dan, op nog 4 km te gaan, gaat het bijna mis. Er volgt een zeer steile helling (30%) van een paar 100 meter (‘der Rampe’)  naar het talud van de Brocken-spoorbaan. Ineens gaat het niet meer. Bij elke stap ben ik buiten adem en voel ik misselijkheid opkomen. Op een gegeven moment moet ik zelfs in de sneeuw gaan zitten. Het is inmiddels bijna donker, er waait een koude wind en het sneeuwt. Ik voel een lichte paniek opkomen. Wat is er aan de hand? Ik weet het niet. Uitputting? Ik sta op en schuifel pasje voor pasje naar boven. Dan realiseer ik me dat het mijn maag is. Te weinig gegeten en te veel koud water uit mijn veldfles gedronken. Ik heb nog een energy bar bij me en probeer deze tegen heug en meug in naar binnen te werken. Dat valt niet mee, want hij is koud en hard geworden. Al kauwend, duizelig en misselijk kom ik boven. Nu volgt er nog een licht stijgende kleine 3 km langs de spoorbaan, die langs een spiraal naar boven gaat. Het gaat weer beter met me. Ik kom afdalende wandelaars tegen die me aanmoedigen en toejuichen. ‘Bravo!’, ‘Super!’. ‘Bald geschafft’. Daar is de Brocken Strasse. De laatste steile meters geven geen probleem. De mistige lucht kleurt rood en oranje. Dat zijn de lichten van het spoorwegstation. Linksaf. Ratels en kreten klinken op uit het duister. En dan doemen de contouren van het Brockenhotel op. En het finishdoek. ‘Ziel’!

Mijn 9e BC is een feit. En daarmee ook de 150e ultramarathon. En dat mag wel even gevierd worden met soep en worst in de warme Goethesaal.
En dan voor de tweede maal omkleden in droge kleding om vervolgens over de donkere Brocken Strasse de 10 km terug te lopen naar Schierke waar de bus naar Göttingen wacht. En ach, dat die bus dan vervolgens na een kwartier met panne langs de weg staat is natuurlijk een futiliteit na deze geslaagde loopdag. Met een vervangende bus werd ik vlak voor middernacht netjes voor mijn  hotel afgezet nadat de meeste andere passagiers bij het startpunt waren uitgestapt.

Zoals een van de deelnemers in zijn verslag terecht opmerkte: ‘Die Brocken-Challenge ist längst Kult’.

(Uit de doorkomsttijden blijkt dat ik op de Jagdkopf nog maar 6 (van de op dat moment 175) lopers achter mij had. Daar zat ik dus echt in de staart van het peloton. Uiteindelijk waren het er toch nog 26 die na mij finishten op de Brocken (172), waaruit blijkt dat ik in de laatste 30 km relatief gezien weer wat progressie heb gemaakt.)

10 februari 2018
Brocken Challenge
80km, 1900 phm
12u 29m
Plus 10km Brocken-Schierke
Overall 146/170
M60 4/10

Uitslagen
Fotoreportage Arne Bischoff

Brocken Challenge 2017

‘Bist du der André?’ Toen die vraag me ergens in de besneeuwde bossen van de Harz door een andere deelnemer aan de Brocken Challenge werd gesteld drong het tot me door dat ik na acht deelnames zo langzamerhand tot de vaste inventaris van deze loop begin te behoren. Kennelijk denkt de organisatie daar ook zo over, want de verwelkoming bij de briefing op de avond voor ‘Race Day’ was zoals altijd weer hartelijk en persoonlijk.
“Brocken Challenge 2017” verder lezen