Dat was een mooie!

En dan loop je zomaar ineens de ‘snelste’ marathon in bijna 8 jaar! Ik moet teruggaan tot juli 2011 om een marathon te vinden waarin ik onder de tijd van vandaag uitkwam. Een chiptijd van 3:51:30 op de Leiden Marathon. Pffff, ben er beduusd van. Nu ik sinds april tot de M65-gelederen behoor wilde ik binnen die categorie graag een keer onder de 4 uur lopen. Ja, dat was het doel van vandaag. Maar de blauwe ballonnetjes van de haas van 4 uur liet ik al snel achter me. Het voelde allemaal goed hoewel het natuurlijk nooit vanzelf gaat. Met name bij Oud Ade, zo rond de 32 kilometer, had ik weer de traditionele dip. En op 36 kilometer, met Leiderdorp in zicht, kreeg ik weer een hyperventilatie-aanval met hartkloppingen. Ik kon toen niets anders dan een minuutje wandelen, totdat ademhaling en hart weer rustig waren. Daarna geen problemen meer gehad. Dat ik mij niet gek heb laten maken en mijn krachten goed gedoseerd heb blijkt wel uit de zeer constante loopsnelheid. Alleen de eerste 10 km waren wat langzamer, maar dat werd veroorzaakt door de rustige start en twee sanitaire stops. Wauw, ik ben echt blij met dit resultaat. 8e bij de M60 in een toch redelijk grote marathon.

Leiden is een fijne en hartelijke marathon. Het parcours is een combinatie van oude binnenstad en Hollands polderlandschap met bloeiende bermen, plassen en slootjes, schapen, koeien en draaiende molens. Veel mooier en ‘Hollandser’ dan bijvoorbeeld de Amsterdam Marathon. Dat zouden de looptoeristen eens moeten weten! Overal feestjes in de dorpen van het groene hart, vlaggeen muziek, aardige en enthousiaste vrijwilligers, talloze aanmoedigingen. Een finish via de Morspoort en de Breestraat. Overal klappende en juichende mensen. Prima ‘lopersdorp’ in en om de Pieterskerk. Naast de prestatie is het gewoon volop genieten in Leiden.

Het weer was prima. Een dunne wolkenlaag die de zon een beetje temperde, droog,hooguit 18 graden en een verkoelend briesje uit noordelijke richting.

Met WAVA ‘age-grading’ toegepast komt de finishtijd uit op 3:04:44.
Daarmee is dit, gecorrigeerd, mijn snelste marathontijd ooit gelopen!!!

M65!


Afgelopen donderdag ben ik ‘gepromoveerd’ naar een nieuwe leeftijdscategorie: de M65!
Wat was er mooier dan om dit twee dagen later te kunnen omlijsten met een uitstekend gelopen Castricum marathon. Uitstekend in die zin dat het van begin tot eind ‘lekker’ ging, resulterend in een tijd die meer dan 16 minuten sneller was dan vorig jaar. Eigenlijk is het ‘met zijn 44 km een enigszins ‘opgeblazen’ marathon, het kleine broertje of zusje van de eveneens ‘opgeblazen’ 60km (die dus bijna 64 is).
Misschien had ik mijn 65e verjaardag wel moeten omlijsten met een afstand van 65 km, maar dat was niet mogelijk omdat ik in verband met de verjaardagspartij later die middag op tijd thuis moest zijn. Nou, dat is gelukt. Want niet alleen heb ik sneller dan verwacht gelopen maar ook de NS hielp een handje meer door in verband met werkzaamheden bij Zaandam éénmalig een ‘non-stop’ Intercity tussen Castricum en Haarlem te organiseren.

Wat dat organiseren betreft, Willem en Annemarie hebben dat weer excellent gedaan. Zo stond de camper weer bij de strandopgang in Bergen te wachten met heerlijke warme tomatensoep. En na een rondje van 2,5 km (want ik liep dus de marathon), was ik daar alweer terug, ditmaal voor het onvolprezen sneetje brood met gebakken ei. Voor de post in Egmond zorgde de LAT (yes, koffie!!). Maar de Lat stopt er na dit jaar waarschijnlijk mee, hoorden we bij monde van de scheidende voorzitter/marsleider. De wandelvereniging houdt er in verband met teruglopende ledenaantallen waarschijnlijk mee op. Dus of er volgend jaar weer een Castricum Bos-, Duin- en Strandloop zal zijn?

We zullen het zien. Maar hoe dan ook, het was weer een heerlijk loopje. Wat mij betreft net mooi zo, die afstand. Het geeft een prettig gevoel om in het laatste deel nog voldoende energie over te hebben. De natuur was prachtig, de weercondities (bewolkt, 11C, weinig wind, droog) ideaal. En daarmee zit mijn eerste marathon/ultra als M65-er er weer op!

6 april 2019
Castricum Ultra-Marathon
44 km
4:46:55
2e van 13

Rondom Walcheren

Lage licht van Westkapelle

Het is een traditie geworden om tussen Kerst en Oudjaar, in de donkerste periode van het jaar, een rondje om Walcheren te lopen. In 2015 was ik er voor het eerst, maar dat was in de zomer. Daarna volgden in 2016 en 2017 de winter-edities. Het mooie daarbij is dat het dan vroeg donker wordt zodat ik in het donker finish en de vuurtorens ontstoken zie worden. Een bonus dit jaar was een fantastisch mooie zonsondergang boven de Westerschelde, waarbij de hemel purperrood opgloeide.

Vanaf het hoogste duin bij Zoutelande (60 m)

Doordat ik een uur eerder gestart was dan vorig jaar waren de lichten van Dishoek nog gedoofd toen ik daar passeerde, maar toen ik op het laatste hoge duin vóór Vlissingen omkeek zag in in de verte nog net het vuur van Westkapelle elke 4 seconden als een helder wit puntje in de vallende schemering oplichten.

En ook bij deze editie weer een fraaie zonsondergang boven de Westerschelde.

Het was nogal koud dit jaar en daardoor wat minder druk op het gedeelte tussen Westkapelle en Vlissingen. Het voortdurend stijgende en dalende pad over de hoge maar smalle duinrand is erg geliefd bij de toeristen. Ik kan ze geen ongelijk geven, want de uitzichten over de Westerschelde en de kustlijn zijn fenomenaal. Maar ook het eerste deel van de tocht, door het stille en vlakke hart van Walcheren met de daar verspreid liggende boerenhoeven en dorpjes waarvan naam in veel gevallen op ‘kerke’ eindigt, is de moeite meer dan waard. En ook dit keer weer leuke ontdekkingen, zoals het natuurpad door Schoonoord bij Oostkapelle. De laatste kilometers langs het in kersttooi gehulde Vlissingen met zicht op het drukke scheepvaartverkeer op de Schelde zijn een belevenis.

27 december 2018
Middelburg-Oostkapelle-Domburg-Westkapelle-Zoutelande-Vlissingen
40,3 km

5u30m bruto

Route

Foto’s

Chevi(n)ot of de Pennine Cycleway?

Langleeford farm

Er lijkt voor mij een eind te zijn gekomen aan de trailruns in Engeland. In juni zag ik op het laatste moment af van deelname aan de Calderdale Way Ultra. En nu, in november, strandde mijn tweede deelname aan de Cheviot Trail Marathon al bij het eerste checkpoint. Daar arriveerde ik als laatste, met de sweepers op mijn hielen. En met de conclusie: ik stop ermee.

Ik stop ermee om door de modder te baggeren in een verwoede poging om de groep bij te houden, elke vijf minuten omkijkend of die vermaledijde bezemlopers al in zicht komen. (goed dat ze er zijn overigens). Ik stop ermee om me zo opgejaagd te voelen dat ik niet dorst te stoppen om van het overweldigende landschap te genieten en een foto te maken. Er moet een andere manier zijn om veilig door de Engelse natuur te trekken dan binnen het keurslijf van een wedstrijd. Dat wordt de uitdaging voor een eventuele volgende keer.

Niets ten nadele van de Trail Outlaws. Vriendelijke en gastvrije sportmensen die weer een perfect georganiseerde ultramarathon hebben weten neer te zetten. Geen onvertogen woord toen ik zo snel terug was in het Wooler Youth Hostel. Integendeel, ze probeerden mij te motiveren om het volgend jaar opnieuw te proberen. Maar nee, dat gaat niet meer gebeuren.

Want eerlijk is eerlijk. De ultratrail-loper van jaren geleden heeft mij verlaten. Ik ben angstig en onzeker geworden en het ontbreekt mij aan motivatie om te presteren. Bang om achterop te raken, bang om te vallen, een langzame zwoeger. Bewust als laatste gestart om niemand in de weg te lopen. Loopstokken meegenomen (want ja: dat was toegestaan omdat het een ‘trailrun’ was en geen ‘fell-run’). Maar geen trailschoenen met noppenprofiel, zodat ik op het eerste het beste modderpad al bijna onderuit ging. En na de nachtelijke regen was het klei en noch eens klei. Dat schoot niet op. Al snel had ik door dat het niks ging worden en de aanblik van de opdoemende, in nevelen gehulde, Cheviot maakte het er niet beter op. Na de eerste etappe, een mooie route langs het riviertje de Broadstruther Burn, gevolgd door een pittige klim door de Moors naar de 380 meter hoge Hawsen Crags, gaf ik het op. Het aanbod om met het busje terug  naar Wooler gebracht te worden sloeg ik af. Ik kende de terugweg, omdat ik die de vorige dag al verkend had: een goed beloopbare geasfalteerde weg door het prachtige stroomdal van het riviertje de Harthope Burn. Om 8 uur gestart en drie uur en 17 kilometer later weer terug in Wooler.

Niet dat ik toen bij de pakken ben gaan neerzitten. Integendeel, de spirits waren high en ik had de rest van de dag in eigen hand. In de jeugdherberg hing een grote kaart aan de muur van de omgeving van Wooler. Met een kom soep en een kop koffie in de hand ben ik die eens rustig gaan bestuderen. Als snel begon zich een mooie looproute af tekenen te noorden van Wooler, in het dal van de riviertjes de Till en de Glen. Geen trails maar geplaveide wegen. Daar zou ik echt hard kunnen lopen. Vliegen als een vogel.

Een half uur later was ik op weg na alle overtollige ballast uit mijn rugzak  verwijderd te hebben. Wat repen, een fles drinken en een regenjack. Dat was genoeg. Go light, man! Heerlijk heb ik gelopen door het herfstlandschap. Kleine weggetjes omlijst door vervallen muurtjes en oeroude bomen met goudgele bladeren. Gehuchten en boerenerven. Een vliegveld waar een geelgeschilderd propellorvliegtuigje het ene na het andere zweefvliegtuig de lucht in sleepte. Dat was het Milfield airfield, waar in de 2e wereldoorlog de RAF piloten getraind werden. Wel bijzonder op deze dag waarop herdacht werd dat er 100 jaar geleden een eind aan de 1e Wereldoorlog kwam. Als symbool daarvan waren alle kerken, overheidsgebouwen en oorlogsmonumenten versierd met papieren klaprozen. Ook werd er om die reden een minuut stilte in acht genomen voor de start. Bij Milford heb ik de ‘Maelmin hedge’ en het ‘Dark age house’ bezocht, een archeologische site.

Uitzicht op de Cheviot hills

Bij het plaatsje Doddington zag ik bordjes staan die een fietsroute markeerden: de ‘route 68’ ofwel de ‘Pennine cycleway’. Onder het motto ‘beter op een fietspad dan op een autoweg’ ben ik die gaan volgen. Dat resulteerde in een leuke route terug naar Wooler, langs de Till en de Dod Law. De zon, die in deze tijd van het jaar in het noorden van Engeland al om een uur of vier ondergaat, zakte weg in de Cheviot hills in het westen. Ineens stond ik op de St. Cuthberts Way. Hier was ik vorig jaar ook geweest. Die heb ik de laatste 4 kilometer terug naar Wooler gevolgd over de donker wordende Weetwood Moor. Toch nog de roep van patrijzen en korhoenders in de vallende avond.

En zo eindigde een bijzondere loopdag waarop ik 44 kilometer heb afgelegd. Met de 16 van de vorige dag erbij dus 60.000 Engelse landschapsmeters dit weekend. Dit keer heb ik niet het vliegtuig genomen, maar ben ik met de ferry van IJmuiden naar Newcastle overgestoken. De vaart over de stormachtige Noordzee maakte de beleving compleet.

Beleving als prestatie. Zo mag ik deze loopreis wel samenvatten. Het was prima zo.

Till river

10 en 11 november 2018
Wooler 16km en Wooler 44 km
Foto’s
Route

Puffen op de Midzomeravondmarathon in Diever

Gezelligheid op het Kasteel voor de start

Na de Bokemei Run afgelopen zondag heb ik zaterdagavond in Diever de tweede hete marathon in één week gelopen. Vooral de eerste ronde, beginnend met twee voorloop-rondjes door het dorp was bloedheet met 29C in de schaduw maar op de zonnige stukken nog veel hoger. Ook was het benauwd en onweersachtig, maar de dreigende lucht in het zuiden dumpte zijn in deze droogteperiode hoognodige regen een paar kilometer verderop (20 tot 25 mm vers hemelwater viel er die avond zeer lokaal in zuid-Drenthe). Geleidelijk nam de warmte wat af, maar ik na de finish heb ik een kwartier op mijn rug in het gras moeten liggen om bij te komen. Maar door de goede verzorging, met een extra post aan het eind van het Studentenpad en overal heerlijke koudwatersponzen is het gelukt. Vanwege de mix van zelf meegenomen blauwe AH sportdrank, de verstrekte oranje sportdrank, cola, water en warme (ja vreemd genoeg was dat juist heerlijk!) thee ben ik de laatste ronde wel misselijk geworden, maar hoefde gelukkig niet over te geven. Die misselijkheid duurde voort tot diep in de nacht waardoor ik  slecht geslapen heb. Toch moést ik wel wat eten om niet duizelig te worden, en heb daarom in het Kasteel, lekker buiten op een bankje nadat de zon was ondergegaan en het nog ‘maar’ 23 graden was, een Radler en een patatje-met genomen. Op de één of andere manier heb ik dat grotendeels naar binnen weten te werken. Dennis Hoekstra uit Drachten schoof bij mij aan en was zo aardig om mij een lift aan te bieden naar mijn B&B ruim twee kilometer verderop. Want ik zag het niet meer zo zitten om daarheen te lopen.

Maar wat een gezellig en goed opgezet evenement was dit weer. Een echte zomerklassieker waaraan zelfs behoorlijk wat buitenlanders deelnamen die waarschijnlijk in Nederland  hun vakantie vierden. De winnaar (3:18:26) was een Zweed. Dat het door de warmte een zware editie was blijkt ook wel uit het aantal marathon-starters dat uiteindelijk voor een kortere afstand heeft gekozen: 24 van de 74, oftewel één derde.

Het heetste stuk van het parcours

Verslag Dieversportief
Uitslagen Marathon

21 juli 2018
Midzomeravondmarathon Diever
4:25:43
35 van 50 overall

Het dreigde wel maar het bleef droog, stoffig en warm

De Woestijn van het Westen

Het Woeste Westen  is een natuurspeeltuin in het Westerpark bij Amsterdam Sloterdijk. Pal tegenover de kleine maar gezellige kantine van die vlak naast de spoorwegemplacementen groenspeelzone trekt Bob Bock samen met zijn enthousiaste team van de Stichting Bokemei de tent op die de start en finish locatie vormt van de Bokemei Run. Een ‘kleinschalige loop voor het goede doel’ en al enige jaren een ontmoetingsplaats voor  ‘die-hard’ ultralopers die niet bang zijn voor een beetje zomerse warmte. Want deze bijna 44 km lange loop wordt gehouden vlak voor de zomervakanties, in een van de warmste perioden van het jaar. Het Westerpark zou ook dit jaar weer de passende naam ‘Woestijn van het Westen’ kunnen dragen. Niet alleen vanwege de temperaturen van tussen de 25 en 30 graden maar ook omdat er door de al weken aanhoudende droogteperiode geen gras neer te bekennen valt. Grasvelden zijn dorre bruine vlakten geworden en op het oogverblindend witte ‘Konijnenpad’ (zoals Bob het noemt) wierpen de loopschoenen grote stofwolken op. Toevallig reed de Tour de France vandaag door het stof van de ‘Hel van het Noorden’ op weg naar Roubaix terwijl wij ons in deze ‘Hel van het Westen’ bevonden.

Nou ja, nu overdrijf ik een beetje, want meer dan de helft van het 4340 meter lange parcours ging over lommerrijke, met bloemen omzoomde paden en op het heetste stuk, ja dat Konijnenpad inderdaad, viel er een verkoelend briesje te bespeuren. Bovendien was de luchtvochtigheid laag zodat het totaal niet benauwd aanvoelde. Het warme weerbericht had kennelijk diverse voor-inschrijvers van plan doen veranderen, want in plaats van het maximaal toegestane aantal van 30 gingen er maar 16 lopers/loopsters van start. Niet iedereen heeft de 10 rondjes volgemaakt.vanwege de warmte.

Hoewel ik in vergelijking met mijn drie eerdere deelnames veruit de langzaamste tijd liep ben ik heel tevreden met het feit dat ik nergens hoefde te wandelen en alle 10 de ronden netjes binnen de tijd voltooid heb. Ik ben namelijk helemaal geen ‘warmteloper’. Als ik mijn gemiddelde snelheid afzet tegen die van overeenkomstige lopen dit jaar dan steekt deze daar helemaal niet slecht bij af.

Samenvattend: een heerlijk loopje met een ontzettend vriendelijke, kundige en enthousiaste ‘support crew’. Lekkere hapjes, prima drankjes en ook de zoutjes en de koudwatersponzen waren niet vergeten. Echt fijn om hieraan deel te hebben mogen nemen.

De Bokemei Run viel dit jaar samen met de festiviteiten op de naburige Westergasfabriek in verband met het 15-jarig bestaan van het Westerpark. Daardoor werden we begeleid door de klanken van het openluchtconcert aldaar. De tip die ‘local’ Wilma Dierx mij gaf dat het daar een  gezellig evenement was heb ik naar het thuisfront geapped. Zij zijn vervolgens ook naar het Westerpark afgereisd zodat ik daar naar afloop van de ‘BR’ nog een uurtje met hen heb zitten ‘chillen’ onder het genot van een ijsje en een biertje. Een topdag!

Bokemei Run
15 juli 2018
43,3 km
4u42m
7 van 11 finishers

Marathon Amersfoort

Dit was een leuke en gemoedelijke marathon met veel groen. Niet de grootschalige toestanden van Rotterdam, Amsterdam of Enschede. Enigszins vergelijkbaar met Leiden, maar met 177 ingeschrevenen op de hele marathon (inclusief de estafettelopers) toch nog een factor kleiner. Met de andere afstanden erbij was het al met al een gezellige drukte op het Eemplein met zo’n 5000 lopers en lopertjes. En natuurlijk was het mooi om door het oude centrum van mijn ‘second home’, Amersfoort, te lopen. Het parcours was nagenoeg vlak.

Het ging zwaarder dan ik had verwacht door de hoge temperatuur (24C, maar met wind mee en in de zon lag de gevoelstemperatuur een stuk hoger). Gelukkig waren er onderweg voldoende drankposten en een tweetal koude douches. Ik heb de bekertjes water rijkelijk over me heen gegoten. Helaas was er weinig aanbod van voedsel. In de eerste 21 km helemaal niets en daarna af en toe een stukje banaan of appel.

Onder de vier uur blijven zat er totaal niet in. Bovendien wilde ik de eerste halve persé onder de twee uur lopen, wat lukte. Maar dat moest ik in de warme tweede helft ten volle bekopen. Toch was ik tevreden met de tijd van net iets boven de 4:15 voor een ‘last minute’ marathondeelname.

Pas afgelopen dinsdag trof ik deze marathon aan in de kalender, en heb me toen onmiddellijk ingeschreven. Het was een mooi alternatief voor het buitenlandse avontuur dat vorige week niet doorging. De voorbereiding was daardoor echter niet optimaal. Hoewel ik de afgelopen week eigenlijk had moeten ‘taperen’ had ik juist meer trainingskilometers gemaakt dan gemiddeld, in de aanloop naar de 6-uren in de Haag. Dat zal ook wel een rol hebben gespeeld bij de in de tweede  rond opkomende vermoeidheid.

Aanstaande zaterdag dient zich dus alweer de 6 uur van Haag Atletiek aan. Ben benieuwd in hoeverre het me lukt om voor die tijd een beetje te herstellen. Gelukkig heb ik me niet zoals vorig jaar voor de 9-uurs variant aangemeld. Het zou ook weer tamelijk warm worden, dus laat ik de lat, zeker na deze ‘ingelaste’ marathon maar niet te hoog leggen en op 55 kilometer mikken.

Marathon Amersfoort
10 juni 2018
4:15:25 netto
66e van 115 overall
62e van 102 M

Uitslag

Stemmetjes en een zakflacon endorfine

Flinke klauterpartij na de eerste strandpassage bij Castricum aan Zee

Zes keer heb ik de “Bos-Duin-Strand-ultraloop Castricum” van Willem/Annemarie Mütze i.s.m. sv De LAT gelopen. Vandaag was het mijn 7e deelname, en die was heel anders dan de vorige 6. Want dat waren allemaal 60-plussers oftewel ultra’s, terwijl ik dit keer (als 60-plusser) voor de marathon-versie heb gekozen. Die keuze had te maken met de toestand van mijn rechter knie, waaraan ik een week geleden een flinke Pes Anserinus Bursitis opliep, oftewel een ontstoken aanhechting van de Ganzenvoet pees. En dat loopt niet erg lekker, sterker nog: rust wordt ten zeerste aanbevolen. Maar hoe kun je rustig zijn als je dosis endorfine tot beneden het kritische peil is gedaald? Oftewel: er moet gelopen worden. Jaren geleden, in 2008 of zo, heb ik dezelfde blessure ook een keer opgelopen. De klachten hielden toen vijf weken aan, maar dat had me er niet van weerhouden om in die periode diverse marathons en ultra’s te lopen. Een merkwaardige vorm van ‘rust’, maar uiteindelijk was de klacht toch verdwenen.

Tussen Castricum aan Zee en Egmond aan Zee (km 7)

Maar desondanks zei een streng innerlijk stemmetje ‘wees deze keer nou eens verstandig!’. Verstandig was ik zeker en dus verruilde ik de 62 km voor de 43 km. Geen lus door de Schoorlse Duinen, waar de venijnigste klimmetjes liggen. En natuurlijk is er dan tijdens het lopen altijd zo’n moment waarop een ander stemmetje fluistert: ‘Jòh, het gaat toch best lekker, waarom pik je die extra lus er gewoon niet tóch bij?’. Niet doen dus. Met als gevolg dat ik voor het eerst na de camper-post van Willem in Bergen aan Zee het speciaal voor de ‘marathon’ toegevoegde extra lusje liep. Daar was ik nog nooit geweest, spannend! Vooral spannend door de twee enorme loslopende hazewind-honden die me met hun neus plat tegen de grond gedrukt bewegingloos en met grote ogen aanstaarden. Ze lagen zo stil dat ik eerst dacht dat het beelden waren.

De zee, de zee…

Geen baas of niemand te bekennen. Ik dus overschakelen naar een niet-provocerend rustig sluip-pasje en er met een grote boog omheen geslopen. Pffft…, dat liep goed af. Want de herinnering aan een zelfde type hond dat me op het strand bij IJmuiden letterlijk tegen de grond sprong was weer levendig aanwezig. Na voltooiing van dat lusje, waarin ook nog een stukje strand zat, kwam ik weer langs Willem die druk bezig was om de post op te doeken. Andere lopers zag ik niet meer – en tot aan de finish in Castricum zag ik alleen nog maar wandelaars van de LAT. Heel veel wandelaars. Veel meer dan ik bij eerdere deelnames gezien had. Vermoedelijk was ik midden tussen het hoofdpeloton van de 25 km wandelaars beland. Wel gezellig overigens.

Het Niemandsland (km 23)

Ik was in een niemandsland terechtgekomen dat zich uitstrekte tussen de marathonlopers die al voor mij uit gesneld waren (de meeste zo te zien) en de ultralopers die nog ergens in de bossen bij Schoorl rondhingen. Maar door de aanwezigheid van de wandelaars was ik nooit écht alleen. En ik kon ze ook allemaal inhalen (!). Het finishen in Castricum was ook wel apart. Er was geen loper te zien in het clubhuis van Vitesse! Waren de marathonners al naar huis? De 60-plussers waren er natuurlijk nog niet, want niemand heeft de ultra binnen de 5 uur gelopen. Dus had ik de tafel van Annemarie en haar helpsters alleen voor mezelf en verliep de procedure om het certificaat te krijgen lekker snel.

Zand, mooi los zand…

Best wel leuk, die ‘marathon’. Eigenlijk de ultra in vestzakformaat. Een zakflacon endorfine.  Een pittig dingetje, maar duidelijk lichter dan de ultra met zijn Klimduin en Jan Bas zijn tuintje.
Maar uit mijn knie leek een stemmetje te klinken dat zei: ‘Dank je wel!’

Bollenvelden bij Wimmenum

14 april 2018
Bos-Duin-Strand-ultraloop Castricum
43,8 km 466 phm
5u03m26s
Route

Kalt, hart, schön (2)

De vanaf het bevroren Markermeer blazende oostenwind was koud, het ijs was hard en het Noord-Hollands landschap was mooi. Daarom zit er niets anders op dan om voor de winterse trainingsmarathon van vandaag opnieuw de Brocken-leus te gebruiken. Ik had de datum van 3 maart al weken geleden gepland voor een lange duurloop via Marken en daarom was het een bijzondere toevalligheid dat net als bij de editie van vorig jaar het ‘Paard van Marken’ door het ijs ingesloten was.

Het ‘Paard van Marken’

Om niet de hele tijd tegen de ijskoude oostenwind in te hoeven lopen heb ik het traject dit keer van noord naar zuid afgelegd. Het startpunt was in Volendam, dat vanaf Amsterdam Centraal in een half uurtje bereikt kan worden via een rechtstreekse busverbinding.

Het haventje van Volendam

Vanaf het haventje van Volendam ging het via een slingerend dijkpad naar Katwoude en vervolgens via Monnickendam naar Marken. Vanaf het begin van de verbindingsweg moest ik om langs de oostzijde van Marken bij het ‘Paard’  te komen over 5 kilometer tegen de ijzig koude wind opboksen. Windkracht 5 á 6 bij enkele graden onder nul leverde volgens het KNMI op dat moment een windchill van bijna -15 Celsius op, en dat is écht koud. Het zicht op het met pannenkoekenijs bedekte  IJsselmeer was fenomenaal. Een zeer uitzonderlijke situatie voor begin maart.

De ijzige oostkant van Marken met in de verte de vuurtoren

Het verschijnsel was uitgebreid in de publiciteit geweest en daarom waren er nogal wat mensen op af gekomen. Ook zij moesten de kou ontberen, want de auto hadden ze op de parkeerplaats aan de andere kant van het voormalige eiland moeten achterlaten. Veel fotografen met dure digitale camera’s waarop enorme telelenzen gemonteerd waren. Ook langs de Gouwzee bij Monnickendam was veel belangstelling van het digitale gilde, maar ook van de pers. Want hier deed zich een ander bijzonder fenomeen voor: ijszeilen. Uniek om deze ‘Oudhollandse’  taferelen in deze tijd van klimaatverwarming nog te kunnen zien en het huiveringwekkende knarsen van de ijzers te kunnen horen terwijl de bootjes met tegen de 80 kilometer voorbij stoven.

IJszeilen op de Gouwzee bij Monnickendam

Aan het haventje van Marken, precies halverwege, heb ik een traditionele warme cappuccino met appelgebak genuttigd. Hierna begon het tweede deel van de route. Dat was een stuk minder koud dan het eerste omdat ik de wind meestal schuin in de rug had.

Schaatsers in het haventje van Marken

Bij Uitdam liep ik over het bevroren gras van de buitendijk met ter linkerzijde het riet waarin het opspattende water tot bizarre ijssculpturen  was bevroren en rechts de op het IJmeer uitziende bovenste verdieping van de tegen de dijk opgebouwde huizen. Wat benijdde ik de bewoners om het fantastische uitzicht dat zij hadden!

Langs de dijk bij Uitdam. Wie zou zo’n uitzicht niet willen hebben?

Na het fraaie Kinselmeer gepasseerd te zijn over een lange smalle dijk met aan weerskanten water (nu dus ijs) arriveerde ik in Durgerdam met zijn mooie houten kerkje. Vanaf dat punt kwam ik op een voor mij onbekend gedeelte dat via Schellingwoude over de Schellingwouderdijk en de Nieuwdammerdijk naar het IJplein in Amsterdam liep. Ik was verrast door het historische karakter van deze omgeving met zijn oude huisjes, antieke straatlantaarns en parken. En dat zo dicht bij het hart van Amsterdam. Want vanaf het IJplein was het maar een korte overtocht met het gratis pontveer naar het Centraal Station.
En daar kwam dan een eind aan deze mooie duurloop die me verrassend gemakkelijk afging. Maar ook een einde aan deze winter, want de volgende dag zou de dooi invallen, waarna het maartzonnetje snel met het ijs zal afrekenen.

Zicht op Monnickendam vanaf Katwoude

3 maart 2018
Volendam-Marken-Amsterdam
43 km, ca. 5u15m
Route

Marken

Schipper mag ik overvaren?

Ja of nee?
Nou nee dus. Toen de dienstklopper op het pontje over het Noord-Hollands kanaal bij Landsmeer constateerde dat ik het symbolische bedrag van 25 (vijfentwintig)  cent niet bij mij had maakte hij met pont en al halverwege het kanaal rechtsomkeert teneinde mij weer op de steiger te dumpen. Daarbij liet deze zoetwaterkapitein niet de kans voorbijgaan om ook nog eens de slagboom bijna op mijn hoofd te laten neerkomen.
Het Noord-Hollands kanaal vormt voor iemand zonder contant geld op zak een onneembare barrière omdat je afhankelijk bent van kleine pontjes zonder pinautomaat.  Waarom kunnen die pontveren niet gewoon gratis zijn zoals ook de veren over het Noordzeekanaal en het IJ? Hebben de lokale overheden daar geen subsidie voor over? Holland echt op zijn smalst.

Enfin, de beoogde duurloop Haarlem-Marken werd Haarlem-Purmerend. Omdat ik dus het kanaal niet over kwam had ik geen andere keus dan een dikke 8 kilometer langs het kanaal te lopen tot aan Purmerend. Van daar uit kon ik dan wel alsnog richting Monnickendam lopen maar na meer dan 40 kilometer had ik daar geen zin meer in. En het ging nog stormen en regenen ook.
Later in het jaar doe ik het nog wel eens over, met contant geld op zak. Tenzij die Jack Sparrow me weer herkent natuurlijk.
Al met al is de eerste marathonafstand van 2018 een feit. En het ging heel gemakkelijk. De pijnlijke linkerknie hield zijn mond en ook de spastische darmen hielden het na een paar oprispingen voor gezien.
Misschien was het wel een voorteken dat mij trouwe wilgenboom-vriend bij Spaarndam de afgelopen storm niet overleefd heeft. Snif.

Hij is gesneuveld…

Haarlem-Zaandam-Landsmeer-Purmerend
43,8 km
ca. 5u15m netto
Af en toe zon, aantrekkende ZW-wind en in de laatste km’s wat regen.
Route