Categorie: Nederland

Omdat mijn partner af en toe op zondagochtend in Bergen moet werken grijp ik de gelegenheid aan om met haar mee te rijden. Vanuit Bergen kan ik dan een mooi rondje van ca. 16 km door de Schoorlse Duinen lopen. Wat is de natuur daar prachtig zeg! Hellingen met op de flanken dichte dennenbossen, smalle zigzagpaadjes over de heidevelden en riante uitzichten over zee en duinen. Wat dat laatste betreft is de Kerf wel het hoogtepunt. Op het uitzichtpunt bovenop een hooggelegen duin kijk je uit over een eindeloze kustvlakte die vroeger door de zee overstroomd werd waardoor een zilte vallei ontstond, de ‘Parnassiavallei’, waar allerlei zeldzame planten bloeien. Het gat in de duinen is in 1997 kunstmatig uitgegraven, het heeft dus geen natuurlijke oorzaak. Hieronder een paar foto’s.

Op sommige plaatsen begint de struikheide nu in bloei te komen, over een maand zullen de heidevelden helemaal paars zijn. Op zondagochtend is het nog vrij rustig in de Schoorlse Duinen, zeker op de kleinere trails. Maar je moet wel de grote fietspaden en de mountainbikeroutes zo veel mogelijk vermijden, want daar kun je niet echt van rust spreken. En dat is toch altijd weer het mooie van hardlopen, dat je je echt alleen met de natuur kunt voelen, een natuurwezen onder de natuurwezens.

Omdat we met Pinksteren in Vierlingsbeek (in de gemeente Boxmeer, Noord-Brabant) verbleven was dat een mooie gelegenheid om de Kasteeltuinen in Arcen te bezoeken. Het weer was niet al te best, koel en regenachtig, maar de prachtig aangelegde thema-tuinen deden dat ongemak snel vergeten. De volgende dag in de ochtend hebben we te voet Venray verkend, met o.a. een wandeltocht door het Odapark om daar de natuur en de kunstwerken te bewonderen. Het weer was deze dag iets beter, droog met af en toe opklaringen waar wel een krachtige en koude westenwind. Sinds begin april liggen de temperaturen meerdere graden onder het langjarig gemiddelde. Een zo koude april en mei samen is al bijna 50 jaar niet voorgekomen.

Maar goed, in de middag had ik een hardlooproute uitgezet in de Vredepeel, het grensgebied tussen Noord-Brabant en Limburg. Dit gebied was vroeger grotendeels bedekt met heide, maar hele stukken zijn ontgonnen voor grootschalige landbouw. Dat zijn niet de mooiste delen van de route. Hier bevinden zich ook talrijke megastallen voor de varkensteelt. Van verre komt de varkenslucht je al tegemoet, maar de enorme, op fabrieken lijkende loodsen zijn aan de buitenkant hermetisch afgesloten, zodat je de dieren die daar opgehokt zitten niet kunt zien. Ik kreeg er een onprettig gevoel bij.

Gelukkig liep de route ook door mooie natuurgebieden, zoals het Zwartwater. De heide die hier te vinden is is een overblijfsel van de Peel, die zich over maar liefst 50 kilometer uitstrekte. Nu is het amper 2 kilometer groot. De bossen die er staan zijn ruim 100 jaar geleden aangeplant. Hetzelfde geldt voor het Testrik. Ook dit is aangeplant als een zogenaamd ‘oogstbos’. Op de website van Visit Noord-Limburg staat hier het volgende over vermeld: “Het bos van de Testrik is ongeveer 100 jaar oud. Het werd met kruiwagen en schop aangelegd rond 1907 om de woeste gronden van de Peel nuttig te maken. Akkerbouw was niet mogelijk, daarvoor was de grond te arm. Daarom legde men ‘bos-akkers’ aan: lange, rechte rijen bomen van dezelfde soort, die eens in de zoveel jaar ‘geoogst’ werden. Tegenwoordig wordt het bos zo beheerd, dat ook dieren, planten en recreanten er graag komen: er mogen meer soorten groeien en het mag ruig door elkaar. Dit bos is 151 hectare groot”. Het rechthoekige patroon van kaarsrechte lanen is inderdaad opvallend. Verderop ligt het Loobeekdal. Dit is een natuurgebied met bloemrijke vochtige graslanden rond het weer meanderende beekje de Loobeek. Na herinrichting een paar jaar geleden is het beekje over ongeveer 3 kilometer te volgen over een grasachtig en zompig wandelpad dat begint bij een gerestaureerde watermolen en eindigt bij het plaatsje Merselo.

In Merselo was het na 17 kilometer tijd voor een kop Cappuccino waarna het via de Ballonzuilbossen terug ging naar het startpunt bij bungalowpark ‘de Helderse Duinen’ bij Overloon. De Ballonzuilbossen zijn genoemd naar het oudste luchtvaartmonument van Nederland, de Ballonzuil die in 1896 is geplaatst. Deze is opgericht ter gelegenheid van de landing van een Franse Luchtballon die in 1871 was opgestegen uit een omsingeld Parijs. Gezien de kaarsrechte paden zijn ook deze bossen kunstmatig aangelegd.

Al met al een afwisselende en best wel inspannende tocht van bijna 24 kilometer waar ik in totaal  zo’n 3 uur voor heb uitgetrokken. De indruk die overblijft is toch wel die van een landschap dat door het ingrijpen van de mens zijn oorspronkelijke ruigheid en uitgestrektheid helaas grotendeels is kwijtgeraakt. Maar waar is dat niet zo in Nederland?

Normaal gesproken draai ik mijn hand niet om voor een dergelijke afstand, maar dit keer was ik behoorlijk uitgeput. Bij menig rustbankje heb ik even halt moeten houden om weer op kracht te komen. Ik vermoed dat al het gewandel van de voorafgaande dag en ochtend daar wel debet aan is. Bovendien heb ik er een verkoudheidje aan over gehouden.

Naschrift 25 mei: Inmiddels heb ik verhoging en klachten die aanleiding waren om vandaag een Corona-test te laten afnemen. Wat het ook is, dat verklaart wel waarom ik zo moe was tijdens en na de loop.

Rondje Vredepeel
23 mei 2021
23,4 km 231 phm
Bruto tijd 2 u 50 min
Route

Afgelopen weekend hebben we weer doorgebracht in Drouwenerzand, midden op de Hondsrug. Rustig in het bos, hoewel je in de verte het verkeer over de Hunebed Highway, de N34 voorbij kunt horen razen. Het was een echt maartweekend, met op zaterdag mooie wolkenluchten, een frisse wind en enkele hagelbuien. Zondag was het een groot deel van de dag bewolkt en regenachtig, maar wel wat hogere temperaturen. Prima weer om de Hunebedden in de omgeving hardlopend een bezoek te brengen.

Zaterdag een route aan de oostkant van de N34. Eerst een lus over de mooie heide van het Drouwenerzand, gevolgd door een bezoek aan de D23 en D24 bij Bronneger en natuurlijk de daar vlakbij zo romantisch gelegen D21 met de D22, het kleinste hunebed van Drenthe.

Zondag was dan de westzijde van de N34 aan de beurt met eerst vlak bij bungalowpark het Drouwenerzand waar we verbleven de  D19 en D20  en daarna de fraaie D26 in het Drouwenerveld aan de rand van de Staatsbossen. Hier werd ik nog aangesproken door een andere hardloper die mij wilde overhalen om samen met hem een ‘Hunebed-challenge’ te organiseren. Toen ik zei dat daar wel wat praktische bezwaren aan zouden kleven omdat ik in Haarlem woonde liet hij dit nogal spontane plan weer varen. Wat mij betreft zijn die 10 Brocken-challenges wel genoeg geweest en heb ik geen behoefte aan ook nog een Hunebed-challenge. Ik kom daar liever niet in georganiseerd verband, maar alleen. Op die manier kom je toch het meest onder de indruk van deze mysterieuze plekken en is de kans dat je het ‘Hunebed-high’ beleeft het grootst.

Trainingslopen in Drenthe, omgeving Drouwen:
27 maart 13km. Route
28 maart 12 km. Route