Categorie: Wedstrijd

De Spark Marathon in Spijkenisse stond al heel lang op mijn wensenlijst en dit jaar is het er dan eindelijk van gekomen. Het is precies wat ik er van verwacht had: een vlak en onbeschut land waar de wind vrij spel heeft. Afgelopen nacht stond er een zuidwester van 7 á 8 Bft met zware windstoten. Zo erg was het tijdens de loop gelukkig niet, maar er woei op zijn zachtst gezegd een stevige bries daar op Voorne-Putten. Op het stuk van Spijkenisse-Halfweg naar Zuidland tussen km 17 en 21 stond die pal tegen en trokken er ook een paar buien met windstoten over. Gelukkig had ik toen net de haas-groep van 4:00 ingelopen zodat die me mooi uit de wind hield. Maar verder is het lopen in zo’n compacte groep met een opgelegde snelheid niet erg leuk zodat ik me er na dat lastige stuk al snel weer uit liet wegzakken. Ik hield ze nog wel in het vizier zodat ik uiteindelijk een paar minuten boven de 4 uur finishte. En daar was ik heel tevreden mee omdat ik me al enkele dagen niet erg fit voelde door een vaag virusje.

Zoals gezegd is het parcours vlak en op een paar bosschages na volkomen open. Het is niet erg afwisselend maar toch ook niet saai. Het mooiste gedeelte ligt tussen de 21 en 28 km wanneer de Stompaardse plas wordt gerond. Er wordt trouwens vaak langs het water gelopen: het Hartelkanaal met zicht op de raffinaderijen in de Botlek, de Bernisse, het Oostenrijk, de Welvliet, de Stompaardse Plas dus en in het laatste deel de Oude Maas. Al met al een leuke en goed georganiseerde landschapsmarathon met zo’n 300 deelnemers. En na afloop lekkere erwtensoep met worst!

Spark Marathon
15 dec 2019
4:02:35
10,43 km/u
12 van 26 M60
Finishers M:288 V:48

Route

Filmpje

Nee, niet in een rijtuigie, maar lopend. En bovendien nog wel iets verder dan naar Vinkeveen. Want de Ronde Venen Marathon leidde ons met een heel grote boog om de Vinkeveense plassen heen. Een mooi en afwisselend parcours met als start/finish de historische dorpskern van Abcoude en vervolgens rechtsom langs Baambrugge, Vinkeveen, Wilnis, Mijdrecht, De Hoef, Amstelhoek bij Uithoorn en Waverhoek. Daarbij werden mooie riviertjes gevolgd, zoals de Angstel, de Kromme Mijdrecht en de Amstel. Letterlijk centraal stonden (of lagen) echter de Vinkeveense plassen die tegen het einde van de loop zelfs via een smalle dijk, het Botsholpad, moesten worden overgestoken. Dat was een echt stukje trail, en dat hoorde helemaal bij deze marathon die diverse onverharde passages bevatte, waaronder grindpaden maar ook een weiland vol kleffe modder. Het ludieke accent werd gelegd door dwars door een koeienstal te lopen. De dieren hadden echter meer aandacht voor het stro in hun voederbak dan voor de passerende lopers.

En dan het weer! Echt super voor het derde weekend van november. Dagenlang was het kil en grauw geweest, maar vandaag stond de lage zon aan een strakblauwe hemel. Fris was het wel: zo’n 2 graden bij de start, later oplopend tot 6 á 7 graden. Maar door de zon, de droge lucht en de nauwelijks merkbare wind was het perfect weer om gewoon nog met blote benen te lopen. Al lopend in de zon voelde het zelfs warm aan, in de schaduw was het soms wat bibberig. De verzorging onderweg was prima met bij de finish een heerlijke warme beker tomatensoep met AA-drank!

Een leuke herfstloop en alweer mijn 10e marathon/ultra van dit jaar.

Ronde Venen Marathon
17 november 2019
42,2 km
4:14:23
9,95 km/u
209 van 283 finishers (349)
M 179 van 230 finishers (279)

Parcours

De Steamtrain Trail. Een leuk initiatief van Vikingoutdoor: met een ouderwetse stoomtrein van Dieren naar Beekbergen (bij Apeldoorn) en dan hardlopend over de Veluwe terug. Inmiddels blijkt op het internet de naam van deze loop omgedoopt te zijn in  ‘Steam Trail’. Eigenlijk wel een toepasselijke benaming voor een bijna 44 km lange marathon in de brandende zon en temperaturen tot ruim boven de 30 graden. Volgens het KNMI was het maximum die dag bij Arnhem 30,1 graden, maar daar mag je op het witte zand tussen de paarse heide best nog wel een paar graden bij optellen. Geen wonder dus dat het heel zwaar werd en dat er op het laatst vele kilometers gewandeld moest worden. Ruim zes en een half uur lopen was het resultaat. Als gevolg van de rit met de stoomtrein, die een uur duurde, was de start vrij laat, om 11 uur. Gelukkig stond er wat wind liepen we aanvankelijk voornamelijk door het bos, waar het nog aangenaam koel was. Maar op het heetst van de dag, tussen twee en vier uur ’s middags, kwamen we over de uitgestrekte heidevelden en daar was geen enkele beschutting. Rustig aan dus en veel drinken. Op een bepaald punt kwamen we langs een kiosk bij een parkeerplaats. Daar kom je koffie (!)  en gekoelde drank kopen, iets waarvan vele lopers, inclusief mijzelf, dankbaar gebruik van maakten. Alleen was ik wel zo verstandig op geen ijsje te nemen, zoals sommigen deden.  Ooit heb ik dat moeten bekopen met een flinke aanval van hyperventilatie waardoor ik flauw viel. Een gewaarschuwd mens telt voor twee!

Maar afzien kan ook genieten zijn. Want hoe heerlijk was het om bij het paviljoen op de Posbank het hoofd onder het koele, nee ijskoude water van een buitenkraan te mogen houden, net zo lang tot het hoofdpijn deed. Gelukkig had deze loop totaal geen wedstrijdkarakter. Tijden, aantallen of standen werden niet bijgehouden. Zo zal ook wel niet bekend zijn hoeveel lopers uiteindelijk de hele afstand hebben volbracht en hoeveel er uiteindelijk zo verstandig waren om op het Rozendaalse Veld af te buigen naar de 25 km route die rechtstreeks terug voerde naar Dieren. Maar dat waren er heel wat. Na mijn wankelende finish kwamen er nog diverse lopers binnen. De laatsten hebben er zo’n zeven en een half uur over gedaan. Wat mij betreft zijn het allemaal winnaars. Mensen die zichzelf hebben overwonnen onder omstandigheden die het uiterste vroegen van het doorzettingsvermogen.

Het was dan een superzware loop, vooral het laatste stuk langs de Veluwezoom, over het paars gekleurde Posbankgebied. Veel klimwerk, mul zand en boomstammen over het pad. Engelse trailtoestanden zeg maar, een ook een Engels snelheidsniveau. Superzwaar, maar ook supermooi en met een heel origineel karakter door de inzet van de stoomtrein. Alle wagons volgepakt met hardlopers, een conducteur en conductrice die langskwamen op de als ‘treinkaartjes’ geldende startnummers te ‘knippen’. En een enthousiast team dat er als aan gedaan heeft om het tot een evenement te maken dat niemand die er aan heeft deelgenomen snel vergeten zal.

24 augustus 2019
Viking Steamtrain Trail
43,8 km 477 phm
6u 32 min bruto
Route
Foto’s

En dat was dan de tweede keer dat ik dit jaar onder de 4 uur op de marathon uitkam, zei het dan nipt…
Probleem is dat mijn tijd niet officieel geregistreerd is (foei organisatie!). Ik heb wel zelf geklokt, het was 3:58:38… Belangrijkste is dat het met zekerheid onder de 4 uur is, en dat was eigenlijk het doel waarvoor ik ging.

Het registreren van de finishers is toch wel een dingetje in Diever. Zo zie ik bijvoorbeeld ook mensen die de marathon ingekort hebben naar 3 ronden toch (met dus een heel mooie…) tijd bij de volledige afstand staan. Misschien tijd voor een chipregistratie?

De omstandigheden waren weer niet makkelijk. Niet zo heet als vorig jaar, toen het bij de start nog tegen de 30 graden was, maar wel een hoge luchtvochtigheidsgraad en dat maakte het voor het gevoel veel warmer dan de 22  á 23 graden die de thermometer aanwees. Er was code geel uitgegeven vanwege onweer en inderdaad barstte het tijdens de derde ronde los met veel gerommel en vooral harde regen en hagel. Maar dat duurde niet lang, waarna de zon weer doorbrak.

Ik heb al met al goed door kunnen lopen. Ook de laatste ronde ging nog net binnen het uur, hoewel de laatste loodjes op het klimmetje langs het hunebed toch wel zwaar waren. Bij doorkomst na de derde ronde stond de finishklok precies op 3 uur en ik twijfelde toen of ik het nog wel zou redden met al dat valse plat dat er nog aankwam terwijl de inspanning voelbaar begon te worden. Maar het is dus gelukt.

Midzomeravondmarathon Diever
20 juli 2019
3:58:38
31 van 47 (57 starters)

Fotoalbum

Altijd zwaar, de Amersfoort Marathon, door het warme weer. Dit jaar minder warm dan in 2018, mede daardoor een beter resultaat: bijna een kwartier sneller dan vorig jaar. Maar wel een stuk ‘langzamer’ dan Leiden. Het bleek niet haalbaar om onder de 4 uur te blijven. Desalniettemin een fijne marathon gelopen door het mooie groene land langs de Eem en het mij zo bekende oude centrum van Amersfoort. Ik werk er tenslotte alweer een paar jaar.

Er waren duidelijk meer deelnemers dan vorig jaar. Omdat de hele marathon tegelijk start met de halve (iets waar ze in Leiden nu afstand van hebben genomen) was het tijdens de eerste ronde met name op het smalle fietspad langs de Eem erg druk. Er zat vaak niets anders op dan door het gras van het talud te lopen. In de tweede ronde wordt ook fruit verstrekt. Helaas had men op sommige posten de appels niet in mootjes gesneden. Al kluivend hardlopen met een hele appel in je hand is niet echt handig. Na de finish bleek de kleedgelegenheid al gesloten te zijn. Gelukkig had ik mijn tas daar niet laten liggen. Maar dat waren de enige smetjes, verder was alle prima geregeld. Lof daarom aan de organisatie en de vrijwilligers.

Opvallend was dat ik over de derde kwartmarathon bijna 5 minuten langer deed dan de andere ‘estafettedelen’. Op zich liep ik in dat deel niet veel slechter, maar waarschijnlijk heb ik na de doorkomst op de halve wat te lang gedaan over het eten en drinken. Ik heb daarbij zo’n 300 meter langs de Kleine Koppel gewandeld tot aan de Kwekersbrug. Achteraf wel jammer, want misschien zou ik anders wel net onder die 4 uur gebleven zijn. Maar zeker weet je het nooit. Voor hetzelfde geld had ik dan verderop toch nog een inzinking gehad.