Geplaatst op

Dat was een mooie!

En dan loop je zomaar ineens de ‘snelste’ marathon in bijna 8 jaar! Ik moet teruggaan tot juli 2011 om een marathon te vinden waarin ik onder de tijd van vandaag uitkwam. Een chiptijd van 3:51:30 op de Leiden Marathon. Pffff, ben er beduusd van. Nu ik sinds april tot de M65-gelederen behoor wilde ik binnen die categorie graag een keer onder de 4 uur lopen. Ja, dat was het doel van vandaag. Maar de blauwe ballonnetjes van de haas van 4 uur liet ik al snel achter me. Het voelde allemaal goed hoewel het natuurlijk nooit vanzelf gaat. Met name bij Oud Ade, zo rond de 32 kilometer, had ik weer de traditionele dip. En op 36 kilometer, met Leiderdorp in zicht, kreeg ik weer een hyperventilatie-aanval met hartkloppingen. Ik kon toen niets anders dan een minuutje wandelen, totdat ademhaling en hart weer rustig waren. Daarna geen problemen meer gehad. Dat ik mij niet gek heb laten maken en mijn krachten goed gedoseerd heb blijkt wel uit de zeer constante loopsnelheid. Alleen de eerste 10 km waren wat langzamer, maar dat werd veroorzaakt door de rustige start en twee sanitaire stops. Wauw, ik ben echt blij met dit resultaat. 8e bij de M60 in een toch redelijk grote marathon.

Leiden is een fijne en hartelijke marathon. Het parcours is een combinatie van oude binnenstad en Hollands polderlandschap met bloeiende bermen, plassen en slootjes, schapen, koeien en draaiende molens. Veel mooier en ‘Hollandser’ dan bijvoorbeeld de Amsterdam Marathon. Dat zouden de looptoeristen eens moeten weten! Overal feestjes in de dorpen van het groene hart, vlaggeen muziek, aardige en enthousiaste vrijwilligers, talloze aanmoedigingen. Een finish via de Morspoort en de Breestraat. Overal klappende en juichende mensen. Prima ‘lopersdorp’ in en om de Pieterskerk. Naast de prestatie is het gewoon volop genieten in Leiden.

Het weer was prima. Een dunne wolkenlaag die de zon een beetje temperde, droog,hooguit 18 graden en een verkoelend briesje uit noordelijke richting.

Met WAVA ‘age-grading’ toegepast komt de finishtijd uit op 3:04:44.
Daarmee is dit, gecorrigeerd, mijn snelste marathontijd ooit gelopen!!!

Geplaatst op

Een heuse wedstrijd

Start op de atletiekbaan van av Suomi in Driehuis

De 10 EM Pim Mulierloop is een heuse wedstrijd. Na de start op de atletiekbaan van AV Suomi volgde een pittig traject door de duinen. Vlak voor de start een regenbuitje, maar daarna stralend weer met een aangename temperatuur van een graadje of 10 en een licht briesje uit noordelijke richtingen. Ik heb de 16,1 kilometer in één ruk uitgelopen. Jazeker: geen sanitaire stops deze keer en ook de twee waterposten liet ik aan me voorbijgaan, want ik had zelf een fles sportdrank in mijn Camelbak. Ter hoogte van de uitgang Heerenduinen, met nog een kilometer of 4 te gaan, werd ik ingelopen door een deelneemster die er nog behoorlijk de gang in had. Ik wist bij haar te blijven maar het koste me een enorme krachtsinspanning op de baan (waar ik bij binnenkomst de verkeerde kant op was gelopen) om toch nog precies tegelijk met haar te finishen. De chiptijd was 1:22:13, iets langzamer dan 2 jaar geleden maar na toepassing van de WAVA leeftijdscorrectie juist net iets sneller. En dat na een bruisende 60-er jaren verjaardagspartij de avond tevoren! Best leuk die kortere wedstrijden, en in het gelopen tempo zeker geen sinecure. Mooie toets voor Leiden.

Edities:

Afstand

Loop

Datum

Tijd

km/h

Tijd WAFA

Jr


16,1

Pim Mulierloop

12-mei-2019

1:22:13

11,75

 1:04:42 65

16,1

Pim Mulier loop

23-apr-2017

1:21:32

11,85

 1:05:28 63

 

Geplaatst op

Lion’s Heuvelloop

Magali, Eddy, André, Michiel na de finish

Net als in 2017 en 2018 heb ik weer de 15 km van de Lion’s Heuvelloop gerend. Ja, gerend inderdaad, want het ging dit keer weer eens om de snelheid. Een mooie training voor een ‘luie’ ultraloper op leeftijd die zich aan het voorbereiden is op de marathon van Leiden. Maar ja, het was warm vandaag. De ‘warmste 2e Paasdag ooit gemeten’ volgens de weerbureaus. 24,8 graden in de Bilt. Maar dat was later op de middag. ’s Ochtends tussen 11 en 12 was het 20 á 21 graden, maar op de witte schelpenpaadjes in de duinen kun je daar gerust een paar graadjes bij optellen. En er was door het mooie weer sprake van een record-opkomst zodat het een beetje dringen was in de eerste kilometer over het fietspad langs de Zeeweg. De start op de Hoge Duin en Daalse weg is trouwens iets bijzonders omdat er tegelijk met de 5 km-lopers wordt gestart die echte precies de andere kant op moeten, richting het Kopje. Dat vraagt altijd het nodige organisatietalent bij het maken van de startopstelling (5 km op de linker weghelft en de 10 en 15km op de rechter weghelft) om te zorgen dat men niet op elkaar botst.

Hoewel ik afgelopen zaterdag nog zo’n 30 kilometer door de Bollenstreek en de Waterleidingduinen had gestruind lukte het toch aardig om de snelheid er constant in te houden. Weliswaar ben ik net onder de 12 per/uur gemiddeld gebleven zodat een tijd van onder de 1u 15 minuten er niet in zat, maar daar zal ik de warmte dan maar de schuld van geven. Lekker moe na afloop, maar niet dat uitgewoonde gevoel zoals na een lange ultra. Fit-moe, zal ik maar zeggen. Het biertje op het zonnige terras van Sporthal Tetterode, samen met mijn zoon Edward, zijn vriendin Magali en zijn sportvriend Michiel die de 10 km hadden gelopen, en met Bernadette en mijn broer Edwin, die kwamen supporteren, liet zich prima smaken!

In vergelijking met de twee vorige deelnames zag het er als volgt uit:
17 april 2017 1:13:30 (met leeftijdcorrectie 0:59:01)
2 april 2018  1:14:48 (met leeftijdcorrectie 0:59:28)
22 april 2019 1:15:39 (met leeftijdcorrectie 0:59:32)
PR 15 km 17 april 2006 (KG-loop) 1:03:39 (met leeftijdcorrectie 0:56:27)
N.b. de ‘leeftijdcorrectie’ geeft de corresponderende tijd weer die op een leeftijd < 30 jaar gelopen zou zijn). Met leeftijdcorrectie dus heel constant en maar 3 min verschil met PR tijdens KNAU-lidmaatschap). Het PR zou overeenkomen met een tjd van 1:11:30 nu.

22 april 2019
Lion’s Heuvelloop 15 km
1:15:39
M prestatieloop 34 van 90
M overall 47 van 103

Geplaatst op

M65!


Afgelopen donderdag ben ik ‘gepromoveerd’ naar een nieuwe leeftijdscategorie: de M65!
Wat was er mooier dan om dit twee dagen later te kunnen omlijsten met een uitstekend gelopen Castricum marathon. Uitstekend in die zin dat het van begin tot eind ‘lekker’ ging, resulterend in een tijd die meer dan 16 minuten sneller was dan vorig jaar. Eigenlijk is het ‘met zijn 44 km een enigszins ‘opgeblazen’ marathon, het kleine broertje of zusje van de eveneens ‘opgeblazen’ 60km (die dus bijna 64 is).
Misschien had ik mijn 65e verjaardag wel moeten omlijsten met een afstand van 65 km, maar dat was niet mogelijk omdat ik in verband met de verjaardagspartij later die middag op tijd thuis moest zijn. Nou, dat is gelukt. Want niet alleen heb ik sneller dan verwacht gelopen maar ook de NS hielp een handje meer door in verband met werkzaamheden bij Zaandam éénmalig een ‘non-stop’ Intercity tussen Castricum en Haarlem te organiseren.

Wat dat organiseren betreft, Willem en Annemarie hebben dat weer excellent gedaan. Zo stond de camper weer bij de strandopgang in Bergen te wachten met heerlijke warme tomatensoep. En na een rondje van 2,5 km (want ik liep dus de marathon), was ik daar alweer terug, ditmaal voor het onvolprezen sneetje brood met gebakken ei. Voor de post in Egmond zorgde de LAT (yes, koffie!!). Maar de Lat stopt er na dit jaar waarschijnlijk mee, hoorden we bij monde van de scheidende voorzitter/marsleider. De wandelvereniging houdt er in verband met teruglopende ledenaantallen waarschijnlijk mee op. Dus of er volgend jaar weer een Castricum Bos-, Duin- en Strandloop zal zijn?

We zullen het zien. Maar hoe dan ook, het was weer een heerlijk loopje. Wat mij betreft net mooi zo, die afstand. Het geeft een prettig gevoel om in het laatste deel nog voldoende energie over te hebben. De natuur was prachtig, de weercondities (bewolkt, 11C, weinig wind, droog) ideaal. En daarmee zit mijn eerste marathon/ultra als M65-er er weer op!

6 april 2019
Castricum Ultra-Marathon
44 km
4:46:55
2e van 13

Geplaatst op

Sjravele door Limburg

Zo, dat was dan de eerste voltooide ultra-loop van 2019. Wat bij de Brocken Challenge niet lukte, dat voltrok zich dit keer probleemloos: finishen. En met name dat ‘probleemloze’ kwam toch wel een beetje als een verrassing, want afgelopen maandag lag ik nog in het ziekenhuis vanwege een darm-endoscopie. Nee, het ging al weken niet zo lekker met de gezondheid. Voortdurend buikpijn en pijn bij langdurig zitten. Het onderzoek heeft gelukkig niet de diagnose opgeleverd waar je bij dat soort klachten bang voor bent, maar was wel aanleiding voor een vervolgafspraak.
Na zo’n spannende en emotioneel belastend begin van de week is een rondje door Limburg lopen natuurlijk een prima uitlaatklep. Maar dan moet je het wel op kunnen brengen natuurlijk. Want de dagen na het inwendige onderzoek had ik nog regelmatig pijnlijke krampen waardoor hardlopen niet echt lekker ging. Ik twijfelde dan ook of ik wel naar Heerlen moest afreizen. Maar een testloop van ruim 20 km op woensdag voelde al een heel stuk beter aan en op donderdag en vrijdag namen ook de krampen af. Wel nam ik me voor om niet de ultra van 50 km maar de marathon te lopen. Zou ik onderweg pijn voelen, dan zou ik er onmiddellijk mee kappen. Na dat goed in mijn oren geknoopt te hebben reisde ik vrijdagavond vanaf mijn werk in Amersfoort door naar Heerlen.


Daar sliep ik net als de voorafgaande jaren in het natuurvriendenhuis Eikhold. Een prima plek met een rustige kamer voor mijzelf. Spulletjes klaargelegd en lekker op tijd naar bed. Om een uur twee ’s nachts werd ik echter wakker van een tikkend geluid. Eerst dacht ik nog dat het lucht in de CV-buizen was, want zo klonk het, maar toen ik spetters in mijn gezicht voelde sprong ik mijn bed uit. Er bleken op diverse plaatsen druppels uit het plafond te komen die terwijl ik met verbazing toekeek overgingen in stroompjes water. Er lag al een hele plas op de vloer. Snel mijn spullen opzij geschoven en hulp gezocht. Maar waar? De receptie was gesloten. Bellen? Toen zag ik een pijltje op de muur met daaronder de tekst ‘huiswacht’. Het wees naar boven, de trap op. En inderdaad, daar was een deur waarop ‘huiswacht’ stond. Ik klopte op de deur en hoorde een slaperige stem. Enfin, samen met de inmiddels aangeklede huiswacht op zoek gegaan. Via een luik kwamen we op zolder en ja hoor: die stond vol water. De warmwaterboiler bleek een barst te hebben. Er moest een reparateur gebeld worden. Ik mocht verhuizen naar een andere kamer en ben om een uur of drie weer in slaap gevallen. De verdere ontwikkelingen heb ik maar niet afgewacht.

’s Ochtends was er inderdaad geen warm water, maar dat deerde niet. Na een snel zelf-bereid ontbijtje op de kamer ben ik op mijn OV-fiets gestapt richting de startlocatie in Imstenrade. Die was niet alleen verder dan ik gedacht had, maar vooral het hoogteverschil van 100 meter was op een OV-fiets zonder versnellingen en met een volle sporttas achterop nauwelijks te overbruggen. Ik moest regelmatig van de fiets af en wandelen.


Enfin, ik was op tijd vertrokken en was een half uur voor de start ter plekke, tijdig genoeg om me om te kleden. Daar waren weer de bekende gezichten van de ‘ultra-familie’ van Willem. Ja, en daartussen menig grijzend koppie. Aan de verhalen te horen zat de adrenaline er alweer goed in en was het gezelligheid ten top.

Na deze lange inleiding wordt het tijd om ook iets over de loop zelf te zeggen.
Wel, het was weer een feest om onder auspiciën van Willem en Annemarie door het fraaie Zuid-Limburgse decor te lopen. En daarbij ook nog heerlijk weer en droge bodemcondities. Op twee of drie plaatsen was het een beetje modderig (afgezien van een plek waar we over een stapel takken door een soort moeras moesten waden), zodat mijn nieuwe trailschoenen hun merites amper hoefden te bewijzen. En waar krijg je na 10 kilometer warme tomatensoep met ballen, na 20 kilometer Limburgse vlaai, na 30 kilometer brood met gebakken ei en na 40 kilometer een beker vla? Van deze loop val je niet af, maar kom je aan! Dat gebakken ei was trouwens het laatste zetje dat ik nodig had om te besluiten niet de 42 maar de ‘hele’ 50 km te gaan lopen. Want zonder het extra lusje van 8 km over de Schweiberg zou ik niet op de post bij Mechelen zijn teruggekeerd om die heerlijke versnapering in ontvangst te nemen. De gedachte aan de volle 50 speelde sowieso al een tijdje door mijn hoofd omdat het zo ‘lekker’ ging en er van de gevreesde krampen vrijwel geen sprake was.


En zo keerden we voldaan en niet eens zo moe in Heerlen terug. En laat ik daar nou een loper (Christoph Hoffmann) spreken die ik nog kende van de Brocken Challenge in februari. Natuurlijk ging het gesprek weer over de extreme omstandigheden aan de top, maar ook de zware sneeuwcondities tussen de Jagdkopf en Lauschenbuche. En hoe jammer het was om in mijn 10e deelname niet gefinished te zijn. Je zou het toch bijna nog één keer gaan proberen … 🙂
Maar vandaag wél gefinished, en dat leverde mijn 160e georganiseerde marathonplusser op.

Sjravele door Limburg
23 maart 2019
50km, 864 phm
30e van 38 M/V

Foto’s
Route

Geplaatst op

Mooie Nel Cross

Op zondagochtend loop ik vaak een trainingsrondje rond de Mooie Nel en de Liede. Zeg maar vanuit Haarlem rechtsom over Spaarndam, Penningsveer en via Schoteroog terug naar Haarlem. Over dit gebied zegt Wikipedia het volgende:

“De Mooie Nel is een meer nabij het recreatiegebied Spaarnwoude in de gemeente Haarlemmermeer tot en met 2018 Haarlemmerliede en Spaarnwoude in Noord Holland. Het is geen op zichzelf staand meer maar een verbreding van de Binnen Liede daar waar deze uitmondt in het Spaarne en zo groot en breed is dat van een meer kan worden gesproken. Oorspronkelijk stond het meer bekend als “Mooien Hel” maar deze naam verbasterde in de loop der tijd tot Mooie Nel.”

De  naam Schoteroog is afgeleid van een klein eilandje op de plaats waar de Binnen Liede in het Spaarne uitloopt. Op de landtong ten zuiden van dit eilandje lag vroeger een vuilstortplaats. Deze heeft men helemaal bedekt met een laag zand waardoor een heuvelachtig terrein is ontstaan dat nu dienst doet als recreatiegebied. Het hoogste punt is ongeveer 20 meter hoog.

Toen ik dus vorig jaar begin maart op een zondagochtend weer eens over Schoteroog liep kwam ik midden in een hardloopwedstrijd terecht die ik nog niet kende (ja, dat komt ook voor!). En dat zo dicht bij huis. Ik nam me toen voor dat ik die ook wel eens wilde lopen. Ik was dit voornemen allang weer vergeten toen ik onlangs bij RunX in Haarlem was om een nieuw paar trailschoenen te kopen. Ik zag daar toen op de toonbank een foldertje liggen van de ‘Mooie Nel cross’. O ja, dat was hem dus! Diezelfde dag nog ingeschreven en zo stond ik dit jaar dus aan de start van de 9,8 kilometer, bestaande uit twee ronden van 4,6 kilometer. In elke ronde moest, langs verschillende routes, twee keer rondom Schoteroog gelopen worden. In totaal dus vier maal. Goed voor bijna 100 meter omhoog en omlaag.

Was het in 2018 mooi voorjaarsweer, dit keer leek het wel herfst. Een harde wind en regen, maar niet koud. Niet zo’n beetje wind overigens, want op sommige plekken werd je bijna van de heuvel af geblazen. Maar dat maakte het tot een ‘echte’ veldloop, een heuse uitdaging. Door de regen was het parcours hier en daar erg modderig geworden, zodat de nieuwe trailschoenen goed van pas kwamen. Dat gold met name voor de passages door het gras. De ondergrond was met recht afwisselend te noemen: gras, grintpaden, trappen, stukje asfalt en een behoorlijk lang stuk mul zand (ruiterpad). De vele scherpe bochten vormden een extra moeilijkheidsfactor.

Maar ik heb lekker gelopen. In de eerste ronde was het even wennen aan het tempo, maar in de tweede ronde heb ik diverse lopers ingehaald. Ik kende het terrein op mijn duimpje, dat was natuurlijk ook een voordeel. Uiteindelijk finishte ik in iets boven de 52 minuten, waar ik heel content mee ben. Echt een leuk loopje, waarbij het ‘vuile weer’ voor een extra accent zorgde.


M Overall 9,8 km: 75 van 90
Overall 9,8 km: 76 van 96

Parcours
Foto’s organisatie

Geplaatst op

Die Unvollendete

Het leek zo’n goed idee: mijn geboortedatum als startnummer voor mijn 10e Brocken Challenge. Tegen enige vergoeding kon je binnen bepaalde marges je eigen startnummer kiezen. Maar het gevoel herboren te zijn bleef dit jaar achterwege. Integendeel, het had meer iets weg van een geleidelijk afsterven…

De Brocken dus niet gehaald. Na ongeveer 70 kilometer, bij Köningskrug (Braunlage) wierp ik in de kille duisternis de spreekwoordelijke handdoek. Of eigenlijk wierp ik hem niet, maar kreeg ik hem door iemand om de rillende schouders gedrapeerd. Met nog maar 5 minuten marge ten opzichte van de cut-off en nog 11 kilometer te gaan en nog 370 meter te klimmen naar een door orkaanwinden geteisterde Brockenspitze, moest ik de zinloosheid van het verder gaan onder ogen zien.

Terug naar het begin. Op vrijdagavond de traditionele briefing, ingeleid door de Didgeridoo bespeling door ‘race director’ Markus Ohleff, begeleid door zijn kinderen. Altijd weer een magisch moment, waarbij ook de door mij vanaf de Brockenbahn gemaakte foto van een winterse zonsondergang wordt getoond als onderdeel van een diapresentatie over ‘die Strecke’. Na enige inleidende woorden en het noemen van de sponsoren en goede doelen brak dan het voor mij grote moment aan: de ‘jubilarissen’ werden naar voren geroepen. Dit jaar waren het er drie die aan hun 10e BC begonnen. We kregen een mooie oorkonde uitgereikt door een van Markus’ kinderen. Geweldig.

De pasta-party was dit jaar in een naburige Lutherse kerk. Prima verzorgd. Voor de aangekondigde ‘BC-Andacht’ (religieuze muziek) blijkt echter weinig belangstelling te zijn. We hebben dan ook net een briefing van anderhalf uur achter de rug, moeten vroeg opstaan en ook nog van alles in gereedheid brengen.  Bovendien was het nog 20 minuten teruglopen naar de Reiterhof. Goed bedoeld, maar een beetje teveel van het goede…

De nacht. Verkeerde slaapzak meegenomen. Een oud vod dat ooit per ongeluk in een centrifuge was gestopt zodat alle voering aan één kant opeengepropt zat en er voor de rest geen enkele isolatie meer over was. Kortom: ijs- en ijskoud daar in die Reiterhof. Uiteindelijk toch nog wat geslapen met alle kleren aan en mijn jas uitgespreid boven op de ‘slaapzak’. Prima ontbijt weer om vijf uur in de ‘Alter Tanzsaal’. Biologisch en vertrouwd, heerlijke koffie.

Dan de start. Ja, het zou 5 boven nul zijn in Göttingen om 6 uur in de ochtend. Dat klopte ook wel, zij het dat het Göttinger Wald waar we de eerste 5 kilometer doorheen moesten deels op bijna 500 meter hoogte ligt. En daar was het gewoon spekglad aangevroren. Glibberen, glijden en langs de randjes van het pad lopen. Had ik nou maar mijn Yaktrax aangedaan! Even stoppen en die dingen aantrekken, maar nee hoor. De steile afdaling naar Mackenrode was gewoon niet te doen, althans voor mij niet. Hoe al die anderen dat gefixt hebben weet ik niet, maar met de ‘sweeper’ (die vanwege de gladheid van zijn fiets afgestapt was) vlak achter me kwam ik verreweg als laatste in het dorp aan. Slecht begin! Een hoop gestuntel voor iemand die al negen keer meegedaan heeft…

Eenmaal beneden was het gedaan met de gladheid en tot aan Barbis (42 km) ging het prima. Ik kwam daar 50 minuten vóór de cut-off tijd binnen. De Harz lag vóór mij en er was nog van alles mogelijk. Bodywarmer aan, Yaktrax onder en verder gaan! Vol goede moed nog steeds.

En dan volgt de ‘Entsäfter’. Twintig kilometer langs een stijgend pad door het Steinaër Tal. Vanaf hier wordt de wereld wit. Minder indrukwekkend dan in andere jaren omdat door de dooi en de stevige wind vrijwel alle sneeuw van de sparren was verdwenen. Ik heb vrijwel dat hele traject gewandeld, net als vorig jaar. Gevolg was dat ik op de Jagdkopf (km 54) nog maar twee minuten speling had op de cut-off. Dat werd me door een mevrouw op die post verteld. Maar volgens het loopschema bestaat er daar helemaal geen cut-off tijd! Je kan daar namelijk niet uit de race stappen. Die mensen stonden daar al uren in de kou en moeten natuurlijk hebben uitgezien naar het tijdstip dat ze daar konden opbreken. Het was toen bijna twee uur in de middag. Acht uur voor 53 km is zo slecht nog niet op dit parcours. Hoe dan ook, de moed zonk me door deze ‘schrikbarende’ mededeling behoorlijk in de schoenen.

Het tweede deel van de ‘Entsäfter’, naar Lauschebuche, was zo mogelijk nog zwaarder. Hier was een omleiding ingesteld vanwege grootschalige bosbouwwerkzaamheden. Daardoor moesten we ons een paar kilometer lang door een tientallen centimeters dikke, niet geruimde sneeuwlaag voortbewegen via de bandensporen die er in waren gedrukt door een eerder gepasseerde vrachtwagen van de organisatie. Zwaar werk. Dankzij de loopstokken kon ik mijn evenwicht bewaren en een beetje dribbelen. Tot aan de post bij Lauschebuche (62 km) bleef het lastig om door te lopen (hier en daar was het eerder schuifelen)  over het oneffen sneeuw- en ijsdek. Ik arriveerde daar nog 10 minuten binnen de cut-off tijd. Weer tijd gewonnen dus.

Het begon winderig te worden en daardoor voelde het veel kouder aan dan het was. Na een beker warme bouillon gedronken te hebben ploeterde ik verder richting de volgende post, Köningskrug, op 69 km. Ook nu was er van hardlopen geen sprake meer, maar zelfs gewoon lopen kostte al (te) veel moeite. Regelmatig moest ik even stoppen om bij te komen. Mijn energie was op, ik was uitgeput. Te weinig gegeten? Misschien, maar vooral mentaal zat het verkeerd. De Brocken, die al die jaren als een magneet aan me getrokken had, kon mijn belangstelling niet meer wekken. Kwam dat door het vooruitzicht van die storm daarboven? De gedachte aan een bord Pommes Frites in Café Winkler in Schierke werd een ware obsessie. De Brocken verkopen voor een bordje patat? Een uitgeputte en gedemotiveerde geest kan rare ideeën hebben. De blaar onder mijn linkervoet deed pijn bij elke stap in de kleffe  sneeuw, maar daar kon je aan wennen.  De twee lopers die steeds bij me in de buurt hadden gezeten waren in de witgrijze duisternis vóór me opgelost. Om in dit tempo de Brocken te bereiken zou ik nog meer dan twee uur moeten lopen, en het was al tegen zessen. Het werd donker en er begon ijsregen te vallen.

En zo knapte het in mij en ben ik in Königskrug gestopt, ondanks dat de official daar me nog probeerde over te halen om verder te gaan. Kennelijk was ik nog steeds binnen de tijd… De twee lopers die ik had moeten laten gaan arriveerden uiteindelijk om acht uur op de Brocken, de laatste van de twee zelfs net over achten, wat officieel te laat was maar door de vingers werd gezien. En ik zou nóg later zijn binnengekomen… Toen ik plaats had genomen in het busje dat me naar Schierke terug zou brengen barstte er een forse hagelbui los met een paar felle bliksemontladingen. Daar zou ik midden in gezeten hebben op weg naar Oderbrück and Beyond.

Ik ben nog steeds van mening dat ik de juiste beslissing heb genomen, hoewel het best wel knaagt om de foto’s van de finishers en de uitslagenlijst op internet te zien. Als ik niet zo getobt had in die eerste vijf kilometer was het misschien anders afgelopen. Vlak voordat de bus vanuit Schierke naar Göttingen vertrok werd er nog een bundeltje binnengebracht, dichtgebonden met een touwtje waaraan een houten schijfje zat met daarin ‘444’ gebrand. Dat waren mijn ‘Klamotte’ die naar boven waren gebracht om me daar om te kunnen kleden. Dat houten schijfje is nu mijn ‘medaille’ geworden, de herinnering aan een wel heel bijzondere editie. Het zou zo maar kunnen dat ik, als ik de kans krijg,  volgend jaar toch nog ga proberen om de 10e keer naar boven te komen. Maar misschien laat ik het hier ook wel bij. De Brocken die uiteindelijk toch de sterkste was. Ook bij grote componisten zoals Mahler en Beethoven was hun 10e symfonie net iets te hoog gegrepen en werd het een ‘Unvollendete’.

En 4-4-4 is een mooi getal, want het was ook de datum van mijn eerste marathon, op 4 april 2004,  de dag dat ik 50 werd.

Naschrift 4-11-2019: Inmiddels heb ik alweer meerdere marathons en ultra’s gelopen en ben ik tijdens de Brocken Marathon dit jaar toch nog op de ‘berg der bergen’ geweest. Ik vind het een mooi alternatief en hoop dat in 2020 nog een keer te kunnen doen. Want ik heb besloten om me niet voor de BC2020 in te schrijven!

Brocken Challenge 9-2-2019
Afgebroken bij Königskrug (69,5 km, 1500 phm)
11u20m
Route

Aankomst in Barbis

Geplaatst op

Puffen op de Midzomeravondmarathon in Diever

Gezelligheid op het Kasteel voor de start

Na de Bokemei Run afgelopen zondag heb ik zaterdagavond in Diever de tweede hete marathon in één week gelopen. Vooral de eerste ronde, beginnend met twee voorloop-rondjes door het dorp was bloedheet met 29C in de schaduw maar op de zonnige stukken nog veel hoger. Ook was het benauwd en onweersachtig, maar de dreigende lucht in het zuiden dumpte zijn in deze droogteperiode hoognodige regen een paar kilometer verderop (20 tot 25 mm vers hemelwater viel er die avond zeer lokaal in zuid-Drenthe). Geleidelijk nam de warmte wat af, maar ik na de finish heb ik een kwartier op mijn rug in het gras moeten liggen om bij te komen. Maar door de goede verzorging, met een extra post aan het eind van het Studentenpad en overal heerlijke koudwatersponzen is het gelukt. Vanwege de mix van zelf meegenomen blauwe AH sportdrank, de verstrekte oranje sportdrank, cola, water en warme (ja vreemd genoeg was dat juist heerlijk!) thee ben ik de laatste ronde wel misselijk geworden, maar hoefde gelukkig niet over te geven. Die misselijkheid duurde voort tot diep in de nacht waardoor ik  slecht geslapen heb. Toch moést ik wel wat eten om niet duizelig te worden, en heb daarom in het Kasteel, lekker buiten op een bankje nadat de zon was ondergegaan en het nog ‘maar’ 23 graden was, een Radler en een patatje-met genomen. Op de één of andere manier heb ik dat grotendeels naar binnen weten te werken. Dennis Hoekstra uit Drachten schoof bij mij aan en was zo aardig om mij een lift aan te bieden naar mijn B&B ruim twee kilometer verderop. Want ik zag het niet meer zo zitten om daarheen te lopen.

Maar wat een gezellig en goed opgezet evenement was dit weer. Een echte zomerklassieker waaraan zelfs behoorlijk wat buitenlanders deelnamen die waarschijnlijk in Nederland  hun vakantie vierden. De winnaar (3:18:26) was een Zweed. Dat het door de warmte een zware editie was blijkt ook wel uit het aantal marathon-starters dat uiteindelijk voor een kortere afstand heeft gekozen: 24 van de 74, oftewel één derde.

Het heetste stuk van het parcours

Verslag Dieversportief
Uitslagen Marathon

21 juli 2018
Midzomeravondmarathon Diever
4:25:43
35 van 50 overall

Het dreigde wel maar het bleef droog, stoffig en warm
Geplaatst op

De Woestijn van het Westen

Het Woeste Westen  is een natuurspeeltuin in het Westerpark bij Amsterdam Sloterdijk. Pal tegenover de kleine maar gezellige kantine van die vlak naast de spoorwegemplacementen groenspeelzone trekt Bob Bock samen met zijn enthousiaste team van de Stichting Bokemei de tent op die de start en finish locatie vormt van de Bokemei Run. Een ‘kleinschalige loop voor het goede doel’ en al enige jaren een ontmoetingsplaats voor  ‘die-hard’ ultralopers die niet bang zijn voor een beetje zomerse warmte. Want deze bijna 44 km lange loop wordt gehouden vlak voor de zomervakanties, in een van de warmste perioden van het jaar. Het Westerpark zou ook dit jaar weer de passende naam ‘Woestijn van het Westen’ kunnen dragen. Niet alleen vanwege de temperaturen van tussen de 25 en 30 graden maar ook omdat er door de al weken aanhoudende droogteperiode geen gras neer te bekennen valt. Grasvelden zijn dorre bruine vlakten geworden en op het oogverblindend witte ‘Konijnenpad’ (zoals Bob het noemt) wierpen de loopschoenen grote stofwolken op. Toevallig reed de Tour de France vandaag door het stof van de ‘Hel van het Noorden’ op weg naar Roubaix terwijl wij ons in deze ‘Hel van het Westen’ bevonden.

Nou ja, nu overdrijf ik een beetje, want meer dan de helft van het 4340 meter lange parcours ging over lommerrijke, met bloemen omzoomde paden en op het heetste stuk, ja dat Konijnenpad inderdaad, viel er een verkoelend briesje te bespeuren. Bovendien was de luchtvochtigheid laag zodat het totaal niet benauwd aanvoelde. Het warme weerbericht had kennelijk diverse voor-inschrijvers van plan doen veranderen, want in plaats van het maximaal toegestane aantal van 30 gingen er maar 16 lopers/loopsters van start. Niet iedereen heeft de 10 rondjes volgemaakt.vanwege de warmte.

Hoewel ik in vergelijking met mijn drie eerdere deelnames veruit de langzaamste tijd liep ben ik heel tevreden met het feit dat ik nergens hoefde te wandelen en alle 10 de ronden netjes binnen de tijd voltooid heb. Ik ben namelijk helemaal geen ‘warmteloper’. Als ik mijn gemiddelde snelheid afzet tegen die van overeenkomstige lopen dit jaar dan steekt deze daar helemaal niet slecht bij af.

Samenvattend: een heerlijk loopje met een ontzettend vriendelijke, kundige en enthousiaste ‘support crew’. Lekkere hapjes, prima drankjes en ook de zoutjes en de koudwatersponzen waren niet vergeten. Echt fijn om hieraan deel te hebben mogen nemen.

De Bokemei Run viel dit jaar samen met de festiviteiten op de naburige Westergasfabriek in verband met het 15-jarig bestaan van het Westerpark. Daardoor werden we begeleid door de klanken van het openluchtconcert aldaar. De tip die ‘local’ Wilma Dierx mij gaf dat het daar een  gezellig evenement was heb ik naar het thuisfront geapped. Zij zijn vervolgens ook naar het Westerpark afgereisd zodat ik daar naar afloop van de ‘BR’ nog een uurtje met hen heb zitten ‘chillen’ onder het genot van een ijsje en een biertje. Een topdag!

Bokemei Run
15 juli 2018
43,3 km
4u42m
7 van 11 finishers

Geplaatst op

Haarlemse Grachtenloop

Wat was het weer een leuk evenement dit jaar! Twee rondjes van 5 km door de binnenstad van de eigen woonplaats. Heel bijzonder was dit jaar dat de start plaatsvond nagenoeg op de stoep van de woning van mijn zoon Edward. Na afloop konden we dan ook heerlijk bij hem thuis chillen en napraten.

Geen gemakkelijk parcours door de vele bochten, bruggetjes, stoepranden en verkeersdrempels, maar op een enkele valpartij na kwamen bijna alle 1500 lopers op de 10 km veilig binnen. Zeker in het begin was het behoorlijk dringen en viel het niet mee om in je eigen tempo te blijven lopen. Het is dan ook geen snel parcours. Maar de leuke straatjes en steegjes, de bandjes en het enthousiaste publiek langs de route doen deze kleine ongemakken snel vergeten. En het was dit jaar bovendien eens een keer niet warm en drukkend in de stad maar heerlijk loopweer onder een bewolkte hemel en met een verkoelende noordwesten wind.

Mede daardoor liep Edward, die nog aan het herstellen was van een Japanse jet-lag, keurig ruim onder het uur. Zelf was ik, nog geen week na de 6-uursloop in den Haag, tevreden met mijn tijd van onder de 51 minuten. Een ‘leeftijds-categorie’ PR.

Grachtenloop Haarlem
22 juni 2018
0:50:54 chiptime
541 van 1448 overall
461 van 972 M