Groet uit Schoorl Run 30km

En opnieuw ‘een oude koe uit de sloot gehaald’! Op 14 februari 2004 liep ik ter voorbereiding op mijn eerste marathon (Rotterdam) de 30 km in Schoorl. En nu, 19 jaar later, dus weer. Een evenement met een lange traditie dus. Ik kan me weinig herinneren van die eerste keer, behalve misschien het stuk langs de duinrand tussen Hargen en Schoorl (Oorsprongweg). Hoewel ik inmiddels vaak in de Schoorlse Duinen heb getraind en het gebied dus goed ken kon ik weer niet anders dan onder de indruk zijn van de prachtige natuur in dit gebied. Van andere lopers hoorde ik opmerkingen als ‘en dat in eigen land’ en menigeen kon het niet nalaten om even snel een selfie te maken met de duinen als decor. Het mooiste gedeelte is wel de Hargerzeeweg die over de volle lengte gevolgd wordt vanaf de aansluiting met Schoorlse Zeeweg bij ‘Paal 29’ tot aan de Hargen aan Zee. Daar staan een paar grote zend- en radarmasten die al op kilometers afstand boven de duinen uit te zien zijn. Die Schoorlse Zeeweg is trouwens een gemeen stuk vals plat dat op de 30 km twee keer omhoog gelopen moet worden. Het is zeker geen gemakkelijk parcours maar wel prima beloopbaar omdat er geen onverharde ‘trail’ paden in zitten.

De sfeer in de dorpjes langs de route (Hargen, Groet en Schoorl) is zonder meer geweldig te noemen. Veel toejuichend publiek en adrenalinepeil verhogende muziek van mobiele DJ’s. De bevoorrading onderweg laat ook niets te wensen over.

Alleen de enorme drukte voor en bij de start is toch wel een minpuntje. Bustransport vanaf Alkmaar CS was prima geregeld, alleen liepen de bussen behoorlijk vast in Schoorl waar ze zich door massa’s fietsers, wandelaars en auto’s moesten zien te wurmen. Die auto’s probeerden de grote parkeerplaats die in Schoorl op een grasveld was aangelegd te bereiken. Dat vond ik nogal vreemd omdat gezegd werd dat de toegang tot Schoorl autovrij zou worden gehouden. Vervolgens was het hutje mutje richting de sporthal die eveneens stampvol was. En daarna terug naar de start proberen te komen over hetzelfde smalle pad dat nog vrij was gebleven naast het afgezette finishgedeelte. Al met al hebben diverse mensen daardoor niet op tijd de startvakken kunnen bereiken, zeker niet degenen die met de laatste bussen uit Alkmaar waren gekomen. De terugweg was ook niet smetteloos. Vanwege het NN kampioenschap 10km reden er tussen 1400 en 1515 geen bussen terug naar Alkmaar. Ik finishte rond 1400 en heb ik de kantine van de sporthal (die toen niet eens zo druk was) onder het genot van een kop koffie en een broodje kroket de bus van 1515 afgewacht. Maar zoals voorspelbaar was stond er inmiddels een rij wachtenden van een meter of honderd op die eerste bus te wachten. Maar het moet gezegd: klokslag 1515 verscheen er een motoragent met zwaailicht, gevolgd door een colonne van acht touringcars. Binnen een half uur zat iedereen in de bus.

Maar dit soort ongemakken moet je bij een populaire loop op de koop toe nemen en ze werden bovendien meer dan vergoed door de mooie wedstrijdervaring zelf. De 30 km trekt veel lopers die zich aan het voorbereiden zijn op hun eerste marathon, meestal Rotterdam. In de bus zat ik naast zo iemand en ik kon me door het gesprek dat ik met hem had weer zo goed verplaatsen in die eerste keer van mij, nu 19 jaar geleden.

Over mijn prestatie van nu ben ik overigens behoorlijk tevreden. Twee dagen geleden sukkelde ik nog met vermoeidheid, migraine en een pijnlijke onderrug. In de sporthal moest ik zelfs nog 2 paracetamol tabletten aan de EHBO vragen omdat het bij het (staande) omkleden weer in mijn rug geschoten was. Maar het lopen ging heel steady en gelukkig pijnloos met een pace van 5:40 met zelfs een lichte versnelling naar het einde toe. Dat leverde een alleszins acceptabele tijd van ruim onder de 3 uur op. Als het zo blijft zit het met die Amstelveen marathon in maart wel goed.

12 februari 2023
Groet uit Schoorl Run 30 km
2:50:03
M: 911 van 1105

Overall: 1102 van 1445

Déjà Vu. Halve van Egmond 2023

Terug van weggeweest. Dat geldt niet alleen voor de Halve van Egmond die vanwege de coronapandemie in 2021 en 2022 was komen te vervallen. Het geldt ook voor mij. Voor het laatst gelopen in 2005. Want daarna begon ik mij te richten op hele marathons en later zelfs op ultramarathons. De halve vond ik toen ‘veel te kort’ en dus niet uitdagend genoeg. Inmiddels zijn we 18 jaar verder en is voor mij de tijd aangebroken om een beetje te gaan afbouwen. Geen echte ultra’s meer maar nog wel af en toe een hele marathon. Daar tussendoor worden de ‘kortere afstanden’ weer aantrekkelijk. Met als gevolg een aantal déjà vu’s met wedstrijden die ik al jarenlang niet meer gelopen heb.

Één daarvan is de Halve van Egmond. Tussen 1998 en 2005 heb ik deze halve marathon 7 keer gelopen; alleen in 2003 moest ik hem overslaan vanwege een blessure. En nu, in 2023 dus weer. Officieel heet de loop nu ‘Egmond Halve Marathon’. En ik vond het prachtig. Voor mij was het de ‘perfecte halve’. Vlekkeloos georganiseerd door le Champion, prachtig weer inclusief een stevige zuidwester op het strand, mooie plaatjes en wát een heerlijk enthousiast publiek!

De ‘Egmond’ is één van de grotere loopevenementen in Nederland. Dit jaar waren er volgens de organisatie in totaal zelfs zo’n 14000 inschrijvingen. Ik was enorm onder de indruk van de manier waarop dit allemaal in goede banen werd geleid. Pendelbussen reden letterlijk af en aan vanaf Heiloo en Alkmaar naar Egmond via een voor het overige verkeer afgesloten route. De rijen wachtenden waren weliswaar lang maar stroomden snel door. Overal aanwijzingen, overal vrijwilligers die het verkeer regelden en de afwikkeling van de wachtrijen op een vriendelijke manier begeleidden. Grote verwarmde tent voor het omkleden inclusief een bar met warme dranken, soep en worstenbroodjes. En een speciale app waarin alle info overzichtelijk te vinden was. Ik stond zelf in het ‘oranje’ startvak en tot mijn verbazing begon dit inderdaad exact op het geplande tijdstip van 13:04 in beweging te komen.

Het gigantische lint van lopers dat zich als een enorme duizendpoot uitstrekte over het hele strand tussen Egmond en Castricum was zo’n indrukwekkend schouwspel dat ik af en toe even gestopt ben om het te bewonderen en er foto’s van te maken. Het strand was redelijk goed beloopbaar hoewel hier en daar behoorlijk omgewoeld door alle lopers die er al overheen gegaan waren. Er werd gepatrouilleerd door terreinwagens van de reddingbrigade en door antieke legervoertuigen. De laagstaande zon die recht voor ons aan de heldere hemel stond veranderde het loperslint in een surrealistische colonne van schaduwen. De wind was inderdaad krachtig maar dat merkte je eigenlijk pas als je je losmaakte uit het peloton.

Eenmaal in de duinen hadden we de wind in de rug en daardoor lukte het vrij gemakkelijk om een ‘negative split’ te lopen. Nadeel was wel dat het ineens veel warmer aanvoelde dan op het strand waardoor nogal wat te dik aangeklede lopers in de problemen kwamen. Het aantal ‘wandelaars’ nam mede daardoor na een kilometer of 15 flink toe. Op een paar klimmetjes na is het duintraject tamelijk vlak. Vooral in het begin, bij Castricum aan Zee, zitten er ook stukken zandpad in het parcours. Daar was het eigenlijk te smal voor al die lopers waardoor inhalen alleen via de berm mogelijk was. De bordjes ‘rechts lopen, links inhalen’ hielpen daartegen nauwelijks. Leuk was ook dat de lengte en het stijgingspercentage van de klimmetjes van te voren werd aangekondigd. Ik ging eigenlijk steeds beter lopen en haalde veel lopers in. Bij de beruchte klim over Bloedweg, vlak voor de finish in Egmond, was een tussensprint ingericht. Ik kreeg niet de indruk dat er veel waren met nog voldoende fut om daar extra hun best voor te doen. De finish in Egmond, aan de voet van de vuurtoren, was indrukwekkend. En ook hier weer al die enthousiaste toeschouwers.

Tsja, en dan moet ik toch een minpuntje noemen. Dat komt niet op het rekest van de organisatie, maar van de KNAU. De ‘Egmond’ is namelijk een officiële wedstrijdloop en daarom wordt er strikt onderscheid gemaakt tussen de ‘wedstrijd’ en alles wat daar niet toe behoort. Aan de ‘wedstrijd’ mag alleen deelgenomen worden door lopers met een KNAU wedstrijdlicentie. De overigen worden met een wat neerbuigende term ‘recreanten’ genoemd. Nou, beste KNAU, voor die ‘recreanten’ was het net zo goed een wedstrijd. Ze hebben zich suf getraind en kapot gelopen. De uitslagen van de ‘wedstrijd’ zijn keurig gerangschikt naar leeftijdsklasse terwijl alle ‘recreanten’ op één hoop worden geveegd. Graag had ik als 65-plusser mijn prestatie willen vergelijken met die van andere lopers in mijn leeftijdsklasse, maar helaas, dat kan dus niet. Waarom dit merkwaardige onderscheid? Ik vindt het echt niet van deze tijd.

Sorry, dat moest ik even kwijt. Maar voor het overige: top, top en nog eens top! Mijn complimenten voor le Champion!

8 januari 2023
Egmond Halve Marathon

2022

Om maar met de deur in huis te vallen: het ‘loopjaar’ 2022 heeft een totaal van 3222 hardloopkilometers opgeleverd. Dit is een prima resultaat want het is daarmee sinds 2009 het 14e jaar in een aaneengesloten reeks van jaren met 3000+ kilometers. In 2022 liep ik 6 (ultra)marathons en 5 wedstrijden, zie de lijst rechts (Resultaten 2022). Met de trainingen erbij kwam ik uit op 185 lopen. Gemiddeld dus om de dag een loop.

Overzicht van alle lopen (wedstrijden en trainingen) in 2022

Echt lange ultra’s heb ik dit jaar niet (meer) gelopen. De langste afstanden waren 54,5 km (6 uur van de Haarlemmermeer) en 53,5 km (Harzquerung).

Er waren ook een paar ‘dips’. Eind januari heb ik een week lang last gehad van een griepje. Eind februari/begin maart was ik geveld door Corona. Gedurende de maand mei had ik veel last van een gekneusde rib en een verrekte kuitspier. Dat was allemaal het gevolg van een harde val tijdens de Harzquerung op 30 april.

Een ‘wapenfeit’ was verder dat ik op 20 november mijn 180e georganiseerde (ultra)marathon heb gelopen. Leuk was ook het weerzien met de Linschotenloop op 17 december. Aan die halve marathon heb ik in 2006 voor het laatst meegedaan.

Al met al was 2022 een afwisselend en goed gevuld hardloopjaar.

Linschotenloop

Het was op 23 december 2006 dat ik tijdens de Linschotenloop mijn PR op de halve marathon liep: 1:30:02. Dat had nog best onder de 1 uur 30 uit kunnen komen als ik niet enkele kilometers voor de finish door een loper achter mij op de hiel werd getrapt waardoor ik lelijk ten val kwam met een gekneusde rib als gevolg. Ik ben weliswaar snel overeind gekrabbeld en met pijnlijke borst verder gerend maar kon die magische grens net niet meer halen.

Dit jaar, 16 jaar later dus, lag die ‘magische grens’ op de 2 uur. Ook deze keer heb ik die weer net niet gehaald (2:01:15). Daarmee werd het mijn eerste halve marathon van boven de 2 uur. Dat werd nu gelukkig niet veroorzaakt door een valpartij. Dat had overigens nog best gekund ook, want veel binnenwegen zijn al dagen lang spekglad door een ijslaagje. Maar de organisatie had de loop toch vrijgegeven na een hele nacht en ochtend zout strooien en inderdaad, het parcours was goed beloopbaar. Nee, het probleem zat bij mijzelf. Door de koude lucht (ruim onder nul) raakten mijn luchtwegen geïrriteerd zodat is regelmatig even moest inhouden of zelfs stoppen om ze weer voldoende vrij te krijgen. Het is een kwaal waar ik sinds de corona (?!) regelmatig last van heb. Of dat die volle minuut ‘te laat’ helemaal kan verklaren weet ik niet, de twee plaspauzes en fotomomenten hebben daartoe ook het nodige bijgedragen.

Maar OK, zonder die handicaps zou ik zeker wel onder de 2 uur gebleven zijn en met de 31e plaats onder de 62 gefinishte 65-plussers ben ik eigenlijk best wel tevreden. Nu we toch aan het cijferen zijn zal ik de WAVA leeftijdscorrectie er eens op loslaten. Ten tijde van het PR was ik 52 jaar oud, dat levert een naar 30 jaar gecorrigeerde tijd op van 1:20:19. Nu ben ik dus 68 en dat levert op: 1:32:45. Kijk, dan is het verschil nog ‘maar’ 12 minuten. Dus kennelijk is het leeftijdsverschil niet de enige verklaring.

Het was wel weer genieten. Het landschap lag er prachtig bij met de berijpte weilanden en de bevroren met knotwilgen omlijste vaarten en sloten waar hier en daar ook al geschaatst werd. En goede en enthousiaste organisatie en de gezelligheid in de dorpjes waren de kers op de taart. Ik ben blij dat ik na al die jaren de Linschotenloop weer ontdekt heb.

Linschotenloop (halve marathon)
17 december 2022

150 maal 300 km

Op 30 november heb ik met een duurloopje van 22 kilometer het maandtotaal weer boven de 300 kilometer gebracht. Daarmee werd de mijlpaal van 150 maal een maandtotaal van 300 km of meer bereikt. In 2006 waren er drie maanden van 300+, daarna twee jaar geen enkele maar vanaf 2009 begon het pas echt. Van 2010 t/m 2019 heb ik onafgebroken alle maanden meer dan 300 kilometer gerend (met uitzondering van augustus 2016 die bleef steken op 289 km). Daarna werd het mede door de coronapandemie wat minder. Maar nu dus die 150e keer. Vóór 2020 ging het halen van die 300+ vrij gemakkelijk omdat ik toen veel ultra’s en marathons liep (1 á 2 per maand). Dat aantal is nu behoorlijk afgenomen naar ongeveer 1 in de 2 maanden. Mede daardoor, maar ook doordat de beentjes wat ouder worden, voelt het nu als een wat grotere opgave om zo’n maandtotaal van 300-plus te halen. Maar die 150 keer werd voor iemand die alles optelt en bijhoudt een doel op zich en dat is nu dus gehaald. En daarom voel ik me nu minder ‘genoodzaakt’ om me elke maand op die 300 km te focussen. Zullen we dan maar zeggen dat 250 per maand voortaan ook goed is?

Koude dag in Abcoude

Vandaag heb ik voor de derde keer deelgenomen aan de Ronde Venen marathon in Abcoude. Het is een van die marathons waar je steeds weer voor terugkomt. Niet te ver van huis, maar vooral: mooi afwisselend parcours met een mix van asfalt en trail, gezellige sfeer in de dorpen die je passeert, een mooi sportcomplex en een gedegen organisatie.

Dit jaar was het vooral qua weersomstandigheden een bijzondere editie. Nadat het najaar tot eergisteren boterzacht was geweest met veel mooi en droog weer viel uitgerekend gisteren een partij koude lucht vanaf het continent met een krachtige oostenwind het land binnen. Dat leverde voor deze tijd van het jaar ‘breaking’ nachtelijke minima op tot bijna -9 celsius in Overijssel. In Abcoude was het bij de start nog -5, maar wel met een mooi zonnetje en niet al te veel wind. De eerste anderhalf uur liepen we door een schitterend witberijpt landschap met een nog laagstaande zon die spiegelde in de bevroren sloten. Het leek wel een schaatstocht!

Spoordijk

Voor het eerst dit seizoen heb ik gekozen voor de lange broek en dat bleek een verstandige keuze te zijn. Want ook in de tweede helft van de marathon werd het niet warmer dan een graad of twee. Bovendien werd het waterkoud met een naar zuidoost tot zuid krimpende aantrekkende wind. Bovendien begon het te regenen. Eerst heel licht maar met name in het laatste uur werd het behoorlijk nat. Pittige omstandigheden, vooral op het lange rechte stuk tussen Uithoorn (Amstelhoek) en Botshol. Door de regen werden de passages over het boeren land en door Botshol behoorlijk blubberig en dus ook glad. Maar gelukkig ging het allemaal goed en bleven we overeind.

Heel leuk bij deze marathon is dat je op een gegeven moment dwars door een plantenkas en wat later ook nog eens door een koeienstal loopt. Noemenswaard is ook de passage door Mijdrecht en de Hoef, waar veel mensen de lopers stonden toe te juichen onder de klanken van een orkestje of een percussiegroep. In de Hoef werden we zelfs getrakteerd op pannenkoeken.

Door de plantenkas

Al met al weer een mooie happening met na afloop een heerlijke warme douche in de sporthal in Abcoude. Goed nieuws voor mijzelf was ook dat ik deze keer geen last had van ‘scheefhangen’ zoals aan het eind van de Brocken marathon. Een feestelijk tintje is ook dat dit de 180e keer was dat ik een georganiseerde marathon of ultra volbracht heb.

Ronde Venen Marathon
20-nov-2022
4:25:14
9,54 km/uur
M: 180 van 219

Oktober 2022

Oktober is qua lopen een bijzondere maand geweest. Op de 8e liep ik de Brocken Marathon. Aan het eind daarvan, in de laatste vijf kilometers, raakte ik enigszins in de problemen. Waarschijnlijk door vermoeidheid ging ik helemaal scheef naar links hangen zodat ik op het laatst stukjes moest gaan wandelen. Datzelfde symptoom was twee weken eerder, bij de Halve van Haarlem, ook al opgetreden, maar in mindere mate. Waarschijnlijk ben ik erg diep gegaan bij die marathon, want een halve week daarna werd ik zwaar verkouden en was de fut er helemaal uit. Twee weken na de marathon was ik nog steeds moe. Zodoende heb ik in de eerste helft van de maand ‘maar’ 115 kilometer gerend. Vanaf dat moment begon de energie weer terug te komen en hoe! In het tweede deel van de maand legde ik maar liefst 188 kilometer af zodat het totaal onverwachte gebeurde: een 300-plus maand (303 km!). Tussen 23 en 29 oktober liep ik 98 km in 5 lopen waaronder drie 20-plussers. Als dat geen ‘negative split’ is? Ik werd daarbij wel geholpen door het fantastische weer: droog, zonnig, rustig en maxima tot wel 24 graden. Het leek wel zomer! Op 29 oktober kreeg ik plotseling pijn in mijn rechter voet (peroneus tendinopathie). Gelukkig verdween dat na een dag rust weer en kon ik op 31 oktober de benodigde 18 kilometers lopen om boven de 300 uit te komen.

Inmiddels is het november en is het écht mooie weer voorbij. Op 20 november staat de Ronde Venen marathon op het programma. Dat zal we spannend worden. Hopelijk blijven de ‘scheefhang-klachten’ dan achterwege. Als het lukt zou het mijn 180e marathon(-plus) in georganiseerd verband worden.

En…. ik heb me vandaag ingeschreven voor de Linschotenloop op 17 december. Jawel, dat is de loop waarbij ik op 23 december 2006 ondanks een valpartij en een gekneusde rib mijn PR op de halve marathon liep (1:30:02).

 

Brocken Marathon 2022

Bij de Brockenstein

Mijn vierde Brocken Marathon is een feit! Nu de Brocken Challenge qua inspanning en afstand zo langzamerhand te hoog gegrepen is vormt de Brocken Marathon (onderdeel van de Harz Gebirgslauf) een mooi alternatief. Vanzelfsprekend ontbreekt de heroïsche aankomst in sneeuw, kou en schemerdonker op het Brockenplateau, maar daar staat veel tegenover. In de eerste plaats de Brocken zelf. In plaats van aan het eind vindt de passage nu ongeveer halverwege plaats, dat betekent voor mij rond half twaalf. Dat is na ongeveer 19 kilometer,  twee en een half uur na de start in Wernigerode.  Een heel andere Brocken vertoont zich dan tijdens de BC! Dan is die vrijwel verlaten omdat de laatste trein met toeristen al lang naar beneden is gereden. Donker, ijzig en stormachtig ligt het plateau onder het rode licht van de televisietoren. Nu, tijdens de Brocken marathon is het er druk en tijdens de afdaling langs de Brockenweg komt je een eindeloze stroom wandelaars, fietsers en door paarden getrokken huifkarren tegemoet. Het ‘Brockengevoel’ speelt zich nu echter op een andere plaats af en wel tijdens de steile beklimming die via de ‘Kleine Brocken’ loopt. Kille windstoten en spookachtige mistflarden die tussen de gekromde sparren en kale rotsblokken kronkelen vormen een mystieke entourage terwijl je meter voor meter omhoog zwoegt langs de Hirtensteig. Een stijging van 400 meter in twee kilometer, gemiddeld 20% dus, hier en daar nog een stuk steiler.

De Hirtenstieg

De eigenlijke passage van het Brockenplateau is maar kort en voor je het weet gaat het alweer omlaag. Maar dan volgen nog ruim 20 prachtige kilometers over stenige paden langs diverse ‘klippen’ (rotsformaties), over door de sparrenziekte vrijwel kaalgeslagen hellingen met fantastische uitzichten, alsmaar naar beneden totdat je in de verte het kasteel van Wernigerode ziet. Nu lijkt het makkelijk, 20 kilometer afdalen, maar dat is het allerminst. De hartslag is voortdurend hoog (zo’n 160 gemiddeld) en het is een aanslag op knieën en kuiten. Slechts op twee plaatsen moet er nog even geklommen worden, een welkome afwisseling! Gelukkig is er gezorgd voor meerdere goed uitgeruste verversingsposten waar je even kan uithijgen onder het genot een versterkende warme haverdrank (met een minder smakelijke term ‘Schleim’ genoemd).

In de afdaling, ter hoogte van Hohnekopf (29 km)

Het ging echter niet helemaal van een leien dakje. Want na ongeveer 35 kilometer merkte ik dat ik met mijn bovenlijf oncontroleerbaar naar links begon te hellen. Ik kon het niet verhinderen, wat ik ook probeerde. Het was alsof ik geen kracht meer in mijn bekken had. Op het laatst werd het zo erg dat ik nauwelijks rechtuit kon lopen en zelfs stukjes moest gaan wandelen. De laatste 2 kilometer werden daardoor een lijdensweg en ik was bang dat ik door de EHBO uit de loop gehaald zou worden. Dat gebeurde gelukkig niet en met een laatste krachtsinspanning om rechtop te blijven staan kwam ik in 5 uur 20 onder het finishdoek door. Niet eens zo slecht, in aanmerking genomen dat ik door de problemen zeker 10 minuten had verloren.

Scheef over de finish

Vreemd genoeg was het probleem na de finish meteen verdwenen en was er niets aan de hand. Ik heb later mijn fysio geraadpleegd. Volgens hem had het te maken met een verzwakking van de bekkenspieren, mogelijk als nasleep van de val tijdens de Harzquerung dit voorjaar (ja weer die Harz). Misschien dat ook de leeftijd meespeelde. Zelf dacht ik ook nog aan de nieuwe schoenen die ik droeg en die nog niet ingelopen waren. Gelukkig wijst niets op een herseninfarct, want dan zouden de klachten (eenzijdige spierverzwakking) ook na de finish moeten hebben aangehouden. In elk geval moet ik nu wel spierversterkende oefeningen gaan doen, want in november is alweer de Hoge Venen marathon en dan wil ik dit niet nog een keer meemaken…

Op het mistige Brockenplateau, 5 graden.

8 oktober 2021
Brocken Marathon
5:20:02
7 van 11 M65
298 van 349 M
359 van 433 M/V
Route
Fotos

 

Langs de Vlewoscheweg

Vlewoscheweg

Als extra voorbereiding op de Brocken Marathon heb ik vandaag van Castricum via Egmond aan Zee naar Bergen gelopen. Een afstand van 24 km met een aanloop van 2 km. Het was schitterend weer met fraaie wolkenluchten. Heel fotogeniek. Ik blijf de Vlewoscheweg tussen Castricum en Egmond toch één van de mooiste duintracés hier in de omgeving vinden. Zo stil en met zulke fraaie vergezichten. De kuddes paarden die daar grazen geven je helemaal het gevoel door woeste uitgestrektheden te ‘roamen’.

De afstand was ondanks het vaak zware terrein geen enkel probleem, dus dat ziet er goed uit. Weliswaar heb ik de afgelopen tijd geen 30-plussers gelopen maar de basisconditie zou voldoende moeten zijn voor de Brocken.

Egmond aan Zee

Halve van Haarlem

Vlak voor de start op de Grote Markt in Haarlem

Na een onderbreking van 2 jaar stond op 25 september de Halve van Haarlem weer op de kalender. Een mooie en door alle heuveltjes in de duinen nogal pittige halve marathon van Haarlem naar de kust en weer terug. Via Overveen gaat het over het Visscherspad richting Zandvoort en vandaar via het Duinpieperspad naar Bloemendaal aan Zee. Dan langs de Zeeweg terug naar Overveen en een finish op de Grote Markt in Haarlem. De laatste paar honderd meter tussen het juichende publiek in de Zijstraat geeft altijd een kick.

Hoewel we in een herfstachtige fase van het weer zitten was het juist deze zondag mooi open weer met prachtige wolkenluchten. Pas na de finish viel er een stevige bui. Omdat ik geen idee had hoe het met mijn wedstrijdconditie stond (vanwege de vakantie en het mooie strandweer had ik de afgelopen tijd alleen een paar korte loopjes van een kilometer of 10 gedaan) ging ik uit van een tijd van rond de twee uur vijftien. Ik begon rustig, op driekwart van het peloton. In het begin zitten veel bochten en een paar smalle paadjes zoals het Ramplaanspad bij Elswout. Omdat iedereen dan nog dicht op elkaar zit stagneert het tempo dan. Maar eenmaal op het Visscherspad, na de stevige klim bij Kraantje Lek, kwam de vaart er in. Ik kwam in een flow terecht en begon bij tientallen lopers in te halen. Dat bleef zo tot bij de finish. Een tijd van onder de twee uur kwam in zicht, dus dat werd mijn doel. In de laatste twee kilometer, op het Houtmanpad (met al die gemene bruggetjes) en de Brouwersvaart kreeg ik echter weer van die hyperventilatie-achtige problemen met ademhalen zodat ik een paar keer moest gaan wandelen omdat ik geen lucht meer had. Gelukkig ging dat weer snel over en kon ik toch nog finishen in 1 uur en 56 minuten. En daar was ik heel tevreden mee.

Het was weer een mooi en sfeervol evenement waarbij ook gezorgd was voor ‘opzwepende’ muziek van DJ’s langs de route en waarbij er met name in Haarlem en Overveen veel publieke belangstelling was. Omdat ik het stuk van huis naar de Grote Markt en terug ook hardlopend heb gedaan kwam ik vandaag op 26 kilometer uit. Dat deed in elk geval weer een duit in het zakje van de voorbereiding op de Brocken Marathon over twee weken.

25 september 2022
Halve van Haarlem

1:56:01
629e van 1102 overall
522e van811 M
32e van 73 M60