3000 km!

De duinen (NHDR) op een grijze decembermiddag

Vandaag voor het eerst sinds medio maart weer eens van huis uit naar de Waterleidingduinen gelopen en vanuit Zandvoort met de trein terug. Eind maart begon de lockdown en mocht er niet meer met de trein gereisd worden tenzij strikt noodzakelijk. Tegen de zomer werden de maatregelen weer wat versoepeld, maar toen kampte ik vier maanden met een achillespeesblessure. De loop van vandaag (26 km) was exact lang genoeg om het jaartotaal op 3000 km te brengen. Dat had ik een paar maanden geleden, toen ik door die blessure amper 30 km per week (deels op de loopband) kon lopen echt niet durven hopen. Toen leek 2500 km zelfs al ver weg. Sinds 2009 is dit dus het 12e jaar in successie met 3000-plus (acht daarvan waren 4000-plus).

Afgelopen jaren was het de gewoonte om eind december ter afsluiting naar Walcheren te gaan voor een kustloop tussen Domburg en Vlissingen. De kans is groot dat ik dit jaar met die traditie moet breken. Het coronavirus woedt op dit moment heviger dan ooit en meer restricties, ook reisrestricties, worden verwacht. Er is ook niet veel aan nu, want alle horeca is gesloten en om 6 uur in een trein zonder koffie te zitten met een mondkapje op is ook niet echt een aanlokkelijk vooruitzicht. Maar IJmuiden is zonder trein bereikbaar en daar staan ook vuurtorens. Afgelopen woensdag ben ik, ook sinds lange tijd, weer eens naar de kop van de Zuidpier gelopen. De pier was eindelijk weer geopend voor het publiek na een lange periode van onderhoudswerkzaamheden.

Week 47: 72 km

Niet te geloven, maar langs de Liede bloeien de Dotterbloemen alweer !!

Deze week voor het eerst sinds medio mei weer boven de 70 km uitgekomen. Er valt niet zo heel veel te melden. Ik loop mijn rondjes en de vorm begint weer terug te komen. Eigenlijk een heel vast schema van vier loopjes per week waarvan twee ‘halve marathons’. Tot een kilometer of 25 gaat het nu vrij gemakkelijk, maar aan een 30-plusser heb ik me nog niet gewaagd. De prikkel om dat te doen ontbreekt, omdat er geen georganiseerde marathons op het programma staan vanwege de Corona maatregelen die er de rest van dit jaar wel zullen blijven. Dus amuseer ik me voorlopig met privé-loopjes met op de 20-plus afstanden ergens halverwege een Coffee-to-go. Want die kun je nu overal krijgen, wel makkelijk eigenlijk.

Even was het schrikken toen de linker knie begon te zeuren. Vooral aan het begin van de training en later thuis bij het traplopen, vooral trap af. Maar ook hier hielp de Ibuprofen zalf van de Etos weer. De oude NPZK- en IJmuiden-routes zijn ook weer terug van weggeweest. De Zuidpier is echter nog steeds niet toegankelijk vanwege (uitlopende) werkzaamheden. Er staan hekken langs, dus als je vanaf Bloemendaal langs het strand aan komt lopen moet je je rechtsaf langs die hekken heen wringen om via smalle duinpaadjes bij de jachthaven uit te kunnen komen.

Maar het lopen gaat best lekker en na enkele weken met wind, regen en extreem zacht weer is het nu rustig en droog weer met temperaturen net onder de 10 graden. Heerlijk loopweer dus.

De ruïne van Brederode (Santpoort)

Oktober

Opkomende regenwolken boven de Waterleidingduinen (Haasveld)

Oktober zit er op. Het was de eerste maand sinds mei dat ik weer nagenoeg blessurevrij heb kunnen lopen. Elke week één of twee 20-plussers, en één 25-plusser. Het maandtotaal is uitgekomen op 267 kilometer over 17 trainingen en dat is niet gek. Heel af en toe laat de Achilles nog van zich horen, dus het is wel belangrijk om maat te houden. Op 24 oktober passeerde ik wat betreft het jaartotaal de 2500 km.

Als je naar de landen om ons heen kijkt waar de ene na de andere strenge lockdown wordt afgekondigd vanwege de ‘tweede Coronagolf’ dan is het nog steeds een voorrecht dat we in Nederland nog de volledige vrijheid hebben om buitenshuis te sporten. Er zijn landen waar je niet langer dan een uur per dag naar buiten mag en als je verder dan 1 km van je huis gaat dan moet je een speciale permissie bij je hebben. Ik vind dat echt een horrorscenario. Maar ook in Nederland hangen strengere restricties nog steeds in de lucht. In elk geval heb ik vandaag nog kunnen genieten van een mooie ronde door de Waterleidingduinen. Dat de laatste kilometers in het donker, bij harde wind en in de stortregen gelopen werden heeft de beleving alleen maar intenser gemaakt.

Ook in de duinen was het vandaag Halloween!

Week 42

‘Pad door de wildernis’ van Noordwijk aan Zee richting Zandvoort (Waterleidingduinen, 17 oktober).

Deze week een mijlpaal: voor het eerst sinds half mei weer een 25-plusser! Met een mooie ronde van 25,3 km door de Waterleidingduinen ben ik dus weer terug op het niveau van de ‘lange duurloop’. Onderweg geen last gehad van klachten en ook de conditie voelt weer goed. Dat wil niet zeggen dat ik al fantaseer over 30 km en langer. Het is beter om te proberen om dit niveau met ca. 60 km per week de rest van dit jaar te handhaven. Daarmee zou ik dan met het volume van vóór de blessure erbij misschien toch nog op een jaartotaal van 3000 km uitkomen. Dat zou dan de 12e keer in successie zijn. De laatste kans op een marathon, de Ronde Venen marathon op 15 november, is nu trouwens ook afgelast vanwege de Corona. Laten we maar realistisch blijven. Want zo heel af en toe is er rond die Achilles noch wel enige gevoeligheid, bijvoorbeeld na veel traplopen.

Mooie regenboog boven de Marina van IJmuiden op zondag 18 oktober.

Week 41

Gehavend door een loslopende hond

Langzaam maar zeker keer ik terug naar het niveau waarop ik weer zonder belemmeringen kan lopen. De halve marathon afstand geeft geen noemenswaardige problemen meer. Twee maal per week een loop van 21 á 23 km behoort weer tot de mogelijkheden, ook wanneer dat grotendeels  over trails met geaccidenteerd terrein gaat. De vorm wordt daardoor ook weer wat beter, hoewel een marathon nog te hoog gegrepen zou zijn. Daarvoor zou ik eerst weer gemakkelijke 30-plussers moeten kunnen lopen, terwijl het nu na de halve marathon afstand toch wel een beetje op is.

Maar juist nu het met lopen weer wat beter gaat steekt in dit bizarre jaar de coronacrisis weer dusdanig de kop op dat verstrekkende beperkingen (tweede lockdown?) op de loer liggen. Wat dat gaat betekenen voor de bewegingsvrijheid buiten zullen we waarschijnlijk deze week te horen krijgen.

Van de week ben ik aangevallen door een hond. Er lijken steeds meer honden rond te lopen, vaak ook los. Met name in de zogenaamde ‘losloopgebieden’ in de stadsparken is ongestoord hardlopen nauwelijks nog mogelijk. Dus zoek ik maar weer wat vaker de duinen op, daar mogen die beesten niet in. Zo heb ik gisteren een prachtige route gelopen door de oude bossen aan de oostelijke duinrand van het NPZK naar IJmuiden en weer terug. Dat het daarbij plensde van de regen kon me niet deren. Hardlopend kun je heel wat hebben, behalve honden dan.

Weer boven de 20 km!!

Klimheuvel Spaarnwoude

Zou het blessureleed nu echt verleden tijd zijn? Ik durf het nog niet te zeggen. Hoe dan ook, met een loop van bijna 22 km, en dat vooralsnog zonder problemen, begint het er op te lijken. Via Spaarnwoude naar de pont van Velsen en via Santpoort terug naar huis. De bus was niet meer nodig! Met gisteravond erbij was dat 30 km binnen 24 uur. Nu afwachten of er geen klachten achteraf gaan optreden. Al met al heeft het 16 weken geduurd om weer een 20-plusser te kunnen lopen. Vorige week (totaal 4 lopen, 49 km) was het op maandag en dinsdag nog een tegenvaller met flink wat rust-pijn. Toen had ik het weekend ervoor nog een stevige wandeling in de Waterleidingduinen gemaakt. Dat leek het probleem te zijn geweest. Hopelijk zet de positieve ontwikkeling nu door.

Blessure update week 14

Bij het licht op het oude Zuiderhoofd van IJmuiden

Het lijkt nog steeds de goede kant op te gaan. Opnieuw een 50-km week, en bovendien met twee wat langere afstanden van 15 en 17 km. Die 17 km (zaterdag) voerde van huis uit langs de voormalige IJmuider spoorbaan naar de kop van het oude Zuiderhoofd. Een mooi stukje lopen. Maar zondagavond was er een tegenslag. Ik had ineens weer behoorlijk wat last, zodat zelfs gewoon wandelen niet helemaal soepel ging. Dat was lang geleden. Wat is er mis gegaan? Zondagochtend heb ik een rondje Schoteroog van bijna 10 km gelopen, en dat is dus 27 km binnen 24 uur. Te hoog gegrepen, zo lijkt het, want halverwege moest ik even rust houden vanwege steken. Bovendien heb ik zondagmiddag samen met de vrouw een pittige wandeling van ruim een uur (mul zand, klimmetjes) in de Waterleidingduinen gemaakt. Tussen de bedrijven door doe ik ook wat schilderwerk binnenshuis, variërend van knielend op de grond tot bovenop de keukentrap. Zo ook op zaterdagochtend, voorafgaande dus aan die 17 km loop.

Ja, nu ik het zo opschrijf zie ik wel in dat dit eigenlijk gekkenwerk was. Op dagen dat ik een wat langere afstand wil lopen zal ik me voortaan wat meer gedeisd moeten houden wat overige fysieke activiteiten betreft. Beter verdelen dus…

Het zou best wel eens kunnen dat de blessure die ik nu heb, en die al ruim drie maanden duurt, niet zozeer een kwestie wordt van ‘herstel’ maar van ‘stabilisatie’. Met andere woorden, een chronische beperking waar ik voortaan maar het beste van moet zien te maken.

Week 14 blessure-herstel
4x weg/trail 51 km

Blessure update week 13

Scheefgegroeide dennen in de Schoorlse duinen

Is er nog sprake van een blessure? Het antwoord is ‘ja’. Maar het is geen acute blessure meer, misschien kunnen we het nu beter een chronische zwakte van de rechter achillespees gaan noemen. Want er is onmiskenbaar sprake van een herstel, alleen gaat dat héél langzaam. De vraag is niet alleen of een volledige terugkeer naar de omvang van begin dit jaar wel mogelijk is, maar eerder of ditook wenselijk is. Is circa vijftig kilometer per week vanaf nu de ‘nieuwe normaal’? Of wil ik weer terug naar de 300-plus maanden van weleer met 70 á 80 kilometer per week?

De heide bloeit nog volop

Door de Corona-crisis en het daardoor genoodzaakte thuiswerken kwam er medio maart meer tijd vrij om hard te lopen. Drie uur reistijd per dag vielen plotseling weg. Met als gevolg dat ik 5, ja 6 keer per week ging lopen met in maart ruim 350 km en in april en mei ruim 330 km. Een plotselinge toename van het volume dus. Half april kwam het eerste signaal dat er iets mis was met de achillespees. Na 4 dagen waren de klachten ogenschijnlijk verdwenen zodat ik gewoon doorging op zo’n 85 km per week. Toen daar eind mei de verhuizing van mijn zoon bij kwam met veel kluswerk ging het dus mis.

Het lijkt wel of ik op de North York Moors sta!

Inmiddels mag ik best wel tevreden zijn met deze week voor het eerst weer 50 km op de teller. Woensdag van huis uit door de duinen naar IJmuiden en zaterdag een pittige trail in het Noord-Hollands duinreservaat tussen Bergen en Schoorl. Daar wilde ik de bloeiende heide verkennen. Met 17 km geen super lange route, maar wel heel belastend door het vele mulle zand en klimwerk. Ik bracht het er echter goed van af en had ook na afloop nauwelijks klachten. Maar ‘nauwelijks’ is niet hetzelfde als ‘geen’. Zondagochtend daarna, dus binnen 24 uur, kon ik vrij gemakkelijk 10 km langs de Mooie Nel lopen, via Schoteroog. Maar toen ik zondagmiddag samen met de vrouw een stuk ging wandelen in de duinen en over het strand bij Noordwijk was de hiel toch wel weer gevoelig.Kortom: de blessure is nog niet voorbij, maar staat een bevredigende loop-ervaring niet langer in de weg. De opgave is nu om dit te stabiliseren, dus voorlopig niet boven die 50 km uit proberen te komen. Of er in november een marathon mogelijk is en hoe ik me daar dan het beste op zou kunnen voorbereiden blijft nog even een onbeantwoorde vraag.

Die loop door het NHDR was trouwens ongelooflijk mooi. Toen ik bovenop het uitzichtpunt bij de Kerf stond waande ik me weer terug op de Engelse Moors. Helemaal alleen op een hoog en winderig punt met zicht op zee, donkere wolken, desolate heuvels en door de wind gegeselde, scheefgegroeide dennen.

Op uitzichtpunt ‘de Kerf’

Week 13 blessure-herstel
4x weg/trail 50 km

Fotoalbum NHDR-trail

Blessure update week 12

De ‘Bontrup Pearl’ verlaat de grote sluis van IJmuiden

Deze week is het opnieuw mogelijk gebleken om in totaal een marathonafstand af te leggen. Dit in vier trainingen, waarvan er drie 10 kilometer of meer bedroegen. De langste was 13 kilometer. De eerste twee loopjes, op dinsdag en woensdag, gingen prima.  Samen goed voor 22 kilometer binnen 24 uur. Maar helaas, donderdag en vrijdag kreeg ik weer last, zoals ochtendstijfheid en een zeurderig gevoel overdag. Toen heb ik er vrijdagavond Advil-zalf op gesmeerd, waar 5% Ibuprofen in zit. En wonder boven wonder liep ik op zaterdagmiddag een pijnloze 13 kilometer naar IJmuiden, van huis uit via Santpoort langs het tracé van de voormalige IJmuider spoorbaan. En de dag daarop, zondagochtend, een rondje Schoteroog van 8 kilometer dat ook al zo goed ging. Dat geeft weer hoop natuurlijk, maar voorzichtigheid blijft geboden. Het zou namelijk best kunnen dat de Ibuprofen die in de zalf zit voor een verdoving zorgt. Het goede van Ibuprofen is wel dat het ontstekingsremmend werkt. Ik ga dit een tijdje proberen vol te houden, waarbij de limiet per loop op 14 á 15 kilometer ligt (in LSD tempo) en binnen 24 uur niet meer dan 25 kilometer. Eens kijken hoe dat uitpakt.

O ja, en deze week ik het jaartotaal ondanks alle beperkingen boven de 2000 km uitgekomen. Maar dat is vooral te danken aan de eerste 5 maanden van het jaar, die elk ruim boven de 300 km zaten.

Week 12 blessure-herstel
4x weg/trail 43 km

Blessure update week 11

Waterleidingduinen, zicht op Groot Sprenkelveld en Middenveld

Deze week zette het herstel goed door. Vier loopjes, allemaal op de weg of in de duinen. In totaal 42 km, dus een marathonafstand in één week. Het lijkt me een goed streven om dat een aantal weken vast te houden en dan te kijken of het richting de 50 kan. Zaterdag voor het eerst sinds eind mei weer een 15 km gelopen. En dat alles zonder problemen achteraf en ook het icen lijkt niet meer nodig te zijn. Is de blessure dan voorbij? Nee, zeker niet. Af en toe zeurt het nog steeds een beetje tijdens het lopen en bij het opstaan. Dus nog geen groen licht om weer ‘voluit’ te gaan. In de duinen kies ik bijvoorbeeld voorlopig nog voor de minder belastende routes. Dus geen steil klimwerk en zo weinig mogelijk mul zand. En ik houd het tempo bewust heel laag met om het half uur (ca. 4 km) een korte rustpauze.

Waterleidingduinen, bij Dappere Kees

Overigens heb ik op dit moment geen beeld van wat ‘voluit’ dan zou moeten betekenen. Een terugkeer naar de 300-plussers elke maand en de 10 marathons per jaar is eigenlijk een vooruitzicht dat me niet langer trekt. Er is nu echt wel sprake van een keerpunt. Deze blessure was kennelijk wat daarvoor nodig was. In november sta ik ingeschreven voor de uitgestelde, corona-proof gemaakte Ronde Venen marathon. Ja, dat zou mooi zijn, dit jaar nog een marathon. Maar dat kan alleen als hij doorgaat én als ik in staat ben om vanaf half september weer een marathon-opbouw te doen. Met als doel ‘zonder blessure-problemen uitlopen’. Het is wel een marathon die zich ervoor leent om ‘relaxed’ gelopen te worden. Maar als het niet haalbaar zou blijken te zijn, ook prima.

Week 11 blessure-herstel
4x weg/trail 42 km