Bist du der André?

'Bist du der André?' Toen die vraag me ergens in de besneeuwde bossen van de Harz door een andere deelnemer aan de Brocken Challenge werd gesteld drong het tot me door dat ik na acht deelnames zo langzamerhand tot de vaste inventaris van deze loop begin te behoren. Kennelijk denkt de organisatie daar ook zo over, want de verwelkoming bij de briefing op de avond voor 'Race Day' was zoals altijd weer hartelijk en persoonlijk.
Er mogen maximaal 200 personen aan de BC deelnemen, omdat dat het aantal is dat op de finishlocatie nog enigszins comfortabel in de Goethesaal van het Brockenhotel een plaatsje kan vinden. Het aantal 'Bewerbungen' stijgt nog steeds, dit jaar was er het record-aantal van 476 gegadigden. Men kan gedurende één bepaalde week in november te kennen geven mee te willen lopen, daarna vindt er een loting plaats op basis van een random generator die gevoed wordt door de frequentie van de kosmische ruis die door een radiotelescoop ergens in Amerika wordt opgevangen. En om dan 8 keer in successie ingeloot te worden is natuurlijk wel bijzonder. Of misschien toch niet, want er worden twee lotingen verricht waarbij de eerste loting een aantal VIP's en alle buitenlanders bevat. Kennelijk worden die aan een andere ruis blootgesteld want ze maken meer kans om ingeloot te worden dan degenen die in de tweede groep zitten. Vanaf dit jaar krijgen overigens degenen die al drie keer in successie de pech hadden te zijn uitgeloot automatisch een startplaats toegewezen.

De Brocken Challenge is een evenement met een heel eigen cultuur, iets waar je wel of niet van kunt houden. De inschrijfkosten zijn relatief hoog (ruim 130 Euro), waar dan nog extra bedragen bij worden opgeteld als je gebruik wilt maken van de shuttlebus, de overnachting op de startlocatie en het ontbijt. Ook kun je een specifiek of ludiek startnummer 'kopen'. Al dat geld gaat naar goede doelen die zichzelf de avond voorafgaande aan de loop uitgebreid presenteren. Die presentatie is 'verplicht' en is een anderhalf uur durende happening in één van de collegezalen van de sportacademie van de universiteit van Göttingen. De opmaat van die sessie bestaat elk jaar uit een diashow met fotobeelden van de voorgaande edities, begeleid door de Didgeridoo blazende voorzitter van de organiserende loopvereniging AFSM (Ausdauer-Sport für Menschlichkeit). De grommende klanken in een slechts door een paar van kleur wisselende discolampen verlichte zaal verplaatsen je geest naar de toppen van de Himalaya. Daarna wordt er een gedicht gelezen (van Goethe, die ooit zelf de Brocken is opgelopen langs wat nu de Goetheweg heet). Het eindigt met de plechtig door de voorzitter uitgesproken zin: 'Von der Gewalt, die alle Wesen bindet, befreit der Mensch sich, der sich überwindet'. En jazeker, daarna is er een moment stilte.
Na dit plechtige en bijna religieuze gedeelte worden zoals gezegd de begunstigde instellingen en de mensen die de verzorgingsposten bezetten voorgesteld. Dan pas volgt datgene waarop de meesten hebben zitten wachten: de interactieve presentatie van de route met behulp van een 'Google Maps drone flight'. Dan worden ook de 'shockerende' foto's getoond van bergen sneeuw en ijs op de route die genomen zijn door de teams die de voorafgaande dag de 'wildernis' zijn ingetrokken om de bepijling uit te zetten.
De BC is een 'bio-loop'. Alle bevoorrading, inclusief het ontbijt bestaat uit donaties van leveranciers in vegetarische en veganistische bio-producten. En ook die worden allemaal opgenoemd.

Wordt er dan ook nog gelopen, zou je zeggen? Nou, toch wel. Tachtig kilometer en een kleine 2000 hoogtemeters zijn niet heel kinderachtig, maar eigenlijk zijn het vooral de weersomstandigheden die bepalen of het echt zwaar wordt. En dan met name het ijs en de sneeuw in de Harz en soms ook de stormachtige wind op de top van de Brocken. Als die elementen geheel of nagenoeg ontbreken heeft de BC eigenlijk zijn stekels verloren en dan is het gewoon een leuke landschapsloop met af en toe een stukje trail. Want de eerste 40 kilometer loop je voornamelijk over asfalt, wat je natuurlijk niet ziet als alles wit van de sneeuw is. De afgelopen jaren was de eerste helft vrijwel sneeuwvrij, zo ook dit jaar. Onder zulke omstandigheden is het 'gewoon' een marathon op verharde ondergrond en met wat heuvels. Ook in de Hochharz, het tweede deel, loop je over goed onderhouden, verharde toeristische paden. Dus zonder sneeuw is eigenlijk alleen het bestijgen van het koude en winderige platform van de Brocken een uitdaging.
Maar dit jaar was het qua sneeuwbedekking in de Harz gelukkig weer ouderwets. Vanaf 50 kilometer begon het en na 60 kilometer lag er een pak van 30 á 40 centimeter dik. Van die toeristische paden was dus niets meer te zien. Door alle lopers die al gepasseerd waren was er een wanordelijk spoor ontstaan van omgewoelde sneeuwhopen waarop je amper nog kon hardlopen zonder bij elke stap het risico te lopen om je enkels te verzwikken. Stukjes sneeuwlaag die er nog enigszins onbetreden bij lagen waren bedekt met een ijslaagje waar je gemakkelijk doorheen zakte en daardoor compleet uit balans raakte. Bijna nog verraderlijker was de overgangszone tussen asfalt en sneeuw, zo tussen 30 en 50 kilometer. Hele passages zijn daar letterlijk 'verijsd' tot spiegelende glijbanen. Zonder spikes of Yaktrax of de 'Sherpa-methode' van sokken om je schoenen heen eigenlijk niet te belopen. Sommigen probeerden dat toch met enkele nare valpartijen (ziekenhuisopname) tot gevolg. Je begrijpt niet dat de winnaar zo'n parcours binnen de 7 uur kan afraffelen. De gemiddelde looptijd is 10 á 11 uur en de laatste lopers komen na bijna 14 uur binnen. Met mijn 12:43 zat ik niet bepaald voorin, maar bevond ik mij daardoor wel bijna 6 uur langer in de vrieskou dan de winnaar en had ik het voorrecht van een finish in het donker.
En ja, ik had het koud! Mijn thermoshirt met lange mouwen had ik namelijk bij de briefing per ongeluk in de dropbag gestopt die naar de finish vooruitgebracht werd. Ik dacht dat ik nog een tweede wintershirt had meegnomen maar dat had ik kennelijk thuis laten liggen. Een loopjackje met daaronder twee dunne functionele loopshirtjes met korte mouwen is niet echt een feest bij wind tegen en gevoelstemperaturen flink onder nul. Tijdens het lopen zweet je en wordt de kleding nat en klam, en als je dan naar het einde toe lange stukken door de sneeuw moet wandelen, brrr… Maar ja, de Brocken trekt als een magneet dus ga je door. Geen Brocken gezien overigens, want ik kwam daar boven aan in het totale donker en in een potdichte mist vol flikkerende ijskristalletjes. Gelukkig staan ze met ratelaars en toeters bij de finish zodat je weet welke kant je op moet lopen. Want te ver doorlopen betekent dat je aan de andere kant weer van de berg aftuimelt.
Maar goed, daar stond dan de dropbag in de helverlichte eetzaal, zodat de nog resterende afdaling van 10 km langs de Brockenstrasse, na een bord erwtensoep met worst en gehuld in thermoshirt en droge kleding eigenlijk een warm eitje was.

Achteraf toch leuk om eens te kijken wat de overige 60-65 plussers hebben gedaan. Dat waren er in totaal 11 (9 M60 en 2 M65). Daarvan was ik nummer 6. Eén M60 liep de fabelachtige tijd van 8:54, 2 anderen liepen (ruim en net) onder de 12 uur. Twee liepen boven de 13 uur. De overige 6 zaten in een soort 'bus' met tijden die tussen de 12:33 en 12:45 lagen. In die bus zat ik dus ook, dus al met al zo slecht nog niet hoewel dit mijn langzaamste BC ooit was (zelfs 2 minuten langzamer dan de beruchte 2010 editie van 86 kilometer lang).

En mijn mooie loopstokken die op sommige van de foto's staan, ach, helaas heb ik ze in de bus laten liggen die ons terug naar Göttingen bracht...

Brocken Challenge
11-feb-2017
80,5 km in 12u43m
158/175
M60/M65 6/11
Afdaling naar Schierke
10,2 km in 1u10m
Foto's

Marken

Het blijft me verbazen hoe mooi ontdekkingstochten in eigen land, niet eens zo ver van huis, kunnen zijn.
In de reeks voorbereidingen op de Brocken Challenge heb ik vandaag een mooie route gelopen vanaf NS station Diemen via de IJsselmeerdijken naar Marken. Dat voormalige eiland, dat overigens nog niets van zijn karakter als eiland heeft verloren, heb ik volledige rondgelopen. Langs de hele omtrek ervan, zo'n 10 kilometer, loopt een smal en oneffen klinkerpad dat naar alle kanten een schitterend uitzicht bood op de met ijsrestanten bedekte watervlakte.
Nu de dooi na een voor het huidige klimaat ongewoon lange reeks vorstdagen had ingezet had de wind vat gekregen op het smeltende ijs en dit als een knisperende en krakende, wit in de zon flonkerende massa tegen de dijk opgestuwd. Het ijs was niet massaal en dik genoeg om tot een spectaculair kruien te leiden, maar desalniettemin vormde het een mooie omlijsting langs sommige delen van de oevers van de IJsselmeer. Daar waar het ijs nog niet gebroken was werd dit bedekt door een dun laagje spiegelend water dat de lucht prachtig weerkaatste.
In deze tijd van het jaar is het nog lekker rustig op het eiland. Over een paar maanden zal dat wel anders zijn... Na een bezoek aan de markante vuurtoren van Marken (het 'Paard van Marken') en een koffiepauze ben ik over de verbindingsdijk weer terugelopen naar het vasteland om via Monnickendam en Ilpendam naar Purmerend te lopen. Daar ben ik na ruim 50 kilometer 'oer-Hollandse verwondering' weer op de trein gestapt.

En dan is het nu wachten op de BC 2017 op 11 februari. De computerberekeningen wijzen in de richting van een nieuwe portie transportkou met oostelijke winden. Het dieptepunt, met in de Hochharz termperaturen tot -14C, wordt voorzien op... 11 februari. Maar we wachten het rustig af, het zijn immers nog niet meer dan zeer voorlopige berekeningen. Toch kriebelt het...

Duurloop Diemen-Marken-Purmerend
28-jan-2017
51 km
5u 50m netto
ZO3, 5C
Route
Foto's

Winter!

En toen werd het toch nog helemaal winter in Nederland! Een week of langer matige tot strenge vorst in de nacht en ook een aantal 'ijsdagen' met negatieve maxima. Sneeuw is er in het westen niet of nauwelijks gevallen, maar de ruige rijp maakte dat helemaal goed. Vroeg in de ochtend was alles bezet met een dikke laag flonkerende ijsnaaldjes, resulterend in een klassiek 'winterwonderland'. Op tijd op pad dus om van al dat moois te genieten.
Zowel de polder als de duinen waren in een schitterende witte mantel gekleed, elk op zijn eigen bijzondere wijze. Door de kou bevroor de waterdamp in de lucht, waardoor er kleine breekbare naaldjes uit de onbewolkte hemel neerdwarrelden die op de paden een sneeuwachtig tapijtje vormden. Lopen in zo'n wereld is een feest. Hollen en stilstaan, want alles vráágt gewoon om een foto.
Naar het winter-fotoalbum 2017

IJmuiden

Terwijl de oostelijke helft van Nederland onder de sneeuw lag, was ik niet in de gelegenheid om daarheen af te reizen voor een traditionele 'sneeuwtraining'. Dan maar gekozen voor een nog veel oudere traditie: 'IJmuiden'.
Nou daar heb ik geen spijt van gekregen, zoals het bijgesloten foto-overzicht laat blijken. Prachtige beelden van strand en haven en fantastische wolkenluchten met sneeuw- en hagelbuien die vanaf zee kwamen binnendrijven. Ook de meeuwen konden er kennelijk geen genoeg van krijgen!

Duurloop IJmuiden v.v.
14-jan-2017
32 km
3u 50m netto
NW5-6, 3C

Piermarathon

Zo, de eerste ultra/marathon van dit jaar zit er weer op. Een trainingsloop (long and slow) wel te verstaan, die ik maar de 'Piermarathon' heb gedoopt.

Vanaf huis ging het via het heuvelgebied in recreatiegebied Spaarnwoude en het mooie Oud-Velsen naar de pont van Velsen. Die miste ik net en dat betekende dus 20 minuten wachten, maar dat was niet erg want ze schenken daar heerlijke koffie. Na de sneeuw en ijzel van de afgelopen nacht (code oranje!) lagen in Spaarnwoude nog sneeuwresten, want het was inmiddels gaan dooien. In een druilerijge motregen met gevoelstemperaturen van ruim onder nul liep de route een stukje langs de noordzijde van het Noordzeekanaal en via de sluizen naar de Kop van de Haven in IJmuiden. Daarvandaan langs de vissershavens en via de duinen naar de Zuidpier. Aan het eind daarvan staat een lichtopstand van zo'n 10 meter hoog en tot mijn verbazing zag ik dat bovenin het glas stukgeslagen was. Het moet er behoorlijk gespookt hebben vorige week, toen er een noordwester stond met windstoten tot 10 Beaufort. Ook van de enorme basaltblokken die daar liggen waren hele stukken afgebroken en het strand bij het kleine groene baken aan het begin van de pier was helemaal weggespoeld.
Vervolgens vanaf de pier over een strand dat potdicht zat van de mist (ja, qua weersomstandigheden was die 7e januari 2017 het dagje wel!) naar de duinopgang bij het Strandvonderpad en via het door de mist in een mysterieuze sfeer gedompelde Duinreservaat en Bloemendaal weer terug naar huis. Een mooie loop, goed voor 44 kilometer en tevens de 40e individuele marathonplus training.
Verderop in de maand heb ik nog een ultratraining gepland, dat allemaal als voorbereiding op de Brocken Challenge.

Piermarathon
7-jan-2017
44 km
5u 15m netto
Route
Foto's

Dat was dan weer het loopjaar 2016!

Met een duurloop op Walcheren heb ik het loopjaar 2016 'formeel' afgesloten. Vorig jaar rond deze tijd heb ik dat loopje ook gedaan. Mooi om te doen in deze tijd van het jaar, want de zon gaat vroeg onder zodat de lichten van de vuurtorens langs de Westerschelde goed zichtbaar zijn. En ik heb iets met vuurtorens, dat is bekend. Waarschijnlijk een erfenis van de periode dat ik in de zeevaart zat. Een vuurtoren is het teken van thuiskomen na een lange reis, het binnenlopen in de veilige haven. Na een dag hardlopen is er daarom niets mooiers dan te finishen onder de zwaaiende lichtbundel van een vuurtoren. En er staan er heel wat: één bij Domburg, twee bij Westkapelle, twee bij Dishoek en tenslotte Vlissingen. Net als vorig jaar had ik het geluk dat het breed opgeklaard was, zodat er vanaf de hoge duintoppen bij Zoutelande een schitterend uitzicht was op de in zee wegzakkende zon.

Met 4256 kilometer is 2016 qua jaartotaal op de derde plaats gekomen na 2010 (4401) en 2011 (4301). Een mooi resultaat, zeker wanneer je bedenkt dat ik dit jaar veel blessures heb gekend. In februari en maart de linker achilles; de hele maand augustus een vervelende liesblessure (waarschijnlijk als gevolg van het forceren in de duinen op een OV-fiets zonder versnellingen) en in november rugklachten na een ultra in Drenthe. Een persistent probleem is de linkervoet, waarvan de pezen uitgerekt zijn zodat deze flink proneert. Na het lopen heb ik meestal pijn aan de binnenkant van die voet. Inmiddels heb ik nieuwe orthopedische zooltjes laten aanmeten dus hopelijk geeft dat verlichting. Ook loop ik sinds maart op anti-pronatie schoenen met extra demping.

Maar zoals gezegd heb ik ondanks al die blessures ook heel wat gelopen. Hoogtepunt was de Great Glen Ultra in Schotland, begin juli. De 112 kilometer lange loop langs het Caledonian Canal en Loch Ness liep ik binnen 17 uur zonder al te veel moeite uit: mijn langste ultra ooit. Ik was daar samen met mijn broer Paul. Eind oktober liep ik in Drenthe de Indian Summer Trail van 103 kilometer. Zomaar twee 100-plussers binnen een paar maanden! Aan die laatste loop hield ik wel de eerder genoemde rugblessure over.
En natuurlijk moet hier de 'moeder aller lopen': de Brocken Challenge in februari, genoemd worden. Dit jaar wederom een 'zachte' editie met relatief weinig sneeuw. Ook het vermelden waard is de 9-uursloop in Den Haag, in juni: 83 kilometer. En de laatste editie van Limburgs Zwaarste in april (81 km). En Olne-Spa-Olne eind november, waar ik meer dan 11 uur over deed... En dit is nog maar een greep uit de 17 ultra's en marathons van dit jaar. Zes daarvan waren privé trainingslopen in verschillende delen van het land; erg leuk om te doen ook.


Kijkend naar de 'trends' zie ik dat het totaal aantal lopen per jaar is afgenomen (vorig jaar 187, nu 177), maar dat dit wordt gecompenseerd doordat de gemiddelde lengte per loop juist is toegenomen (24,1 km). De totaal bestede tijdsduur was dit jaar langer dan ooit: bijna 500 uur. Kortom: langer en langzamer!


27 december 2016
Middelburg-Domburg-Westkapelle-Zoutelande-Vlissingen
45 km
247 phm
Hoogste punt: 46m (duintop bij Zoutelande)
ca. 6u15m netto
Route