Dat was dan weer het loopjaar 2016!

Met een duurloop op Walcheren heb ik het loopjaar 2016 'formeel' afgesloten. Vorig jaar rond deze tijd heb ik dat loopje ook gedaan. Mooi om te doen in deze tijd van het jaar, want de zon gaat vroeg onder zodat de lichten van de vuurtorens langs de Westerschelde goed zichtbaar zijn. En ik heb iets met vuurtorens, dat is bekend. Waarschijnlijk een erfenis van de periode dat ik in de zeevaart zat. Een vuurtoren is het teken van thuiskomen na een lange reis, het binnenlopen in de veilige haven. Na een dag hardlopen is er daarom niets mooiers dan te finishen onder de zwaaiende lichtbundel van een vuurtoren. En er staan er heel wat: één bij Domburg, twee bij Westkapelle, twee bij Dishoek en tenslotte Vlissingen. Net als vorig jaar had ik het geluk dat het breed opgeklaard was, zodat er vanaf de hoge duintoppen bij Zoutelande een schitterend uitzicht was op de in zee wegzakkende zon.

Met 4256 kilometer is 2016 qua jaartotaal op de derde plaats gekomen na 2010 (4401) en 2011 (4301). Een mooi resultaat, zeker wanneer je bedenkt dat ik dit jaar veel blessures heb gekend. In februari en maart de linker achilles; de hele maand augustus een vervelende liesblessure (waarschijnlijk als gevolg van het forceren in de duinen op een OV-fiets zonder versnellingen) en in november rugklachten na een ultra in Drenthe. Een persistent probleem is de linkervoet, waarvan de pezen uitgerekt zijn zodat deze flink proneert. Na het lopen heb ik meestal pijn aan de binnenkant van die voet. Inmiddels heb ik nieuwe orthopedische zooltjes laten aanmeten dus hopelijk geeft dat verlichting. Ook loop ik sinds maart op anti-pronatie schoenen met extra demping.

Maar zoals gezegd heb ik ondanks al die blessures ook heel wat gelopen. Hoogtepunt was de Great Glen Ultra in Schotland, begin juli. De 112 kilometer lange loop langs het Caledonian Canal en Loch Ness liep ik binnen 17 uur zonder al te veel moeite uit: mijn langste ultra ooit. Ik was daar samen met mijn broer Paul. Eind oktober liep ik in Drenthe de Indian Summer Trail van 103 kilometer. Zomaar twee 100-plussers binnen een paar maanden! Aan die laatste loop hield ik wel de eerder genoemde rugblessure over.
En natuurlijk moet hier de 'moeder aller lopen': de Brocken Challenge in februari, genoemd worden. Dit jaar wederom een 'zachte' editie met relatief weinig sneeuw. Ook het vermelden waard is de 9-uursloop in Den Haag, in juni: 83 kilometer. En de laatste editie van Limburgs Zwaarste in april (81 km). En Olne-Spa-Olne eind november, waar ik meer dan 11 uur over deed... En dit is nog maar een greep uit de 17 ultra's en marathons van dit jaar. Zes daarvan waren privé trainingslopen in verschillende delen van het land; erg leuk om te doen ook.


Kijkend naar de 'trends' zie ik dat het totaal aantal lopen per jaar is afgenomen (vorig jaar 187, nu 177), maar dat dit wordt gecompenseerd doordat de gemiddelde lengte per loop juist is toegenomen (24,1 km). De totaal bestede tijdsduur was dit jaar langer dan ooit: bijna 500 uur. Kortom: langer en langzamer!


27 december 2016
Middelburg-Domburg-Westkapelle-Zoutelande-Vlissingen
45 km
247 phm
Hoogste punt: 46m (duintop bij Zoutelande)
ca. 6u15m netto
Route
Foto's

4000 plus!!

Met de vandaag gelopen kilometers erbij opgeteld is het mij voor het zevende opeenvolgende jaar gegeven om meer dan 4000 kilometer in twaalf maanden al hardlopend af te leggen. Met nog een dag of twintig te gaan in 2016 staat de 'jaarteller' op 4029 kilometer!
In plaats van door de duinen ben ik voor de afwisseling eens een keer via Spaarnwoude en vervolgens langs de noordzijde van het Noordzeekanaal naar IJmuiden gelopen. Dat resulteerde in een mooie en afwisselende loop van 35 kilometer, onderbroken door het wachten op de pont bij Velzen. Niet helemaal vlak, want de uitzichtheuvel in Spaarnwoude leverde het nodige (glibberige) klimwerk op. Nieuw was het pad langs de lokatie van het oude Romeinse fort Velzen, ik was daar nog niet eerder langs gelopen. De oude dorpskern van Velzen-Zuid bood een romantische aanblik met alle kerstverlichting. De passage van het sluizencomplex, waar de aanleg van de nieuwe grote sluis in volle gang is, was zoals altijd indrukwekkend. Dan even naar de Kop van de Haven, waar de boot naar Schotland ingeladen werd met auto's en via de vissershaven en de duinen naar de lage vuurtoren en tenslotte de volle lengte van Zuidpier. Om het niet al te lang te maken (het was inmiddels ook donker geworden) ben ik vanaf IJmuiden Zeewijk met de bus naar huis gegaan. Zou ik wel lopend naar huis gegaan zijn, dan zou het een volle ultra geworden zijn. Die zet ik op mijn verlanglijstje voor volgend jaar.

Er stond een vrij krachtige wind uit het noordwesten, vier á vijf. Bepaald geen storm dus, en daarom was de vrij hoge deining op zee een verrassing. Aan het eind van de Zuidpier kwam het water af en toe met bakken over. Nog vreemder is het daarom dat de rode vlag niet gehesen was. Op de Kop aangekomen, waar bij het vallen van de duisternis verder niemand aanwezig was, stond ik wat foto's te maken van een passerend schip toen ik volkomen verrast werd door een stortzee. Voor ik het wist stond ik tot mijn enkels in een kolkende en witschuimende massa water. Niet hoog genoeg om gevaar op te leveren, maar wel om kletsnatte sokken en schoenen te krijgen. Ik beschouw het maar als een louterende voetwassing om het overschijden van de 4000 kilometer te memoreren!

Rijden op een oude knol

Je kunt als ruiter nog zo snel willen gaan, maar als je op een oude knol zit zal het klappen van de zweep hooguit leiden tot een klagelijk gehinnik en een meewarig schudden van het grijsgemaande hoofd.

Dat is in één zin samengevat mijn deelname aan Olne-Spa-Olne editie 2016. De achtste in successie en de eerste waarbij ik na 48 kilometer serieus overwogen heb om er maar uit te stappen. Het geluk was echter aan mijn zijde, want er was op dat moment geen vervoer beschikbaar. En twee uur wachten totdat de post op zou breken was natuurlijk onzinnig. Zo kwam het dat ik de laatste 20 kilometer toch maar ben aangevangen en de donkere naaldbossen en landweggetjes weer intens heb mogen beleven.
Het was naar mijn gevoel de zwaarste editie ooit, ondanks dat de ondergrond naar verhouding droog en goed beloopbaar was. Ik heb edities meegemaakt met sneeuw, constante regen, kou en eindeloze prut. Dit jaar niets van dat alles maar alleen een zwaar Ardennenparcours van bijna 70 kilometer en 1800 hoogtemeters.
Het probleem - en tevens ook de uitdaging - van OSO is dat je nergens in een hardloopritme, laat staan in een flow, kunt komen. Het is een voortdurend in intensiteit wisselende krachtsinspanning en een permanent alert zijn op de toestand van het pad. Letterlijk elke stap moet bewust en berekend worden neergezet. Als je ook maar even in gedachten afdwaalt van waar je mee bezig bent - lopen - dan wordt dat bestraft met een struikel- of glijpartij. Wat voor de onervaren blik een soepele afdaling lijkt is in werkelijkheid een tastend en voorzichtig omlaag dansen over een dicht dek van gevallen herfstbladeren waaronder verraderlijke keien verborgen liggen. Wil je zonder vallen beneden komen dan moet je de intelligentie in je voeten leggen zodat deze zelf soepel hun weg zoeken en spontaan reageren op elke aanraking met zo'n verborgen rotsblok. Ga je met je gedachten sturen dan wordt je houterig en overvoorzichtig met een nare val of verstuikte enkel als gevolg.
Gedachtenloze concentratie is het sleutelwoord, maar dat betekent wel dat je je nauwelijks bewust bent van de omgeving. Hoe mooi het landschap ook is, je loopt in een soort tunnel van naar beneden gerichte aandacht. Alleen als je een sanitaire stop staat te maken dringt het tot je door hoe indrukwekkend en stil de bossen zijn en hoe mooi het avondlicht op de rollende heuvels valt.

Zoals gezegd was het dit jaar voor mij een zware exercitie. Mijn eindtijd van 11 uur en 14 minuten steekt schril af tegen de 8 uur 58 minuten van mijn snelste OSO, 8 jaar geleden. Toen was het parcours met een lengte van 64 kilometer overigens wel een stukje korter dan nu. Van de 433 gefinishte lopers (er stonden er zo'n 550 op de startlijst) waren er slechts 17 die na mij finishten. Dan mag je toch echt wel zeggen dat je in de 'bus' zit. Achter in het veld lopen heeft zo zijn eigen charme. Iedereen is daar bezig met overleven en van competitie is niets meer te bespeuren. Het is een soort 'brotherhood of survivors' en het is opvallend hoe opgewekt en relaxed de stemming ondanks alles is. Op de laatste post, in het donker bij de vuurpot, heerst een vrolijk, bijna feestelijk sfeertje: wij hebben de veldslag overleefd, nu gaan wij het halen! En met die vreugdevolle gedachte als motivatie duik je dan met een klein groepje de inmiddels aardedonkere pijnbossen in om aan de laatste beklimmingen te beginnen. Nou hoef je je trouwens bij de OSO geen zorgen te maken over cut-off tijden en dergelijke. Op een gegeven moment begint men gewoon de posten, inclusief de finishopstelling, op te ruimen. Wie daarna nog binnenkomt, zelfs nadat de gehele finishtent en -boog is ingepakt en in een busje is verdwenen, kan zich altijd nog wel achter de bar bij iemand van de organisatie melden om aan de finisherslijst toegevoegd te worden. Belgische warmte en gemoedelijkheid als tegenwicht voor de onuitspreekbare somberheid en treurigheid van de mistige en druilerige Ardennen eind november

Maar nu de onverbiddelijke cijfers. Van de genoemde 433 finishers waren er 12 in de Vet3 (60+) en 1 in de Vet4 (65+). Ja, het wordt stil om je heen als je uitsluitend op leeftijdsgenoten let. Dan had ik bovendien nog de twijfelachtige eer om in de Vet3 de rode lantaarn te mogen dragen. Het paard wordt - op het ultratoneel althans - oud. Ik vraag me serieus af of ik me volgend jaar weer aan een OSO moet wagen, maar vorig jaar had ik ook al 'besloten' om er een punt achter te zetten. Nee, we gaan nog eventjes door, want toeval of niet, gisteravond om 19:18, vrijwel exact op het moment dat ik de Hall Omnisport in Froidbermont binnenstrompelde, arriveerde dit mailtje in mijn mailbox:

Lieber André Boom,

Du hast einen Startplatz für die Brocken-Challenge 2017!



27 november 2016
Olne-Spa-Olne
67,4 km 1650 phm
11:14:01
6,25 km/u
416e van 433 finishers
VET3 12/12
Route

Hallucineren op het Balloër veld

Zo luidt de titel van een verslag in het sportkatern van het Dagblad van het Noorden. Het gaat over de eerste editie van de Indian Summer Ultra. Een trail van 125 kilometer in het noorden van Drenthe. En ik was daarbij. En ja, het is gelukt. En nee, niet de 'hele afstand', maar de verkorte afstand die toch nog altijd 103 kilometer bedraagt.
Wat maar bewijst dat ook zonder ellenlange trainingen, zonder 150 kilometer per week en mét een blessure-interval van een maand een dergelijke afstand gelopen kan worden. Niet snel weliswaar, want ik was een half uur te laat op het cut-off punt aan het eind van de vierde etappe zodat ik 'overgezet' werd naar de 100. Dat overigens met veel plezier en instemming, want eigenlijk had ik vooraf al besloten om voor de 100 te gaan gezien de nog steeds sluimerende liesblessure. En eerlijk is eerlijk, ik heb met opzet zo relaxed gelopen dat ik ná 17:45 bij het cut-off punt zou arriveren zodat ik niet de moeilijke beslissing 'wel of niet de extra lus voor de 125 km' hoefde te nemen.
Ik ben evengoed blij met deze tweede 100-plusser dit jaar. Sinds 2010 (in dat jaar liep ik er 3) heb ik niet meer een dergelijke afstand gelopen. Een nieuwe trend lijkt te zijn ingezet, en dat op mijn 62e! Niet dat ik overigens van plan ben om dit nog heel vaak te gaan doen, want een dergelijke afstand heeft een behoorlijke impact. En nu waren het er zelfs twee in successie!

De ISU is een prachtige, uitnemend georganiseerde en begeleide trail en mag wat mij betreft een paradepaardje voor het traillopen in Nederland genoemd worden. En het is een échte trail. Bijna 16 uur heb ik door een landschap van bossen en heide gelopen zoals dat alleen in Drenthe te vinden is. De route, die bestond uit etappes van ongeveer 21 kilometer die tezamen een aantal grote lussen vanuit de startplaats Rolde vormden, was zo uitgestippeld dat je onderweg amper een huis of boerderij tegenkwam en geen enkel dorp passeerde. De eenzame, eindeloos lijkende bossen, vlakten en heidevelden deden mij vergeten dat ik in Nederland was. Ik waande mij ergens op de Engelse Moors. Af en toe kwam ik een medeloper tegen en een enkele keer een verdwaalde wandelaar. Op gevaarlijke kruisingen en plaatsen waar je gemakkelijk verkeerd kon lopen stonden mensen van de organisatie en op gezette tijden kwamen de ATB-ers langs die de wedstrijd in de gaten hielden. Maar dat stoorde nooit, integendeel.
De nachtelijke passages aan het begin en eind waren indrukwekkend. De donkere heidevelden onder een schitterende sterrenhemel, de nog veel donkerder naaldbossen, de spookachtig oplichtende lampjes van de lopers in de kille avondmist. De markeringen waren goed, maar mijn hoofdlamp was te zwak om de (nogal kleine) reflecterende lintjes in het donker goed te zien oplichten. Gelukkig had ik alle etappes in mijn Garmin zitten want anders zou ik zonder meer verdwaald zijn.

Over het algemeen kon ik goed door blijven lopen, hoewel zoals gezegd niet erg snel. De gemiddelde snelheid lag zelfs lager dan in de ruim 10 kilometer langere Great Glen Ultra die ook nog eens veel klimwerk bevatte (maar minder 'traily' was). Toch heb ik alleen in de laatste 16 kilometer stukken gewandeld maar dat kwam vooral door het slecht functioneren van mijn verouderde hoofdlampje. Een mooie loop, een waar avontuur, maar de existentiële vraag blijft: wil ik op dit niveau door blijven gaan of wordt het tijd om wat kleinschaliger te gaan denken en langzaam af te bouwen? De noodzakelijke drive, het enthousiasme en de magische verwondering over het meegemaakte lijken een beetje minder te worden. Want tsja, laten we eerlijk zijn, ik heb het allemaal in allerlei gradaties toch al eens eerder beleefd. Ik voel steeds minder behoefte om me aan het lopen op te vijzelen.


Dat hallucineren waar het krantenartikel over kopt is trouwens ontleend aan mijn eigen woorden. Vóór de start werd ik geinterviewd door een journalist. Daarbij kwam ook mijn fietstocht Parijs-Brest-Parijs ter sprake waarbij ik twee nachten vrijwel niet geslapen heb, wat leidde tot hallucinaties zoals het oversteken van een golvende zee over een hoge brug, waar in werkelijkheid sprake was van de zonsopgang boven een golvend korenveld.

Enfin, ik ben nu eindelijk formeel tot endorfine-junkie benoemd. En nu kijk ik al met al met een goed gevoel en een pijnlijke rug terug op deze 175e (ultra)marathon-loop.

29 oktober 2016
Indian Summer Ultra Trail
103 km
15:56:48
100km heren 35e van 40 finishers
100km overall 39e van 47 finishers
Totaal finishers 125 en 100km: 63
Route

Vooruit dan maar

Vooruit dan maar. We gaan vrijdag naar Drenthe.
Er is getraind, maar je kunt je serieus afvragen of dat voldoende is. Een weekje van 94 km en een aantal weken van in de 80. Anderhalve maand na de liesblessure die trouwens nog steeds niet helemaal over is. Twee trainingen met een marathonafstand. Vóór de Great Glen had ik er een aantal weken van 120-plus op zitten en een 12-uursloop van 83 km.
Maar wat is voldoende? De vorm van de dag is altijd een mysterieuze maar zeer belangrijke factor, het weer en de moraal doen ook een duit in het zakje. Nou, met het weer zit het wel goed: rustig en droog herfstweer, bewolkt en maximaal 15 graden. En de moraal klopt ook.
We gaan het zien.

En nu?

En zo belandde ik ineens in het Noord-Hollands Duinreservaat. Eigenlijk was het plam om vanaf Diemen langs de IJsselmeerdijk via Marken, Volendam en Edam naar Purmerend te lopen. Ruim vijftig kilometer, maar grotendeels met wind mee. De Nederlandse Spoorwegen beslisten echter anders. Vlak voordat ik om 09:30 vanaf huis vertrok had ik de NS reisplanner gechecked en leek er niets aan de hand te zijn. Maar toen ik op station Haarlem arriveerde bleek al het treinverkeer van Amsterdam CS richting Muiderpoort gestremd te zijn omdat een trucker zich had klemgereden onder een spoorwegviaduct. Daar stond ik dan.
En nu?
Het idee kwam bij met op om dan maar eerst naar Purmerend te gaan en dan in omgekeerde richting te lopen: plan B. Maar helaas, de sprinter naar Purmerend moest via Muiderpoort naar Amsterdam komen dus die stond ook vast. OK, dan maar plan C: er is vanuit Sloterdijk een rechtstreekse IC naar Hoorn en die zou binnen het kwartier vertrekken. Spoor 3, IC Hoorn. Dat stond er op alle matrixborden. Ook nog toen deze trein met 5 minuten vertraging vetrok.
De display in de trein gaf echter aan dat deze naar Almere en Lelystad zou gaan. Op het perron stond echter: Hoorn. Na vertrek riep de conducteur om dat er verkeerde info op de displays in de terin stond en dat deze...naar Alkmaar zou gaan en niet verder. Huh? Babylonische spraakverwarring bij NS. Kon ik dan van Alkmaar alsnog naar Hoorn of Purmerend? Dat kon wel, maar dan zou ik er pas ruim over twaalven zijn.

Dan maar plan D. Van Alkmaar via het Noord-Hollands Duinreservaat teruglopen richting Haarlem en dan maar zien hoever ik kom. Ik ken het gebied inmiddels behoorlijk goed en het lopen zonder voorgeprogrammeerde route in de Garmin had ook wel iets avontuurlijks. En zo zwierf ik de rest van de dag door bos en duin en mocht ik weer genieten van het schitterende en afwisselende landschap. De Garmin had ik wel bij me zodat ik vrij gemakkelijk van Noord naar Zuid kon navigeren. Het bekende zandpad ten noorden van Egmond aan Zee zat er natuurlijk weer bij en ook de fantastisch mooie Vlewose weg. Het druilerige weer, de jagende wolkenflarden en de stevige tegenwind maakten de beleving compleet. En ik heb mooie nieuwe paden ontdekt, zoals de Reservaatweg tussen Castricum aan Zee en Wijk aan Zee, een verlaten stuk duin met mooie toppen, omlijst door bizar gevormde, kronkelige en levenloos ogende bomen. Het enigszins griezelige sfeertje begon al in Castricum aan Zee, waar men op het dak van een verlaten hotel grote enge spinnen had geplaatst.
Dat frank en vrij ontspannen rondzwerven zonder precies te weten waar je uitkomt is toch wel een van de mooiste vormen van hardlopen. Geen wedstrijd kan daar tegenop.
En nu?
Over twee weken is de Indian Summer Trail in Drenthe, een 100-plusser. Ik heb nu sinds tijden weer eens een marathon afstand gelopen en het was overduidelijk dat de 'ultra-vorm' behoorlijk ver is weggezakt. De linkervoet is na een lange loop pijnlijk (binnenkant voetzool). Het wordt tijd om weer eens nieuwe orthopedische zooltjes te laten aanmeten. Maar we maken progressie en de liesblessure wordt steeds minder belemmerend, hoewel hij nog steeds sluimert. Als ik me niet al had ingeschreven zou ik het in de huidige situatie zeker niet overwogen hebben, maar nu dat wel zo is en vervoer en logies ook al zijn geregeld ga ik het toch maar proberen. Kijken hoe ver ik kom en sfeerproeven kan altijd. En die neusverkoudheid waar ik sinds twee dagen mee rondloop zal tegen die tijd ook wel verdwenen zijn.


15 oktober 2016
Noord-Hollands Duinreservaat
42,6 km
ca. 5u20m netto
Route
Foto's

Eindelijk weer eens een 40-er!

En wat voor één! Met de NS maandtrajectkaart van mijn werk kon ik gratis op en neer naar Amersfoort. Van daar uit heb ik een mooie (en o zo zware...) trail gelopen rondom de Leusderheide. Ter hoogte van Soestduinen passeer je dan de 'Korte duinen' en de 'Lange duinen', het toneel van de jaarlijkse Silvestercross. Het verschil is echter dat je daar met 3999 andere lopers bent terwijl ik nu alleen wat wandelaars tegenkwam die aangetrokken waren door het mooie, zonovergoten herfstweer. Het werd daardoor wel warm, tot tegen de 24 graden, waardoor de inspanning nog zwaarder werd. Sinds de Great Glen Ultra op 2 juli heb ik geen marathon of ultra afstanden meer gelopen als gevolg van de liesblessure. Deze loop van 40 kilometer was dus de eerste in 12 weken en dat was te merken. Ik had ruim vijf uur nodig voor deze afstand. Maar het was zwaar terrein en zoals gezegd nogal warm.
De lies is nog steeds gevoelig en ik denk dat het er door dit soort inspanningen niet echt beter op wordt, ook al deed ik het rustig aan. Echter alleen door dit soort testen te doen kan ik vaststellen wat mijn kansen zijn tijdens de 100km-plus Indian Summer Trail in Drenthe, eind oktober. Nou, ik heb het gevoel dat er nog heel wat moet gebeuren wil dat een succes worden. De vorm is niet geweldig en er zijn diverse pijntjes. Vooralsnog denk ik er over om in elk geval samen met Tom van der Veldt naar Drenthe af te reizen en te starten. Lukt het niet, dan maar een gedeelte er van lopen en verder de andere lopers supporteren.

De loop van vandaag was in elk geval erg mooi. De vele heide stond nog verrassend goed in bloei (in de Schoorlse Duinen was deze eind augustus al bruin aan het worden) en ik heb talloze mij onbekende trailpaadjes ontdekt. Omdat ik op de Garmin liep kon ik niet verdwalen ook al liep ik af en toe een stukje verkeerd. Het spontaan ingelaste rondje om de Stompert maakte dat ik net aan de 40 kilometer tipte.

Plannen om op korte termijn aan ultra- of marahonwedstrijden deel te nemen zijn er niet. Wel zal ik vóór eind oktober proberen om nog een 50-plus individuele trainingsloop te doen. Het belangrijkste is dat de liesblessure zo veel mogelijk kan herstellen.

24 september 2016
Rondom de Leusderheide
40 km
216 phm
5u15min bruto
Route
Foto's


Nou ja, wat heet rustig aan... De volgende dag (Zondag 25 september) heb ik mijn zoon Edward gecoached op zijn tweede 10km wedstrijd als onderdeel van de Halve van Haarlem, die ik samen met hem gelopen heb. En wat de eerste keer, tijdens de Grachtenloop in Haarlem, nét niet lukte, presteerde hij deze keer wél: ondanks de hoge temperraturen finishte hij ruim onder de 1 uur. Proficiat Edward!

Halve van Haarlem 10km
0u58m

3000

Zo, de 3000 kilometer-grens voor 2016 is geslecht. Mogelijk zit de 4000 km er toch nog in voor dit jaar dat zo goed begon maar dat uiteindelijk een aantal tegenslagen kende. De eerste helft van het jaar telde meer loopkilometers dan enig voorafgaand jaar. Hoogtepunt was de succesvolle Great Glen ultra van 113 kilometer op 2 juli. Juli was een maand met 380 kilometer.
Dat was dan meteen ook de laatste in een aaneengesloten reeks van 79 maanden met meer dan 300 km per maand. Want wat gebeurde er? Op zondagmiddag 31 juli had ik met Bernadette een OV-fiets gehuurd in Leiden met de bedoeling om naar het strand van Katwijk te fietsen. Daarbij had ik een route gekozen die rondom de Soefi-tempel in Katwijk-Zuid liep. Daar liggen echter een paar venijnige duintjes die op zo'n logge fiets zonder versnellingen schier onneembare hobbels zijn. In plaats van verstandig te doen en af te stappen heb ik mij geforceerd om toch fietsend boven te komen. Dat lukte, maar op 6 augustus, tijdens een lange duurloop van 37 km, openbaarde zich een gemene liesblessure.
Het had veel weg van een liesbreuk, maar onderzoek door de fysiotherapeut wees uit dat het de aanhechting van de Pectineus-spier was. Lopen mocht nog wel van de fysiotherapeut, maar de omvang moest tot 30% gereduceerd worden. Het was erg pijnlijk en de eerste twee weken kon ik alleen maar lopen na een Ibuprofen genomen te hebben. Daarna kon ik een half uur pijnvrij lopen zonder pijnstillers. Na vier weken, eind augustus, trad er een duidelijke verbetering op. Op dat moment kwam er echter een tweede kwaal bij: een ontstoken rechterduim. Dat was een gemene ontsteking en er moest twee keer gesneden worden om deze onder controle te krijgen. Weer pijnstillers en bovendien algehele malaise. Alles bij elkaar mag het een wonder heten dat Augustus toch nog 289 kilometer heeft opgeleverd. Van ultralopen was natuurlijk geen sprake, ik was al blij dat ik weer loopjes van een kilometer of 20 kon doen.

September begon met een fijne vakantie in midden-Italië. En wat ik nooit verwacht had lukte: vier pittige bergtrainingen van een kilometer of twaalf op de flanken van de Monte Subasio bij Assisi. Dat is echt zwaar klimwerk met veel trappen, maar de lies hield zich goed, hoewel er na afloop nog wel lichte na-pijn was. Ook de duim herstelde beetje bij beetje.

Inmiddels probeer ik heel voorzichtig de draad weer op te pakken. Nu de 300-kilometer reeks verbroken is voel ik meer ontspanning: het halen van de 300-kilometer grens voelt niet langer als een maadelijks terugkerende verplichting. Maar cijfertjes-freak als ik ben voelt het nu als een uitdaging om dit jaar de fameuze 4000 kilometer limiet te halen. Dat zou dan voor het 6e aaneengesloten jaar zijn.
Maar goed, ik ben er nog niet. Want sinds een paar dagen begint de rechter grote teen te mopperen. Het lijkt een beetje op een ontsteking, nee niet wéér hè...

De komende tijd wil ik een beetje van het lopen genieten zonder ultra-ambities. Onlangs heb ik twee pittige zwerftochten van ca. 25 kilometer over de prachtig in bloei staande Schoorlse heide gedaan en dat beviel prima. Waarom zou de echte loopbeleving pas vanaf die verfoeide marathonafstand kunnen beginnen? Hoe verder je je grenzen verlegt, hoe langer je moet lopen om het gevoel te hebben 'lekker gelopen' te hebben. Dat is als een slang die zich in zijn eigen staart bijt, een vicieuze cirkel die tenslotte eindigt in blessures en frustraties.
Niet dat ik de ultra heb afgezworen, integendeel. Eind oktober staat nog steeds de Indian Summer Trail op het programma. Klinkt niet erg realistisch gezien de geschetste voorgeschiedenis en ik zal me er ook zeker niet gek door laten maken. Nee, waar ik echt naar uitzie is de Brocken Challenge in februari. Over Indian Summer gesproken: vandaag en gisteren was het ruim 32 graden, een unicum voor half September. Gisteravond in het donker een polderloop gedaan bij 25 graden! Die najaarshitte is trouwens nog een extra reden om het nog eventjes rustig aan te blijven doen.

Heideloop Bergen

Hoe mooi kan het landschap in Nederland zijn! En dan ook nog eens zo dicht bij huis!
De heide in het Noord-Hollands Duinreservaat en het Bergense bos is eind augustus werkelijk oogverblindend, zeker op een mooie heldere en winderige dag als deze. Geen lange reis naar de Posbank, maar gewoon het boemeltje naar Alkmaar en dan sta je binnen drie kwartier midden tussen de naar honing geurende felpaarse heide. Maar niet alleen heide. Uitgestrekte vlaktes ook die doen denken aan de Yorkshire Moors. Verbijsterend witte stuifduinen en talloze wilde bloemen.
Ik ben hier al vaker geweest natuurlijk. Maar het bijzondere van dit bezoek was dat de loopafstand 'maar' 24 kilometer bedroeg. Dus niet zoals tot nu toe een ultra van 50 á 60 kilometer die in Castricum begon. Mijn liesblessure was de aanleiding voor deze kortere afstand maar achteraf heb ik eigenlijk eerder meer dan minder van deze loop genoten. Door de kortere afstand was ik minder 'uitgewoond' waardoor ik veel meer tijd en energie had om open te staan voor (en stil te staan bij) al dit moois.

Minder mooi is natuurlijk die blessure die ik waarschijnlijk op 31 juli heb opgelopen door me in de duinen bij Katwijk te forceren op een voor dat terrein totaal ongeschikte OV-fiets. Daar ben ik niet zomaar vanaf en het zal een behoorlijke impact op mijn loopverrichtingen de rest van dit jaar hebben. Het belangrijkste is nu om te zorgen dat het geen chronische aandoening wordt en dat ik überhaupt nog kan blijven hardlopen.
Wat dat betreft was er vandaag toch weer een beetje hoop. Hoewel het advies van de fysio was om alleen op een egale en vlakke ondergrond te lopen bleek ik juist op de wisselende en geaccidenteerde ondergrond in de duinen veel minder last te hebben. Daardoor heb ik zonder veel klachten bijna drie uur kunnen lopen (met regelmatige looppauzes).
Doordat het bekken als gevolg van de blessure gedestabiliseerd is had ik na afloop wel klachten in de rechter heup (Bursitis Trochanterica). Maar goed, halve marathonafstanden kunnen dus gelukkig nog (afgewisseld met een paar dagen herstel). Driehonderd kilometer per maand zit er voorlopig niet meer in en ook de ultra-ambities zullen moeten wijken. Maar hoe erg is dat eigenlijk als ik ook zulke gelukzalige ervaringen kan hebben op kortere afstanden zoals die van vandaag?



20 augustus 2016
Heideloop Bergen
24 km
2u50m
Route
Foto's

Geen liesbreuk, wel trendbreuk?

Tijdens de lange duurloop van afgelopen zaterdag voelde ik een alarmerende pijn in mijn rechter liesstreek. Voor al bij het aanzetten vanuit stilstand voelde het niet goed. De volgende dag was het plan om een kort duurloopje te doen. Maar ik kwam nauwelijks op gang, zo veel pijn deed het. Uiteindelijk lukte het om vanuit wandeltempo in looppas te komen en heb ik het loopje kunnen voltooien.
Maar een doffe pijn in de heup en onderbuik hield aan. Bij het opstaan van achter het bureau op het werk, het omdraaien in bed gedurende de nacht en vooral ook 's ochtends na het opstaan was er een vreemd trekkend gevoel in de lies.
Liesblessure of liesbreuk? Google hield het op het eerste, maar er zijn vele soorten liesblessures.
Vandaag gaf een bezoek aan de fysio uitsluitsel: het probleem zit hem in de aanhechting van de Pectineusspier aan het schaambeen. De oorzaak was ook snel gevonden: een acute overbelasting als gevolg van een fietstochtje met een OV-fiets in de duinen bij Katwijk. Niets mis met de OV-fiets, zolang je hem maar niet voor een sportieve fietstocht probeert te gebruiken. Het is een logge en zware fiets zonder versnellingen. Ik herinner me nog hoe ik moest forceren om een kort maar steil hellinkje op te komen. Volgens de fysio is er toen een blessure opgetreden die een paar dagen later moet zijn overgegaan in een ontsteking. Als ik meteen was gaan Ice-en had ik dat kunnen voorkomen, maar de eerste dagen voelde ik geen pijn en was er dus ook geen aanleiding om maatregelen te nemen.
Het goede nieuws is dat het geen liesbreuk betreft (de symptomen wezen aanvankelijk in die richting) en dat (loop)trainen in gereduceerde mate mogelijk blijft. Het slechte nieuws is dat het een 'vervelende' blessure is waar ik nog niet zomaar van af zal zijn.

Dus wat gaat dit betekenen?
In elk geval dat de Monnikentocht eind deze maand niet door kan gaan. Maar ook dat ik in augustus hoogstwaarschijnlijk geen 300 km ga halen. En dat zou een echte trendbreuk zijn. Want het zou het einde zijn aan een reeks van 79 aaneengesloten maanden met 300 en meer kilometers per maand.
Maar daar moet ik mij bij neerleggen. Dit zou toch niet eeuwig kunnen doorgaan en misschien geeft het wel meer ontspanning als ik van dat stramien af ben. Na de vakantie (half september) ga ik nog een keer bij de fysio langs en dan maar eens kijken in welke mate er dan weer opbouw mogelijk is in verband met de plannen in het najaar.
Beter een trendbreuk dan een liesbreuk!

Slighe a' Ghlinne Mhòir

Wanneer je naar een kaart van Schotland kijkt is een van de eerste dingen die opvalt de merkwaardige diagonale lijn die het noordwestelijke deel scheidt van het zuidoostelijke deel. Deze lijn begint al bij Oban, waar hij nog de vorm heeft van een trechtervormige zee-arm om zich vervolgens te vernauwen totdat er bij Fort William niet meer dan een smal kanaal overblijft: het Caledonian Canal. Verdergaand in noordoostelijke richting verbreedt dit kanaal zich weer om twee kolossale meren te vormen: Loch Lochy en het bekende Loch Ness. Dit laatste heeft naar verluidt de grootste waterinhoud van alle meren in Groot-Brittannië. Het is dan ook 37 kilometer lang en tot 226 meter diep. Na Loch Ness loopt het Caledonian Canal verder tot aan Inverness, waar het weer in zee uitmondt. Dit alles is het gevolg van een breuklijn tussen twee aardplaten, die 'the Great Glen' (het grote dal) wordt genoemd. Het Caledonisch kanaal is ooit een militaire en commerciële scheepvaartroute geweest. Daartoe is het van 29 sluizen voorzien om het enorme hoogteverschil te overbruggen. Het sluizencomplex bij Fort William, dat uit maar liefst acht getrapte sluizen bestaat, heeft de toepasselijke naam "Neptune's Staircase". Vandaag de dag passeren er alleen nog pleziervaart en vissersbootjes.
Langs de volle lengte van de Great Glen loopt sinds 2002 de 'Great Glen Way', een lange-afstands wandelpad. In augustus 2014 werd 'the high route' opengesteld die vanaf Invermoriston in plaats van langs de oevers van Loch Ness hoog over de heuvels loopt en prachtige uitzichten biedt.

De Great Glen Ultra volgt de markeringen van de Great Glen Way inclusief de high route, met hier een daar een door de organisatie aangebrachte kleine omleiding om bij de checkpoints te komen. De lengte die wordt vermeld is 71 miles oftewel 114 km, volgens mijn Garmin was het 112 km. Het aantal klimmende hoogtemeters is om en nabij de 1900.
Toen ik deze loop tegenkwam (volgens mij was het op Ultraned) viel ik er eigenlijk onmiddellijk voor. Het was precies wat ik zocht: een landschappelijke mooie loop-in-lijn, uitdagend qua afstand maar niet al te technisch en in het hart van Schotland. Bovendien had ik Loch Ness nog nooit aanschouwd en dat werd toch ook wel eens tijd. Het was dit jaar alweer de vierde editie van deze loop (voor het eerst over de high route) dus dat geeft ook wel vertrouwen in de organisatie.
Het betreft hier een zogenaamde 'self supporting' loop wat betekent dat je zelf verantwoordelijk bent voor je proviand. Je levert op de startlocatie een zestal 'dropbags' in die door de organisatie op de checkpoints worden neergezet. Omdat iedereen altijd veel meer meeneemt dan hij of zij op kan blijft er naarmate de tocht vordert steeds meer achter zodat het een waar eetparadijs wordt.

De start was op 'Neptunes Staircase' in Fort William. Daar hadden zich om 1 uur 's ochtends in het halfdonker aan de voet van de in wolken gehulde Ben Nevis zo'n 100 mannen en vrouwen verzameld. Na het blazen van een hoorn (gelukkig geen doedelzakken dit keer) waren we op weg voor een avontuur dat maximaal 22 uur mocht duren. Donker wordt het niet gedurende de midzomer in het noorden van Schotland. Hooguit een diepe schemering. Alleen in de donkere bossen was de hoofdlamp nodig maar om een uur of drie was het gewoon weer helemaal licht. Wel was het behoorlijk gaan regenen en dat hield tot een uur of zeven aan. Daarna werd het droog en later verscheen er zelf een aarzelend zonnetje. Op de toppen was het met 11 graden ronduit fris. Maar dat heb ik liever dan warmte. Mede door dit 'ideale loopweer' ging het prima. Ik had behoorlijk wat trainingskilometers gemaakt, met als afsluiting twee weken geleden de 9-uursloop in den Haag, en dat leek zich terug te gaan betalen. Een afstand van boven de 110 kilometer is voor mijn doen behoorlijk lang. Sterker nog, van al de 135 ultramarathons die ik tot dan toe had gelopen was de langste 104 km! Maar zoals gezegd, het ging prima. Naarmate de afstand groeide nam de verhouding tussen wandelen en rennen vanzelfsprekend toe in het voordeel van het wandelen, vooral waar het omhoog ging. Maar tot het eind toe kostte het niet veel moeite om steeds weer in looppas over te gaan.

Tijdens eerdere ultra's in de UK werd ik vaak opgehouden door de technische passages, met name de rotsachtige klauterpartijen en afdalingen. Die ontbraken hier echter. De paden waren 'very good underfoot'. Zachte bosgrond, grind- en gruispaden en af en toe een stuk asfalt. Het liep gemakkelijk en van inzinkingen was geen sprake. De beklimmingen en afdalingen waren hier en daar behoorlijk steil maar niet te vergelijken met bijvoorbeeld de Scafell Pike. Dit was het zomerse gezicht van Schotland. Weelderige, dicht begroeide bossen in de Glens met prachtige bloemen, kabbelende beekjes en ruisende watervallen. Boven op de high route (400 meter) was het wat kaler maar daar domineerden de fantastische uitzichten op de kloof van de Great Glen en het lange lint van Loch Ness. Een feest der elementen! Alle vermoeidheid viel van je af. Het deed me een beetje denken aan het Noorse fjordenlandschap. Maar daar heb je niet zulke romantische kasteelruïnes als Urquhart Castle dat bij Drumnadrochit op een in Loch Ness uitstekende landtong ligt.

Na minder dan 17 uur lopen finishte ik op de atletiekbaan van Inverness, dik tevreden met het resultaat. De volgende ochtend was er in het stadion een prijsuitreiking. Het leuke was dat niet alleen de top 3 m/v naar voren werd geroepen, maar dat daarna elke finisher persoonlijk in het zonnetje werd gezet met een flesje whisky, een whiskyglas met het Great Glen logo en een fotomoment.

Al met al een leuke loop met een enthousiaste organisatie en een bijzonder parcours. Nu nog kleinschalig, maar het zou met niet verbazen wanneer deze verder in populariteit zal groeien. En wat ons Nederlanders betreft: nu er sinds half mei een directe vlucht van Amsterdam naar Inverness bestaat kun je binnen twee uur in de Highlands staan!

Deze keer was ik niet alleen op reis maar werd ik vergezeld door mijn broer. Paul, nog van harte bedankt voor je gezelschap, je belangstelling en je aanmoedigingen bij de finish!


2 juli 2016
Great Glen Ultra
112 km
16u53m (officiële tijd nog niet bekend)
52e van 77 finishers (97 gestart)
Route
Foto's

Great Glen!

Zaterdag moet het dan gaan gebeuren: de Great Glen Ultra.
Van Fort William naar Inverness. 71 miles oftewel 114 kilometer. Zo'n afstand heb ik nog nooit eerder gelopen hoewel ik soms aardig in de buurt kwam. De afgelopen maanden heb ik behoorlijk wat kilometers gemaakt (350-400 km per maand) met als afsluiter de 9 uursloop in Den Haag (83 km) anderhalve week geleden. De vermoeidheid die daarvan het gevolg was is nu nagenoeg uit mijn lichaam verdwenen en het duinloopje van vanmiddag (19 km) was de afsluiter.
Ik ben al vaker naar de Britsh Isles geweest, maar het bijzondere deze keer is dat mijn broer Paul meegaat. We maken er daarom een lang weekend van, met vrijdag de overtocht per KLM, zaterdag de ultra, zondag een herstel- en sightseeingdag en maandag de terugreis. Op vrijdagavond reis ik met een bus van de organisatie van Inverness naar Fort William waar dan zaterdagochtend om 01:00 de start plaatsvindt.

Wat het zal gaan worden kan niemand zeggen. De route kent de nodige hoogtemeters maar is gelukkig niet al te technisch. Het zal dus vooral op uithoudingsvermogen aankomen en op het halen van de cut-off times. Daar heb ik een niet al te beste ervaring mee. In voorafgaande ultra's in de UK is het regelmatig voorgekomen dat ik uit de wedstrijd werd gehaald vanwege het overschrijden van de tijdslimiet.

Ik denk dat deze loop qua zwaarte te vergelijken is met de Kintyre Way Relay. Die was indertijd 66 miles (106 km) lang over een vergelijkbaar parcours in Schotland. Die heb ik twee keer gelopen. In 2012 85 kilometer in 13 uur en in 2011 75 kilometer in 12 uur. In beide gevallen dus niet uitgelopen en een gemiddelde van ca. 6,6 kilometer per uur. In 2010 liep ik de Highland Fling (85 km) uit in 12,5 uur, waarbij ik de laatste 15 km gewandeld heb. Mijn beste loop in Schotland was de Cateran Trail in 2013. De 89 km daarvan heb ik uitgelopen in 14,5 uur.
Als ik hierop een prognose zou baseren dan moet 85 á 90 kilometer in 13 á 14 uur te doen zijn. Alles wat daar bovenuit komt moet ik maar als een mooie toegift zien. Tegen 6 km/uur zou ik voor de hele afstand 19 uur nodig hebben. Toegestaan is maximaal 22 uur (5,2 km/uur).
Er wordt tamelijk koel (gunstig!) weer verwacht met ZW wind (mee!) en af en toe buien. Als het niet al te veel buien zijn dan is dat een beter weertype dan volop zon en hoge temperaturen.

Als ik dan toch een strategie moet hebben dan zal die als volgt zijn:
1. Het checkpoint Drumnadrochit op 87,5 km proberen te halen binnen de gestelde 14 uur (6,25 km/u).
2. Daarna is er nog 8 uur over voor de resterende 26 km, oftewel 3,3 km/uur. Dat kan wandelend!
3. Vooral genieten en niet vergeten foto's te maken!

Een 10-km wedstrijd, jazeker!

Vandaag liep mijn zoon Edward zijn eerste hardloopwedstrijd en daar wilde ik natuurlijk graag bij zijn. Edward koos meteen voor de 10 kilometer afstand, en wel bij de Grachtenloop in Haarlem.

Het is meer dan 10 jaar geleden dat ik dit soort wedstrijden liep dus ik moest wel weer even wennen aan de drukte bij de start. Maar het werd een leuke en gezellige loop. In 2003, 2004 en 2005 heb ik ook deelgenomen aan de Grachtenloop, die toen nog de ongebruikelijke lengte van 9,2 kilometer had. In vergelijking met toen was het parcours behoorlijk veranderd en ik moet zeggen in gunstige zin. Leuke doorsteekjes langs het Spaarne, de Bakenessergracht, het Frans Hals museum, de Grote Markt en de Jopenkerk. Start en finish waren nog steeds op de Nieuwe Gracht.

Het weer was prima, een zonnetje, weinig wind, droog en iets aan de warme kant. Voor Edward zou het sowieso een PR worden, voor mij sowieso niet. Maar daar ging het mij natuurlijk niet om. Het doel was om Edward te coachen naar een goed en regelmatig gelopen race en als dat ook nog onder het uur zou kunnen dan zou dat helemaal mooi zijn.
Het plan was om in de eerste van de twee ronden niet meer te geven dan nodig was om dan in de tweede ronde nog voldoende over te hebben. Nou, dat is helemaal gelukt, want Edward liep een keurige negative split van bijna een minuut. Edward had de Runkeeper tracker aan staan en die bleek, waarschijnlijk door de slechte GPS ontvangst in de smalle steegjes en door de vele scherpe bochten, behoorlijk van slag te zijn. Runkeeper gaf voordurend een snelheid van rond de 5:45 per kilometer door, dus we dachten ruim binnen het uur te kunnen finishen. Daarom dacht ik dat we in de tweede ronde zonder probleem een half minuutje konden besteden om wat water te drinken bij de verzorgingspost.
Toen we de finish naderden gaf de tracker een gelopen afstand van 10,4 kilometer aan en toen gingen de alarmbellen rinkelen. Ondanks een ferme eindsprint waren we 6 seconden (16 meter!) te laat om binnen het uur te finishen.

Hoe dan ook, het doel is meer dan gehaald en Edward weet nu dat hij een 10 kilometer wedstrijd van onder het uur in de benen heeft!

Grachtenloop Haarlem 10 km
1:00:09
10 km/h

O, o, Den Haag

Het liefst loop ik zwerftochten door de natuur. Lopen door duinen, landerijen, bossen, heide en heuvels. Ongeplaveide wegen, zware loopcondities. Zware rugzak op de schouders, pittig klimwerk. De meeste van die 'trails' zijn vooral survivaltochten, een strijd tegen de uitputting en de elementen. Door al die verzwarende omstandigheden ligt het tempo laag en wordt het meestal een mix tussen rennen en wandelen. En dat rennen, op dat terein en met die zware bepakking, betekent meestal een gangetje van hooguit 8 kilometer per uur. Een mooie discipline waarbij echter het zuivere, meer atletische en soepele, lopen op de achtergrond is geraakt.
Als je dat, zoals ik, vaak doet en al je trainingen daarop baseert, dan is het onvermijdelijk dat er afvlakking plaatsvindt. Je raakt er aan gewend en er in gespecialiseerd om lang maar vooral langzaam te lopen, waarbij kracht en endurance belangrijker zijn dan looptechniek.

Tot mijn verbazing merk ik de laatste tijd dat ik in wedstrijden waarbij het een combinatie is van looptechniek, snelheid en uithoudingsvermogen ondanks mijn 'trail-gerichtheid' toch niet eens zo slecht presteer. Onlangs een 50 km binnen de 5 uur en 2e in mijn categorie bij de Sri-Chinmoy loop in het Amsterdamse Bos en nu een voor mijn doen niet onverdienstelijke 83,3 km tijdens de 9-uursloop in den Haag. Zes jaar geleden, in 2010, liep ik hier 104 km tijdens de 12-uurs loop.
De strijd vindt plaats op een afwisselend, (niet helemaal) vlak parcours van ruim 1800 meter. Per ronde loop je 400 meter over de Tartanbaan, ca. 700 meter over een duinpad (met een klein klimmetje) en ca. 700 meter op de openbare weg.
Ik vind het een verademing om 'licht' te kunnen lopen. Eindelijk eens geen zware rugzak meetossen. Omdat je elke ronde langs de verzorgingspost komt waar ook je sporttas staat kun je voeding en kleding continu aanpassen aan de behoefte zonder iets mee te hoeven sjouwen. Zo was het gisteren in den Haag een afwisseling van koude regenvlagen en droge momenten met even een zonnetje. Dus jackje-aan, jackje uit. En dan is het makkelijk dat dat binnen handbereik ligt. Een paar flessen van je favoriete sportdrank en gelletjes neerzetten is ook geen probleem.
Door de electronische tijdweergave kreeg je bij elke doorkomst je gelopen afstand te zien. Bovendien, en dat is toch echt wel bijzonder, werd iedere solo- en estaffeteloper bij elke doorkomst met naam en afgelegde afstand omgeroepen. En ik moet zeggen, met die bij elke doorkomst oplopende afstand groeit ook de trots en de stimulans om door te gaan. Je denkt in rondjes, en elk rondje is 'maar' een kleine twee kilometer. Door het opbouwende karakter van de loop groeit met elk rondje de moraal en dat zet je aan tot onvermoede prestaties. Bij een lange trail door de eenzame natuur is het andersom. Daar begin je welgemoed en opgewekt aan, als aan een mooie reis, maar wordt je moraal, naarmate je langer onderweg bent en vermoeider raakt, steeds verder ondermijnd en moet je veel meer je best doen om deze in stand te houden.

Als ik dan zo mijn rondjes loop en geniet van de looptechniek moet ik terugdenken aan de tijd dat ik lid was van een atletiekvereniging (Kombijsport in Badhoevedorp) en tweemaal per week baantrainingen en loopoefeningen deed. Dat is nu ongeveer 10 jaar geleden en ik mocht toen (o ijdelheid) vaak complimentjes ontvangen over mijn loopstijl. Of die nu nog zo mooi is valt te betwijfelen, maar iets daarvan steekt weer de kop op tijdens dit soort vlakke rondjeslopen, waarbij je je echt op het lopen kunt toeleggen.

Mijn speciale complimenten aan de vrijwilligers bij de entree en het verlaten van het stadion. Zij wisten het op te brengen om 9 uur lang enthousiasme en optimisme uit te stralen, weer of geen weer en iedereen die langskwam aan te moedigen en een hart onder de riem te steken. Voorwaar geen kleinere prestatie dan het lopen zelf.

Over twee weken weer een echte sjouw-loop-wandel landschapsloop in Schotland. Mooi, heb er zin in.
Maar aan de x-uurs parcourslopen blijf ik zeker ook aandacht besteden.

18 juni 2016
9-uursloop Den Haag
83,383 km
9,3 km/h
5/13 (M solo)
1e M50

2000 km

Met de trainingsloop van vanmiddag heb ik de 2000-kilometer grens voor dit jaar overschreden.
Nog niet eerder was dit zo vroeg in het jaar, hoewel het er in 2010 dicht bij zat: toen was het op 13 juni.
Vandaag ook ingeschreven voor de 9-uursloop (solo) bij Haag Atletiek, aanstaande zaterdag. In datzelfde jaar 2010 liep ik daar tijdens de (toen nog) 12-uursloop 104 kilometer. Nu is het een laatste voorbereiding voor de Great Glen, dus ik zal niet proberen om het onderste uit de kan te halen. Ik hoop ergens tussen de 70 en de 80 kilometer uit te komen. En daarna 'taperen'.

Self Transcendence 50 km

Ik was er zonder hooggespannen verwachtingen, of eigenlijk helemaal zonder verwachtingen, aan begonnen. Sterker nog, na de nogal vermoeiende training van afgelopen weekend heb ik een paar keer met de gedachte gespeeld om er maar helemaal van af te zien. Zeker toen de weersvoorspellingen wezen op een warm en klam weekend met forse onweersbuien.
Maar het liep allemaal heel anders. Het begon al met het relaxte gevoel waarmee ik in de bus naar Amstelveen zat. Het weer was prachtig en geen wolkje aan de lucht. En wat zou er te verliezen zijn? Gewoon een paar rondjes lopen en als het tegen zou vallen of het zou gaan stortregenen en bliksemen kon ik toch gewoon er uit stappen? En dan loop je daar met je tas over de Nieuwe Kalfjeslaan tussen het groene lommer richting de start en ineens krijg je er helemaal zin in. Nog niet het gevoel van 'ik ga knallen', maar gewoon zin in een ontspannen loopje door het bos. En ja, dan arriveer je op de startlocatie die de warme sfeer van een door het Sri Chinmoy marathon team georganiseerde loop uitstraalt. Rustig, eerlijk, duurzaam, de meditatieve muziek, de affiches, de zachtaardige en vriendelijke mensen. En je denkt, dit is echt. Hier gaat het om iets diepers dan de sportieve prestatie, dan het vergelijken van tijden.
Kleinschalig, zeker deze keer, een week na Steenbergen. Maar die kleinschaligheid versterkt alleen maar het bijzonderde aura van dit evenement. Bekende en minder bekende gezichten, een kraam met zoveel lekkernijen dat je hoopt dat de loop maar snel van start gaat zodat je het recht hebt om er wat van te nemen. Af en toe een 100-km loper die doorkomt. De flipovers met de handgeschreven actuele stand. En dat allemaal in een heerlijk zonnetje en temidden van mooie bomen en wilde bloemen. Een hardloop-utopia, niet ver weg in de Alpen, Schotland of in Griekenland, maar gewoon midden in het Amsterdamse Bos.

Respect voor het lopen, voor het feit dat het ons gegeven is om dit te kunnen en te mogen doen. Daarom een meditatieve stilte voorafgaande aan de start. En daar gaan we dan, een kort voorloopstukje en dan het eerste rondje. Ik heb hier een aantal jaren gelden ook gelopen, maar toch was het alsof ik het parcours weer voor het eerst zag. En mensen, wat was dit mooi! De waterpartijen, een licht klimmende passage door een bos met prachtige hoge naaldbomen met lange rechte stammen, een open stuk dat uitzicht bood op de Heuvel, een tweetal bruggetjes, scherpe bochten. Op de open stukken erg warm, maar onder de bomen en langs het water heerlijk koel. Ondanks dat het in de loop van de middag behoorlijk druk werd door wandelaars (met honden!) waren er stukken waar je gewoon heerlijk alleen liep. Trouwens best leuk om, al lopend, te zien hoe deze drukte op gang kwam er weer langzaam wegebte. Alsof je je in een ander universum, in een andere tijdsstroom bevindt. Je observeert alles, zonder er echt mee in wisselwerking te treden. Op en top mindfull! Geen wonder, dat er mantra's bij me opkwamen die ik spontaan begon te reciteren.

Een rondje is ruim 2 kilometer, en omdat je rondjes telt in plaats van kilometers lijkt het alsof de afstand die je aflegt met sprongetjes stijgt. En dan ook nog na elke ronde die verleidelijke tafel met lekkernijen. In het begin nam ik daar om de drie ronden iets van, toen na elke twee en uiteindelijk maakte ik iedere ronde een korte stop.
En zo kwam een tijd van onder de vijf uur in zicht. Dat vooruitzicht was voldoende om het dipje rond de marathonafstand te boven te komen. Tot mijn verbazing moest ik bij de finish een lint doorbreken en mocht ik mijn opwachting doen op een heuse prijsuitreiking voor de M60 categorie. Een beker, een medaille, een bos bloemen en op de foto samen met de nummer 1, Lex de Boer. Ik loop al een tijdje mee, maar zoveel eerbewijzen heb ik nog nooit gekregenmogen ontvangen!
Heel tevreden met de 4:57 op de 50 km. Een PR in de leeftijdscategorie. Mooie loop, mooi weer, mooie organisatie. Bedankt Sri Chinmoy marathon team! Ik denk dat ik maar vast een kruisje op de kalender zet bij 1 oktober...

28 mei 2016
Self Transcendence 50km Amstelveen
4:57:09
13e overall
2e M60

Tobben op de Toppenroute

Het blijft een leuke hobby om zo af een toe één van de uithoeken van Nederland op te zoeken om daar een zelfgeorganiseerde verkenningstocht te doen die tegelijkertijd een training is voor het ultralopen. De uithoek die ik deze keer verkoos was de Achterhoek, in het bijzonder Montferland.
Mijn aandacht was getrokken door een route die op de site van Mudsweattrails staat: de Montferland Toppenroute. Op de website van VVV Montferland wordt deze als volgt geadverteerd:

"De ‘Montferlandse Toppen Wandelroute’ is een echte aanrader. Speciaal voor het Montferland is deze 34 km lange internationale, lange afstandsroute die 18 Montferlandse heuvels verbindt een primeur. De toppen zijn de uitgangspunten van spannende en gevarieerde wandelingen. Door middel van knooppunten kan de wandelaar kiezen voor secties van de route, maar door haar lengte is de wandelroute ook een prima basis voor meerdaagse arrangementen. De route wordt geheel voorzien van bebording en d.m.v. een QR-code en tekst op een bordje wordt de wandelaar geïnformeerd over wetenswaardigheden rondom de top. Op diverse parkeerplaatsen worden informatieborden geplaatst zodat het starten van de wandeling overal mogelijk is."

Nou moet je je bij 18 heuvels natuurlijk geen hoge bergen voorstellen. De hoogste zijn rond de 90 meter boven NAP. Maar allemaal samen zijn ze toch goed voor ruim 450 klimmende hoogtemeters. Waar voor het VVV een afstand van 34 kilometer een 'lange afstandsroute' is deed ik er nog een schepje bovenop door de start en finish bij het NS station van Wehl te leggen: 44 kilometer in totaal. Maar aangezien ik in training ben voor een lange ultra in Schotland besloot ik om er nóg een schepje bovenop te doen door vanuit Elten ook nog een lus langs de Rijn bij Lobith toe te voegen. Inclusief een paar keer verkeerd lopen werd het daardoor meer dan 58 kilometer loopplezier.

Hoewel... Ik had er geen rekening mee gehouden dat het die dag daar in het oosten van het land 25 graden zou worden met een hoge luchtvochtigheid. Warmte, en zeker de eerste warmte in het voorjaar, is niet mijn ding. En dus werd het behoorlijk afzien. Van die extra lus langs de Rijn kreeg ik behoorlijk spijt, het was bloedheet op de dijk. Met als gevolg dat ik bij Lobith al behoorlijk stuk zat, terwijl ik pas op de helft was! Het tweede deel van deze loop werd een ware martelgang die meer op wandelen dan op hardlopen leek. Na afloop bleek ik nog maar 65 kilo te wegen in plaats van de normale 69 á 70! Er was niet tegenaan te drinken. En de rugzak leek ook wel gevuld met lood. Gelukkig hield de achillespees zich goed, ook tijdens het wandelen.

Maar ondanks het afzien heb ik genoten. Wat een prachtig en afwisselend landschap trof ik daar aan zeg! Het 'toppengedeelte' lag in een uitgestrekt loofbos, het Bergherbos. De toppen hebben mooie namen, zoals Peeskes Bult, Kale Jacob, Hettenberg, Hoge Heide, Groot Beekermark en de Galgenberg. Deze laatste, met zijn sinistere naam, is niet dezelfde als die van de Galgenbergmarathon. Dat is zijn naamgenoot, die bij Elst ligt. Ook in Overijssel is er nog een Galgenberg.
Maar behalve bos en heuvels heeft deze route nog veel meer te bieden, zoals het prachtige kasteel van 's Heerenberg, mooie dorpjes zoals Zeddam en fraai glooiende landerijen. Wat het ook leuk maakt is dat je vier keer de grens tussen Nederland en Duitsland over gaat, zodat je op een gegeven moment geen idee meer hebt in welk land je vertoeft. Bij Hoch-Elten was het in elk geval overduidelijk dat ik in Duistland was, gezien de straatnamen en ketekens van de auto's. Hoch-Elten is mooi gelegen op een uitloper van het heuvelgebied dat daar steil afdaalt naar de uiterwaarden van de Rijn die op dat punt Nederland binnenkomt.

Mooie tocht dus, maar er moeten wel een paar vraagtekens geplaatst worden bij de vorm die ik heb. Ik was gesloopt. Dat moet straks in Schotland toch echt beter gaan...

21 mei 2016
Montferland Toppenroute (individuele trainingsloop)
58,5 km
462 phm
Ca. 8 uur
gelopen route
foto's

Lopend buffet en badeendjes

Aan alles komt een eind. Aan de JKM. Aan Limburgs Zwaarste. En, zo lijkt het, aan het plezier in het lopen van wedstrijden.
In drie weken plus een dag liep ik de halve JKM, de 60 van Castricum en nu dus LZ80. Drie zware ultralopen. En dat met een opspelende achilles en peesplaat. Je zou denken dat ik nu blij zou zijn dat dit allemaal gelukt en achter de rug is. Opgelucht. Maar zo voelt het niet. Geen juichstemming na het lopen van deze laatste editie van Limburgs Zwaarste. Zit het me dwars dat ik langer over die 80 loodzware kilometers heb gedaan dan sommige lopers nodig hadden om 100 kilometer te volbrengen? Inderdaad is dat wel een beetje confronterend. Ik schijn alsmaar langzamer te worden. Als ik realistisch ben zou ik echter blij moeten zijn om als ruim zestiger bijna twaalf uur lang door het meest heuvelachtige deel van Nederland te kunnen dribbelen, door weer, modder en wind. En van die enorme zandbakken van de JKM en de Castricum ultra was ik natuurlijk nog niet hersteld. Hoe lang is het geleden dat ik 200 wedstrijdkilometers in amper 3 weken liep? En zou ik er ook elf uur en drie kwartier over gedaan hebben als ik niet elke afdaling schuifelend naar beneden moest vanwege het pijnlijk trekken van de hiel? Als ik niet op elk van de negen luxe bevoorradingsposten (terecht) een paar minuten was blijven hangen, als ik geen 46 foto's had gemaakt onderweg?

Het voelde vreemd aan, deze finish. Ondanks dat ik best lekker heb gelopen had ik geen zin om na afloop mijn ervaringen met anderen te delen. Had niet het gevoel iets speciaals gepresteerd te hebben. Had het allemaal wel een beetje gezien, dat ultracircus, die bekende gezichten. Kortom, geen euforie maar een soort post-natale depressie.
Het Limburgse heuvelland is mooi, de bloesems en de beekdalen, de heuvels en de bossen, de zwart-witte vakwerkgevels, ik heb er bij vlagen gigantisch van genoten. Maar vandaag overheerste ondanks dat alles een gevoel van leegte. Want ik zag ook een landschap vol fietsers en lopers. Ik had bij tijd en wijle het gevoel op een soort lopende band te staan. Of, zoals iemand het grappig verwoordde: dat ik deelnemer was aan een lopend buffet. Het laatste wat Limburgs Zwaarste wil zijn is een wedstrijd. LZ is één van Willems 'funruns'. Sorry dan voor Limburgs Zwaarste, maar als er een uitslagenlijst is, dan is er vergelijking en dus is er competitie. En dat is natuurlijk prima, want competitie is de zweep die je voortdrijft. Maar helaas ook de spiegel die je voorgehouden wordt als het even wat minder gaat.

Tijdens het lopen kreeg ik ineens het beeld van een hele zwerm badeendjes die op het water dobberden terwijl er een grote golf onder hen door passeerde die ze een voor een optilde. Die golf kwam me voor als de energie van het leven die iedereen op zijn beurt optilt zodat hij of zij dingen kan presteren die daarvóór en daarna ondenkbaar zijn, hoe goed hij of zij ook zijn/haar best daarvoor doet. Op de top van die golf ervaar je de top van je kunnen maar je weet dat die golf onherroepelijk weer onder je door zal trekken met als gevolg dat je prestaties weer omlaag zullen duikelen. Hoe relatief en tijdsgebonden zijn prestaties. Ik voelde mij als een eendje dat het voorbijtrekken van die golf, die verheffing van kracht en energie, al lang achter me had.
Na de finish werd ik weer aan dat beeld herinnerd toen ik de enthousiaste verhalen hoorde van lopers die hun eerste ultra hadden voltooid of hun eerste 100 kilometer. Ik misgun het ze niet, maar kon het niet helpen dat ik daarin alweer een nieuwe golf zag naderen, een golf echter die mij niet meer optillen zal.

Maar was degene die, lopend of op de racefiets tien, twintig, dertig jaar geleden ook zulke prestaties leverde en ook dat enthousiasme kende wel dezelfde als degene die ik nu denk te zijn? Als ik naar foto's van toen kijk dan zie ik een ander gezicht, een ander lichaam, een ander mens in een andere tijd en met andere beslommeringen. Klopt het dan wel als ik beweer dat 'ik' dat indertijd allemaal gepresteerd heb? Was 'ik' het of iemand anders die die honderden ultra's, marathons en fietstoertochten volbracht heeft? Misschien ben ik alleen wie ik nu ben en moet ik tevreden zijn met wat ik nu kan en mag ik dat niet vergelijken met wat 'ik' vroeger kon. Is het verzamelen en vergelijken van de 'eigen' prestaties eigenlijk geen grote onzin? Prestaties hebben met het ego te maken. Zij sterken het ego zodat dit zich daardoor krachtig en veilig voelt. Daarom moet het blijven presteren, want niet presteren betekent zwakte en dus kwetsbaarheid en dus onveiligheid. Het is juist dit ego dat zich bedreigd voelt door het wegtrekken van die golf van kracht.

Nee, sneller en verder zal ik zeer waarschijnlijk niet meer gaan. Maar desalniettemin blijft het lopen mijn leven bepalen, ongeacht of 'ik' daarbij wel of niet dezelfde blijf. Want, wees eens eerlijk. In dat zaterdagmiddagloopje door de duinen is het geheim nog steeds te vinden. En ook in die eenzame rondgang langs de kust van Walcheren of over de Veluwe, slechts geleid door mijn GPS. Die eenzaamheid geeft geborgenheid en in die geborgenheid hervind ik iets wat ik 'mijzelf' kan noemen. Niet in de prestaties, niet in de terugblik na afloop, niet in de vergelijking, niet in de afstand of het afzien, maar gewoon in die eenzaamheid van het opgenomen zijn in dat grote geheel dat we natuur noemen, alleen daar vind ik 'mijzelf' nog. Misschien is dat uiteindelijk wel het enige doel van al dat lopen. Dat doel is er nu, op dit moment. Het ligt in elk geval niet in de toekomst, want daar ligt onvermijdelijk het eind van deze eindeloos lange, lange loop van aaneengeschakelde loopjes.

Het enige dat telt, op elk moment van een loop, ongeacht hoe lang of hoe kort deze ook is, is het zetten van de volgende stap. Ik ben hier, op dit moment, en wat ik doe is het zetten van een stap. Meer niet. Dat is alles. Dat is op zich geen prestatie. En daarna doe ik datzelfde nog een keer. En nog een keer. Ik zet een stap. Ik loop.
Op dat moment wordt je die stap en is het lopen je natuur. Je bent loper and that's it. Doelloos, want het lopen is zelf het doel. Je finisht altijd, er bestaat geen DNF en je slaagt altijd. Wanneer lopen geen sport is, maar gewoon het zetten van de volgende stap, dan is het de beweging van het leven zelf.
En waar ga je dan heen? Quo Vadis? Is dat werkelijk nog van belang?
Het streven naar resultaat of prestaties is al snel verbonden met het heimelijke verlangen om het zelfbeeld - 'ik ben dit en ik kan dat' te versterken. Maar ben 'ik' dan niet méér dan die eindeloze aaneenschakeling van 'prestaties'? Misschien ben ik wel een badeendje en zijn 'mijn' prestaties niets anders dan het tijdelijk opgetild worden door de golf van levensenergie.
Weet je, misschien probeer ik voortaan alleen nog maar een beetje mee te surfen op die wegtrekkende golf en zal ik dat niet langer een prestatie noemen.

16 april 2016
Limburgs Zwaarste
80 km / ca. 1500 phm
11u 42 min


Route
Foto-album

62

Dat mijn eerste georganiseerde loop op 62-jarige leeftijd ook precies 62 kilometer lang was is een grappig toeval. De Ultraloop Castricum van Willem Mütze staat geregistreed als een loop van 60 km, maar volgens de route in Afstandmeten.nl is hij 61,7 km lang. Daarbij opgeteld 300 meter verkeerd lopen door het missen van de strandopgang bij Egmond aan Zee maakt dus 62.
Voor die 62 km had ik 7 uur en 10 minuten nodig. Dat is duidelijk wat langer dan de voorgaande keren, toe ik steeds onder de 7 uur wist te blijven. Het zal wel komen doordat ik nog niet helemaal hersteld was van de halve JKM twee weken geleden. Maar misschien ook wel doordat het parcours een stukje zwaarder was dan vorig jaar. Op de terugweg bij Bergen aan Zee zat er 400m extra strand in, wat met wind tegen toch zo een paar minuutjes scheelt. En niet te vergeten dat we dit keer op de terugweg in de Schoorlse duinen door 'Jan Bas zijn tuintje' werden gestuurd. Een schitterende 'zandbak' vol mul zand en steile klimmetjes. Maar o zo mooi!
Op het internet las ik dit erover: "Jan Bas, oud-opzichter bij Staatsbosbeheer, probeerde een tuin aan te leggen in het Schoorlse duingebied. Maar het stuivende zand zorgde ervoor dat Jan Bas z’n Tuintje telkens weer een ’duintje’ werd. Nu is het een dagrecreatieterrein, een uitdagend duin om doorheen te lopen: witte zandpaden over toppen en door zandkuilen, langs vliegdennen, mossen en heidepollen."

De Castricum ultra is een uitdagende loop met weinig asfalt en veel, heel veel zand. En daarbij meer dan 500 hoogtemeters. Bepaald geen akkevietje. De natuur is overweldigend, met als (letterlijk en figuurlijk) 'hoogtepunt' de Schoorlse duinen, waar je je door het vele klimwerk en de dichte dennenbossen in de Ardennen waant. De combinatie met het wandelevenement van de LAT is erg geslaagd. Het is leuk om de wandelaars te ontmoeten en een vriendelijke groet kan er altijd af. Wim en Annemarie zorgden bij Bergen aan Zee voor een uitmuntend servicepunt met op de heenweg gebakken ei (!) en op de terugweg vla-flip. In Egmond en Schoorl waren er posten van de LAT met o.a. verse koffie. Super. En het is, net als bij de andere loopjes van Willem, altijd een gezellige reünie van ultralopers.

Jammer dat ik in de laatste 10 kilometer een beetje inzakte. Met name tussen Egmond aan Zee en de laatste post vóór Castricum moest ik af en toe stukjes wandelen. Het stuk door de Schoorlse duinen had een behoorlijke impact op me gehad. Ook was het hier en daar met de wind mee en in de zon best wel warmpjes, wat ook weer even wennen is. Op de heenweg werd ik geplaagd door de darmen zodat in in Egmond een noodstop in een cafétje moest maken. Ik verbaasde me over de drukte daar, allemaal mensen met rugzakken en wandeloutfits. Bleek het de caférust van de LAT te zijn!

Nu maar een beetje herstellen, want wat gebeurde er? Bij de tweede doorkomst in Bergen aan Zee sprak ik Willem over Limburgs Zwaarste, volgende week. Voor hem ook de Zwaarste qua organisatie, zodat hij besloten heeft dat dit jaar de laatste keer zal zijn. Mede daardoor wordt het er deze keer erg druk met zo'n 250 ingeschreven lopers op de 60, 80 of 100 km. Tot mijn verbazing zei Willem dat er nog een paar plekken vrij waren en dat ook het Nivon nog enkele slaapplaatsen over had. Op dat moment heb ik besloten om mee te doen. Thuisgekomen meteen een slaapplaats gereserveerd en ingeschreven voor de 80! Vervoer is ook al geregeld, want ik kan meerijden met Tom van der Veldt.
Voorzichtig blijven met de achilles/peesplaat, want ook vandaag speelde die af en toe weer op.

9 april 2016
Castricum Ultra
61,7 km
7:12:51

Sneltrein IJmuiden-Den Helder

Zo dat was hem dan. De halve Jan Knippenberg Memorial (JKM). De laatste JKM die georganiseerd werd. En voor veel deelnemers waarschijnlijk ook de snelste. De weersomstandigheden waren ideaal, zeker voor de deelnemers aan de halve. Want natuurlijk was er ook nog de hele, die in Hoek van Holland startte. Naar verluid zat daar nog een heel lastig stuk in. Hoogwater, smal strand en mul zand. In de nacht koud en mistig.

Maar de halve, die in IJmuiden startte, werd onder schier ideale omstandigheden verlopen. Breed strand, hard zand, wind mee, zonovergoten. En het werd nog tamelijk warm met temperaturen van boven de 10 graden. Degenen die zich te dik hadden gekleed zullen daar wel spijt van hebben gekregen.
Inmiddels heb ik heel wat 60 km loopjes gedaan, maar als ik de 6-uurs lopen buiten beschouwing laat was deze, gelopen in 6 uur 10 minuten, de snelste van allemaal.
Natuurlijk was het niet alleen maar makkelijk. Als gevolg van de rugwind was het erg verleidelijk om te snel gaan lopen en dan kom je jezelf een keer tegen. De marathonafstand liep ik in 4 uur 10, de laatste 18 km in 2 uur. Zo bekeken was het verval dus niet eens zo groot, maar tijdens de laatste 10 km kreeg ik het moeilijk. Hier zat het strand vol met muien waar je zigzaggend omheen of doorheen moest. Ook had je van die vervelende strekdammen van zwarte, schots en scheef neergelegde en met glibberig wier bemoste basaltblokken. Van een flow was daardoor geen sprake meer. De natte sokken gingen schuren en de voeten werden rauw. De laatste vier kilometer, over het asfalt van de dijk, was nog wel het vervelendste. Er leek geen eind aan te komen. Ik wilde steeds gaan wandelen en deed dat af en toe ook, maar een MTB-er van de organisatie kwam naast mij fietsen en al pratend over van alles en nog wat werd de finish bereikt, waar we werden gehuldigd door mevrouw Knippenberg en de organisatie. Erg mooi en ontroerend allemaal.

Waar ik ook erg blij mee ben is dat dit gezien de hardnekkige peesplaat klachten van de afgelopen maanden mogelijk is gebleken. Nauwelijks last gehad en ook na afloop viel het mee, hoewel wandelen niet echt fijntjes ging. De dag begon trouwens vroeg omdat ik voorafgaande aan mijn deelname nog heb geassisteerd bij de doorkomst in IJmuiden, bij de marina, waar de lopers van de hele werden ingescheept in de rubberboot die hen met een noodvaart naar de overkant van het Noordzeekanaal bracht. Nitish Zuidema had mij om half zes van huis opgehaald (dank Nitish!) en van zes tot acht heb ik gepatrouilleerd over het IJmuider strand om de naderende lopers naar het inschepingspunt te loodsen. Zo heb ik toch nog een beetje de 'hele' JKM mee kunnen maken omdat ik de eer had om één voor één met deze bikkels een stukje mee te lopen en een praatje met hen te houden.
Met als kers op de taart een persoonlijke overtocht met de RIB naar Sea You bij de Noordpier, vanwaar ik om 9 uur voor de halve startte. Mooi dagje zo en natuurlijk werd dit mogelijk gemaakt door het enthousiaste en vakkundige team van organisatoren, professionals van de hulpdiensten en vrijwilligers. Hulde! Deze laatste JKM zullen we ons lang blijven herinneren.


26 maart 2016
Halve JKM
60 km
6:09:56m
27 van 51

Utrechtse Heuvelrug

Het feit dat ik voor mijn werk een maandtrajectkaart naar Amersfoort heb bracht mij op het idee dat ik deze net zo goed een keer in het weekend zou kunnen gebruiken om gratis naar het startpunt van een duurtraining te reizen. Zo ontstond het plan om een deel van de Utrechtse Heuvelrug Trail (de UHT van Mudsweattrails - wat een naam...) te gaan lopen. De UHT is een route van 33 kilometer tussen station Driebergen-Zeist en station Rhenen. Vanuit Amersoort en met een finish in Veenendaal is de lengte 43 kilometer. Doordat ik ondanks de Garmin een paar keer verkeerd ben gelopen en omdat ik een extra rondje had gemaakt door het vakantiepark 'de Maarnse Berg' is de afgelegde afstand uiteindelijk op 49 kilometer uitgekomen.
In mijn jeugd heb ik met mij ouders menige vakantie in 'de Maarnse Berg' doorgebracht, dus kon ik geen weerstand bieden aan de nostaligische opwelling om die plek nog eens met een bezoekje te vereren. Natuurlijk was er veel veranderd en gemoderniseerd, maar het park bestond nog en zelfs enkele van de oude houten bungalowtjes konden nog bewonderd worden. De 'zandafgraving' langs de A12, waar indertijd de zandtreinen af- en aan reden was nu een groot recreatiemeer geworden. De lichtgrijze betonplaten op de A12 waren vervangen door zwart asfalt en in plaats van 4 rijstroken waren er nu 6.

Sinds de Brocken Challenge op 13 februari heb ik behoorlijk wat last van de peesplaat en achillespees van de linker voet en ook de rechter voet lijkt aan dit spelletje mee te willen gaan doen. Het was dus een beetje een avontuur hoe dit zou gaan aflopen. Toch wilde ik juist om die reden graag een lange testloop doen in verband met de halve JKM over twee weken. Nou, het vertrouwen in de haalbaarheid daarvan is niet verdwenen, want behalve enkele kleine pijntjes bij het op gang komen na een rustpauze ging het eigenlijk prima. En ook na afloop viel het mee. Merkwaardig genoeg heb ik meer last na een korte duurloop dan na een hele lange. Eerlijk gezegd had ik meer hinder van een vermoeidheidsvirusje dat al de hele week door mijn lijf spookt. Vanwege de achilles en de grieperigheid moest ik het rustig aan doen, maar des te meer gelegenheid was er om te genieten.

Het was een prachtige zonnige dag en terwijl bijna heel ultraminnend Nederland de drukte van de Sallandtrail had opgezocht kon ik heerlijk in mijn eentje door de stille natuur zwerven. De UHT is kennelijk een fenomeen geworden, want de enkele trainende hardloper die ik ontmoette vroeg mij direct of ik daarmee bezig was.
De Utrechtse Heuvelrug is een vrij smalle zone, maar als je deze in de lengteriching loopt heb je daar geen idee van. Dan is het urenlang alleen maar bos en heide. Niet dat het saai is, integendeel. De bossen zijn heel gevarieerd met veel mooie dennen en sparren en worden afgewisseld door open stukken en heidegebieden. De paden zijn uitdagend met van alles en nog wat: zand, modder, bladeren, boomwortels. Aan het eind volgen er nog een paar voelbare klimmetjes naar de Amerongse berg. Al met al een schitterende en pittige trail en een stuk dichter bij huis dan de Veluwezoom.

12 maart 2016
Trainingsloop Amersfoort-Veenendaal
49 km, 372 phm
Bruto: 6u30m

Route
Foto-album

Copy-Paste

Het is sinds 2008 de gewoonte van de ASFM, de Verein Ausdauer-Sport für Menschlichkeit e.V. te Göttingen, geworden om elke door hen georganiseerde Brocken Challenge een bijnaam te geven. Zo werd de BC 2008 'die wolkenlose', BC 2009 'die sonnenlose' en BC 2010, toen er vanwege de enorme bergen sneeuw een omweg van 6 kilometer gemaakt moest worden, 'die Lange'. In 2011 volgde dan 'die schneearme' en in 2012, toen het 16 graden vroor, was het de beurt aan 'die kalte'. Het decenniumjaar 2013 werd opgeluisterd door 'die zehnte' en in 2014 werden alle registers opengetrokken met 'die superlative': koersrecord, record aantal finishers, record opbrengst voor de goede doelen. En toen kwam 2015. De opwarming van de aarde werd zelfs in de winterse Harz merkbaar: droog, zon en nog eens zon, windstil, aangename temperaturen en pas in het tweede gedeelte een beetje sneeuw. 'Die traumhafte' dus. Ja, en wat verzin je dan als de editie van 2016 zich als volgt laat omschrijven: droog, zon en nog eens zon, windstil, aangename temperaturen en pas in het tweede gedeelte een beetje sneeuw'. Geen probleem voor onze Duitse gastheren: het is 'die Traumhafte 2.0' geworden.
Als ik dan toch een verschilletje mag noemen dan is het wel dat in 2015 de temperatuur in de loop van de dag ruim boven nul kwam terwijl hij er nu de hele dag (net) onder bleef. Een ander duidelijk verschil is dat het vorig jaar kraakhelder was op de Brocken, die dit jaar even na vijven volledig in de mist verdween terwijl er een kille wind opstak en het licht begon te sneeuwen. Al met al zijn deze 'perfecte' condities niet passend bij de eerste twee woorden van de slogan 'Kalt, hart, schön'. Het was dit jaar mijn 7e deelname en ik had me eigenlijk voorgenomen om het daarbij te laten. Maar tijdens de loop heb ik besloten om net zo lang door te gaan totdat er weer sprake is van een onvervalste koude en harde BC met op zijn minst een sneeuwstorm rondom de Brocken. Nu maar hopen dat de klimaatverzachting niet verder doorzet…

Dit jaar deden er in totaal maar drie Nederlanders mee. Met één daarvan, Henk Lenderink uit Ede, ben ik mee heen- en terug gereden naar Göttingen. Samen vormden we een stel 'alte Hasen' die elkaar tijdens de loop eerst kwijtraakten als gevolg van prangende en qua timing niet overeenstemmende sanitaire stops (de een had last van zijn blaas en de ander van zijn spijsverteringsorganen) maar die elkaar bij de laatste verzorgingspost wonderwel hervonden en gebroederlijk finishten in 10:52. Voor Henk betekende dat een eerste plaats bij de M65. Voor mij was het de op één na snelste BC (10:45 in 2011). We mochten niet klagen, maar het was dan ook een 'Traumhafte'.

Deze BC stond zoals elk jaar weer garant voor een hoog belevingsgehalte. Het is een bijzondere loop die in feite uit twee delen bestaat: een 'asfaltmarathon', gevolgd door een winterse, bosrijke en heuvelachtige landschapsloop met vergelijkbare lengte. Dat alles perfect georganiseerd en geoutilleerd, misschien af en toe wel een beetje 'too much of the good'.

Eigenlijk is er ook nog een derde deel: de duistere en gladde afdaling van 11 km die je in groepjes of in je eentje moet zien te rennen (hoezo wandelen?) met extra zware bagage (je neemt ook je oude kloffie mee terug nadat je deze hebt verwisseld voor de door de organisatie naar boven getransporteerde droge kleding), alsmede met een flinke pot bier, een hele bratwurst, een vol bord bonensoep en een groot bord pasta met ragout in je maag. Uitdaginkje.

Volgend jaar 'die extreme' of 'die stürmische'? Stilletjes hoop ik het en velen met mij. Want zonder confronterende weersomstandigheden moet deze loop qua zwaarte toch wel wat inleveren hoewel hij nooit gemakkelijk is. Als het maar niet 'die unmögliche' wordt, zoals in 2005: 'Die Challenge wurde wegen Orkans auf dem Brocken bei Oderbrück (km 72) offiziell abgebrochen.' Oeps. En dan te bedenken dat het dit jaar de 13e BC was en dat nog wel op 13 februari. Mogen we nog blij zijn dat het niet 'die behexte' geworden is…









Foto's

Brocken Challenge 2016
80 km
10:52
7,36 km/u
91 van 162 overall
4 van 6 M60
79 van 132 M
Startnummer 161

Pierewaaiend door de duinen

Als onderdeel van de inmiddels befaamde en beruchte Dutch Coast Ultrarun by Night was het dit jaar voor het eerst mogelijk om een trail van 50 kilometer door de duinen van het Nationaal Park Zuid Kennemerland te lopen. Na de debâcles van de afgelopen twee deelnames (50 i.p.v. 75 kilometer en afgeweken van de route) leek mij dat wel een aantrekkelijk alternatief voor het eindeloze en monotone stoempen langs het strand. Ook leuk was dat het parcours door organisator Ferry van der Ent geheel uitgezet was in mijn 'achtertuin' over paadjes waarop ik al eindeloos vaak heb gelopen, maar nog nooit in het nachtelijke duister. Om het Park tussen zonsondergang en zonsopgang te betreden was namelijk een speciale en éénmalige vergunning nodig.

Ook voor iemand die het gebied sinds jaar en dag betreedt om daar te trainen was het een pittig en uitdagend loopje. Twee ronden van elk 25 kilometer is niet kinderachtig in een terrein met veel mul zand en talloze korte klimmetjes die in totaal goed zijn voor 400 á 500 hoogtemeters. Daarbij komt ook nog eens 2x6 kilometer strand.
Zoals gezegd was het een bijzonderheid dat het Nationaal Park bij nacht toegankelijk was. De start was al om 5 uur 's morgens vanuit het etablissement de Pierewaai (vandaar de naam van de trail) nabij het 'kleine strand' van IJmuiden. Dat hield in dat ik om half 4 al op de fiets moest klimmen om van mijn huis in Haarlem naar de zuidpier van IJmuiden te fietsen. Een spookachtig ritje van 14 kilometer over lege wegen en verlaten haventerreinen die om de paar seconden werden belicht door de lichtbundels van de vuurtoren. In de Pierewaai was het echter warm en gezellig. Temidden van de nog steeds aanwezige uitbundige kerstversiering stond Julia al klaar met verse koffie en kon er alvast wat gegeten worden van de ruimschoots aanwezige voorraad lekkernij.

Slechts zes personen hadden zich ingeschreven voor de 2x25, waarvan er uiteindelijk behalve mij maar 2 kwamen opdagen (John Ossendorp en ... wat was je naam ook alweer?). Dat is mooi, dacht ik, want zo ben ik in elk geval verzekerd van een 3e plaats als ik hem uitloop. Om vijf uur werden we door Ron en Julia uitgezwaaid voor de eerste ronde. Langs de jachthaven van IJmuiden aan Zee liepen we naar het strand dat we vervolgens gedurende zo'n 6 kilometer in zuidelijke richting volgden. Het lag er schitterend bij, breed en hard in het licht van de laag in het westen staande volle maan. Het weer was prachtig: een matige westenwind, zo'n 7 graden en onbewolkt.
Bij Parnassia gingen we het duin in. Hier viel het groepje uit elkaar. John Ossendorp en ik hielden een plaspauze en ... , die toch iets sneller (en jonger) was dan wij beiden, ging aan kop. John en ik zijn gedurende de rest van de loop bij elkaar gebleven wat wel zo gezellig is. Mijn lokale kennis kwam goed van pas bij het navigeren. Het was een indrukwekkende ervaring, met de ondergaande volle maan die laag in westen achter de zwarte silhouetten van de dennenbomen stond en het knipogen van de vuurtoren van IJmuiden dat vanaf de hogere duintoppen (Lichtbakkeet, Starrenberg) telkens zichtbaar was. Hier en daar stuitten we op een groepje reeën die ons met hun lichtgevende ogen geschrokken aanstaarden. Het gedeelte van de route dat achter begraafplaats Westerveld langs liep was uitdagend door de smalle kronkelige paadjes, de modder en de boomwortels. Hier liepen we af en toe verkeerd maar we kwamen daar steeds snel achter. Daar kwam ons ook de groep tegemoet die, in tegenovergestelde richting, de 1x25km liep; zij waren om 06:00 gestart. Bij kasteel Duin en Kruidberg kwamen we Irene Kinnegim tegen, de latere winnares van de 100 km die in Den Helder gestart was.

Terug in de Pierewaai, waar het inmiddels wat drukker was geworden door o.a. de gefinishte 75 km lopers vanuit Den Helder, hebben we ons tegoed gedaan aan de kostelijke fouragering. Niet te lang, want we moesten nog een rondje. Deze tweede ronde liepen we rechtsom; IJmuiden uit langs de bunkerroute van de Atlantikwall daarna een paar lastige kilometers mul zand vlak achter het brede strand langs. Bij de strandafgang kwam ons Leonie van de Haak tegemoet, de winnares van de 161 kilometer! In plaats van het eerste, onder water staande, gedeelte van de Koningsweg hadden we de omleiding via het Olmenpad genomen; een mooie singletrail en qua kilometers even lang met als bijkomend voordeel droge voeten en nog wat extra mul zand. Vervolgens ging het weer door de duinen richting uitgang Duin en Kruidberg. Daar beklommen we voor de 2e keer de Koepelberg met zijn mooie uitzicht over Driehuis.
Inmiddels was het licht geworden en dat liep toch wel een stuk gemakkelijker. Voordat we weer westwaarts bogen om via de Starrenberg (2e passage) en de steile Hazenberg naar Parnassia terug te keren moest er nog een zwaar stukje trail gelopen worden over de Brederodeberg, die met zijn 46 meter het hoogste punt van Kennemerland vormt. Toen zat het moeilijkste gedeelte er echter op en zonder veel moeite bereikten we opnieuw Parnassia. Het was heerlijk, voorjaarsachtig aandoend weer geworden en de resterende strandkilometers naar IJmuiden voelden met het windje in de rug gewoon warm aan. Op het strand heb ik wat afstand genomen van John, zodat ik na ongeveer 6 uur en 10 minuten als 2e in de Pierewaai arriveerde. Door Henri Thunnissen kreeg ik een mooie, door Linda 'Lightning' vervaardigde medaille omgehangen. En toen was het tijd voor de lekkere hapjes.

Ik heb geen spijt gehad van mijn keuze. De Pierewaai Trail doet absoluut niet onder voor de 50 kilometer strandloop en is veel dynamischer en afwisselender. Hij had wel wat meer deelnemers verdiend! Wat mij betreft mag hij volgend jaar weer op het programma staan, Ferry!

23 januari 2016
Pierewaai Trail IJmuiden
51 km
6:08

Route 1e ronde
Route 2e ronde


Met dank aan (o.a.):
Ron en Julia (Pierewaai)
Ferry, Rinus en Henri

Winter!

Na de warmste december ooit had niemand dit verwacht: winter in Nederland! Een pak sneeuw in het noordoosten en vandaag een landelijke ijsdag. In de nacht matige tot zelfs strenge vorst en misschien deze week ergens een marathon op een natuurijsbaan.
Gisteren (zondag) ontwaakten wij in Haarlem boven een verrassend sneeuwdekje. Hooguit een centimeter, maar het was wel échte sneeuw! Er was een sneeuwbuitje vanaf de Noordzee het land op gedreven. Daar bleef het bij, maar toch reden genoeg om een 'sneeuwloopje' te doen. Omdat ik niet kon kiezen tussen duinen en polder dan maar allebei. Op de heenweg een rondje Duin en Kruidberg en op de terugweg langs Spaarndam en de Hekslootpolder.
Op de trottoirs in de schaduw en op de zandweggetjes op open stukken in de duinen was het sneeuwlaagje het 'dikst'. Onder en op de bomen lag nauwelijks iets en ook de graslanden in de polder waren eerder zilvergrijs bestoven dan echt wit. Maar zoals gezegd, in het huidige klimaat is dit als snel een hele winter. Bijgaand wat foto's van het 'sneeuwlandschap' en van een dag eerder (zaterdag 16 januari), toen de sneeuw- en hagelbuien nog boven zee bleven hangen.

4 januari 2016
Week 53 Het jaar 2015 is voorbij. Het jaar waain ik 61 werd. Een jaar met maar liefst 53 weken. Geen wonder dat ik in 2015 meer kilometers heb gelopen dan in 2013 en 2014 en zelfs meer loopuren heb gemaakt dan ooit. Natuurlijk ligt dat niet aan die 53e week, want ook 2015 had gewoon 365 dagen. Wat het lopen betreft was 2015 gewoon een vruchtbaar jaar, ondanks dat ik zes weken last heb gehad van een paar gekneusde ribben als gevolg van een val tijdens een duintraining. Naast 9 georganiseerde (ultra)marathons heb ik 12 keer op eigen houtje een dergelijke afstand gelopen. Ook dit is vaker dan in een van de voorgaande jaren. Het dieptepunt heb ik al genoemd, dat waren die gekneusde ribben. Jammer was ook dat ik tijdens de 6 uur van de Haarlemmermeer de 60 kilometer niet haalde. En de twee Dutch Coast ultra's liepen uit op een fiasco. En waar denk ik aan bij de hoogtepunten? Vanzelfsprekend aan de mooie ultra's in het buitenland: de Brocken Challenge, de Black Mountains in Wales, de White Rose in Yokshire en good old lady Olne-Spa-Olne. Leuk waren ook de vier marathons in eigen land, de Bokemei run, de Midzomeravondmarathon, de Pijnenburg Bosmarathon en de Boscrossmarathon. Op drie van die marathons liep ik zowaar onder de 4 uur (de Midzomeravondmarathon nota bene in 3:51) wat me het geruststellende gevoel gaf dat ik nog steeds een marathongemiddelde van bijna 11 km/uur vast kan houden. Maar het mooiste was misschien wel de ruggengraat van dit alles: de talloze wilde, vrije trainingslopen door duinen en polders, over het strand en door de bossen, bij weer en wind, op warme zomermiddagen en kille donkere winteravonden. Alleen zwerven over de Veluwe, langs de Zeeuwse kustlijn, door de Limburgse heuvels en over de Noord-Hollandse duinen. Het vrije lopen, de natuurlijke meditatie van de monotone beweging, het gedachtenloze aandachtsvolle bewustzijn. Dat is het. Dat is helemaal geen training. En dan die 53e week, die half bij 2015 en half bij 2016 lijkt te horen. Laat ik nou juist in dié week de meeste kilometers (126) van het hele jaar maken én twee marathons lopen! Een mooie afsluiting van 2015 alsmede een goede aftrap van 2016. En dan nu de (volgens Ron Theunissen nietszeggende - en gelijk heeft hij!) jaarcijfertjes: Jaartotalen 2015 Totaal km 4225 Aantal lopen 187 Aantal (ultra)marathon georganiseerd 12 Aantal (ultra)marathon privé 9 Aantal (ultra)marathon totaal 21 gem. km/wk 81,7 gem. lopen/wk 3,6 gem. km/loop 22,59 gem km/maand 352,1 totaal uur 490,58 gem km/uur 8,61 gem km/dag 11,58 Inmiddels is de eerste marathon van 2016 ook alweer een feit: de SM (oorspronkelijk de S van Simon Blok en niet van 'Silverster'!) Marathon in Meerssen. Eigenlijk was dit de 2015 editie, maar omdat 2e Kerstdag op de laatste zaterdag van het jaar viel is deze editie op de eerste zaterdag van 2016 gelopen. Dit was weer een mooi evenement: mooi parcours, mooi weer, mooie mensen. Ik nam samen met mijn (een beetje grieperige) 'privé chauffeur' Tom van der Veldt deel aan de 43 km. Met veel modderige klei en een aantal behoorlijke heuvels toch nog een hele kluif. Gelukkig waren er genoeg rustmomenten: de uitvoerige redevoering en loterijuitslag vóór de start, de regelmatige filevorming bij de talloze draaihekjes, het vertoeven bij de prima bevoorradingsposten en last but not least de extravaganza van de Gulpener bierbrouwerij. Zou dat laatste er iets mee van doen hebben gehad dat één van de twee voorlopers daarna bij elk spoortje klei onderuit ging? :-) Gelukkig zijn we ondanks dat heelhuids aangekomen in 4u 45min netto. Aan die tijd valt niet af te lezen dat er waar het even kon flink werd doorgelopen, tegen de 11 per uur! In 2012 heb ik, ook samen met Tom, de ultra-route (SMU) gelopen. Die is 58 kilometer lang maar werd indertijd in verband met de vroeg invallende duisternis ingekort tot 52 kilometer. Maar eigenlijk vind ik de route van de marathon, die zich op de terugweg veel dichter tegen de Geul aanvlijdt dan de ultra, de mooiste. Bij Schin op Geul is er een leuke beklimming en afdaling van de Keuteberg die in de ultra ontbreekt. Simon, Henk G, Henk S, Jo, Jan, Willem, Annemarie en al die anderen van wie ik de naam niet (meer) weet: bedankt voor de organisatie en de begeleiding! 2 januari 2015 Silvester Marathon Meerssen 43,1 km 4u 43m netto 9,1 km/uur Route Foto-album