Limburg was weer op zijn zwaarst

Dankzij Willem Mütze was Limburg weer in de gelegenheid om zijn zwaarste kant te laten zien. Aan ultralopers wel te verstaan. 60, 80 of 100 kilometer heuvel op en heuvel af. De zestig vormde de 'ruggengraat' tussen Heerlen en de Vaalserberg, waaraan naar believen twee lussen van elk 20 km vastgeknoopt konden worden: naar Epen voor de 80 en naar Valkenburg voor de 100. En dat levert natuurlijk allemaal heel wat hoogtemetertjes op. Hoeveel dat er zijn in niet duidelijk. Er circuleren verschillende varianten. Zelfs op de site wordt er de ene keer gesproken over 'ruim 2500' en de andere keer zelfs over '3192'. Ik houd het op zo'n 1500 voor de 60, 2000 voor de 80 en 2500 voor de 100.
Vorig jaar heb ik de 100 gelopen, dit jaar viel de keuze op de middelste afstand.

De door Willem geregelde overnachting met ontbijt in het 'Natuurvriendenhuis Eikhold' van het NIVON in Heerlen was uitstekend. Een echt bed en ontbijt! Helaas had ik nogal wat last van het gesnurk om mij heen. 's Ochtends plensregende het, dat zag er niet zo best uit. Gelukkig werd het droog toen we het 3km verderop gelegen Sportpark Imstenrade bereikten, waar de start was. Omdat de datum dit jaar drie weken later viel dan vorig jaar hadden we de hoofdlamp niet nodig, er was voldoende licht door de ochtendschemering.

De rest van de dag wisselden felle opklaringen en heftige kortdurende plensbuien elkaar af. In de buien, die soms van hagel en een donderslag vergezeld gingen, koelde het zo snel af dat het waterdichte vestje aan moest. Daarna was je in het voorjaarszonnetje echter weer snel droog. De imposante wolkenluchten en de felle zon zorgden voor schitterende landschappen die versierd waren met bloeiende heesters en bomen. Ook de felgeel bloeiende koolzaadvelden waren een lust voor het oog! En ik moet zeggen dat de regenbuien goed gepland waren, want van de drie felste vielen er twee precies op het moment dat ik de tent bij het Hijgend Hert bereikte. Daar was de controlepost waar de 20km lus naar Epen begon en eindigde.

Met een temperatuur die rond de 10 graden schommelde en de frisse lucht was het eigenlijk ideaal loopweer. Veel en veel beter dan de drukkende warmte van vorig jaar, waarin de temperaturen opliepen tot 24 graden. Ik had dan ook helemaal geen last van hyperventilatieverschijnselen zoals in de laatste 20 km lus een jaar geleden . Integendeel, het lopen ging prima en ik moest alleen op de steilste stukken wandelen. De wat minder zware beklimmingen kon ik in een soort dribbelpasje doen, wat eigenlijk prettiger aanvoelt dan wandelen.

Het enige ongemak werd gevormd door de gladde klei. Naarmate de dag vorderde werden de plassen steeds dieper en begon het water in de aanvankelijk nog vrijwel droge stroomgeulen omlaag te lopen. En natuurlijk moesten wij precies via heel wat van zulke, met keien bezaaide, geulen de hellingen afdalen. Ik ben niet gevallen, maar heb wel een aantal flinke schuivers gemaakt.

Limburgs Zwaarste is op en top een trail. Het percentage geasfalteerde weg is minder dan vijf. Moesten we in vroegere edities de laatste vijf kilometer langs een provinciale weg lopen, dit jaar liepen we door een modderig en glad Imstenrader bos tot op de stoep van het clubgebouw waar de finish was (de website is wat dat betreft kennelijk niet bijgewerkt, want daar staat: 'De laatste 6 km zijn grotendeels verhard richting onze start en finish-locatie, wat gezien de invallende duisternis voor menig loper ook nodig zal zijn'. Met 10:45 over de 80 kilometer en geen problemen na afloop zoals twee jaar geleden ging ik met een goed gevoel naar huis.

De overnachting en de loop zelf boden weer veel gelegenheid om bekenden te spreken en met nieuwe mensen (ik sprak maar liefst vier Haarlemmers!) kennis te maken. Tijdens de laatste 20 kilometer heb ik een heel eind samen met de 'woestijnloper' Henk Sipers gelopen die de 60 deed.

Rest mij nog om Willem, Annemarie en alle vrijwilligers die dit hebben mogelijk gemaakt te bedanken. Met op elke 10 kilometer een goed voorziene verzorgingspost zal het geen sinnecure geweest zijn om deze loop te organiseren en voor te bereiden. Bovendien was de routemarkering met pijlen en geschilderde rode stippen perfect. En dat allemaal voor relatief weinig inschrijfgeld.

Limburgs Zwaarste
21 april 2012
80km
10:45:00 (7,44 km/u)
M 13/16 M55-60 2/2
Startnummer 209

Terugblik 23 april:
Dit was mijn 40ste ultra en een van de zwaardere. Het aantal ultra's heeft nu het aantal marathons ingehaald.
Hoewel ik voor mijn gevoel aardig doorgelopen heb, is mijn plaats in de uitslagenlijst niet imponerend. Maar als ik het afzet tegen de leeftijdgenoten, dan heb ik het niet slecht gedaan. Ja, ja, de jaartjes beginnen te tellen! En nu ben ik super brak na reeds vijf lange ultra's dit jaar. Het lichaam heeft eventjes geen zin meer, de geest kijkt echter alweer vooruit. Mei wordt een drukke maand met allerlei verplichtingen, zodat er van georganiseerde lopen niet veel terecht zal komen. De KWR in juni wordt nu het richtpunt met in mei maar weer eens een rondje Texel als training. Pfff, wat ben ik moe.

'Exotische' belevenissen tussen Castricum en Schoorl

Van de vier 'LAT klassiekers' van Willem Mütze (Castricum, Limburg, Amsterdam en Berg en Dal) had ik alleen de 'Bos, Duin en Strandloop nog niet gelopen. Vreemd eigenlijk, want van de vier genoemde locaties ligt Castricum het dichtst bij mijn woonplaats, 18 minuten rijden wel te verstaan. Maar misschien was dat juist wel de reden. Het 'exotische' trekt en wat kan er nou minder exotisch zijn dan strand en duinen voor iemand die elke week zo'n 3 á 5 uur in de duinen doorbrengt om te trainen.

De reden om dit jaar wél mee te doen was de JKM. Hiervan had ik afgezien (naar achteraf bleek een verstandig besluit) in verband met de krappe tijdslimiet en de relatief hoge inschrijfkosten. Als alternatief zou ik dan een week later zand gaan proeven tussen Castricum en Schoorl. Nou, dat is ten dele gelukt, want de wasmachine liep bijna krakend vast in de kilo's zand die uit mijn sokken en kleding kwamen. Anderzijds is het niet gelukt omdat de tongstrelende bevoorading door Willem en Annemarie enerzijds en de LAT anderzijds het niet nodig maakte om ook nog zand te happen. Ook het weer noopte daar niet toe, want de (frisse) noordenwind was niet sterk genoeg om het zand in de mond te doen stuiven. En ik behoefde ook niet door uitputting in het zand te happen want hoewel het een pittig parcours is met veel venijnige klimmetjes en (ja zeker) heel veel mul zand heb ik goed genoeg door kunnen lopen om ruim onder de zeven uur te finishen. In de laatste drie kilometers kreeg ik een beetje last van mijn maag (te veel gegeten en gesnoept onderweg!) maar toen was de finish al in zicht.

Maar mijn mond viel open van verbazing over het landschap, zo dicht bij huis en zo onbekend. De mij welbekende Kennemerduinen zijn over het algemeen behoorlijk dicht begroeid met struiken, loofbomen en heuse dennenbossen. Tussen Castricum en Schoorl tref je echter nog 'oerduinen' aan. Kale, golvende vlakten zo ver het oog reikt, hier en daar onderbroken door oogverblindend witte zandverstuivingen. De Schoorlse duinen weer geheel anders. Hier zijn de hellingen sterk bebost en de trails die zich tussen de oude, knoestige boomstammen een weg zoeken zijn bedekt met boomwortels zo dik als gespierde armen. Sommige toppen reiken tot 55 meter, wat exceptioneel hoog is voor duinen. Het zijn dan ook de hoogste duinen van Nederland. Ze bieden een verrassend uitzicht over de bossen, zandvlakten en de zee. Een trap met 108 treden naar een duintop? Zeker, ook die zat in de route. Exotisch, buitenlands bijna.

Het parcours is een soort ketting met drie schakels die bij Egmond en Bergen in elkaar grijpen. Op die manier konden de wandelaars van de SV de LAT, bij wie wij deze dag te gast waren, kiezen uit drie verschillend afstanden (25, 40 en 60km). Zij mogen 12 uur over de 60 km doen, de 'hard'lopers moesten binnen 9 uur terug zien te zijn. Natuurlijk waren alle hindernissen die in dit gebied gevonden konden worden door Willem en de LAT in het parcours opgenomen, waaronder vele trappen, uitgeholde trails, kilometers strand en en het Klimduin bij Schoorl. Warmlopen was er niet bij: al op honderd meter na de start moesten we het eerste steile stuifduin beklimmen. En zo bleef het eigenlijk de hele zestig kilometer doorgaan, waarbij we op het eind getracteerd werden op fraaie uitzichten op de bollenvelden. Zoals gezegd, de bevoorrading liet niets te wensen over en de LAT pijlen maakten verkeerd lopen (bijna) onmogelijk. En na afloop kregen we een mooi geplastificeerd certificaat met eigen foto en natuurlijk de LAT-medaille.Willem en Annemarie hadden het er maar druk mee.

Onder de kleine vijftig deelnemers heb ik heb weer diverse bekenden gezien en gesproken, zoals Ernst-Jan en Renske Vermeulen en Arnold van der Kraan. En ook de weldoener (o, ik ben je naam vergeten...) die mij bij heeft gestaan toen ik twee jaar geleden na de 80km van Limburgs Zwaarste was flauwgevallen en naar het ziekenhuis getransporteerd werd. Dat moeten we volgende week maar niet gaan herhalen lijkt me zo.

Wat Castricum betreft, een nieuw trainingsgebied, niet al te ver van huis, is gevonden. Willem en Annemarie, bedankt.

Bos-, Duin- en Strandloop Castricum
14 april 2012
60km
6:53:30 (8,71 km/u)
Startnummer 8


(Foto: Willem Mütze)