Een klein vlammetje op Texel

Nou, dat was dan de 20e loop van 60 kilometer. Texel. Een loop met twee gezichten. Tot 45 kilometer heerlijk tegen de wind in, als 'pacemaker' over het strand met in mijn kielzog een hele trein lopers. Zolang het maar lekker door de natuur ging was er geen vuiltje aan de lucht. Ook letterlijk niet, want de lucht was strakblauw. Schitterend. De twee strandpassages, het bos en de duintjes tot aan de vuurtoren: probleemloos. Ik begon al te denken aan een tijd ruim onder de 6:30. Maar zodra het asfalt definitief in de plaats kwam van het zand, de schelpen en het mos veranderde niet alleen de ondergrond maar ook mijn tempo. De 'sportdrankjes' die werden uitgereikt, een klef wit goedje, hadden mijn maag op zijn kop weten te zetten en de nog steeds niet helemaal genezen verkoudheid voegde daar ademhalingsproblemen aan toe.
Toen begon er een soort lijdensweg die tot aan de finish duurde. Na de finish heb ik de soep overgeslagen en ben ik rechtstreeks naar de kleedkamer gegaan om daar minstens 10 minuten om mijn rug op een bankje te gaan liggen om me weer een beetje behaaglijker te gaan voelen. Daarna was het herstel gelukkig snel een feit en kon ik weer aan de koffie. En op de boot nog een lekkere zoute kom soep daarbovenop.

Eigenlijk was het allemaal niet eens zo slecht; ik was ruim een kwartier sneller dan bij de beruchte hitte-editie van twee jaar geleden. Een prachtige ultra, die door het grote aantal deelnemers een aparte plaats inneemt in Nederland. Ben benieuwd bij hoeveel ultra-novicen de vlam der geestdrift nu definitief ontstoken is. Bij mij is dat niet meer nodig. Integendeel, nadat die vlam de afgelopen jaren bijna tot een bosbrand was geworden moet ik nu mijn best doen om hem nog een paar jaartjes brandende te houden. In elk geval gloeit hij nog voldoende na om alweer uit te zien naar de Castricum ultra op 13 april. Een loop die vergelijkbaar is met Texel, eigenlijk iets zwaarder zelfs en met (veel) meer trailwerk.

Omdat het de '60 van Texel' is heb ik ook maar (ruim) 60 foto's van Texel gemaakt.



60 van Texel
1 april 2013
60 km (61km volgens GPS)
6:39:49
9,00 km/uur
302 van 372 finishers
M55: 27/32
Startnummer 60532

Limburgs Bijna Zwaarste

De 80 kilometer is kennelijk geen favoriete afstand. Voor 'Limburgs bijna zwaarste' hadden zich 18 lopers ingeschreven, voor 'Limburgs best wel zware' 51 lopers en voor 'Limburgs Echt De Zwaarste' zelfs 72 lopers. De gedachte zal wel zijn: als ik de 80 aankan, dan moet de 100 toch ook wel kunnen. Zonde om die laatste 20 er niet bij te pakken.
Laten we eens naar de finishers kijken: 42 van de 51 op de 60, 55 van de 72 op de 100 en... 24 van de 18 op de 80! De tachtig is een bijzondere afstand, want het is de enige met meer finishers dan starters! Even afgezien van de na-inschrijvers zijn er dus een paar 100 km lopers geweest die tijdens het lopen de charme van de 80 km hebben leren inzien. Want laten we wel wezen, de 80 is geen peulenschilletje. De 2300 klimmende hoogtemeters van de 80 kilometer staan tegenover 2600 hoogtemeters op de 100. Oftewel: 1 meter klimmen per 34,78 meter lopen tegenover 1 meter per 38,46 meter lopen. Als je het zo bekijkt is het gemiddelde stijgingspercentage van de 80 dus hoger dan dat van de 100 :-)
Tsja, hoe zwaar moet het zijn? Stel nu eens dat er ook gekozen had kunnen worden voor een 'Limburgs allerzwaarste' van 120 of wie weet, 160 kilometer? Wedden dat het aantal inschrijvingen op de 100 dan veel kleiner geweest zou zijn? Wat telt zijn de eer en de voldoening van de hoofdprijs. En die is: de palmares van het zwaarste. Wat het zwaarst is moet het zwaarst wegen.
Ik had me ook voor de 100 ingeschreven. Na de ervaringen tijdens Texel en Castricum heb ik besloten de 80 te gaan lopen. En daar heb ik geen spijt van gehad. Integendeel. Na zo'n 50 kilometer begon mijn rechterheup flink op te spelen, waarschijnlijk als gevolg van een onverhoedse beweging door het verzwikken van de enkel eerder tijdens de loop. Lopen ging wel, maar het op gang komen na een rustpost of een stukje wandelend klimmen was behoorlijk pijnlijk. Na de uitbundige vla met vlaai-maaltijd bij controlepost 't Hijgend Hert (tweede passage, 60 kilometer) heb ik me even afgevraagd of doorgaan wel verstandig was. Eventjes maar. Gelukkig hoefde ik niet dezelfde avond naar Haarlem terug te rijden (dank zij een fijne B&B in Kerkrade), want de volgende ochtend kon ik nog amper het gaspedaal bedienen. Ik moest een hand onder mijn dijbeen leggen om dit op te tillen als ik mijn voet wilde verplaatsen. Inmiddels gaat het alweer wat beter, maar wat zou er gebeurd zijn als ik geen 11 uur maar 14 á 15 uur had moeten lopen?

In absolute zin is het uitlopen van 'Limburgs (bijna) Zwaarste' natuurlijk een prestatie. Eén van de pittigste landschapslopen in Nederland is volbracht. Alleen de 'Echte Zware' is nog zwaarder. Maar als de euforie is weggeebt ga je toch weer relativeren. Ruim 11 uur is niet echt het eerste dat opvalt in de uitslagenlijst, tenzij je deze van onder naar boven leest. Van de andere kant, tweemaal een zestiger en ook nog een tachtiger binnen drie weken is in mijn repertoire nog niet eerder voorgekomen. Daar zal dat 'langzamere' ook wel mee te maken hebben.

Hoe dan ook, geen spijt maar best wel blij. De juiste keuze gemaakt; die 11 uur waren de bevestiging dat deze afstand op dit moment het beste bij mij past. Nu snel herstellen en dan hopelijk weer fit naar Schotland.
O, o, wat was-ie weer mooi. Je zal er toch maar wonen. Zonder een bedankje aan Willem, Annemarie en het organisatieteam is-ie echter niet compleet.
Heerlijk om nu in alle rust na te kunnen genieten van de stijfheid in de spieren, de traagheid van alles, de roes.
't Hijgend hert, der jacht ontkomen... (Psalm 42)

De foto's staan online.

Limburgs (bijna) Zwaarste
20 april 2013
80 km, 2280 phm
11h03m
7,24 km/h

Ultraloop Castricum

Alles zit er in. Venijnige klimmetjes, bergen mul zand, strand, bos, heide, boomwortels, bollenvelden, trappen, waterplassen en zelfs af en toe een paar metertjes asfalt. Kortom, een trail pur sang.
Het blijft verwondering oproepen dat zo dicht bij huis, grenzend aan een van de dichtstbevolkte delen van Nederland, nog een dergelijk 'oerlandschap' te vinden is waar je gedurende zes á zeven uur kunt rondlopen en waar je je al die tijd volledig opgenomen in de natuur kunt voelen. De incidentele passages door bewoond gebied, Egmond, Bergen en Schoorl, doen daar niets aan af. Want zelfs daar voel je je als een uit het bos opduikend vreemd dier dat stil en snel en als in een trance door de bebouwde kom heen sluipt op zoek naar het eerste het beste zandpad dat hem weer doet verdwijnen in de vanaf zee het land op trekkende mistbanken.

Overleven, daar komt het op aan. Tijdsduur en snelheid komen op de tweede plaats. Volhouden en doorgaan, ook als de onvermijdelijke dip zich tijdens de passage van de zoveelste opstuivende zandvlakte aandient. Gelukkig vond ik op 50 kilometer een Marsreep in mijn rugzak, want de batterij was bijna leeg. Heerlijk, die partjes sinaasappel, bekers yoghurt en stukjes appel. Maar ik had ineens behoefte aan iets substantiëlers in mijn maag.
Tijd speelt geen rol schreef ik net. Maar na afloop ga je toch vergelijkingen maken met anderen en met je eigen resultaten op vergelijkbare afstanden. En dan blijkt zeven uur rond in beide gevallen toch een beetje magertjes te zijn. Maar het algehele gevoel is goed. Ik heb evenwichtig gelopen, op dat dipje na dan, beter dan op Texel eigenlijk, hoewel ik daar over een vergelijkbare afstand ruim twintig minuten korter heb gedaan. Maar Texel is geen trail en is grotendeels vlak. Goed, op de Mok, het strand en in de Slufter heb je echt wel natuur onder je zolen, maar de laatste dertig kilometers gaan over het asfalt. Castricum is een stuk zwaarder en een stuk afwisselender. Mooier dus. Je loopt er veel meer op reserve, de inzet en de sfeer zijn er geheel anders dan bij de 60 van Texel. Daar heerst de zweep van het wedstrijdgevoel, bij de Castricum ultra schaam je je er niet voor om af en toe in verwondering gewoon even stil te gaan staan om dat onwereldse van die ruige duinen tot je te laten doordringen.

De foto's staan online. Soms en beetje wazig, want ik heb ze al lopende genomen.

(Wist trouwens niet dat Leonie kon vliegen...). Ach, wat dom van mij, nu begrijp ik waarom haar blog http://giventofly.nl/ heet...



Ultraloop Castricum
13 april 2013
60 km
850 phm
7h00m
split: 3h20m
marathonafstand: 4h45m
8,57 km/u
Route