Within the arms of the mountains,
Yes, cosseted here in the valley below
Sheltered from all forms of weather,
The wind, and the rain and the snow.
The mountains supreme and tremendous,
To me just reach up to the sky.
Alle creatures up there on the skyline,
Are lonely and free as they fly.
Just to breathe the sweet air on the mountain,
The spring of the turf underfoot.
The rushes and bracken around you,
It's here that mushrooms were put.
Just stand and look down at the valley,
A feast for the eyes you will see.
A patchwork of fields, farms and houses,
A sight fit for God, you and me.
The hawks hover high o'er the mountain,
Hunting for prey as they go.
The rabbits dive into their burrows,
The foxes get chased "Tally Ho."
The wind blows your hair on the mountain,
It blows all the cobweb's away.
All of your problems forgotten,
For now they are all far away.
Yes safe in the arms of the mountains,
The mountains we call Mynydd Du.
For animal's, bird's and the people,
It's a wonderful place to be.
Poem by Sydna Coles,
The Bell Hotel, Talgarth, Wales
Het dichtbundeltje van Sydna, bij wie ik logeerde in het Bell Hotel guesthouse,
toch nog terug gevonden!
('Mynydd Du' betekent 'Black Mountains')
11 april 2015
Een vorm van reizen
Nu Jan Knippenberg weer op een voetstuk is gezet door de '60 van Texel' en er zelfs documentaires en films over deze 'pionier van het ultralopen in Nederland' op TV zullen gaan verschijnen moest ik weer denken aan zijn beroemde en vaak geciteerde uitspraak dat 'lopen een vorm van reizen is'.
Het bruggetje naar mijn recente 10e ultramarathon in de UK was toen snel geslagen. Een loop combineren met een reis naar Engeland, Wales of Schotland is een gewoonte geworden. Zulke weekendjes waarbij de steeds verder afbrokkelende loopprestaties worden omlijst en verluchtigd met vluchtjes over de Noordzee, 'rail away' treintjes, publunches en theesessies met vriendelijke oude waardinnen zijn hoogtepunten op mijn jaarlijkse loopkalender geworden (naast de 'Brocken' natuurlijk). Als de betreffende ultra onverhoopt moest worden ingekort of in een 'DNF' eindigde (wat nogal eens gebeurd is), dan was er altijd nog de totaalprestatie van een binnen één weekend all-in zelfgeorganiseerde heen- en terugreis naar the Isles.
Lopen in Nederland vind ik soms maar saai. Hoewel, onder typisch Hollandse grijze luchten en een flinke bries zijn de Noordzeeduinen en het Rozendaalse Veld toch best wel romantisch en aantrekkelijk. En niet te vergeten de nachtelijke Dutch Coast Ultra natuurlijk. Maar die heeft dan ook een Engelse naam.
De reis en de bijzondere lokaties voegen echter aan het overseas lopen een broodnodige extra dimensie toe. Bovendien stellen ze me in staat om een nog enigszins origineel verhaal op Ultraned te publiceren. En niet alleen dat: ik mag als een klein jongetje van 61 dromen dat ik een heel klein beetje in de gelederen pas van bijvoorbeeld een Nicky Spinks die afgelopen weekend, terwijl nagenoeg geheel ultraminnend Nederland rechtsom en linksom Texel rondliep, solo de Bob Graham voltooide in een nieuw women's record van 18 uur en 6 minuten. Voor de goede orde, je praat dan over 66 miles en 27,000 feet stigende hoogtemeters. En dat over zwaar en technisch terrein. En met een hevig bloedende wond in de linkerhand als gevolg van een valpartij na een uur lopen. Ze had haar buff er omheen gewikkeld om het bloeden te verminderen en kreeg pas bij het volgende checkpoint, drie kwartier later de kans om het provisorisch te laten verbinden. Met een onbruikbare linkerhand, waardoor het tegen de rotsen opklimmen en het bewaren van het evenwicht tijdens het afdalen erg moeilijk was (ze was 'really scared') slaagde ze er toch in haar eigen record met 4 minuten te verbeteren. Het enige wat ik met haar gemeenschappelijk heb is overigens dat ik een (klein) deel van de Bob Graham route gelopen heb tijdens de Scafell Pike marathon.
Lopen als een vorm van reizen. Dat mag je toch wel zeggen als 33% van je 120 (ultra)marathons ergens in het buitenland gelopen zijn.
Enfin, alle finishers en niet-finishers op Texel: ik heb respect voor jullie. Voor velen was het de eerste kennismaking met het ultralopen, voor sommigen de zoveelste keer dat ze een afstand van boven de 100 kilometer liepen. En dat binnen een krappe tijdslimiet. Gefeliciteerd!
Laten we maar zeggen dat Bob Graham een soort Engelse 'Knippenberg' is.
En voor wie twee rondjes om Texel te lang vindt en één rondje te druk: er bestaat een schitterend alternatief: de Castricum ultra van Willem en Annemarie ism SV deLat. 61 kilometer en bijna 600 klimmende meters. Bovendien een echte trail. (en pssttt... mooier zowel als zwaarder dan Texel!). Ik heb er vandaag enorm van genoten! Is trouwens ook bijzonder geschikt voor wie na 120km op Texel een beetje wil afkicken. Vraag maar aan o.a. Sjaak Bus en Tom van der Veldt.
Castricum ultraloop
61km 590phm
6:59:27
10 van 18
1e M60
AGP 5:38:43 (3 van 15)
