Het valt uiteindelijk wel mee

Wonderlijk. Gisteren uit de marathon gestapt, volkomen op. Nog geen 18 uur later liep ik vanmiddag bij 24 C een duurloop van 12 km op tempo alsof er niets aan de hand was. Het was dus blijkbaar niet de conditie waar het gisteren op stuk liep, maar vooral de warmte en een tekort aan reserves. Ik heb me blijkbaar na Monschau te weinig herstel gegund (38/64/70 km in de direct daarop volgende weken). Hoe dan ook, qua afstand heb ik dit weekend toch nog een 'marathon' gelopen en de lekkere duurloop van zojuist heeft het vervelende gevoel weer een beetje weggepoetst. Als ik het nu verstandig aanpak kan ik over drie weken in Hilvarenbeek wellicht toch zonder problemen de 25e lopen.

(Naschrift 5 september) Dat de warmte voor velen een zware dobber was blijkt wel uit de uitslagen: van de 33 starters op de hele zijn er maar liefst 14 vroegtijdig zijn gestopt. Dat is 42,42 procent, hé waar doet dat getal aan denken? Zoals ultraloopster Jannet Lange (zelf als 1e vrouw gefinished) het op haar site zo mooi verwoordde:
'Op hun site staat het volgende: AV’23 bestaat dit jaar 85 jaar. Als onderdeel van het jubileumfeest wordt een éénmalige en unieke marathon georganiseerd: de MeerMarathon. Het “Meer” slaat niet alleen op de locatie, sportpark Middenmeer in Amsterdam, maar ook op wat anders: meerdere rondjes. Per ronde 4,2 kilometer over de fiets- en wandelpaden van het sportpark en de volkstuinen, waarvan ongeveer 600 meter op en bij de atletiekbaan. Ze hebben er echter niet bij gezet dat ze ook voor meer zon en een graadje meer zouden zorgen, zodat iedereen een beetje meer zou mogen afzien en meer tijd nodig zou hebben voor deze uitdaging, en dus meer van het parcours kon genieten.

Meer of Minder

De Meermarathon die AV’23 vandaag ter gelegenheid van zijn 85 jarige bestaan in de Watergraafsmeer organiseerde werd voor mij een Mindermarathon. Dat ik geen warmteloper ben, dat wist ik al. Het was niet tropisch warm, maar gewoon warm, een graadje of 24-25. Maar blijkbaar was dat te veel voor mij. De marathon bestond uit 10, best wel leuke rondjes van 4,2 km. Over de tartan atletiekbaan, door een volkstuinencomplex, over fiets- en wandelpaden in het sportpark de Meer (waar vroeger het oude Ajax stadion stond). Ongeveer de helft van het parcours was onverhard (grind, gras). Er waren zo’n 90 lopers komen opdagen, waarvan 25 voor de hele, onder andere enkele ultra’s uit België die mij niet onbekend waren (Micha Havreluk bijvoorbeeld van de Louis Persoons Memorial). Natuurlijk moesten ze even samen op de foto, dus werd er een fotograaf gevraagd om even een groepsfoto te maken. Maar voor mij verliep het desastreus. Al in het vijfde rondje kreeg ik last van warmtestuwing en had moeite met ademen. Vooral de 600 meter over de atletiekbaan waren moordend in de felle zon. Er was daar een koudwaterdouche ingericht waar ik na het eerste rondje wijd omheen liep, na het tweede rondje iets dichter er langs, na het derde rondje er even zijdelings langs schampend om wat koele spetters op te vangen, na het vierde rondje er vol onderdoor en vanaf het vijfde rondje nam ik steeds even lekker de tijd om er onder stil te blijven staan. Op de baan stond een post met water en (nogal verdunde) sportdrank of wat daar voor doorging. Verder was er een heleboel ontbijtkoek maar die was veel te droog geworden om met die warmte te eten. Gelukkig had ik een paar bananen onder het tafeltje gelegd waar ik elke ronde een halve van consumeerde. Maar niets mocht baten tegen de naderende ineenstorting. Het zat tussen mijn oren ook al lang niet goed meer. Als je één of twee marathons per jaar loopt en je hebt je er maanden op voorbereid dan wil je nog wel tot het uiterste gaan om de finish te halen. Maar ik dacht alleen maar: een mooie tijd wordt het toch al niet meer en als ik zo doorga sloop ik mezelf zodanig dat het bij de volgende waarschijnlijk ook niets zal worden. Als omstanders gaan vragen 'Gaat het nog?', dan weet je al genoeg. Dan ziet het er dus niet meer uit. Ik sleepte me zo nog voort door de zesde en zevende 4,2 km maar daarna was het echt over. Althans, ik vond het onverantwoord om nog door te gaan. Ik wil graag nog meer marathons lopen en achtte het daarom zinloos om mijzelf helemaal op te blazen in de Watergraafsmeer. Halverwege ieder rondje kom je weer vlak langs de atletiekbaan en toen ik daar in de 8e ronde onder het finishdoek de koele oranjegele AA-tjes zag staan wierp ik met de uitroep 'Abandon' de handdoek in de ring. Na de organisatie bedankt te hebben (want ze hadden erg hun best gedaan om een leuke éénmalige marathon op poten te zetten en waren daar volgens mij ook in geslaagd) ging ik linea recta naar de douches. Snel omkleden en naar huis. In de feestmaaltijd achteraf, waarvoor ik me via de inschrijving opgegeven had, had ik al helemaal geen zin (en geen trek) meer. In de kleedkamer trof ik nog enkele andere DNF-ers aan dus we konden elkaar een beetje troosten. Nog even een biertje gedronken bij de biertap op de baan en vervolgens thuis meteen mijn bed in gedoken. Ik voelde me meer afgebroken dan na Monschau, wat toch veel zwaarder was (maar lekker koel). Ja, dit hoort er ook bij. Ik zeg altijd maar, als het altijd zo gemakkelijk zou gaan dan zou niemand meer tegen de marathon opzien. Dus na deze ‘pittige warmtetraining’ ga ik maar eens lekker uitrusten en alvast een beetje dromen over de volgende marathon die ik bij lekker fris en regenachtig herfstweer fluitend uit ga lopen!

Ronde	Rondetijd	Totaaltijd	Afstand
1	21:09.6	21:09.6	4,2
2	21:47,1	42:56.7	8,4
3	21:25.5	1:04:22	12,6
4	22:00.7	1:26:22	16,8
5	22:35.9	1:48:58	21
6	23:26.8	2:12:25	25,2
7	26:28.3	2:38:53	29,4
8	uitgestapt	na ca. 2 km	31,4

De herfst nadert alweer

Toch weer onverhoeds komt de herfst dichterbij geslopen. Toen ik afgelopen maandagavond rond negen uur op de terugweg was van mijn duurloopje rond Spaarndam was de zon alweer achter de horizon verdwenen. Bij Fort Zuid, op het vaste plekje waar ik altijd even een tussenstopje maak om - altijd bij dezelfde wilgenboom - even wat te drinken en te rekken en te strekken, brandden de stallantaarns in de onder de populieren snel opkomende schemering. Een eenzame zeilboot zocht zijn weg over het verlaten Spaarne huiswaarts, naar de jachthaven. In de verte, boven de Waarderpolder, zag ik de geel oplichtende streep van het IKEA logo. Het laatste stukje van de loop werd bijgelicht door een paar straatlantaarns. Zo begint het ieder najaar en voor ik er erg in heb loop ik weer langs de met kerstverlichting getooide Kolk van Spaarndam in de natte sneeuw.
Het herstel van de Monschau marathon verloopt goed. Ik heb geen fysieke ongemakken meer, maar ben over het geheel genomen nog wel moe, waardoor ik meer slaap nodig heb dan anders. De volgende die op het programma staat is de éénmalige Meer marathon ter gelegenheid van het 85 jarig bestaan van AV'23. Tien rondjes van 4,2 km rondom en over de feestende atletiekbaan vormen een passende omlijsting voor wat hopelijk mijn 25e marathon gaat worden.

Een beetje bijkomen

Drie dagen na de inspanning in Monschau. Vandaag zou ik een heel rustig duurloopje van drie kwartier gaan doen om de stijfheid een beetje uit de spieren te krijgen. Dat is wel nodig ook, want meer dan anders voel ik nog steeds de impact. De spieren, pezen en gewrichten zijn op een manier belast die ze niet gewend waren. Vooral het 'omhoog dribbelen' en het ingehouden afdalen hebben hun sporen nagelaten ter hoogte van scheenbeen en wreef van de voet. Met hielen, knieën en kuiten valt het wel mee. Maandag was een zware dag toen ik, nog nauwelijks hersteld, een drukke werkdag had. Het viel niet mee om het hoofd er bij te houden tijdens het langdurige vergaderen! Gisteren voelde het fysiek en geestelijk allemaal alweer een stuk frisser aan. Het testloopje is echter niet doorgegaan. Vanochtend had ik geen tijd, vanmiddag moest ik werken en vanavond onweerde en hagelde het en stond er een stormachtige wind. Nou ja, een dagje extra rust is ook niet erg.

Buitencategorie

In de Tour kennen ze het begrip buitencategorie. De Monschau marathon was in veel opzichten een buitencategorie marathon, met wat 'ultra'-trekjes.
Klimmen, dalen, haarspeldbochten. Verschil met de Tour is echter dat dit alles zich voor een groot deel niet op de goedgebaande weg afspeelt. Met een racefiets zou je hier niet ver komen, een goed verende ATB is wel het minste wat je nodig hebt... Vooral tot aan de 28e kilometer waren het vooral 'trails', routes over oneffen, steile en kronlende paadjes vol met verraderlijk uit de grond stekende scherpe brokken leisteen en bedekt met een laag gele spekgladde klei. Daar kwam nog bij dat het regende, waardoor het af en toe bijna onbegaanbaar was.
Omdat de strart heel vroeg was (08:00) en Konzen/Monschau bijna 300 km van Haarlem ligt heb ik de avond ervoor gelogeerd in een pension in Monschau. De hele voorafgaande week ben ik flink verkouden geweest, voelde me futloos maar kon wel blijven werken. Alleen woensdag heb ik een duurloopje van 11 km gedaan. Bovendien was het een drukke week omdat Bernadette met Daphne en Seth een weekje vakantie in Duitsland had, zodat ik de zorg had voor 2 zoons, 2 huizen, 4 katten, 2 gerbals en een verzameling planten. Ik heb nog nooit zo veel kattenbakken in één week moeten verschonen! Eén van die katten presteerde het ook nog om weg te lopen maar werd gelukkig na twee dagen weer gevonden. Alles bij elkaar geen goede condities om van een verkoudheid te genezen. Maar met 300 druppels Echinaforce in twee dagen is het net op tijd gelukt.
De zaterdavond heb ik eerst nog wat gegeten en gesightsee-ed in de Altstadt en ben toen lekker vroeg mijn nestje ingedoken, want de wekker stond op het voor een zondagmorgen grimmige tijdstip van 06:10.

Na de start in Konzen liep de route eerst door het fraaie historische Monschau met zijn vakwerkhuizen langs het snel stromende water. Schitterend. Meteen daarna ging het tot aan km 12 alsmaar naar beneden. Niet dat je daardoor veel snelheid kon maken, want op sommige gedeelten ging het zó steil naar beneden dat de benen onder je vandaan dreigden te hollen. Als dat eenmaal gebeurde dan had afremmen weinig zin meer, omdat dat al snel in een schuiver op de rug resulteerde. Rustig aan dus en kleine stapjes. Tussen 12 en 28 km liep het parcours vooral omhoog. Niet regelmatig, maar met waanzinnig steile klimmetjes en afdalingen erin. Wie wel eens in de regen tijdens de Phanos boscross het laatste stuk van de heuvel bedwongen heeft die kan zich hiervan ongeveer een beeld vormen. Het leek soms meer op kruipen dan op lopen. Uiteindelijk ontwikkelde ik een soort kort, snelle dribbelpasje met veel kniehef, wat de gemakkelijkste manier was om naar boven te lopen. Sommigen verkozen om te wandelen en ik moet zeggen, qua snelheid maakte het niet eens zo veel uit. Dat dribbelen was echter wel beter om het loopritme vast te houden. Op deze onherbergzame plaatsen stonden geen fotografen, dus jammer genoeg zijn er geen plaatjes van.

Na 28 km werd het parcours wat gemakkelijker, behalve tussen 33 en 36 km waar we over een autoweg met haarspeldbochten moesten die af en toe weer zo steil was dat wandelen daar echt geen schande was. Heb ik dus ook maar even gedaan. Het laatste stuk van de route liep lekker gelijkmatig naar beneden richting de finish in Konzen. Het geluid van de speaker klonk ons als muziek in de oren. De laatste 500 meter gingen echter weer gemeen omhoog over een modderpaadje met keien, dus dat betekende weer een stukje wandelen hier en daar.
Het regende, behalve het laatste uur toen zowaar de zon af en toe doorbrak, maar het was daardoor aangenaam koel, en daarover mag een loper niet mopperen midden in augustus. Op de open plateaus op bijna 600 meter hoogte stond echter een snoeiharde wind. Vooral rond de 21 km maakte die het de lopers knap lastig.


Op de Monschau site staat een hoogteprofiel en daaruit blijkt dat er in totaal bijna 1000 meter hoogteverschil bedwongen moest worden. Precies weet ik het niet, maar er zullen vast wel lui met een Garmin gelopen hebben zodat we dat nog wel ergens in een weblog zullen kunnen vinden.

Er werd zonder chip gelopen. Ik dacht dat het deelnemersveld veel groter zou zijn, maar het waren er ca. 800, waarvan zo'n 200 estafettelopers. In de dorpen die we passeerden was het druk en 'Duits' gezellig en behalve de goed voorzienen vaste posten waren er veel particulieren die zelf verzorgingsposten hadden opgezet. In de bossen zag je natuurlijk bijna niemand (hoe snel zou je hulp hebben als je daar ongelukkig op zo'n scherpe steen zou vallen?). Af en toe was het een beetje richting zoeken omdat niet op alle kruispunten pijlen stonden of linten waren aangebracht.
Zelf ben ik er gelukkig zonder kleerscheuren doorheen gekomen, alleen wat pijnlijke voetzolen door die steenpunten en behoorlijk stijve spieren. Ook de wreef van de linkervoet is een beetje gevoelig, waarschijnlijk door het klimmen.
Met het af en toe wandelen erbij finishte ik toch in 4:07:00 (eigen meting) en daar ben ik gelet op de omstandigheden heel content mee. Ik was uitgegaan van een tijd rond de 4:15. Deze marathon is immers niet te vergelijken met één van de vorige. Verder is het natuurlijk zo dat ik niet zo veel ervaring met dit soort parcours heb.

netto 4:07:00
bruto 4:07:05
10,25 km/h (5:51 min/km)
M50 56/111
M 337/661

Polderloop de Kwakel

Een 10 kilometer lopen? Ik moest er niet aan denken, daar heb ik al bijna een jaar niet meer voor getraind! Waar zou ik die snelheid vandaan moeten halen? 11,5 km/uur is mijn marathontempo en alles wat daar bovenuit komt leek mij niet te doen...
Toch liep ik afgelopen donderdag gemiddeld ruim boven de 13 km/uur tijdens de 20e Polderloop in de Kwakel. Hoewel het een jaar geleden is dat ik een 10 km wedstrijd liep (óók in de Kwakel), kon ik de verlokking van het op en top zomerse loopfestijn niet aan me voorbij laten gaan. Na een tropische dag waarbij de temperatuur tot boven de 30C gestegen was, stond het kwik 's avonds om acht uur in een broeierige atmosfeer nog steeds op 26C. Maar dát hoort bij de Kwakel: warm en benauwd. Vorig jaar hingen er donkere luchten boven de feesttent, nu was het nog zonnig want het onvermijdelijke onweer kwam pas in de loop van de nacht. Er waren meerdere Kombijers aanwezig waaronder Jaap en de aanmoedigende Agnes, maar niet zoveel als vroeger wel eens het geval was.
Het was de zesde dag in successie dat ik 10 km of meer gelopen had dus met loden benen ben ik helemaal achterin gestart en heb ik de eerste ronde (4 km) rustig meegelopen in de 'bus' met boven de 4:30-ers. Iedereen had het moeilijk met het benauwde weer waarin je niet lekker ademen kon. Gelukkig waren er extra waterposten neergezet. In de tweede ronde was de stijfheid weg en kon ik richting de 4:20 gaan. Ik wilde aanvankelijk onder de 50 minuten lopen maar de 45 minutengrens kwam in het vizier. Toch heb ik dat waarschijnlijk net niet gehaald, hoewel ik even dacht dat dat zou gaan lukken. De chip-tijden (jazeker, nu ook in de Kwakel) zijn nog niet binnen en ik was vergeten mijn stopwatch op de finish in te drukken.
Desalniettemin was het een leuke afwisseling tussen al die marathons. Want de Kwakel is voor mij altijd het kroontje op het zomergevoel.

netto 0:45:35
bruto 0:46:08
13,162 km/h (4:33 min/km)
M45 36/103