Staking

Oef, wat duurt het lang om weer bij te komen van de 'wandel' trail van afgelopen zondag. Fysiek ben ik er wel weer bovenop. Trappenlopen, bukken, gaan zitten en weer opstaan: het gaat allemaal weer vrij soepel en zonder pijntjes. Maar psychisch heb ik blijkbaar meer tijd nodig. Want ik heb nog steeds geen zin om te lopen.

Ja, je leest het goed, geen zin!!!

Maandag niet gelopen, dinsdag niet, woensdag niet en vandaag ook niet. En nog steeds geen zin.
Waar ik wel zin in heb? Lekker lui op bed liggen, luisteren naar de in de tuin neerplenzende regen en het ruisen van de bomen in de wind. Chips eten en in 'De ultraloper 5' stoere loopverslagen lezen.
Mijn geest is in staking.
HEERLIJK.

Bon promenade!

Dat werd mij toegewenst door de dame die op het 19 km punt achter de tafel met bevoorrading zat. Toen ik het woord 'promenade' via een internetwoordenboek vertaalde naar het Nederlands, leverde dit onder andere het volgende op: uitstapje, excursie, mars, trektocht, wandeling, pleziertochtje, ommetje, voettocht, rondreis, expeditie.
Die mevrouw had het dus kennelijk goed begrepen: wat deze mensen, uitgerust met camelbacks, rugzakken en loopstokken aan het doen waren had niets met hardlopen te maken.
Maar: Pleziertochtje? Ommetje? Dat was het toch ook weer niet.

Nee, laten we het maar een pittige dagmars met hindernissen noemen, deze 50 kilometer lange 'Trail des Fantômes' in de dalen van de Ourthe bij La Roche.
De naam van deze expeditie is goed gekozen, want het spookte inderdaad. Hoe kan ik anders de 9 uur en 30 minuten verklaren die ik voor die 'luttele' 50 kilometers nodig heb gehad? Want ik heb toch echt wel doorgelopen. Maar goed, op de camping werd het pas om 2 uur 's nachts stil genoeg om te kunnen slapen; om kwart voor vijf schrok ik wakker omdat de wekker van mijn mobieltje het niet gedaan had; toen kwam ik er achter dat je op een camping voor je eigen WC papier moet zorgen; om 6 uur stond ik in het donker te bibberen op het koude dorpspleintje van la Roche; zodra we het dorp uit waren ging het recht omhoog en daarna recht omlaag en dat bleef zo; er moest zelfs onder een hoek van veertig graden een rotswand beklommen worden met als enig aangrijpingspunt een rammelende ijzeren ketting; de snelstromende Ourthe moest doorwaad worden, zonder houvast, over spekgladde keien in kniediep water; er zaten 2400 meters omhoog en natuurlijk evenzovele omlaag in die ronde van 50 kilometer; er lagen tientallen omgevallen boomstammen over het pad, dat bezaaid was met rotsblokken of armdikke boomwortels; één van mijn speciaal voor dit soort trails aangeschafte loopstokken brak al na 15 kilometer als een lucifershoutje af zodat ik met twee ongelijke exemplaren verder moest; mijn (te) vol gepropte rugzak viel drie keer spontaan open waarna ik de inhoud weer terug moest zien te vinden tussen varens en doornen; ik heb 27 foto's gemaakt (foto maken = stoppen, rugzak afgespen, fototoestel eruit, foto maken, toestel terug, slokje drinken, dropje eten, rugzak dicht, rugzak aangespen: ruim een minuut per foto oftewel in totaal 30 minuten artistieke bezigheid); ik heb twee meter boven de Ourthe langs een richeltje van 10 cm breed geschuifeld, me krampachtig aan een scheur in de rotswand vastgrijpend (na eerst 2 minuten hebben staan twijfelen of ik dit wel zou gaan durven); ik ben 20 minuten kwijtgeraakt doordat ik geen pijlen meer zag en, in de veronderstelling verdwaald te zijn, weer een heel stuk ben teruggelopen; van het begin af aan heb ik elke helling die die naam verdiende (en dat deden ze bijna allemaal) wandelend genomen. Want met je energie moet je zuinig zijn, zeker als het warm, drukkend en onweersachtig is.

Maar de beloning was een prachtige totaal-experience in de Ardense natuur. Dichterbij dan tijdens een trail als deze kan die niet komen. Het klimmen werd beloond met fantastische uitzichten, de doorkijkjes op de soms idyllisch murmelende, soms geruststellend ruisende, soms over watervallen en stroomversnellingen angstaanjagend bulderende Ourthe waren onvergetelijk. Hoe vermoeider je bent, hoe dieper de indrukken bij je naar binnen gaan.

Het was niet alleen vermoeidheid wat me langzaam deed gaan. Op een gegeven moment begon ik zó van deze bezigheid te genieten dat het mij niet lang genoeg kon duren. Waarom haasten en risico's lopen om zo snel mogelijk weer terug te zijn? Dat ik (bijna) als laatste op de Place du Bronze in La Roche terugkeerde betekende dat ik (bijna) het langst van al dit moois heb kunnen genieten. En dat is toch ook een mooie prijs, zeker als je bedenkt dat 25 van de dik 90 starters op de 50 km niet als finisher geregistreerd staan... Hebben die het spook ontmoet?

De zwaarste tocht van België, staat er op de site. Dat waag ik een beetje te betwijfelen. Olne-Spa-Olne bijvoorbeeld, in ijs en modder, doet er beslist niet voor onder. Maar als mijn verkrampte dijen en pijnlijke armen (ja, door die loopstokken!) voor zich mogen spreken, dan moet het zeker geen sinnecure geweest zijn, deze spookloop door de Ardennen.


Trail des Fantômes, La Roche-en-Ardennes
50 km, 2400 phm, 2400 nhm
9:30:00
Overall 50 km: 67 van 71
M50: 6 van 6
5,26 km/uur
11:24 min/km
Startnummer 9

Duurloop langs het Hollands Kustpad

Gisteren, vrijdag de 13e, heb ik de vakantie afgesloten met een extra lange duurloop.
Daarvoor heb ik gebruik gemaakt van de bewegwijzering van de lange afstands wandelroute LAW5-2, het 'Hollands Kustpad', welke deel uitmaakt van het Noordzeekustpad. Er bestaat een zeer uitvoerige website, waarmee men delen van de route kan plannen. De hele route is aangegeven met rood-witte vlaggetjes op paaltjes en hekken en boomstammen. Verder was ik gewapend met de 'Natuurkaart Zuid-Kennemerland' waarop het betreffende deel van de route goed staat aangegeven.
Om half elf ben ik van huis vertrokken. Ik had niet al te veel proviand en drinken mee omdat er op verschillende plaatsen langs de route voldoende horecagelegenheden zijn. De bedoeling was om het erg rustig aan te doen en rond een uur of 5 weer thuis te zijn. De geplande afstand was ongeveer vijftig kilometer. Het weer was goed, maar er werden buien met onweer verwacht. Deel 1 van de route liep via Bloemendaal, Overveen, Middenduin (Visserpad), Wurmenveld en Kievietenvlak (Blinkertweg) Oost van Zandvoort langs naar de ingang van de Amsterdamse Waterleidingduinen bij Bentveld. Na 6 kilometer moest de Blinkert (25 m) beklommen worden. Boven zee waren prachtig opbollende wolkencomplexen te zien, maar waar ik liep scheen de zon. Na 10 km heb ik 10 minuten rust genomen en een Cappucino gedronken.
Deel 2 van de route slingerde gedurende 17 kilometer door de Waterleidingduinen via de Oase, Pannenland en de Zilk naar de strandopgang bij Langevelderslag. Op dit deel van de route passeerde ik de vele kanalen en plassen van het infiltratiegebied. Het eerste deel was bebost, het tweede deel bestond voornamelijk uit uitgestrekte kale vlakten. Uitgerekend daar begon het te regenen en hoorde ik de donder rommelen. Tijd om eens even de Buienradar op het mobieltje te raadplegen. Dat zag er geruststellend uit: er was sprake van een lange zuidwest-noordoost georienteerde buienlijn net landinwaarts van mijn positie, maar aan het strand was en bleef het droog. De zwaarste buien zouden ten oosten van mij langstrekken. En inderdaad, op een paar intensievere momenten na bleef het bij een beetje gemiezer. Vooral in de eerste helft van dit deel zat veel profiel. In Langevelderslag heb ik een kwartier in een strandtent doorgebracht met (foei!) een brrodje kroket, een AA en (weer) een Capuccino.
Deel 3 van de route bestond uit twaalf kilometer goed beloopbaar strand tussen Langevelderslag en Bloemendaal aan Zee. Het was, waarschijnlijk door het buïge weer net ten oosten van het strand, erg rustig. Toch was dit een pittig stuk en ter hoogte van Zandvoort begon ik de vermoeidheid in mijn benen te voelen. Omdat dit een trainingsloop was en er volgend weekend een pittige trail op het programma staat heb ik het oorspronkelijke plan om via Parnassia en de Kennemerduinen terug naar huis te lopen maar laten varen. In Bloemendaal aan Zee heb ik genoten van (de derde) koffie met appelgebak, ik denk dat ik daar bijna twintig minuten gezeten heb. Maar ach, we zouden het toch rustig aan doen?
Deel 4 van de route voerde mij langs de kortste weg (8 km) langs de Zeeweg en via Overveen weer terug naar huis. Oef, ik was toch best wel moe!
De totale lengte was ruim 48 kilometer waar ik bruto 6 en een half uur over gedaan heb. Als ik daar de rusttijden van af trek blijft er 5 uur en 45 minuten looptijd over. 8,35 km/uur. Lekker langzaam, dus missie geslaagd!

Mede door het langzame tempo bleek de impact gering te zijn, zodat ik vandaag (the day after) met mooi weer vrij probleemloos twee uur en een kwartier door de Kennemerduinen kon rennen. Maar ik moet toegeven, na deze 22 kilometer zat ik er toch wel een beetje doorheen. Ook weer niet zo heel verwonderlijk, na de bijna twaalf uur en 105 kilometers van deze week.

Dit soort zelfgeplande tochten geven veel voldoening en vormen een mooi alternatief voor de (dure!) uitstapjes naar verre streken. Dit kan altijd, met elk budget en met alle weersomstandigheden. Wat gedacht van een 'enkeltje' Haarlem-Den Haag CS langs het kustpad, of de lange, lange weg naar Den Helder?
In elk geval ben ik nu klaar voor de Trail des Fantomes in La Roche (50 km, 3000 hoogtemeters) volgend weekend!

Lange duurloop
48 km
6:30 bruto
5:45 netto
8,35 km/uur

Vakantie: 10 trainingen in successie

Het mag een (bescheiden) 'PR' genoemd worden, want nog nooit heb ik 10 dagen achter elkaar getraind. Ach ja, het is vakantie...
Het kilometertotaal (171) is niet eens zo indrukwekkend, maar er zaten wel ruim 1500 hoogtemeters in.
Zo ziet het lijstje er uit:

Dinsdag 27 juli
ca. 11 kilometer
1:20
250 hoogtemeters
Kronenburger See, Eifel (Duitsland)

Woensdag 28 juli
ca. 9 kilometer
1:10
200 hoogtemeters
Kronenburger See, Eifel (Duitsland)

Donderdag 29 juli
ca. 9 kilometer
1:10
300 hoogtemeters
Kronenburger See, Eifel (Duitsland)

Vrijdag 30 juli
ca. 14 kilometer
1:30
20 hoogtemeters
Schoteroog en Hekslootpolder

Zaterdag 31 juli
ca. 30 kilometer
3:05
200 hoogtemeters
Kennemerduinen (Kraansvlak, strand Zandvoort-Parnassia, Parnassia-Bleek en Berg)

Zondag 1 augustus
ca. 12 kilometer
1:10
20 hoogtemeters
Schoteroog en langs Binnen Liede (Haarlem)

Maandag 2 augustus
ca. 10 kilometer
1:10
150 hoogtemeters
Kennemerduinen (Fartlek)

Dinsdag 3 augustus
ca. 50 kilometer
5:20 (incl. 15 min rust)
200 hoogtemeters
Gedeelte van het Noordzee Kustpad (Haarlem-Bloemendaal-Overveen-Bentveld-Waterleidingduinen-Oase-Strand Paal 69-Strand Zandvoort-Strand Bloemendaal aan Zee-Strand Parnassia-Kennemerduinen Bleek en Berg-Bloemendaal-Haarlem
Prachtige route door de Waterleidingduinen en 1 uur langs het strand

Woensdag 4 augustus
ca. 10 kilometer
1:00
50 hoogtemeters
Kennemerduinen (Fartlek)

Donderdag 5 augustus
ca. 16 kilometer
1:35
20 hoogtemeters
Schoteroog en rondje Binnen Liede en Mooie Nel (Haarlemmerliede, Spaarnwoude, Spaarndam)

Totaal:
171 km
1410 positieve hoogtemeters
8 uur 15 min