PR op de 50 km!

Al de trainingskilometers van de afgelopen maanden hebben hun vrucht afgeworpen: een PR tijdens de 50 km van Assen: 4:34:42. En dat is een behoorlijke verbetering van de 4:40 (officieus) die ik tijdens de Monnikentocht in 2009 liep. Mijn beste officiële tijd op een nagemeten 50 km parcours was 4:51:54 tijdens de Eemmeerloop in 2009. In juni liep ik nog 5:08:35 tijdens de Sri Chinmoy 50 km in Amsterdam.

Niet dat het helemaal gladjes ging. Met name in de achtste ronde, toen de zon goed doorbrak en het warm werd, had ik het even moeilijk. Vooral op en rond de baan was het heet in vergelijking met de koelte van het bos op de overige delen van het parcours. Het leuke van Assen is inderdaad dat het grootste deel van het vijf kilometer lange rondje door het bos loopt, met stukken zand- en schelpenpad. Ook zat er een behoorlijk lang gedeelte met oneffen klinkers in, dat was het moeilijkste stuk. Maar op delen daarvan kon je in de zachte berm lopen. In de laatste twee rondes pikte ik mijn tempo van 11 km/uur weer op, wat uiteindelijk uitmondde in een zeer acceptabele eindtijd.
Ja, en dan ga je opeens dromen van een 50km onder de 4:30.... (Doel voor volgend jaar?)



De 50 van Assen
20 augustus 2011
50 km
4:34:42
10,92 km/u
Overall 66 van 125
Startnummer 116

Rondetijden:
26:54.80 26:49.52 26:22.64 26:37.01 26:40.25
27:29.27 28:08.98 29:42.90 28:20.33 27:36.58

IJmuiden

Vandaag de 'vuurtorenloop' naar IJmuiden weer eens gedaan. Deze inmiddels tot een persoonlijke 'klassieker' uitgegroeide duurloop van ongeveer 32 km loopt via de Kennerduinen, Duin en Kruidberg en Herenduinen naar de semafoor aan de zuidzijde van de ingang van het Noordkanaal. Op dat punt, dat op een duintop ligt, sta je precies in de lichtenlijn, vlak bij het lage licht. Je hebt er een prachtig uitzicht op de pieren, het sluizencomplex, de havens van IJmuiden en de Hoogovens.
Als jongen reed ik vaak bij mijn vader achterop de brommer naar dat punt om met ontzag naar de aankomende en vertrekkende koopvaardijschepen te kijken. Het mooiste was het als er een westerstorm stond, de zee wit van het schuim was en de wind gierde in de metalen constructie van de semafoor hoog boven ons. In de regenflarden tekende zich de lichtbundel van het hoge licht aan de Vissershaven af, en op de lage wolken flakkerde de oranjerode gloed van het affakkelen bij de Hoogovens.
Aan zulke momenten heb ik de drang naar de verten en de liefde voor de zee overgehouden, die er uiteindelijk toe hebben geleid dat ik ruim tien jaar de wereldzeeën bevaren heb.

Vandaag stond ik er weer, en ook nu was ik niet alleen. Want de herinnering aan mijn vader, die 17 jaar geleden op 13 augustus is overleden, vergezelde me. Als geboren IJmuidenaar droeg hij de haven en de scheepvaart een warm hart toe. Hij maakte mooie scheepsmodellen en schilderde graag nautische taferelen.

Misschien dat zwerftochten zoals lange duurlopen en ultralopen mij doen herinneren aan de reizen van vroeger. In zeker opzicht roepen zij hetzelfde in mij op. Het vertrekken naar een verweg gelegen doel, het trotseren van de elementen, het overwinnen van hindernissen en het geduld en uithoudingsvermogen om dat te bereiken zijn ervaringen die ik herken uit de tijd dat ik lange zeereizen maakte naar bestemmingen achter de horizon.
Het weer deed vandaag in elk geval zijn best om de vuurtorenloop tot een reis te maken die weliswaar niet over het water, maar wel dóór het water ging: regen van begin tot eind. Via het strand ben ik teruggelopen naar Parnassia aan Zee, waar vrouw en zoon ook heengekomen waren. Zij hadden een handdoek en een droog shirt meegenomen zodat ik van daar uit de laatste 10 km door de Kennemerduinen naar huis in elk geval droog kon beginnen.

Avondstemming

De avonden worden weer snel korter. Het duurt niet lang meer of de zon gaat alweer voor negenen onder. Daarom wil ik elke gelegenheid die zich voordoet om 's avonds in de duinen te kunnen trainen aangrijpen. Want niets is mooier dan het lage zonlicht dat gloeit op de duintoppen. Met de auto naar de ingang van de Kennemerduinen, daar een uurtje of anderhalf rondrennen om dan net voor donker weer terug te zijn. Niet omdat ik bang voor het donker ben, maar omdat het nationale park na zonsondergang niet toegankelijk is. Natuurlijk kan ik met een hoofdlamp op wel over de donkere paden gaan banjeren, maar los van het feit dat dat elke boswachter in de wijde omtrek zou alarmeren, is het gewoon niet netjes om de rust van de dieren op die manier te verstoren.

Tegen zonsondergang laten ze zich veel beter waarnemen dan midden op de dag. De kudden paarden en Schotse Hooglanders, de reeën die op de duinhellingen prachtig oranjerood geaccentueerd worden door de avondzon. De vakantievierders en strandgangers zijn dan al lang vertrokken en de rust, inderdaad, wordt alleen nog verstoord door die eenzame hardloper. Maar op de één of andere manier ervaar ik mijzelf op zulke momenten niet als een stoorzender maar juist als een onderdeel van het grote geheel van de natuur. Verbaasd blijft de ree mij aanstaren als ik even mijn pas inhoud om hem te observeren. De konijnen blijven rustig naast het pad zitten en schieten niet meteen de bosjes in als ik langskom. De Schotse Hooglanders blijven gewoon midden op het pad staan en dwingen mij om door doornen en distels een omweg te zoeken. Kennelijk zien ze mij als een jager die aan het eind van de dag al lang verzadigd is en niet op zoek is naar een prooi maar naar een slaapplaats ergens in een met zacht mos beklede duinkom. Schitterend om als je als mens zo opgenomen te voelen in de natuur.

Vandaag was het na al die avondtochten de beurt aan een lange duurloop. Het was een mooie, niet al te warme, 'Hollandse' zomerdag zoals dat heet. Prima loopweer en een dagje vrij, dus: gaan! Na een uur of vier werd het wat zwaarder en moest ik over op de 'dribbelmodus', maar over het geheel genomen ben ik niet ontevreden met bijna 50 kilometer in ruim vijf uur, waarvan weliswaar 14 kilometer met de wind mee over het strand. Met de genoemde avondloopjes erbij opgeteld levert dat 125 kilometer duinen en strand in de afgelopen week. Zomers toch?