The Dark Side of the Moon

De Summer Dutch Coast Ultra Run by Night Editie 2014 was mijn vijfde deelname aan deze door Rinus en Ferry georganiseerde nachtelijke strandloop van Den Helder naar IJmuiden. In 2012 liep ik de wintereditie (90km) en de zomerversie (50 km). In 2013 alleen de beruchte ijskoude winterloop en in 2014 weer zowel winter (75 km) als zomer (75 km).
Elke editie van deze loop is een verhaal apart. In 2012 behoorde ik tot het selecte groepje dat de pittige primeur voltooide in een spiegelglad IJmuiden. In 2013 stapte ik na 45km onderkoeld in de auto na een eenzame dwaaltocht door de bevroren en besneeuwde en door een harde Oostenwind geteisterde kop van Noord Holland. Na de zomerloop van 2013 viel ik flauw. In januari dit jaar leek het wel een zomerloop, zo zacht was het. De Summer DCURBN 2014 verliep ook niet zonder slag of stoot.

Meer nog dan in de winter is de zomereditie vrijwel zonder support. Op de 50 km die in Castricum eindigt wordt zelfs niet eens een tijd geregistreerd, simpelweg omdat daar niemand staat. Het strandpaviljoen de Deining, dat in de winter als een gezellige warme huiskamer openstaat voor de lopers, was nu dicht. Rinus had ergens onder een houten trappetje wat flessen sportdrank verstopt voor degenen die doorgingen op de 75 km. Als je in Castricum geen auto had staan was dat trouwens de enige optie, want wat voor zin heeft het om 5 kilometer naar het NS station te lopen om daar vervolgens anderhalf uur op de eerste trein te gaan zitten wachten?

Ook de post aan het begin van de Hondsbossche Zeewering ontbrak. Kortom: 75 kilometer eenzaam bikkelen, terend op de inhoud van je rugzak. En het was nieuwe maan. Pas tegen de ochtend zag ik een smal maansikkeltje opkomen. Daardoor was het echt aardedonker. Veel donkerder nog dan in de winter omdat er dan ofwel geprofiteerd wordt van de hoog aan de hemel staande volle maan, en anders de grijze en nevelige atmosfeer het licht van verre steden en dorpen en de vlammen van Tata Steel oranjeachtig reflecteert. Nu was het, na een dag van zware regenval en onweer, kraakhelder. Ter hoogte van Lange Jaap kon je de vage lichtcluster van de industrie bij IJmuiden al ontwaren. Toen we ter hoogte van Camperduin voor het eerst richting Egmond aan Zee konden kijken zag je een felle witte vuurtoren te midden van rode en witte lichtjes. Ik dacht dat dat Egmond was, maar het bleek IJmuiden te zijn. De duisternis werd nog versterkt door de zwartheid van het strand die het gevolg was van de intensieve regenbuien van die dag. Er was totaal geen reflectie.
Het weer was de 36 lopers die om tien uur in Den Helder gestart waren welgezind: het klaarde breed op en het bleef de hele nacht droog. De buien bleven boven zee hangen wat af en toe leidde tot spectaculaire (weer)lichtshows. De wind, die de hele dag krachtig uit het zuidwesten had geblazen draaide zowaar naar NW en nam in kracht af.

Prima condities zou je zeggen. Maar het viel tegen. Het strand was grotendeels vlak maar zuigend en zompig door de regen van die dag. Door het rugwindje voelde het wat vochtig en benauwd aan waardoor ik niet lekker door kon ademen. De vrije ademhaling wordt sowieso toch al belemmerd door de nogal zware rugzak die op de longen drukt. Maar het ergste was de slaap. Waardoor het kwam weet ik niet, maar ik verging van de slaap. Veel meer dan gedurende de andere edities. Om een uur of twee in de nacht hield ik het niet meer en heb ik ergens tussen Camperduin en Hargen de donkere duinrand opgezocht, mijn regenjack aangetrokken, lichtje uitgedaan en met mijn rugzak als hoofdkussen heb ik een kwartiertje genoten van een onrustig slaapje. Hoe mooi was het om de ogen weer open te doen en als eerste indruk recht omhoog in die fenomenale sterrenhemel te kijken met het gegrom van de branding als sfeermuziek! Ik werd wakker op een andere planeet, helemaal alleen. Letterlijk, want de lopersdwaallichtjes die ik voordien in de verte achter me had gezien waren allemaal verdwenen en ook voor me was het zwart. Maar wat doet het er toe, een loop als deze doe je volkomen in je eentje. 36 Mensen die zich in de loop van vele uren over een verlaten strand verspreid hebben zijn naaldjes in een hooiberg. Door het koele zomerweer waren er bovendien vrijwel geen andere mensen op het strand. In 2012 was dat wel anders, toen liepen we tussen de kampvuurtjes met min of meer aangeschoten feestende badgasten door en lagen er mensen op het strand te slapen (dit jaar dus ook, maar dat was ik zelf).
Net als in de beruchte winterloop van 2013 ben ik bij Petten weer achterlangs de Zeewering gelopen. De reden daarvoor waren de zandopspuitwerkzaamheden waardoor de weg over de dijk afgesloten was. Daarna weer het strand op voor de volgende 20 kilometer tot Castricum aan Zee. Geest en lichaam dompelen zich in een weldadige trance en de uren vliegen voorbij onder de wentelende sterren. Tussen Egmond en Castricum volgde de moeilijkste passage. Met hoogwater moest er op een schuin oplopend strandje van maar een paar meter breed een pad gebaand worden tussen de aanstormende golven en enorme pollen zeewier waarin soms harde voorwerpen verstopt zaten. De flessen sportdrank bij Castricum kon ik niet vinden, dus maar verder op de laatste halve liter drank die ik nog bij me had. Voor ik het wist was ik bij Wijk aan Zee en was daar getuige van het feeërieke schouwspel van een tussen de pieren binnenlopend enorm cruiseschip met volle verlichting. Maar het mooiste was wel de opgloeiende dageraad links achter me boven de duinenrij. Inmiddels was ik bijna op de zonder verlichting lopende blotenvoetenloper Martin gebotst en samen liepen we het laatste stukje strand. Ongelooflijk dat hij met zijn onbeschermde voetzolen over die knisperende schelpenbanken kon lopen.

De laatste 18 kilometer zijn niet de mooiste. Achter het gigantishe Corus complex langs gaat het dan richting het sluizencomplex. Martin ging rechtdoor richting station Beverwijk. Zijn blote voeten hadden geen zin in al het asfalt. Bij mij ging het vlammetje weer een beetje uit en ik heb afwisselend stukjes gewandeld en gerend. In IJmuiden heb ik mezelf bij een tankstation getrakteerd op een grote Cappuccino maar die resulteerde in maagkramp. Het laatste stukje van de route ging over een smalle duintrail tussen dichte bossages van doornenstruiken. Boven zee doemde een donkere shelfcloud met bliksems op. Maar ach wat zou het? Daar was de Pierewaai al met zijn koffie en gebakken ei met spek. Ik was geloof ik de achtste lopen die daar binnenkwam in een niet-super tijd van 9 uur 50 minuten. Maar wat betekent tijd na een lange nacht vol trance?

22-23 augustus 2014
Dutch Coast Ultrarun by Night
75 km
9u 50m

Hoe kom je de zomer door? (2)

De zomer is een prima tijd om weer eens ongeorganiseerd te lopen. Half Nederland is op vakantie en de (ultra)kalender oogt erg leeg. Natuurlijk zijn er genoeg evenementen in het verre buitenland, maar die lenen zich het best om met een vakantie te combineren of zelfs als vakantiedoel op zich. Dus wat te doen als je als een van de weinigen (nog) in den lande bent en overdag op kantoor zit? Juist, dan stippel je een mooie dagroute voor jezelf uit en ga je op zo'n rustige zaterdag op verkenning uit.
Vandaag had ik het Noordhollands Duinreservaat en de Schoorlse Duinen weer eens uitverkoren voor een bezoekje. Vanuit Haarlem goed te bereiken door met de trein naar Castricum te reizen. Dat station ligt vlak bij de ingang van het duinreservaat (Geversweg). Deze trainingsloop wilde ik gebruiken om de gratis GPS app (Viewranger) die ik op mijn mobieltje had gezet met het oog op toekomstige lopen in Engeland eens uit te testen. Deze app maakt gebruik van kaarten die je kunt downloaden naar je smartphone zodat er onderweg geen Internetgebruik nodig is. Voor een paar Euro kun je bijvoorbeeld de 1:25000 topografische kaart van heel Noordholland aanschaffen. Ik had de route eerst uitgezet in Afstandmeten.nl en deze vervolges als GPX bestand geupload naar mijn Viewranger account. Vervolgens kan deze route via de app gebruikt worden om er met GPS op te navigeren. De daadwerkelijk gelopen route kan getracked en opgeslagen worden. Ik moet zeggen, het werkt prima. Op de topografische kaart is precies te zien waar je zit en of je nog op de route bent. Bovendien kom je op die manier ook wat van de omgeving te weten, zoals de naam van die hoge duintop, dat pad of dat meertje. Het enige probleem is dat de batterij van het mobieltje na een uur of vijf op is. Maar dat is weer op te lossen met een powerbank (losse batterij).

De route die ik heb gelopen was zo'n 39 kilometer lang. Van Castricum eerst richting Castricum aan Zee, vervolgens over de schitterende Vlewose weg (geen 'weg' maar een echte zanderige duintrail) naar Egmond aan Zee. Daarvandaan via het Zegeveld (spierwit zand met kleine duinmeertjes) richting het Rozenduin en de Takkenberg (!) en zo over de Meeuwenlekken (waar ik zowaar verkeerd liep maar via de app weer op de route wist te komen) naar Bergen aan Zee. Een pittig deel van het parcours met veel mul zand en de beklimming van een paar flinke duintoppen. Omdat het geen wedstrijd was heb ik in Bergen aan Zee een capuccino gedronken (10 minuutjes rust). Daarna volgden er 4 kilometers langs het strand (lastig, hoog water) tot aan Schoorl aan Zee. Vervolgens via de nu prachtig in bloei staande heide van de Tjalkshoek en de Baaknol naar Hargen/Catrijp. Hierna heb ik de 'rode route' gevolgd tot aan Schoorl. Deze route gaat over een paar van de hoogste duinen van Nederland (50 á 60 meter hoog). Over de Randweg, die de hoge duinrand volgt, ben ik tenslotte naar Bergen gelopen waar de route eindigde op het Plein.

Als ik met zo'n zelf-georganiseerde training bezig ben vraag ik me wel eens af waarom het toch nodig is om dure buitenlandse reizen te maken of hoge inschrijfgelden te bepalen voor georganiseerde lopen. Dit is toch mooi en bevredigend genoeg? En vrijer kun je niet zijn. Klopt. Het is lopen pur sang. En omdat je het helemaal alleen moet doen is het een zwaardere onderneming dan wanneer je eenzelfde parcours collectief en onder de beschermende vleugels van een organisatie doet. Een georganiseerde (collectieve) loop heeft een ander charisma. Het kunnen delen van je ervaringen met anderen. Het hebben van een maatstaf waaraan je je prestatie kunt afmeten. De gezellige opgewonden drukte voor de start. De verzorging onderweg. En natuurlijk de status. 'Ik heb die en die ultra gelopen' klinkt toch anders dan 'ik heb een dagje rondgezworven tussen Castricum en Schoorl'.

Wat mij betreft zijn eenzame trainingslopen prachtige ervaringen. Maar daarnaast is het goed om je 'niveau' af en toe te staven binnen de 'community'. Zelfs een randonneur met licht autistische trekjes wil af en toe ergens bij horen.
(Terwijl ik dit schrijf loeit de wind om het huis. Het lijkt ineens wel herfst. Yep. Hoor ik daar geen lokroep?)