Vrijdag 2 december 2005

Eindelijk is het, na talloze e-mailtjes over en weer naar Phanos en AV Haarlem (tot aan het bestuur toe), gelukt om opgenomen te zijn in de uitslag van de Haarlemmerhout cross (AV Haarlem) en in het klassement van de Kennemercross Cup (Phanos). Dat is nodig om naast mijn overige programma aan de minimaal vereiste vier van de zes crosswedstrijden te kunnen komen.
De Sinterklaasvoorbereidingen vragen de nodige tijd, en samen met de personeelsvergaderingen op mijn werk, twee ouderavonden, het wekelijkse bezoek aan de fysio, de cross afgelopen weekend en de Phanos Stadionloop komend weekend (en andere verplichtingen, zoals het bestuderen van de nieuwe zorgverzekeringsoffertes, de levensloopregeling enz. enz.) is het niet gelukt om het marathontrainingsschema volledig te volgen. Ik heb de afgelopen twee weken te weinig kilometers gemaakt. Dinsdagavond was er een 'Sinterklaastrainingsavond' bij Kombij; de baan was te drassig, dus moesten we naar het industrieterrein. We vormenden groepjes van twee en moesten steeds met grote dobbelstenen gooien waarop afbeeldingen (Sint, Piet, Paard, Pakje, Klomp, Stoomboot) stonden. Het plaatje dat je gooide moest je zo snel mogelijk op een bepaalde plek op het terrein uit een potje ophalen. De groep die het snelst twee series van zes plaatjes had, was de winnaar. Gooide je een plaatje dat je al had, dan moest je ergens een 'Roe' ophalen. Aanvankelijk ging het voorspoedig, maar het laatste plaatje kostte zo'n 10 Roe's! Toen kwam de verrassing: niet de groep die het eerste klaar was, maar de groep die de meeste Roe's had was winnaar!!!! Ja, Henk en ondergetekende dus. De beloning was een Poedelprijs: een chocoladeletter 'P'. Het was berekoud met af en toe ijskoude regenbuien, waardoor het steeds moeilijker werd om met de verkleumde vingers de kleine plaatjes (uitgeknipt pakjespapier) op te rapen. Gelukkig was er na afloop in het clubhuis banket met warme chocolade en glühwein. Hulde aan het organiserend committee (en degene die al die plaatjes uitgeknipt heeft...)
Woensdagochtend de bekende Stompetoren-training en donderdagavond weer eens een echte intervaltraining op de baan (15x300 meter).
Met de RSI-klacht gaat het nog niet best; de fysio heeft geconstateerd dat er ook sprake is van een ontsteking van de zenuwbaan. Ik ga nu voorlopig één dag per week minder werken en moet tweemaal per dag allerlei oefeningen doen. Tijdens het lopen heb ik er weinig last van. In de uitverkoop heb ik een paar extra loopschoenen en handschoenen gekocht. Hoewel het de komende dagen iets zal opwarmen verwacht men een koude winter...
Bruno en Bernadette zijn flink verkouden geweest deze week; zelf ben ik de dans hopelijk ontsprongen. Morgen de Westhoffbostraining (en gedichten schrijven!!!) en Zondag hopelijk een acceptabele Phanos Olympisch Stadionloop.
Naar boven

Donderdag 8 december 2005

Vanavond had ik eigenljk een looptraining moeten doen. Maar dat is niet doorgegaan vanwege een blessure. Overbelasting. Afgelopen zondag heb ik een perfecte 10km wedstrijd gelopen (Olympisch Stadionloop in Amsterdam) met een mooi PR van 41:03. Toen ik dinsdag op de baan daarna wat al te enthousiaste steigerungen ging doen (overmoed?), schoot het in mijn linker knieholte. Tijdens de daarop volgende intervallen (15-20 maal 400 meter) voelde ik een toenemende pijn, maar ik heb het programma wel afgemaakt. Thuis merkte ik dat de knieholte behoorlijk pijnlijk bleef (popliteus!). Normaal gesproken zou iemand dan besluiten om de trainingen voorlopig op te schorten, maar ik ben gisteren toch een duurloop van 11km gaan doen. Omdat ik mijn wedstrijdschoenen bij de schoenmaker had liggen (er moeten leertjes aan de binnenkant van de neuzen worden aangebracht, omdat mijn tenen er doorheen dreigen te komen), besloot ik om meteen dan maar mijn nieuwe trainingsschoenen in te lopen. Probleem daarbij was, dat het inlegzooltje van de linkervoet (i.v.m. mijn beenlengteverschil) er niet inpaste. Dan maar zonder... Tijdens het lopen merkte ik dat de demping van deze schoenen (Adidas) veel stugger was dan ik bij mijn andere schoenen (Asics en duurder) gewend was. Door de combinatie van de blessure in mijn linkerknie (compensatiegedrag), het ontbreken van het steunzooltje én de nieuwe schoenen ging het natúúrlijk mis: een flinke achillespeesblessure in mijn rechter hiel naast de knieholteblessure in mijn linkerknie. O ja, en dan nog de RSI in mijn linker schouder. Dus ben ik weer bezig met bevroren plasticflesjes met ijs.
Het goede nieuws is dat het met de knieholte alweer wat beter gaat en dat de RSI-klachten ook wat aan het afnemen zijn (behalve tijdens het autorijden). Voor komende zaterdag stond er eigenlijk een lange duurloop (30km) op het programma; het is twijfelachtig of dat door kan gaan, maar ik hoop dan wel weer zo ver te zijn om (op mijn goede schoenen) in elk geval een kortere duurloop te doen. Het belangrijkste is om fit te zijn voor de Halve van Linschoten, volgende week zaterdag.
Naar boven

Zaterdag 10 december 2005

Wat een lange duurloop van 3 uur had moeten worden, werd een martelgang van 2 uur. Tot Spaarndam ging het goed. Bij Stompetoren begon ik me bewust te worden van mijn rechter achilles. Na drie kwartier lopen werd het dermate hinderlijk dat ik besloot terug te gaan. Dat deed ik dan ook, maar na een paar minuten keerde ik toch weer om, richting Ruigoord. Op de Noorderweg aangekomen had ik er al spijt van, maar toen zat er niets anders op dan om maar door te hobbelen via gemaal Houtrak naar Buitenhuizen. Van daar had ik eigenlijk de kant van de Skiheuvel opgemoeten om vervolgens via Velserbroek en Spaarndam weer terug te gaan. Het was mooi licht winters weer met een laag zonnetje en een zilverachtige, heiïge atmosfeer. Ik had me er op verheugd om door te lopen tot een half uur na de, ongetwijfeld mooie, zonsondergang. Maar de pijn aan mijn rechterhiel maakte dat niet mogelijk, ik vrees dat het wel eens op een ernstige blessure kan gaan uitlopen. Eén keer stom zijn en een uur lopen met een niet ingelopen, inferieure schoen - en de vreugde van een net gelopen nieuw 10 km PR slaat om in de domper van weer de zoveelste blessure. Als je dan op runnersweb.nl over al die, jaren durende, chronische achillespeesblessures leest, dan wordt je niet vrolijk. En wat te denken van de Halve van Linschoten? Die lijk ik nu wel te kunnen vergeten. Bah. Shit. Vanaf Buitenhuizen ben ik via het Westhoffbos (zachte bodem en de meewarige, hoofdschuddende blik van de Hooglander die natuurlijk weer midden op het pad stond) naar Spaarndam teruggelopen en uiteindelijk bereikte ik na twee uur Haarlem. Tijdens het lopen (nou ja, zeg maar dribbelen) wordt de pijn nog onderdrukt. Maar hoe zal het straks aanvoelen? Het gekke is dat ik sinds woensdag rust heb genomen en dat de klacht vrijwel verdwenen leek te zijn. Van mijn linker knieholte heb ik trouwens geen last meer gehad.
Ik kijk uit mijn werkkamer naar buiten. Aan de westelijke hemel wordt donkerrood met gloeiend oranje vermengd: de zon neemt prachtig afscheid van de dag. Was die Olympisch Stadionloop het mooie afscheid van 2005 als loopjaar? Ik ga het nog niet opgeven. Oh nee.
Naar boven

Zondag 11 december 2005

Zoals te verwachten viel stond ik vanochtend op met een pijnlijke en verkrampte rechtervoet. Trappenlopen, vooral naar beneden, moet stapje voor stapje en heel voorzichtig gebeuren. Toen ik een meter of vijftig naar mijn auto moest wandelen bleek hoe moeilijk dat was; ik ga volledige mank en moet na iedere stap met mijn linkerbeen het rechter er weer moeizaam bijslepen. Inmiddels zit ik weer met een ijszak op mijn hiel.
Maar ik zit niet bij de pakken neer, doch probeer het als de actuele uitdaging van dit moment te beschouwen om weer van deze blessure te herstellen. Tenslotte is het ook wel eens goed om op een andere manier met lopen bezig te zijn. Natuurlijk wél jammer van alle inschrijvingen. Linschoten - daar denk ik niet eens meer aan; Egmond? Uiterst twijfelachtig. Midwintermarathon? Áls dat al doorgaat, dan komt in elk geval de voorbereiding ernstig in gevaar.
Desalniettemin horen dit soort tegenslagen er bij. Er zit zelfs een zeker patroon in. In het voorjaar liep ik twee mooie PR's vlak na elkaar: de 20 van Alphen en een week later de 30 van Spaarnwoude. Toen trapte ik op zondagmiddag in de duinen een balletje met Bruno en lag mijn hele linkerknieholte zomaar in de vernieling. Ook toen kon ik een paar dagen lang bijna geen stap meer verzetten en had ik de Marathon van Rotterdam al afgeschreven. Uiteindelijk heb ik die toch gelopen, maar niet zo gemakkelijk als ik gehoopt had.
Nu dus hetzelfde patroon: goede vorm, veel wedstrijden achter elkaar, PR én... knak! zegt het. De ogenschijnlijke oorzaak is weer iets onbenulligs (nieuwe schoen inlopen). De werkelijk oorzaak is overbelasting als gevolg van te grote prestatiegerichtheid. Als ik eenmaal op het punt ben gekomen dat mijn opbouw tot tastbare resultaten heeft geleid, kan ik er geen genoeg meer van krijgen en wil ik het onderste uit de kan halen. Nóg snellere intervallen, nóg langere duurlopen, nóg een wedstrijd in de hoop op nóg een PR. 'Nu kán het nog, straks ben ik er te oud voor'. Ik meet me daarbij te veel met de jongere generatie en vergeet ik dat ik op een leeftijd ben gekomen waarop blessures gemakkelijker op te lopen zijn en moeilijker te genezen zijn. Dan is er op een gegeven moment blijkbaar maar een héél kleine aanleiding nodig om een fikse blessure op te lopen. Beter zou zijn om me op één specifieke wedstrijd voor te bereiden, daar een goede prestatie neer te zetten en daar dan ook tevreden mee te zijn. Dan zou ik vervolgens rustig gas terug moeten nemen om na verloop van tijd een nieuw doel in het vizier te nemen. Maar of ik dát kan?
Naar boven

Donderdag 15 december 2005

Het gaat redelijk de goede kant op met de hiel. Nog geen redenen om te juichen overigens, want toen ik vanmiddag tijdens de lunchpauze met mijn collega's een rondje over de Wilhelminapier wilde maken moest ik na een kwartiertje alweer afhaken omdat de klachten weer begonnen. Daarna moest ik op mijn werk toch weer met ijs gaan zitten om de geïrriteerde plek weer tot rust te brengen. Grote voorzichtigheid is geboden, het is een gemene en uiterst 'disabling' aandoening. Het gaat onvermijdelijk flinke gevolgen hebben voor mijn programma. Nu Linschoten van de baan is, dreigt Egmond ook in gevaar te komen. Gelukkig wordt ik goed begeleid door de fysio, bij wie ik toch al in therapie was in verband met de RSI. Dát gaat gelukkig steeds beter nu. Het lopen is dus behoorlijk in de verdrukking gekomen en daar wordt nog een schepje bovenop gedaan door verwikkelingen van een geheel andere orde, die veel energie en aandacht van me vragen. Er waait een andere wind die mij dwingt om, althans voorlopig, afstand te nemen van alles wat met het opbouwen van fysieke conditie en het leveren van loopprestaties te maken heeft. Het positieve is, dat hierdoor krachten worden opgebouwd die bevrijdend werken op mijn neiging om op een té gedreven en éénzijdige wijze op het lopen als doel op zich gefixeerd te zijn. (En, nu ik minder brandstof verstook, moet ik in deze decemberperiode ook nog eens extra goed om mijn snoepgedrag letten...).
Naar boven

Zaterdag 17 december 2005

Net terug van een fiets(!!)tochtje van anderhalf uur langs de marathon-trainingsroute. Dit om de spieren toch een beetje in beweging te houden nu het lopen nog even niet kan. Best wel ontspannen, het belast de achillespees nauwelijks, als je tenminste rustig aan doet en niet te veel kracht zet bij hellinkjes of tegenwind. Met name de klim naar de brug over zijkanaal-B bij Buitenhuizen was uitkijken geblazen, want er stond een harde NW-wind door een hagelbui die net ten noorden langstrok. Ik hield het droog en kon genieten van felle opklaringen en prachtige buienluchten. Alleen de laatste vijf minuten werd ik gegeseld door een intensieve hagelvlaag die het wegdek tijdelijk met een wit laagje bedekte. In het Oosten ligt weer een paar centimeter sneeuw, ben benieuwd hoe het vandaag op de boscrossmarathon in Diever was. En hoe zou het bij de Linschotenloop geweest zijn? Koud, denk ik (2-4 celsius), en een vlagerige NW-wind, die ook daar nog gemakkelijk de 6 beaufort haalde. Niet zo slecht als waarvoor gistermiddag door het KNMI gewaarschuwd werd ('polar low' dat langs de Noorse kust omlaag zou komen zakken), maar toch wel pittige condities. Door mijn blessure kon ik helaas niet meedoen; was dat wel zo geweest dan zou het maar de vraag zijn of er als gevolg van de omstandigheden een goede tijd uitgerold zou zijn.
Toch jammer dat het lopen niet gaat, juist nu er zo veel sfeer langs de route is door de kerstverlichting die nog uitbundiger dan vorig jaar huis en tuin versiert. Vooral de kolk van Spaarndam ziet er heel gezellig uit, met de verlichte brug en muziektent. Maar... het voelt vandaag weer beter dan gisteren...
Naar boven

Maandag 19 december 2005

Vandaag naar de electro-acupuncturist geweest. Dit in verband met mijn RSI-achtige klachten. Hij heeft inderdaad bevestigd dat er sprake is van beginnende RSI, maar ook van een opspelende maag als gevolg van stress. Deze maag is verantwoordelijk voor de af en toe optredende duizeligheid en de druk links boven in de borst. Het heeft niets uit te staan met de hartfunctie, die is prima. Omdat hij ook fysiotherapeut en magnetiseur is, heeft hij op mijn verzoek ook de Achillespees behandeld (na eerst op nogal krachtige wijze mijn wervels rechtgezet te hebben, krak, au!!). Door de warmte die het magnetiseren veroorzaakt is de situatie van mijn rechterhiel inderdaad een stuk verbeterd. Wandelen gaat nu een heel stuk beter, maar voor het oppakken van de looptraining is het echt nog te vroeg. Na de Kerst ga ik in overleg met de fysio eens kijken wat er mogelijk is. O ja, van de twee Kombijers die hem gelopen hebben vernam ik dat de Boscross-marathon in Diever koud, glibberig en modderig was, maar ook mooi door de sneeuwval in het bos en de prachtige wolkenluchten daarboven (uitgebreid verslag op www.kombijsport.nl). Inmiddels is overal de dooi weer ingevallen en bereiden we ons voor op een onvervalste groene Kerst!!
Naar boven

Dinsdag 27 december 2005

Sinds ruim twee weken heb ik vandaag weer de eerste loopoefeningetjes gedaan. Bij de molen van Penningsveer, in een licht besneeuwd landschap onder een vanuit het noorden naderende blauwgrijze wolkenbank met nieuwe sneeuwbuien. De oefening, geadviseerd door de fysio, bestond uit telkens een minuutje dribbelen, dan weer een minuutje wandelen en dit interval geleidelijk uitbouwen naar anderhalve minuut. Aanvankelijk vergat ik dat ik moest dribbelen en zette ik een looppas in. Nou, dat ging dus niet, dat voelde ik direct! Maar dribbelen gaat wel, en dan vooral op een zachte ondergrond (schelpenpad, bevroren gras). Daarna heb ik nog drie kwartier gefietst. Het is niet veel, maar toch... In elk geval ervaar ik er nu, twee uur later, geen noemswaardige nasleep van. Morgen (op Edward's 19e verjaardag) ga ik het weer proberen. Het is de bedoeling dat ik dit gedurende een week iedere dag herhaal.
Zoals al vermeld is de winter ingevallen; na een zonnige en zachte 1e Kerstdag begon het in de loop van 2e Kerstdag van het noordoosten uit in het hele land te vriezen, 's avonds gevolgd door een beetje sneeuw. Vanochtend passeerde er een nieuw sneeuwfront (aan het eind van mijn loopoefening vielen de eerste vlokken) en nu ligt er hier en daar zo'n 4 cm.
Mijn vorm is na drie kerstdiners en twee weken zonder lopen nu helemaal weg. Egmond heb ik van me af gezet en aan de Midwintermarathon denk ik ook maar niet. Een schrale troost is dat mijn LAL-trainster, Els, mijn lot deelt. Na haar enkel op een dennenappel verzwikt te hebben is ook zij in de mottenballen gezet...
Naar boven

Zaterdag 31 december 2005

Zojuist heb ik het loopjaar 2005 afgesloten met een rondje van 4 kilometer langs Haarlemmerliede en Penningsveer, met als startpunt de parkeerplaats bij de Veermolen. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat het de eerste keer sinds het oplopen van mijn blessure was, dat ik weer af en toe een redelijk looppasje kon doen. In plaats van afwisselend een minuutje of 2 te dribbelen en te wandelen, zoals de afgelopen dagen, kon ik dit nu afwisselen met 2 á 3 minuten rustige duurloop-intervalletjes. Nu maar hopen dat mijn pees dit goed doorstaan heeft, dat zou werkelijk een goed teken van herstel zijn. De sneeuw, die gisteravond op nadering van het dooifront nog een laag van 10 cm en sneeuwduinen tot een halve meter had gevormd, is nu een kleddernatte glazige plaklaag geworden die naar alle kanten wegspat als je er je voet op zet.

2005 steekt met kop een schouders boven de voorafgaande jaren uit, wat het aantal wedstrijden, kilometers en PR's betreft:
214 lopen, waarvan 26 wedstrijden
2554 wedstrijd- en trainingskilometers
nieuwe PR's op de 30km, 21,1km, 20km en 10km op de weg
nieuwe PR's op de 5000m, 1500m en 400m op de baan
in totaal 11 keer een PR verbeterd
4 marathons, waarvan er één niet uitgelopen

Dat is een behoorlijke toename van het volume, vergeleken met 2004. Zo iets heeft ook zijn schaduwkanten:
Eind maart in de aanloop naar Rotterdam een blessure in de rechter knieholte (popliteus ontsteking): bijna een week niet gelopen
Begin december: overbelastingsblessure (ontsteking) van de rechter achillespees: vier weken niet gelopen.

2005 was een prestatie. En die heb ik niet alleen geleverd. Daarom gaat mijn dank ook uit naar de LAL-trainsters van Kombijsport, die twee avonden in de week in weer en wind langs de baan staan om ons te helpen steeds beter te gaan lopen. En ik bedank Bernadette die mij de ruimte gaf, dag in dag uit, om de benodigde trainingsuren te maken en die mij er tegelijkertijd voor behoedde om te véél aan het lopen verslaafd te raken.

Wat zal me van 2005 wat het lopen betreft het meest in herinnering blijven? Niet de topvorm die ik in maart had, met mooie PR's op de 20 van Alphen (in een schitterend sneeuwlandschap) en de 30km Spaarnwoudeloop. Ook niet het mooie PR op de halve marathon van Leiden of de opmars bij de 10km wedstrijden, met een prachtig PR tijdens de Olympisch Stadionloop begin december.
Nee, wat me het meest bij zal blijven is de marathon van Berlijn, waar ik op een prachtige gouden herstmorgen na 33km om een nog steeds niet goed te verklaren reden er zomaar uitstapte en daar tot op heden nog een goed gevoel bij heb ook! Die herinnering blijft echter gekoppeld aan een eveneens gouden marathon van Amsterdam, drie weken later, en de bijzondere impuls die ik daar kreeg door de aanmoediging van een mij in eerste instantie geheel onbekende supporter, die ik echter door zijn blik en woorden herkende als iemand die ik beter en langer ken dan wie ook. Hem wil ik dan ook met name danken voor wat dit jaar mij bracht en leerde.
Naar boven