Al geruime tijd was ik op zoek naar een schoen die speciaal ontworpen is voor trail running. Het zou een lichte schoen moeten zijn die de voet zoveel mogelijk vrij laat in zijn bewegingen, die een goede grip geeft op onregelmatige en gladde ondergronden, licht van gewicht en waarbij demping niet het belangrijkste aandachtspunt is. Door de overdreven dempingstechnieken die bekende merken in hun schoenen toepassen verdwijnt het natuurlijke contact van de voet met de ondergrond, waardoor de voet 'lui' en blessuregevoelig wordt. Lopen op verende luchtkussentjes is misschien prettig als je op asfalt loopt, maar als je je weg over het strand of door het bos zoekt is die demping onnodig en zelfs contraproductief.
Al zoekend op het internet kwam ik op de site van Inov-8 ('innovate') terecht. Hun 'Footwear Philosophy' sprak me bijzonder aan:

We at inov-8™ believe the human foot to be a masterpiece of mechanical and structural design, so when the inov-8 team began work on a range of ultimate off road running footwear, we looked to the human foot for guidance and inspiration. With 26 bones and multidirectional joint systems, the human foot is perfectly adapted to accommodate variations in ground orientation and when activity demands, change its mechanical characteristics from a flexible adaptive platform to a rigid propulsive lever.

The inov-8 design philosophy is to design footwear around the natural function of the foot. When the inov-8 design team began work on the range of inov-8 shoes, we asked ourselves two simple questions, “How does the foot mechanically behave when mountain, hill and fell runners are crossing a variety of different terrains?" and "How can we incorporate the natural biomechanical function and motion of the foot within the design of the inov-8 range of shoes?". The inov-8 range of off road shoes follows the precision shape of the foot providing the wearer with a secure and intimate fit that’s almost like running bare foot.

Running bare foot is associated with a substantially lower prevalence of acute and chronic injuries to the ankle and lower limbs, so, the inov-8 team designs all our footwear range to allow the foot the freedom to move and function as nature intended, without interference from the structure of the shoe. inov-8 shoes protect the foot from the harsh external environment experienced by the off road runner but maintain the feeling and function of bare foot running. inov-8 believes that foot function has evolved over millennia to provide a stable platform on which the runner can perform. It is, and always will be our philosophy to look to the natural function of the foot for inspiration and guidance whenever we design footwear for the high performance athlete or the recreational runner.

Mijn besluit was snel genomen: ik wilde op Inov-8 gaan lopen.
De meeste reguliere hardloopzaken hebben dit merk echter niet in hun assortiment. Als je naar 'trailschoenen' vraagt, en de verkoper vraagt met gefronsde wenkbrouwen of je soms spikes bedoeld, dan weet je eigenlijk al meteen dat je aan het verkeerde adres bent. En als ze ze al verkopen, zoals bij Run2Day in Hoorn en Runnersworld in Alkmaar, dan hebben ze meestal maar een beperkt aantal soorten en maten. Op de site van Inov-8 stond echter de retailer in Nederland vermeld, Rademaker Sports in Leusden. Deze zaak is opgericht door ultraloper en triatleet Koos Rademaker en zijn vrouw Anneke. Ik heb ze gebeld en Koos wilde graag een keer met me afspreken om mij kennis te laten maken met Inov-8 trailschoenen. Vanmiddag heeft hij me met veel enthousiasme, kennis van zaken en gedrevenheid de verschillende modellen uit de lijn van Inov-8 getoond en laten passen. Het proeflopen met deze schoenen is echt een ontdekking! Zo licht en wendbaar als ze zijn, bijna alsof je geen schoenen aan hebt. Inov-8 heeft voor bijna elke denkbare ondergrond en loopdiscipline modellen ontwikkeld, maar door het deskundige advies was het uiteindelijk niet al te moeilijk om een keuze te maken.
Deze is op de Rocklite 315 gevallen, een van de best verkopende schoenen uit de productlijn. Ik kan niet wachten om hem eens uit te gaan proberen in de duinen en op het strand!

Het is een traditie geworden om het loopjaar af te sluiten met een 6-uurs loop. Vorig jaar in Heerde, dit jaar daar in de buurt bij AV Cialfo in Epe. De loop werd gehouden op hun vernieuwde atletiekbaan; het nieuwe, licht verende tartan oppervlak was comfortabel om op te lopen. Op de binnenbanen werd een estafettemarathon afgewerkt en in het laatste uur ook een 1-uursloop. De ca. 40 6-uurslopers liepen in de buitenbanen, een rondje was daardoor minimaal 427 m. Het was weer een gezellige happening met kerstverlichting in de kantine, nog behoorlijk wat sneeuw in het bos, de top 2000 op de speakers en gedurende de laatste twee uur een heus dweilorkest. Wel een beetje kil met af en toe een regenbui en een temperatuur van een graad of 4. Het prettige van een wedstrijd op de baan is dat je de race helemaal zelf kunt indelen. Ik heb elke 30 minuten een korte stop gemaakt om wat te drinken en te eten. Het vroeg, zeker naar het einde toe, wel wat zelfdiscpline om niet telkens iets eerder bij de tent te stoppen. Ik had mijn eigen spulletjes (o.a. cola, rozijnen, appel-bananen gel en zoutjes) op een van de tafeltjes gezet, de organisatie had gezorgd voor warme thee met suiker, bananen, sinaasappels en repen.
Onderweg heb ik gesprekken gevoerd met mensen die ik van andere ultralopen kende (it’s a small world after all) zoals Jannet Lange en Selim Ilkin. Zo ging de tijd redelijk snel voorbij, maar het grootste deel heb ik alleen gelopen. Dat bevalt me uiteindelijk toch het beste omdat ik door het praten mijn concentratie (trance?) verlies en ongemerkt een ander tempo ga lopen dan eigenlijk bij me past. Door de eentonigheid van het parcours lijken die zes uur veel langer te duren dan wanneer je bijvoorbeeld een natuurloop of een trail doet. Ook de impact op het lichaam is totaal verschillend. Voor de spieren en pezen is het voortdurend in hetzelfde tempo en uitsluitend linksom lopen een flinke aanslag. Ik denk dat het menselijk lichaam meer gebouwd is voor lopen op ontregelmatige ondergrond in de vrije natuur en op geaccidenteerd terrein.
Ondanks een kleine inzinking na drie uur kon ik het 6 min/km tempo goed vasthouden en in het laatste uur zelfs nog wat versnellen. Toen ging ik heel wat mensen inhalen en dat geeft een kick! Toen de wedstrijd afgeschoten werd en onze restmeters werden gemeten besefte ik dat het er om zou gaan spannen of ik mijn 6 uur PR verbeterd zou hebben. Helaas kwam ik daarvoor met 61,145 km nét 170 meter te kort. Maar het is wel de langste afstand die ik ooit op een baan heb gelopen (142 rondjes).
Na afloop heb ik in de kantine nog even nagepraat in kerstsfeer met een lekkere kom warme snert.
Foto's met dank aan Jannet

Naschrift: goed voor een eerste plaats in de M55 categorie!!!

61,145 km
6:00:00
10,19 km/h
5:53 min/km
M55: 1 van 8
Totaal: 8 van 35
Startnummer: 111

Vandaag, Eerste Kerstdag, heeft de dooi stevig ingezet. Al ruim tien dagen is het echter bijna on-Nederlands winterweer geweest met aanvankelijk droog weer, oostenwind, heldere luchten en strenge vorst in de nacht. Sinds een week, de eerste marathon op natuurijs was net verreden, is daar ook een flink pak sneeuw bij gekomen dat vrijwel het gehele land bedekte. In het midden en noordoosten lag twintig á dertig centimeter, in de regio Haarlem 8 tot 12 centimeter. Dat stond garant voor een aantal prachtige 'snow-trails' door de Kennemerduinen. Het koude weer en de sneeuw vormden een mooi voorproefje van wat me mogelijk op de Brocken nog te wachten staat. Over de zachte, nog nauwelijks betreden sneeuw in de duinen was het goed en gemakkelijk lopen, het was een 'alpine' belevenis om van de heuvels omlaag te spoeden over de inmiddels getrokken langlaufloipen. Veel wild heb ik niet gezien, een paar reeën en een tweetal Hooglanders. Zouden die voor de vorst binnengehaald zijn of op een weide zijn gezet? Me dunkt dat die beesten toch wel tegen een stootje kunnen.
Behalve in de duinen heb ik nog een paar mooie wintertrails over Schoteroog en door de Veerpolder gelopen, waarbij er flink 'gewerkt' moest worden om door de hoog opgewaaide sneeuw te ploeteren. Gelukkig kon ik tussen mijn werkzaamheden door, die ik vanwege de slechte toestand van de weg thuis mocht verrichten, bijna elke dag wel een uurtje vinden voor een winterloopje. Want hoe vaak krijgen we zo'n kans in dit steeds warmer wordende zeeklimaat?

Hier meer foto's genomen op een deel van de rode en groene route bij Bleek en Berg in de Kennemeruinen.

Hoewel de december-trainingsdip zich voortzet met ook deze week door tijdgebrek waarschijnlijk weer amper 50 km, is er toch een nieuwe mijlpaal bereikt: na de duurloop van vandaag ben ik dit jaar de magische grens van


3500 km


gepasseerd! Dat is 600 km meer dan het oude record van 2007 en bijna 750 km meer dan vorig jaar! Als het een beetje mee wil zitten ga ik dit jaar de 3600 km overschrijden, ofwel gemiddeld 300 km per maand. Wauw!

Net nu ik me begin te realiseren hoe dichtbij 6 februari eigenlijk al is gekomen, valt mijn trainingsopbouw in duigen. Na Olne-Spa-Olne op 29 november is het hommeles geweest.
Eerste week december: twee loopjes, totaal 42 km als gevolg van ontstoken linkerknie na valpartij in de Ardense prut.
Tweede week december: 45 km, 3 loopjes. Spijkenisse marathon DNS door virusje met lichte koorts.
Terwijl ik eigenlijk alleen december en (deels) januari nog heb om volume te maken. Hopelijk kan de 6-uursloop op 27 december nog een duit in het zakje doen, mits ik dan hersteld ben van deze kleine inzinking.

Wat nu?
Op een Duits topic over de Brocken Challenge trof ik de volgende trainingssuggestie aan:

'bzw. ein 60-80km Lauf bei annehmbaren Temperaturen, auch mal ganz alleine, einfach um zu wissen wie mein Körper überhaubt auf solche Distanzen reagiert.'

Dat bracht me op het idee om in januari maar af te zien van ver-van-de-deur ultra's en in de omgeving van Haarlem een dergelijke testloop op eigen gelegenheid te gaan doen. Het volbrengen daarvan kan me ook meer zelfvertrouwen geven voor de Challenge zelf. Ik mik op 2 of 3 januari voor een 70 á 80 km duurloop, een week na de 6-uursloop. En dan op 16 januari afsluiten met een 60 km. Het is een aantrekkelijk idee, nu eens nadenken over een mogelijke route.

Van hetzelfde forum: Vorbereitung ist kein Problem, wenn du sowieso im Schnitt etwa 80 km/Woche laüfst.

Dat komt aardig in de buurt van de gemiddeld 72 km/week die ik in 2009 gelopen heb, dus dat stelt me weer een beetje gerust.

De winter is nog amper begonnen, en het is nu al koud op de top van de Brocken, en dat midden op de dag...

Brocken Webcam

'Voetspoor'. Nee, dat is geen vervelende aandoening aan de voet die je door te veel hardlopen kunt opdoen, maar een mooi Nederlands woord voor 'trail'. Ik zag het staan op de door Natuurmonumenten gepubliceerde wandelkaart van de Kennemerduinen als een 'gele' route van de boulevard ter hoogte van paal 63,5 (bij paviljoen Ritchies) richting het Visscherspad, zo'n beetje achter het circuit van Zandvoort langs. Wat een prachtige natuurtrail voor een lekkere krachttraining! Vier kilometer lang door het unieke zeedorpenlandschap, waar 'Zeedorpers' eeuwenlang (tussen 1500 en 1900) invloed hebben gehad op het landschap. De duinen vertonen er sporen van landbouw en veeteelt: voormalige aardappelveldjes en stukjes grasland waar geiten graasden. Het is dat er gele paaltjes staan, want van een pad is eigenlijk geen sprake. Inderdaad niet meer dan een spoor dat de paraboolduinen op en af gaat en over zompige veenweitjes kronkelt. Naar links, naar rechts, omhoog, omlaag. Je beweegt je voortdurend in alle drie dimensies. En komt niemand tegen, wat een eenzaamheid zo midden in de Randstad! Jammer alleen dat je op het eerste deel van het pad de auto's soms over het asfalt van het nabijgelegen circuit hoort scheuren. Het leuke van de route is dat hij geen gemakkelijke stukken opzoekt maar zich juist lijkt te voelen aangetrokken tot de steilste klimmetjes en afdalingen en de hoogste duintjes met het mooiste uitzicht op de omgeving. Veel hoger dam 10 á 15 meter zijn de duintjes niet, maar door de onberekenbaarheid van looprichting, stijgingspercentage en ondergrond is het toch behoorlijk inspannend. Via het Visscherspad ben ik teruggegaan naar Haarlem. Niet over het geplaveide pad zelf natuurlijk maar door de glooiende 'wildernis' tussen het pad en de afrastering van de Kennemer Golfclub en Koningshof. Allemaal mul zand met de Blinkert bij Kraantje Lek als toetje. Dat alles ingebed in een duurloop van 29 km (drie uur en een kwartier) die ook 8 km door de Kennemerduinen en 4 km verlaten strand met windkracht zes á zeven tegen bevatte. Wat mag ik me toch gelukkig prijzen dit allemaal bijna voor de deur van mijn woning te hebben liggen.

Met deze loop kon ik een blessureperiode van een paar dagen weer afsluiten. De val in Olne-Spa-Olne had me een kniewond opgeleverd die gemeen was gaan ontsteken zodat ik een paar dagen rust moest houden. Uiteindelijk moest er antibiotische zalf aan te pas komen om het euvel te bestrijden. Nu, een week verder, is de ontsteking aan het genezen maar nog niet pijnvrij. Bij het hardlopen heb ik er echter geen last meer van, mits ik geen lange tights draag die te strak om de knie heen zitten. Zoals het er nu naar uitziet zal mijn deelname aan de Spijkenisse marathon komend weekend dus wel door kunnen gaan.