|
|
31 december 2012
|
|
De jaarcijfers
Wat de cijfertjes betreft schaart 2012 zich goed in de drie voorafgaande '4000-plus' jaren. Wat minder kilometers, wat minder lopen, een wat lager gemiddelde.
Eigenlijk was het een heel constant en nogal oppervlakkig loopjaar. Geen in het oog vallende prestaties, zoals afstanden boven de 100km. Een lang doorgetrokken horizontale lijn eigenlijk. Wel veel ultra-afstanden: 20.
Als ik hoogtepunten moet noemen dan zijn het de aankomst van de Brocken Challenge in een sneeuwjacht, het laatste deel van de Hardmoors 60 met de volle maan boven de duistere kliffen aan de Engelse westkust, de Dutch Coast Ultra Run by Night, waar ik tot de weinige finishers behoorde. De Hardmoors 55 met zijn uitgestrekte bleke en koude moors. De loopjes van Willem. De Kintyre Way Relay. Olne-Spa-Olne en de SMU als jaarafsluiting.
En de dieptepunten? In geen van de Engelse lopen ben ik op tijd gefinished. Regelmatig vermoeid en soms een gedemotiveerd, overtraind gevoel. Het ouder worden, het langzamer gaan.
Maar goed, het lopen is ook dit jaar weer een belangrijk accent van mijn leven geweest en een sleutel voor mijn contact met en beleving van de natuur en de wereld om mij heen. Lopen is verdieping, een soort meditatie, een in eindeloze verten verdwalende lijn waarvan je vergeten bent waar hij ooit begon en niet kan weten waar hij zal eindigen.
Vandaag, op de laatste training van dit jaar, stond ik plotseling oog in oog met de Wisentenkudde van het Kraansvlak. Zo'n twintig volwassen dieren op een duinhelling, aan de voet van een dennenbos. Argwanend keken ze me met hun stoere, robuuste bisonkoppen aan. Voetje voor voetje sloop ik voorzichtig om ze heen terwijl hun donkere blikken mij voortdurend volgden. Onbeweeglijk bleven ze staan, hun roodbruine manen wapperend in de stormachtige zeewind. Ook ik bleef staan, als bevroren door de aanblik van zoveel schoonheid.
Het lopen heeft mij aan het eind van het jaar een mooi cadeau gegeven waarvan de waarde niet in cijfers of prestaties is uit te drukken.
|
|
|
|
29 december 2012
|
|
SM
 Lopen kan pijn doen. Lopen in Limburg zeker. En op een dag als vandaag helemaal. Elk weggetje en paadje dat ook maar enigszins onverhard was lag erbij als een blubberbaan. Om van de moerassige grasvelden waarover we kilometers lang moesten lopen nog maar te zwijgen. Dieptepunt was een omgeploegde akker waar je echt zo snel mogelijk doorheen moest zien te zompen om niet in het drijfzand weg te zakken. Maar pijn is ook genieten. Hij veroorzaakt een heerlijke endorfineroes en een bijna (nee letterlijk) masochistische genoegdoening. High, higher, highest. De SM-ultra in het Limburgse heuvelland. Hoe toepasselijk kan een naam zijn! Nog toepasselijker werd het toen ik dacht een zweepslag te pakken te hebben: een venijnige scheut achter in mijn rechterkuit toen ik al lopend plotseling met een in de klei vastgezogen voet plus schoen te maken kreeg.
Maar het bleek allemaal wel mee te vallen. De zweepslag was slechts een beetje kramp en de modder onder ons werd gecompenseerd door een blauwe lucht boven ons. En de bijna zomerse dertien graden celsius hadden zelfs al een aantal bomen in de bloesem gezet. Bovendien werd de 58 km ingekort tot 52 km vanwege de zwaarte van de loop: de organisatie wilde alle lopers vóór donker binnen hebben.
In het eerste deel, tot aan de Gulpener Bierbrouwerij, waar gedurende een minuut of twintig gratis bier kon worden geconsumeerd (niet door mij, zie het verslag van Limburgs Zwaarste in 2010...) was Willem Mütze de 'achterloper' (sweeper). Daarna, toen de 12 ultralopers zich van het veel grotere aantal marathonlopers hadden afgescheiden, was Henk Geilen dat. Of nee, Henk was eigenlijk de voorloper, maar hij had zijn dag niet zo (hongerklop). Bovendien stuurde zijn GPS ons tot twee keer toe het prikkeldraad in. Geeft niet hoor Henk, we zijn je dankbaar voor het veilig afleveren bij de aankomst :-).
Zoals ik al vreesde werd ik geteisterd door een grote vermoeidheid (overwerkt, overtraind enz.) en raakte ik bij elk klimmetje helemaal achterop. Het gekke was dat ik nu juist in de modderige en gladde afdalingen iedereen voorbij stormde en als eerste beneden was. Merkwaardig, omdat ik meestal erg bang ben in afdalingen. Supercompensatie, zullen we maar zeggen.
Onderweg heb ik nog een leuk gesprek gehad met Henk Sipers (juist ja, de woestijnloper). Echt respect voor wat die man allemaal gedaan heeft. Hij gaat ondanks dat hij door al zijn lopen best wel versleten is toch weer in de Himalaya lopen ter nagedachtenis van zijn op 19 mei 2012 op de Mount Everest overleden ultraloopvriend Eberhard Schaaf. Deze SMU stond in het teken van de nagedachtenis aan deze ultraloper.
Het jaar zit er bijna op. Een jaar met 20 ultra's en zo'n 4300 km. Het is welletjes. Nu nog een beetje bijkomen en uitzien naar de strandultra in januari.
O ja, als ik alle lopen (inclusief trainingen) van marathonlengte of langer bij elkaar optel, dan was dit de
100e!
Een klein feestje toch wel waard.
SMU
29 december 2012
52 km
6:30
8,00 km/h
|
|
|
|
9 december 2012
|
|
4000 km en de 4e Brocken!
2012 mag zich als derde achtereenvolgende jaar tot de 4000-ers rekenen. Vandaag staat de jaarteller op
4000 km!
En verder is het me op 2 december om 00.04 gelukt om een plaatsje te veroveren in de 10e Brocken Challenge. Dat was kantje-boord, want binnen 5 minuten na de opening van de inschrijving (1 december om 23:59) waren de 180 startplaatsen al vergeven! En wie was die 180e?
Never mind, André
#19 is in **alphabetical ** order of the list of accepted entries, #180 is in **temporal** order of the entries (that you can't see on the list), - meaning you were the last one who made it on the list without St. Nicholas extra slots ...
I just wanted to express that I'm glad you made it, since the BC and I
- we would have missed you!
regards
aschu
|
|
|
|
7 december 2012
|
|
Winterzee
Het heeft gesneeuwd, en hoe! Vijf tot tien centimeter, genoeg om van de Kennemerduinen een witte woestenij te maken. De sneeuw lag tot aan de vloedlijn en er stond een harde wind. Ruig en mooi.
Maar wat jammer dat de Boscrossmarathon in Diever is afgelast! En dat terwijl daar maar 1 á 5 centimeter ligt. Overdreven? Dat wordt dan weer het Bisonpad morgen, ook niet erg trouwens met deze condities.
Hier is nog een mooie slideshow van de besneeuwde Kennemerduinen en het Kraansvlak in 2010.
|
|
|
|
|
|
|