|
2013
 Vandaag heb ik met een mooie grote lus door Nationaal Park de Kennemerduinen en over het strand het 'loopjaar' 2013 afgesloten.
Het aantal kilometers (trainingen en wedstrijden) is uitgekomen op 4213. Een mooi getal, want het is precies 100x de marathonafstand. Dit was het vierde opeenvolgende jaar met een totaal van boven de 4000 kilometer.
Natuurlijk heb ik niet werkelijk 100 marathons gelopen dit jaar. Maar 15 ultra(marathons) is ook genoeg. Zes daarvan in het buitenland (2x België, 2x Duitsland (beide keren over de Brocken), 2x Engeland). Heel blij was ik met het volbrengen van de zware Cateran Trail in Schotland (88km). De Roseberry Topping Trailmarathon in december was, door de kerststemming, een erg sfeervolle loop. Sneeuw lag er tijdens de Trèfle á Quatre Feuilles en de Brocken Challenge. En natuurlijk bij de bizarre Dutch Coast Ultra Run by Night, toen er een ijzig koude oostenwind stond. Ik heb toen een alternatieve route achter de duinen langs gevolgd en moest uiteindelijk na 43 kilometer bijna onderkoeld in Bergen opgepikt worden. Elke loop heeft zo zijn eigen verhaaltje en je kunt het allemaal nog eens nalezen op deze site.
Resumerend kan ik terugblikken op een mooi loopjaar. Bijna net zoveel kilometers als vorig jaar, maar 11 lopen minder (186 tegen 197). Het kilometrage per loop lag dus vrij hoog (22,35).
Een overzicht van alle lopen vindt je hier.
Rest mij nog om alle lezers van deze blog te bedanken voor hun belangstelling en om iedereen een goed en voldoening schenkend 2014 toe te wensen.
|
|
|
Chisel Hill
Newton-Under-Roseberry-Topping
And it's cold and it's wet
And you feel like you're part of all time
(Uit 'Hat Trick' van de groep America)
Meestal lukt het me wel om binnen één of twee dagen na een loopverrichting, zelfs wanneer deze in het buitenland heeft plaatsgevonden, op deze site een verslag tevoorschijn te toveren. Inmiddels zijn er negen dagen voorbij en staat er nog niets op het scherm. Kennelijk was er een verkoudheid en een natte en druilerige Kerstavond voor nodig om de vingers op de toetsen te krijgen.
Het was druk, de laatste weken voor Kerst. Een opdracht op het werk op tijd afronden, de nodige kilometers lopen om het jaartotaal op te vijzelen, verjaardagen en concerten, een huis vol hangerige en verkouden neuzen en neusjes. Ja, een mens moet zoal wat doen en voor je het weet zit je in de Kerststress.
Terwijl de Roseberry Topping Trail marathon (RTTM) nou juist hét probate middel was om te ontstressen. Ik was er op afgekomen vanwege de mooie naam, vanwege de schitterende North York Moors, vanwege Engeland in Kerstsfeer, maar bovenal om iets goed te maken: Chisel Hill.
In maart 2012 heb ik deelgenomen aan de Hardmoors 55 miles. Een hoefijzervormige loop over de North York Moors, beginnend in het gehucht Helmsley en eidigend in het wat grotere Guisborough, langs delen van de Cleveland Way. Daar tussenin moerassige heide en rotsachtige heuvels. Zwaar parcours. Na 44 mijl moest ik toen opgeven omdat ik de tijdslimiet bij de laatste doorkomst had overschreden. Het gevolg daavan was dat ik de laatste etappe, die over het belangrijkste landmerk van dit gebied, Roseberry Topping, liep moest overslaan.
De RTTM bood me de kans om dat goed te maken.
Roseberry Topping is een geïsoleerd aan de noordwestkant van de Yorkshire Moors liggende heuvel die vooral bekend is vanwege zijn markante profiel dat wel een beetje aan de Matterhorn doet denken. Deze merkwaardige vorm is het gevolg van een gedeeltelijke instorting van de heuvel in 1912 als gevolg van ondergraving door ijzererts- en aluminiummijnen. Ondanks de verhoudingsgewijs geringe hoogte van 320 meter valt de heuvel al van verre op omdat het omringende gebied laag en vlak is. Vanaf de top is het uitzicht schitterend, ook de zee is goed te zien. Wij troffen het dat het 's ochtends, toen we de heuvel beklommen kraakhelder en onbewolkt was. Dan kun je wel tot 70 kilometer ver kijken.
Een ander herkenningspunt in het gebied is de heuvel waarop het 'Captain Cook' monument staat. Een grote obelisk die is opgericht ter herinnering aan de ontdekkingsreiziger James Cook die in deze omgeving is opgegroeid en naar verluid als kind regelmatig Roseberry Topping beklom om over zee uit te kijken. Zo zou hij aan zijn verlangen om verre reizen te maken en de wereld te verkennen zijn gekomen.
Deze 'marathon' (met de lengte neemt men het niet zo nauw, die was ruim 46 kilometer) maakt deel uit van een serie van zes, de Hardmoors 26.2 Trail Marathon Series. De organisatie is in handen van ultraloper Jonathan Steele, die heel actief is in het organiseren van trails. De langste is maar liefst 160 miles, de 'Ring of Steele'. Zelf heb ik meegedaan aan de 55 en de 60 mijl Hardmoor trails. Steele heeft onlangs als enige de Hill Ultra volbracht door binnen 48 uur 55 maal dezelfde heuvel op en af te rennen (160 mijl, 6380 hoogtemeters). Een week later liep hij ogenschijnlijk fris rond als organsator van de RTTM.
Deze loop is me goed bevallen. Met 46 km en 1500 hoogtemeters niet uitzonderlijk zwaar, het was dan ook de eerste 'Hardmoors' die ik helemaal uitliep. Sterk afwisselend landschap, veel modder á la Zuid Limburg (had ik niet verwacht) en natuurlijk de Topping. Deze beklommen we niet via het 'toeristische' pad aan de oostelijke kant, maar via de meest steile noordwestzijde. Daar was geen pad, maar alleen ruw gras en rotsblokken. Dertig tot veertig procent stijging, dan moet je letterlijk op handen en voeten naar boven (en niet achterom kijken...). Omlaag ging het via een rotstrap (zonder handleuningen natuurlijk). Ik heb daar altijd moeite mee vanwege de Varifocus bril die ik draag. Recht vooruit kijken gaat prima, maar schuin naar beneden wordt de hoogtedimensie er door vertekend zodat het heel moeilijk is in te schatten wanneer je voeten de grond raken. Lastig.
Het lastigst van deze trail waren echter de passages van de uitgestrekte heidegebieden. Die zijn alleen begaanbaar via heel smalle sporen, vaak maar twintig centimeter breed met hoogopstaande randen en gevuld met water en modder. Je schopt daarbij ofwel steeds tegen de randen ofwel tegen je eigen enkels en dat kilometer na kilometer. Slecht voor het evenwicht, en de forse, vlagerige wind die er stond maakte het er niet gemakkelijker op. Naast zo'n spoor lopen heeft weinig zin, vanwege het onbegaanbare terrein met gras- en heidepollen en diepe plassen die daartussen verscholen liggen.
De Hardmoors Trails zijn een aanbeveling waard. Mooi, pittig, goed georganiseerd. De linten die hier en daar zijn aangebracht maken verdwalen vrijwel onmogelijk, tenzij het mistig is. Het weer op de Moors is half december verraderlijk, maar wij hadden wat dat betreft geluk. 's Middags wind en motregen, maar het kan nog veel erger. Een paar dagen later stond er een zware storm. De reis erheen is goed te doen: vliegen naar Newcastle, met trein of bus naar Middlesbrough en dan met bus of taxi naar Guisborough waar diverse hotels en pensions zijn. Mijn verblijfplaats, een Inn, lag 'in the middle of nowhere', zoals een medebuspassagier het uitdrukte, verbaasd als hij was dat ik daar wilde uitstappen. Het was aardedonker toen ik er aankwam. De volgende ochtend heb ik de 6 kilometer naar de start hardlopend afgelegd, ook door het donker. 's Avonds weer terug. Het schemerde toen nog en wat bleek: vanaf de Inn was het kenmerkende silhouet van Roseberry Topping te zien.
En waar komt de naam 'Chisel Hill' vandaan? Dat is de titel van een song uit het album 'Shamrock Diaries' van Chris Rea.
Roseberry Topping Trail Marathon
15 december 2013
46 km
6:12:01
Overall: 42/80
MV50: 3/9
Fotoreportage:
 |
|
|
