Vandaag was het weer de beurt aan een 'marathontraining'. Daarmee bedoel ik niet een training voor een marathon maar het lopen van een marathonafstand als training. Misschien kan ik het zelfs beter een 'marathonloop noemen, omdat het helemaal geen training is. Het is een doel op zich. Het beleven van de omgeving, de meditatieve trance van de lange langzame duurloop en het vrijheidsgevoel staan in het teken van zichzelf. Qua 'training' is de enige opbrengst dat ik zo'n afstand steeds gemakkelijker kan gaan lopen, zonder afgeleid te worden door fysieke uitputting en het daaruit voortvloeiende verlies aan aandacht. Eigenlijk is het gewoon een stukje 'mindfullness' in de praktijk.
Net als in juni ben ik (gebruikmakend van een vrije reisdag van de NS) voor deze marathonshuffle afgereisd naar Walcheren. Toen liep ik het rondje rechts om, nu links om. Eigenlijk bevalt dat beter omdat het meest uitdagende stuk (duinen en strand) nu in de tweede helft ligt. Gestart op NS station Middelburg en dan via rustige landweggetjes en modderige singletrails richting Domburg aan de westkust. Vooral het eerste deel was zwaar door de smalle kleipaadjes langs de randen van omgeploegde akkers. Het scheelde af en toe maar weinig of ik was in een van de slootjes weggeglibberd. Op een gegeven moment (ik ben hardleers want iets dergelijks overkwam me in juni ook al) werd de route onderbroken door een brede sloot die met een handbediend kabelpontje overgestoken moest worden. Alleen lag het pontje aan de andere kant en ontbrak de zwengel om het kabelrad te bedienen. Dus zat er niets anders op dan de route via een omweg te vervolgen over de grote kleibonken van een pas omgeploegd veld. Voor die driehonderd meter had ik een kwartier nodig.
De motregen en de wolken trokken weg en het klaarde breed op. Met een matige ZW wind en een temperatuur van rond de 8 graden werd het aangenaam weer. In deze decembermaand is er sprake geweest van onvervalst lenteweer met als gevolg dat er in de bermen diverse wilde planten en zelfs narcissen in bloei stonden. Bizar!
Vanaf Domburg (na zo'n 20 kilometer lopen) veranderen de loopcondities drastisch. De uitgestrekte vlakke landerijen maken plaats voor golvende duinen, bossen en strand. Hier, aan de veelbezongen Zeeuwse kust, is Walcheren op zijn mooist en dat valt ook af te lezen aan de grote aantallen hoofdzakelijk Duits sprekende toeristen die in dit kerstreces de campings en bungalowparken bevolken. Elke honderd meter kwam ik wel een groepje wandelaars tegen, al dan niet vergezeld van honden. Dat was toch wel wat anders dan wat ik me van deze loop, eind december, had voorgesteld. Ik had gefantaseerd over storm, regen, woeste luchten en overal zwaaiende lichtbundels van vuurtorens. Kortom, het Zeeland van 'ik worstel en kom boven'.
Gelukkig geen watersnoodramp, maar wel een schitterende zonsondergang boven de Westerschelde tegen de tijd dat ik Vlissingen naderde. Die laatste 20 kilometers zijn behoorlijk pittig door de hoge duinen. Bij Zoutelande is er zelfs een duin van 54 meter hoog waarvan lang gedacht werd dat het de hoogste duintop in Nederland was. Nu blijkt er bij Schoorl een duin van ruim 55 meter hoog te liggen. Het mooie van de duinenrij aan de zuidwestkant van Walcheren is dat het eigenlijk maar een hele smalle richel is die aan beide kanten steil afloopt. Je volgt een smal pad dat over alle toppen heen loopt en voortdurend op en af gaat. Aan de ene kant heb je een wijds uitzicht over Walcheren met zijn landerijen, dorpjes, molens en kerktorens. Aan de andere kant ligt diep onder je het strand en de branding en kijk je uit over de Westerschelde met zijn drukke scheepvaartverkeer.
Deze loop was ook een soort pelgrimstocht. Ik wilde namelijk het graf bezoeken van de Zeeuwse dichter J.C. van Schagen. Ik bezit een dichtbundel van hem die tot mijn favoriete literatuur behoort. Van tevoren had ik uitgezocht waar op het kerkhof van Domburg zijn graf lag en na enig zoeken vond ik het. Geheel passend bij de stijl van deze dichter, die hier en daar doet denken aan het Zen-Boeddhistisme en het Taoïsme, was het een simpele steen zonder enige opsmuk. In Middelburg, waar mijn tocht begon, staan op enkele gebouwtjes op de Markt dichtregels van hem.
Ter afsluiting van dit verslag een toepasselijk fragment uit het gedicht 'Voor Rogiertjes moeder':
Toen we het wisten, zijn we gezworven de lange stranden
langs, want we willen hem wetten de honger naar de verte
toen we het wisten, zijn we getrokken naar het Westen,
waar de wolken branden in de avond, want we willen
hem scherpen de dorst naar bloed en goud
toen we het wisten, zijn we naar de zee gegaan, want
we willen hem schenken de nood om de eeuwige vernietiging
toen we het wisten, zijn we gaan luisteren naar de nachtwind
in de bomen, want we willen, dat hij het geheim zal verstaan
toen we het wisten, zijn we gaan wandelen in de regen,
want we willen dat hij mild zal zijn en berusten
toen we het wisten, zijn we geklommen op de hoogste
top en we hebben de armen gestrekt naar de zon
want we willen, dat hij Haar priester zal zijn en dat hij
aan Haar zal verbranden
Rogier zal zijn naam zijn, dat zal hem sterk maken en
ruig, als de boeren van mijn eiland
Rogier, dat is de harde nek, dat is het donker bloed, dat
zijn de scherpe ogen van de boeren van mijn eiland
Rogier, dat is de oude toren aan zee, waar 's nachts de vuren branden
Rogier, dat is de hartstocht van eiken
Rogier, dat is de macht van de basalten golfbreker
Rogier, dat zijn de breedgeschofte paarden van mijn eiland
Rogier zal zijn naam zijn en hij zal hem dragen onder
het volk als een rode mantel. Rogier, hij zal de roede voeren.
29 december 2015
Middelburg-Domburg-Zoutelande-Vlissingen
44 km
ca. 5u30min
Route Foto-album
12 december 2015
BCU
DNF staat voor 'Did Not Finish'. DNS wil zeggen 'Did Not Start'. DFW betekent 'Drents-Friese Wold'.
'Wold' is Fries voor 'bos'. 'Diever' is Drents voor 'marathon'. 'Cross' is een oud woord voor 'trail'.
Een rondje van 10,5 km door het DFW is een boscross. Vier van die rondjes door het DFW zijn, mits zonder DNS en DNF, daarom geen trailmarathon maar een Boscrossmarathon.
Mis je twee keer dezelfde routepijl en loop je daardoor geen 42,2 maar 45,5 kilometer dan is het een Boscrossultra, oftwel een BCU.
Met schoenen die nog zwaar waren van de klei van de OSO en een aangeslagen darm kost zo'n BCU je al gauw bijna 5 uur. Enfin.
Het DFW vergelijken met de Ardennen heeft geen zin. Zelfs de modder is anders. Zwart in plaats van geelgrijs en glibberig in plaats van spekglad. Bovendien kun je in het DFW met wat kunst en vliegwerk over de meeste plassen heen springen of er omheen navigeren. De OSO biedt die luxe meestal niet.
Dat neemt niet weg dat het heel wat volharding en doorzettingsvermogen vraagt om de vier rondjes hardlopend af te tikken. De drukte en struikelende lopers tijdens de eerste ronde, de modderplassen, de boomwortels, de (opzettelijk?) dwars over het pad geparkeerde tractoren van boze houthakkers, de elke ronde hoger en hoger wordende hobbeltjes en heuveltjes, de scherpe bochten maken het tot een pittige marathon, euh cross.
Dit doorzettingsvermogen wordt echter ruimschoots beloond door de gezellige kerst-entourage voor en na de start in het Dingspilhuus, het machtig mooie Wold, de speaker die elke loper bij elke doorkomst bij naam aankondigt, de bevoorradingsposten maar bovenal omdat het Diever is. Dit was de 8e keer dat ik vanuit dat dorp een of andere marathon liep en het blijft genieten.
Goed, ik heb er behoorlijk lang over gedaan. Maar dat kwam gewoon omdat ik er lang over deed, niet omdat ik het er zo moeilijk mee had. De darm-ellende beperkte zich tot vóór en na de het lopen, alleen rond een kilometer of 15 voelde ik me tijdelijk wat slapjes. Verder ging het prima en als je dan in de laatste ronde nog zes lopers inhaalt geeft dat toch een kick.
Wat het deze keer heel apart maakte was de ware reünie met Kombijsport, mijn oude atletiekclub uit Badhoevedorp waar ik het marathonlopen geleerd heb. Die was daar met een hele delegatie aanwezig en het was een genoegen om weer eens de hand te kunnen schudden van oude bekenden als Jan, Jaap, Gilles, Angélica, Henk en Ineke.
Rest mij nog om loopmaat Tom van der Veldt opnieuw te bedanken voor het meerijden en vooral voor het geduld dat hij weer eens moest opbrengen om als 4e (!)finisher te moeten wachten op de 7-na-laatste.
O ja, voor wie niet weet wat een Dingspil is: een dingspel of dingspil is een voormalig rechtsgebied in de Nederlandse provincie Drenthe of, zoals dat toen werd genoemd, de Landschap Drenthe. Diever behoort tot het 3e dingspel, Dieverdingspel geheten (Wikipedia). Marathonlopen in Dieverdingspel: mijn lievelingsspel :-)
12 december 2015
Boscross Marathon Diever
42,3 + 3 km
4:48:49
9,34 km/u
42/49
