Herinneren en vooruitblikken

De Brocken Challenge van 2012 is nu een week oud. Ik voel hem nog steeds in mijn leden. De drie trainingen deze week vielen me zwaar en de kniëen protesteerden. Hoewel de lange duurloop door de duinen vandaag niet eens tegenviel. Geen kou meer, een stevige zuidwester en het voorjaar in de lucht. Heerlijk eigenlijk.
Maar de beelden van die ijsdag in de Harz blijven nog steeds komen. De ongelooflijke kou tijdens het ontbijt in de onverwarmde Alter Tanzsaal op de Hainholzhof; de twijfel of ik eigenlijk wel wilde starten onder zulke omstandigheden. De poolsneeuw die uit een heldere hemel omlaag viel en zich in de stralenbundel van mijn hoofdlamp schitterend vermengde met de twinkelende sterrenhemel. De ongelooflijke schoonheid van de besneeuwde Hochharz. De altijd spectaculaire binnenkomst op de Brocken, die als een bevroren maan boven de aarde leek te zweven. De eenzame maar wonderschone terugtocht via de beboste hellingen naar Schierke. Wát een grote sterren hingen er als kertverlichting in de takken van de pijnbomen.
Ach, het lopen is bijzaak. De kern van de ervaring die je bijblijft is de volkomen eenheid met de elementen. Alsof je mens en wild dier tegelijk bent. Alsof je een toendrajager bent die in deze woestenij woont en zich er thuisvoelt. Ja, dat is de sleutel: je moet je als lange afstandsloper thuisvoelen op de plaatsen waar je doorheen komt. Zodra je hunkert naar de finish, naar het warme 'thuiskomen', dan verlies je het, dan redt je het niet. Je moet van de bossen, van de wind, van het ijs, van de zon en van de wegen zijn. Dan kost het geen moeite.

En nu zo langzamerhand de draad weer oppakken en vooruitblikken. Want over vier weken wacht de ook niet kinderachtige Hardmoors 55 miles in de North York moors. Het kan er regenen, koud zijn en somber. Eenzaam en verlaten is het er zeker.

Kalt-Hart-Schön

Op de site van de Brocken Challenge staat de editie van dit jaar zo treffend beschreven dat ik het hieronder letterlijk weergeef:

'Kalt-Hart-Schön.' Het motto dat Gunter Kromer in 2011 bedacht heeft en dat ook dit jaar weer de startnummers opluisterde paste zo ongeveer als een vuist in een oog:

KALT: -13° bij de start, -13° bij de finish, onderweg (in de schaduw) ook steeds minus met twee getallen, dat kan men toch wel koud noemen!
HART: Het 13 km lange 'Beachvolleyball' tussendoortje vanaf km 51 (ploegen door de sneeuw) heeft velen tot aan de grens van de uitputting gebracht. En daarnaast waren er natuurlijk ook nog die andere 67 met sneeuw bedekte kilometers.. En die 'paar' hoogtemeters... En de bevroren drinkflessen, waterzakken en slangetjes... wat was er eigenlijk niet bevroren :-)
SCHÖN: De Brocken onder een strakblauwe hemel is op zich al sensationeel, maar het totale panorama (zwaar besneeuwde bomen, ongelooflijk mooie lichtval in de late middag) was (zelfs bij enige uitputting) onwaarschijnlijk - mooi.

Mijn eigen ervaringen stemmen met het bovenstaande volkomen overeen. Vooralsnog kan ik zeggen dat ook ik door en door koud ben geweest, dat letterlijk alle inhoud van mijn rugzak, zelfs de gelletjes, hard bevroren was en dat de oostenwind op de top van de Brocken pijn deed, ondanks vijf lagen kleding, twee lange tights en een korte tight over elkaar heen, twee mutsen en fleece handschoenen. Ik heb de 80km in 11:49 afgelegd, bijna een uur langer dan vorig jaar maar een uur sneller dan de beruchte 86 km lange BC in 2010. Vorig jaar lag er tot aan de Brocken nauwelijks sneeuw. Daar komt bij dat ik rond km 70 een tijdlang zelfs nauwelijks nog in staat was om te wandelen doordat ik moeilijk kon ademen in de ijskoude lucht (Mijn buff was al lang stijf om mijn nek vastgevroren. Pas nadat ik deze met enige moeite weer voor mijn mond had gekregen ging het beter). Een nogal panisch gevoel als je dat in je eentje op een sneeuwvlakte overkomt bij dik onder de -10... Omdat ik net bij zonsondergang de top van de Brocken bereikte werd ik zo in beslag genomen door het overweldigende kleurenspel dat ik de hele finish vergat en minutenlang om me heen heb staan kijken...

De nachtelijke 'terugwandeling' van de Brocken naar Schierke van 11 km heb ik vanwege de kou maar hardlopend gedaan, hoewel ik door de schitterende sterrenhemel meer omhoog dan naar de weg voor me gekeken heb. Gelukkig was die goed begaanbaar en was er geen verkeer...

Het was dit jaar de derde keer dat ik mee heb gedaan aan deze winter-ultra in de Harz. En telkens is het weer verwonderlijk wat voor emoties het losmaakt om na een zware inspanning de top van de Brocken te bereiken. Op zich is het parcours niet uitzonderlijk zwaar. De paden zijn over het algemeen goed te belopen, de afstand is te overzien en ook de klimmeters (1900) zijn niet onoverkomelijk. Het onberekenbare winterse weer, de sneeuw en de kou doen natuurlijk een belangrijke duit in het zakje. Maar dat alles bij elkaar genomen doet nog steeds geen recht aan deze loop. Nee, het is het einddoel waar het om gaat. De Brocken staat daar als een stalen puist, als een onneembaar rotsbastion midden in het witte landschap van de Harz. Uitdagend en dreigend staat hij op de lopers te wachten die het lef hebben om hem te kleineren. 'Denk jij echt dat je, na jezelf eerst gedurende 80 kilometer uitgeput te hebben, nog de euvele moed hebt om mij, de koning van de Harz, te kleineren?'. Rozerood maar oh zo kil doemt hij op boven de besneeuwde kruinen van de dennenbossen. Op zijn flanken zijn de bomen gereduceerd tot verwrongen creaturen van hardgevroren ijs en sneeuw. Er is geen mens meer te zien. Wat zal hij met ons doen, hij die zelfs machtige dennen met zijn ijzige adem heeft betoverd tot zuilen van ijs? Het hekst en spookt 's avonds op de Brocken als de laatste stoomtrein met toeristen vertrokken is en de stammen van de bomen donkere verkrampte vingers geworden zijn. Ijzige vingers die grijpen naar je keel. En als je de laatste bevroren boomstomp voorbij bent wacht er een donkerblauwe, door de bijtende wind gegeselde ijsvlakte. Houdt hier de wereld op? In de diepten schitteren de lichten van steden en dorpen. Boven flonkeren de sterren. Maar daartussen staart het rode oog van de Brocken. Het is gedaan met ons kleine mensjes, zichzelf overschattende lopertjes...

Maar nee, wij waren harder dan de Brocken. Wij zijn gefinished. Onder applaus betreden wij de warme Goethesaal. We zijn de dans ontsprongen, voor deze keer althans...

Brocken Challenge
11 februari 2012
80km (excl. 11 km afdaling)
11h 49m (6,8 km/u)
89e van 129 finishers
Startnummer 23


Meer foto's

Brocken Challenge 2012

BC 2012, Here we come!

Bericht vanaf de piste: 'Seit heute (!!) ist die gesamte Strecke erstmals durchgehend mit Schnee bedeckt. Göttingen - Barbis 3-5cm Neuschnee auf zuvor schneefreiem Untergrund. Barbis - Brocken ca. 5-8cm Neuschnee auf sehr fester, glatter, gut zu laufender Altschnee-Unterlage. Es kann die kürzeste, 80.0km-Variante gelaufen werden.'

De Hollandse koudegolf is voorbij, de verkoudheidsaanvallen zijn gepareerd, er is genoeg getraind in de besneeuwde polders en duinen en de Elfstedentocht gaat niet door.
Maar de Brocken Challenge 2012, 12 uur ultralopen door sneeuw en kou, wel! Bij de start, zaterdagmorgen om zes uur, zal het er -16C zijn. In de loop van de dag zal de temperatuur oplopen naar -4C om 's avonds op de Brocken tussen de -17 en -20 uit te komen...

Nu eerst maar eens op weg naar Göttingen en hopen dat we er zonder sneeuwbanden kunnen komen.