Laarzenpad en Veluwezoom

Wat het eigen land zoal te bieden heeft! In de periode tussen de Brocken Challenge en het volgende buitenlandse avontuur in Wales (28 maart) is het belangrijk om de vorm er een beetje in te houden. Niet middels georganiseerde lopen (zo heb ik de Salland Trail aan mij voorbij laten gaan) maar gewoon door zelf in den lande routes uit te zetten en die dan op de Garmin te volgen. Best wel een leuke en ongedwongen invulling van de loop-hobby.

Op 15 maart heb ik de 'trainingsklassieker' Haarlem (huis) naar Schevingen (pier) weer eens gelopen. Een prima afstand van exact 50 kilometer. Niet te lang en niet te kort. Natuurlijk kun je het hele stuk over het strand lopen als een soort mini-JKM, maar dat is eigenlijk nogal saai. Een afwisseling tussen duinen en strand is veel leuker en biedt ook een breder scala aan vereiste inspanningen.

De dit keer gekozen route was als volgt: van Haarlem via Bloemendaal naar Overveen. De Blinkert bij Kraantje Lek beklimmen en dan over de heuvelachtige en zanderige bostrail die min of meer parallel aan het fietspad (Visserspad) loopt naar Zandvoort. Daar het strand op en dan gedurende een kilometer of twaalf dit volgen tot aan Langevelderslag. Daar weer omhoog en dan, het wandelpad net achter de buitenste duinenrij volgend, naar Noordwijk aan Zee. De mooie boulevard volgen en aan de zuidzijde daarvan, bij de Soefi Tempel weer de duinen in, richting Katwijk aan Zee. Nu volgt er een verrassend mooi natuurgebied met de naam 'Berkheide'. Hier lag vroeger een dorp met de naam Berchey of Berkerhey. Het is nu een waterwin- en infiltratiegebied met talloze kleine meertjes, die 'Del' worden genoemd. Dwars door dit gebied loopt het zogenaamde Laarzenpad, een echte mul-zand trail van ongeveer twee kilometer lang met veel pittige klimmetjes en onverwachte bochten. Rode paaltjes wijzen de weg. Ongeveer halverwege ligt het paviljoen de Duinen. Min of meer verstopt in een duinkom, maar het rood-wit-blauw dat aan de hoge vlaggenmast wappert is al van verre te zien. Een onweerstaanbare plek voor een koffiestop.

Het Laarzenpad komt ter hoogte van Wassenaarse Slag uit in een dennenbos met de naam Ganzenhoek. Na dit bos volgt de route het fietspad door Meijendel naar Scheveningen. Op het fietspad zelf is het druk met racefietsers, maar natuurlijk lopen we over het voortdurende glooiende trailtje daarnaast. Ook Meijendel is een plasrijk waterwingebied dat beheerd wordt door Dunea. Delen ervan zijn niet toegankelijk voor het publiek. In de verte doemen de flats en kantoortorens van Den Haag en Scheveningen op. Het laatste stuk gaat weer over het strand en de route eindigt bij de pier van Scheveningen.

Mede dankzij een fris NO-windje in de rug leverde deze toch best wel pittige training met veel zand en ontelbare kleine klimmetjes geen probleem op. In iets meer dan zes uur heb ik hem op mijn gemak uitgelopen, inclusief de regelmatige korte foto-stops en exclusief een kwartiertje voor de koffie in paviljoen de Duinen. En de laarzen waren niet nodig!

Conclusie: met de vorm zit het wel goed en dit is een trail die het herhalen meer dan waard is (misschien met enkele kleine aanpassingen aan de route). In de zomer ziet het er vast weer heel anders uit en dan zal het, in verband met de hitte, een stuk zwaarder aanvoelen.

Trainingsloop Haarlem-Scheveningen
15 maart 2015
50 km, waarvan 12 km strand
222 phm
6u 10min
Fotoalbum
Route


Als toegift op het bovenstaande heb ik op 21 maart een ronde van ongeveer 23 kilometer over de Veluwezoom gelopen (beginnend bij station Velp en eindigend bij station Rheden). Man, wat is dat een schitterend gebied zeg! Met name op de uitgestrekte Rheder en Worthreder heide waande ik me daadwerkelijk ergens op de North York Moors. De donkere tinten van het landschap, de wolkenluchten, de heuvels, uitgestrektheid en totale eenzaamheid. Ik wist niet dat je dat ook in Nederland kon ervaren. En er was niemand, echt niemand. Geen wandelaar, zelfs geen hardloper. Het spookachtige skelet van het kunstwerk 'de Highlander' maakte de desolate ervaring compleet. Pas op de Posbank kwam ik weer mensen (en veel!) tegen. Maar ook daar is het fenomenaal, laat staan als al de heide in bloei staat.



Trainingsloop over de Veluwezoom
21 maart 2015
23 km
271 phm
ca. 3 uur
Fotoalbum
Route

Brocken, my Valentine!

Hainholzhof, Göttinger Wald, Seulinger Warte, Seeburger See, Tilly-Eiche, Rhumequelle, Barbis, Steinaer Tal, Jagdkopf, Lausebuche, Königskrug, Oderbrück, Brockengipfel. Zo langzamerhand zijn het klinkende namen geworden, deze 'waypoints' op de route van Göttingen naar de Brocken. De afgelopen zes jaar ben ik ze elke winter, op de tweede zaterdag van februari, gepasseerd en aan elk van hen hangt een zesvoudige herinnering. Het merkwaardige is dat geen enkele van deze herinneringen is verbonden met afzien, pijn lijden en het verlangen naar de finish. Bij de meeste, zo niet alle ultra's die ik heb gelopen is dat op enig moment altijd wel een keer het geval geweest. Soms zelfs meerdere keren, soms zelfs leidend tot een vervroegde finish, ten onrechte een DNF genoemd.

Niet bij de Brocken Challenge. Hoe komt dat? Het is toch zeker een pittige loop, over ruim 80 kilometer, met bijna 2000 klimmende hoogtemeters en veelal winterse condities. Het parcours is mooi, maar na zes jaar zou je verwachten dat de prikkel van het nieuwe er wel een beetje van af is. De verzorgingsposten zijn rijk voorzien van gezonde biodynamische versterkingsmiddelen, maar juist tijdens een ultra geldt: 'een mens leeft niet van brood alleen'. Nee, de werkelijke drijfveer, de energie die doet voortgaan zit naarmate de afstand vordert steeds meer 'im Kopf'.

Ik heb het al vaker gezegd: wat de Brocken Challenge zo bijzonder maakt is, naast de karakteristieke atmosfeer die als een warme wolk rondom deze liefdadigheidsloop hangt, het geografische doel zelf: de Brocken. Het zal wel iets persoonlijks zijn, maar deze 1142 meter hoge kroon van de Harz tekt mij telkens weer als een magneet naar zich toe. Het lopen, ongeacht hoe hoog de sneeuw ook ligt en hoe hard de koude wind ook blaast, kost me tijdens de Brocken Challenge geen moeite. Het is de enige ultra die ik ken waarbij ik het jammer vind dat hij alweer voorbij is en dat ik weer een jaar moet wachten op de volgende editie. Tsja, wat is dat toch met die Brocken? Het lijkt wel verliefdheid. Een jaarlijks weerzien met een oude geliefde. Vanuit die gedachte is het niet zo heel vreemd dat juist dit jaar, op Valentijnsdag, de Brocken zijn onvoorspelbare karakter voor één keer liet varen en ons op bijna lieftallige wijze verwelkomde onder een strakblauwe hemel, een temperatuur boven nul en geen zuchtje wind.
Die lieve, lieve Brocken. Ach, wat jammer dat ik weer zo snel aan de afdaling naar Schierke moest beginnen!

fotoalbum

Brocken Challenge
14 februari 2015
80km, 1900phm
11u30m
6,96 km/u
Afdaling naar Schierke 11km
126e van 160 finishers
M60: 2e van 5
AGP 9:22:42 (73 van 160)