Wat een wind!
Ook vanmiddag, tijdens het 16 km trainingsloopje weer een forse wind. Een vlagerige bries uit zuidelijke richtingen zette witte koppen op de Mooie Nel en deed het water over het dijkje bij het gemaal spatten. Blijft dat zo? Ik kan me sinds weken tijdens het lopen geen lagere windkracht herinneren dan vijf á zes Beaufort, en altijd uit diezelfde richting. Omdat ik van huis uit meestal een lus in noordelijke richting maak heb ik hem op de heenweg altijd mee en terug dus tegen. Maar eerlijk gezegd heb ik het briesje liever tegen dan mee. In dit seizoen loop je toch met wat dikkere kleding en dan wordt het met het windje mee al snel warm onder al die laagjes. Nee, dan maar liever die gratis air-conditioning!

Middeleeuwse duisternis
Ik ben er al lang aan gewend om in het winterseizoen duurloopjes in het donker te doen. Daartoe heb ik een paar vaste routes van een kilometer of tien langs wegen of weggetjes waarlangs straatverlichting staat. Toen ik vanavond buiten kwam bleek het wel heel erg donker te zijn. In de hele straat brandde geen straatverlichting. Nu was dat woensdagavond ook al zo, maar toen brandde er een paar straten verder wel licht. Vandaar dat ik er van uitging dat het ook dit keer wel weer zo'n lokale storing zou zijn (een mens went snel). In de wijk viel het nog wel mee, want er straalde voldoende licht uit de vensters van de woonhuizen. Langs het Spaarne werd het al lastiger, maar daar zorgden passerende auto's op de Spaarndamse weg nog voor voldoende zicht. Maar toen ook de straatlantaarns op de Spaarndammerdijk uit bleken te zijn, tot in Spaarndam toe, was het echt pikkedonker. Af en toe kwam me een auto tegemoet, maar in het verblindende licht van de koplampen zag ik helemaal geen hand meer voor ogen. Ik maar hopen dat de automobilist mij wél op tijd zag. Steeds even stoppen dus, want ik had geen zin om in de sloot langs de dijk te belanden. En dan nog lui op onverlichte fietsen ook! Dan kan je wel een relecterend hesje dragen, maar als de tegenligger zelf geen licht op heeft... Nu kan ik me voorstellen hoe het geweest zou moeten zijn om in de donkere Middeleeuwen hardloper te zijn. Hoewel, toen deden ze véél gekke dingen, maar niet hardlopen in het donker en zeker niet voor de lol. Gelukkig floepten na een halfuurtje, toen ik net op de tast Spaarndam meende binnen te lopen, de lichten weer aan.

Louis Persoons Memorial Genk
De bizarre wereld van de ultra-veel-marathon lopers. Vandaag heb ik die in het Belgische Genk van nabij mogen meemaken. Alle superlatieven schieten hier te kort. Gemiddelde leeftijd ergens tussen de vijftig en vijfenzesentig jaar, zelfs flink wat 70-plussers. Mannen en vrouwen. Ze hebben maar één ding gemeen: ieder van hen heeft tenminste 100 marathons gelopen. Ze zijn dan ook lid van de 100-marathons club en dragen T-shirts waarop het aantal honderdtallen marathons vermeld staat dat de drager gelopen heeft. Om er een paar te noemen: Ineke Scheffer: 200. Henk Sipers: Sahara Marathon des Sables, Mali, Antarctica. Brian Mills (UK), Brits recordhouder aantal gelopen marathons liep vandaag z'n 620e. Toevallig zat ik met hem aan tafel toen we zaterdagavond in het restaurant van de aangrenzende manege pasta zaten te eten. Toen ik naar bed ging was hij net aan z'n derde halve liter bier begonnen. Hij ging dan ook niet hard de volgende dag, want in de 5e ronde lapte ik hem al. Bij deze jongens telt snelheid echter niet, het gaat hen vooral om het aantal.

Mijn kamergenoot in het sporthotel Kattevenia (eigenlijk een soort jeugdherberg waar ik geen oog dicht heb gedaan door het kabaal dat de kennelijk aangeschoten Engelsen in de kamer naast ons tot diep in de nacht maakten), was de Duitser Horst Preizler, 71 jaar en wereldrecordhouder. Een bescheiden, in zichzelf gekeerde man met een heldere en intelligente blik. Eén en al meditatieve rust. Hij liep vandaag zijn 1731e marathon (zijn 4e alweer dit jaar) en dit is geen typefout. Het is voor hem een 'levensfilosofie' vertelde hij me. Hij wordt regelmatig door artsen benaderd die zijn hart willen onderzoeken want theoretisch zou dit helemaal niet moeten kunnen. Het enige wat ze ontdekt hebben, zei hij, was dat hij een gaatje in zijn hartklep had. 'Niet erg, wordt niet groter...', was zijn laconieke commentaar. Hij reist de hele wereld af, loopt regelmatig 2 marathons in één weekend en onlangs zelfs op 10 opeenvolgende dagen ... Zij waren er allemaal op deze Memorial ter herdenking van een (te) vroeg overleden marathon-collega van de organisator Micha Havreluk, zelf ook een gerenommeerd ultraloper.
De LPM bestond uit een aanloop van 195 meter en zeven rondjes van exact 6 km over een (licht) glooiend parcours rond het sportcomplex/manege en het Planetarium in de Kattevennen net over de grens bij Heerlen. 200 deelnemers, de inschrijvingslimiet, waaronder veel Engelsen die 's avonds weer terugvlogen naar Heathrow. Het was mooi weer en ik heb gelopen als in een droom, geen moment van inzinking of vermoeidheid. Dat was te danken aan de rustige start (33 minuten per rondje) en de prima bevoorrading bij elke doorkomst op het sportcomplex, zodat er altijd een bodempje van banaan, rozijnen, koek, thee met suiker of cola op de maag lag. De tweede helft ging bijna zes minuten sneller dan de eerste, zodat dit de tweede 'negatieve split' was sinds de PR-marathon in Amsterdam 2006. Finishtijd 3:40:29.

Plaats 87/194 Heren overall

De heuveltjes zijn goed terug te zien.

Het nieuwe licht
Aan het eind van deze nieuwjaarsdag heb ik tegen zonsondergang nog even een rondje langs de Westbroekplas gelopen. Het was een nogal grijze, mistige namiddag, maar door de opstekende oostenwind vielen er in het Westen een paar gaten in het wolkendek. Daardoorheen werd een grote laagstaande oranjerode zonneschijf zichtbaar, die weerspiegelde in het water, vlak voordat hij weer verdween. Een knipoogje van het nieuwe Licht van 2008, dat wens ik iedereen toe.