'Langlaufen' in Belgisch Limburg
Eindelijk weer eens helemaal 'uitgewoond' na afloop van een marathon. Blijkbaar ben ik er tijdens de LPM (Louis Persoons Memorial) flink tegenaan gegaan. Nu ik dit stukje schrijf is het inmiddels 'the night of the day after', maar ik voel me nog steeds volkomen brak. Gisteravond vroeg naar bed gegaan, maar vanochtend het ik me na het uitdrukken van de wekker om half zeven maar weer meteen omgedraaid. Het werk moest (en kon) maar even een uurtje of drie wachten. Merkwaardig, want na de 6 (voor mij 5) uur van Heerde bijna twee weken geleden had ik nergens last van, hoewel die afstand 6 km langer was. Maar tijdens de LPM heb ik een stuk sneller gelopen en bovendien waren de omstandigheden moeilijker. De kou was er in Heerde ook wel, maar het parcours in Genk bevatte nogal wat stijgingen en was hier en daar door sneeuwresten nog zo glad dat de schoentjes bij de afzet weggleden. Ondanks de inspanningen van de organisatie om het parcours sneeuwvrij te maken lag er, met name in het gedeelte dat over de openbare weg door een villawijkje van Genk liep, nog behoorlijk veel prut. Terug nu naar het begin.
Op zaterdagavond ben ik richting het koude Belgisch Limburg gereden om daar op zondag voor de tweede keerde LPM te lopen. Eenmaal voorbij Eindhoven kwam ik steeds meer sneeuw tegen en op de startlocatie (natuurgebied Kattevenen bij Genk) lag zo’n 10 cm. Het Bloso sporthotel en aangrenzend sportcomplex (met sporthal, manege en skibaan (!) lagen er onder de volle maan idillisch bij. Maarrr zo kkkoud, -8 graden. Daarom ben ik maar snel naar het restaurantje van de manege getogen om daar een heerlijke pastamaaltijd te eten. De Engelse 100-marathon club was traditioneel weer met een grote delegatie aanwezig en bereidde zich zoals altijd op de marathon voor met bier, frites en mayonaise (serieus). In een ander opzicht hadden ze zich echter minder goed voorbereid, want blijkbaar is het aan de overkant van de Noordzee minder koud. Ze stonden namelijk de volgende dag bijna allemaal in korte broek (van die flodderige tennisshorts en bermuda’s) aan de start (geen wonder dat ze zo schrokken toen ik ze 's avonds vertelde dat het hier de afgelopen drie nachten bijna 20 onder nul was geweest). Petje af voor degenen die het ondanks dat hebben uitgelopen, want bikkels zijn het wel.
De overnachting in de jeugdherbergachtige accomodatie van het sporthotel was rustiger dan vorig jaar, maar wel kouder. In onze kamer was namelijk de verwarming kapot. Micha Havreluk, die als gastheer de kamers kwam inspecteren, kon er ook niets meer aan veranderen. Dan maar een paar extra dekbedden er bovenop. Door toeval sliep ik weer bij Horst Preizler op de kamer, inmiddels 72 jaar, zwaar verkouden en 1600 marathons gelopen. Van stoppen weet hij niet. Vanuit de kamer had ik zicht op de door een dik pak sneeuw bedekte binnenplaats. Daar stonden twee kerstbomen met knipperlichtjes die echter helemaal ingesneeuwd waren zodat er voortdurend een spookachtige gloed onder de sneeuw oplichtte en weer uitdoofde. Daardoor werd ik uiteindelijk in slaap gewiegd nadat de hoestbuien van Horst bedaard waren.
De volgende ochtend was het gelukkig geen -18 maar nog steeds 'slechts' -8. Dat kwam doordat er een briesje was opgestoken dat de nachtelijke uitstraling temperde. Na het lichte maar goede ontbijt werd het tijd om de drie laagjes kleding aan te trekken, het startnummer op te halen en richting start (vijftig meter verder!) te gaan. Daar trof ik ook het Engelse gezelschap weer aan, die stonden te bibberen in hun korte broeken. Door hun bonte gezelschap leek het bij de start wel op een schilderij van Jeroen Bosch: zelden zul je zo veel surrealistische types bij elkaar zien, het is echt niet te beschrijven. Wie vroeger wel eens naar ‘Dad’s Army’ heeft gekeken kan er zich een beetje een beeld van vormen. Zelf dacht ik even dat de naam van hun club stond voor ‘vereniging van marathon lopende 100-plussers’. De organisatie is 2 dagen bezig geweest om het parcours van 6 km sneeuwvrij te maken. Dat was goed gelukt maar toch was het in sommige bochten nog gevaarlijk glad. Dat kwam omdat de wind die in de loop van de nacht was opgestoken grote klodders sneeuw uit de bomen losschudde. En bij -8 helpt een laagje zout daar niet zo veel tegen. Het was wel een prachtig gezicht, die wit besneeuwde bossen. Op de skipiste van het sportcomplex werd daadwerkelijk geskied. Een winterse entourage dus, maar het viel uiteindelijk best wel mee door het lekkere zonnetje. Na zeven rondjes plus 200 meter onder een voortdurende regen van sneeuwbommetjes kwam ik binnen in 3:48:25. Zoals gezegd geen gemakkelijk parcours. Vooral het stijgende gedeelte tussen km 1,5 en km 3,5 wordt na een paar rondjes best zwaar. Die klim ligt in de volle zon waardoor je toch gaat transpireren. Aan het eind ervan duik je weer de sneeuwwitte schaduw van het bos in en dan is het net of je de deur van de diepvries open zet. Toch bleef ik in een mooi constant tempo lopen en had aan het eind nog adem over voor een flinke eindsprint. Wel was ik zo'n acht minuten langzamer dan vorig jaar, maar ach, ik ben ook weer een jaartje ouder. Maar eens zien of deze tijd dit jaar nog verbeterd kan worden.
3:48:25
11,08 km/h
5:25 min/km 105/194 mannen overall