Het is alweer ruim drie weken geleden dat ik mij van de Brederodeberg afstortte en mijn rechterenkel verstuikte. In de daarop volgende weken ben ik eigenlijk gewoon door blijven lopen, met als culminatie en gerealiseerd doel de 75 kilometer van de Dutch Coast Ultra Run by Night. Tegen alle regels en common sense in dus. Na de DCURBN (in een week met totaal 140 loopkilometers) was het mis. Behalve de enkel was nu ook de wreef van de rechtervoet erg gevoelig geworden en de hele voet was erg dik. Een echografie bij de fysio liet overduidelijk zien dat de ligamenten aan de bovenzijde van de voet helemaal afgescheurd waren (au!). Waar ze behoorden te zitten was niets meer te zien. Conclusie: herstel kan maanden duren.
Dat is slecht nieuws natuurlijk, want de Brocken Challenge komt er aan. Desperate me hoopt nog steeds om die loop, een jaarlijks hoogtepunt op mijn loopkalender, te kunnen volbrengen. Dat lijkt een krankzinnige gedachte na de ervaring bij de DCURBN. De BC is veel zwaarder doordat het laatste gedeelte naar een hoogte van ruim 1100 meter stijgt en meestal over zwaar besneeuwde en dus moeilijk te belopen paden gaat. Met gezonde voeten is het al een immens zware kluif, met een voet als ik nu heb lijkt het schier onmogelijk.
Maar toch.
Er komen nog twee weken om de voet enigszins te doen herstellen en te laten sterken met behulp van goede intaping en verschillende oefeningen. De fysio heeft geen banvloek uitgesproken over het lopen. Korte loopjes zijn toegestaan, zodat ik de opgebouwde vorm wellicht kan handhaven in combinatie met wandelen en fietsen.
Wonderen mag ik niet verwachten - of juist wel? Vanmiddag heb ik bijna 14 kilometer afgelegd in ruim anderhalf uur over vlakke duinpaden en langs het strand. Afwisselend rustige looppas en wandelen. Niets forceren. Het ging, hoewel zeker niet pijnloos. Na afloop was er geen zwelling van de voet, wel een zeurderige napijn. Vanaf nu probeer ik om de dag iets dergelijks te doen en op de tussenliggende dag een stukje te fietsen.
Ik geef het nog niet op. 'Brocken Challenge 2014, here we go!'.
Desperado, why don't you come to your senses?
You been out ridin' fences for so long now
Oh, you're a hard one
I know that you got your reasons
These things that are pleasin' you
Can hurt you somehow
Don't you draw the queen of diamonds, boy
She'll beat you if she's able
You know the queen of hearts is always your best bet
Now it seems to me, some fine things
Have been laid upon your table
But you only want the ones that you can't get
Desperado, oh, you ain't gettin' no younger
Your pain and your hunger, they're drivin' you home
And freedom, oh freedom well, that's just some people talkin'
Your prison is walking through this world all alone
Eagles, Desperado
17/18 januari 2014
Dutch Coast Ultra Run by Might
Ja, de spelfout in de titel staat er met opzet. Normaal gesproken is de DCURBN al een behoorlijke test voor de mentale en fysieke conditie. Zonder een flinke dosis doorzettingsvermogen loop je deze nachtelijke ultra langs het strand, van Den Helder naar de zuidzijde van het Noorzeekanaal, niet uit. Het strand is donker, lang en recht. Lopen in een tunnel zonder uitgangen, omkeren of uitstappen onderweg heeft geen zin. Rechts de branding, links de donkere en verlaten duinen. In de verte zie je de lichten van de Deining in Castricum, de enige strandpost die speciaal voor de lopers is open gebleven. Een éénmalige oase van licht, warmte en lekkernijen. Lijkt zo dichtbij, maar er blijken nog 11 kilometer strand tussen mij en dat lichtje te zitten. Sommigen zijn daar pas halverwege en zullen spoedig de nacht weer in moeten. Wat een prettige verrassing is het dan om onverwachts een kampvuur op het strand bij Egmond aan Zee aan te treffen waar ons warme thee of bouillon wordt aangeboden.
Maar met een verstuikte enkel is het een helse uitdaging. Zwaar ingetaped, dat wel, maar in de straten van Den Helder voelde ik de doffe pijn al. Elke keer als ik op het donkere strand in een mui stapte of tegen een zandribbel aanschopte sneed de pijn door mijn rechtervoet. De enige remedie was om in een regelmatig tempo door te rennen. Stoppen had geen zin en wandelen deed eigenlijk nog meer pijn dan hardlopen.
Ik was gestart voor de 75 kilometer afstand die finishte in IJmuiden, dus zonder de extra lus van 25 kilometer over Zandvoort. Het ging er echter steeds meer op lijken dat ik na 50 kilometer in Castricum zou moeten opgeven. Maar in de buurt van Egmond aan Zee verdween de pijn plotseling, het lichaam gaat in een soort survivalmodus zichzelf verdoven. Dus voelde ik me bij aankomst in de Deining juist helemaal prima en goed in staat om nog 25 kilometer door te lopen naar IJmuiden Zuid. Gelukkige omstandigheid was dat Wilma Diercx (nationaal kampioene 24 uurs lopen) mij gezelschap hield. De indrukwekkende verhalen die zij vertelde over haar hardloopprestaties, zoals de 250 kilometer lange Spartathlon in Griekenland, maakten dat de resterende 8 kilometer over een moeilijk beloopbaar strand tot aan Wijk aan Zee zonder moeite onder mijn voeten voorbij gingen. Maar vanaf het moment dat we bij Wijk aan Zee op het asfalt kwamen ging het mis. Op de Zeeweg naar Beverwijk kwam de pijn snel terug. Door op advies van Wilma de schoenveters wat losser te maken was het nog een beetje te harden. Vanaf Beverwijk moest ik vanwege de pijn korte wandelstukjes ingelasten. Op het sluizencomplex, met nog zo'n 8 kilometer te gaan ging het echt niet meer. Ik heb Wilma, die de 100 kilometer liep, gevraagd om alleen verder te gaan en met enige aarzeling, omdat ze zich over mij zorgen maakte, deed ze dat. Het laatste stuk, van de sluizen om de visserhavens heen naar de finish bij de Pierewaai, heb ik gewandeld. Ik kwam om ca. half acht binnen, na negen en een half uur lopen. Na aankomst heb ik opgebiecht dat ik vanaf de sluizen in verband met de pijn de kortste route naar de finish heb genomen. Ik stelde voor om dit op te lossen met 20 strafminuten. Met een knipoog maakte Henri Thunissen er 10 minuten van. Volgens afstandmeten heb ik anderhalve kilometer te kort gelopen, maar dat wordt grotendeels gecompenseerd doordat we bij Wijk aan Zee een halve kilometer langs het strand te ver waren doorgelopen en weer op onze schreden terug moesten keren naar de strandafgang.
Na aankomst ben ik direct begonnen met icen (in de koelkast van de Pierewaai was gelukkig een flinke voorraad ijs beschikbaar) onder het genot van een kop koffie en een heerlijke dubbele omelet.
Het was, ondanks dat de weersomstandigheden ons dit jaat heel gunstig gezind waren, toch weer een heel avontuur. De erfenis daarvan is helaas dat ik nu weer met een opgezwollen voet loop. De uitdaging is om deze voldoende te laten herstellen om over drie weken de Brocken Challenge te kunnen lopen.
Met bijzondere dank aan Wilma Diercx, Rinus van der Wal, Ferry van der Ent, Henri Thunissen en de kok/barman van de Pierewaai.
75 kilometer finisher Rob Roelofsen schreef op ChatnRun een mooi gedicht dat de sfeer treffend weergeeft:
Stap voor stap de nacht door
Rechts het ruisen van de branding
Links het hoge strand en de duinen
Af en toe een lichtje van een strandtent
Dan weer eb, dan weer vloed
De maan breekt door, het lampje kan uit
Kilometer na kilometer in het spoor van je voorgangers
De lichten van Tata Steel aan de horizon
De lucht van staal in je neus
Inhalen en ingehaald worden
Lampjes komen en lampjes gaan
Hier en daar wat Deining
De zeesluizen en ronkend staal
Trailend tikken de laatste kilometers weg en dan is er de Pierewaai....
Dutch Coast Ultra Run by Night 75 km
17/18 januari 2013
9u42m
7,73 km/uur
12 van 17
(foto Chris van Beem)
Vandaag het jaar niet best begonnen door van de Brederodeberg af te donderen. Dit is het hoogste punt van Kennemerland, een duin van 42 meter in Duin en Kruidberg. Ja, als je het doet, dan moet je het ook meteen goed doen. Normaal gesproken volg je de houten trappen naar beneden, maar ik was in de trailrunning-modus dus koos ik een smal pad dat verscholen tussen de dennenbomen vlak langs een prikkeldraadafscheiding behoorlijk steil omlaag loopt. Het was niet de eerste keer dat ik langs dat pad omlaag liep. Om de een of andere reden (indruk maken bij een paar wandelaars die bovenaan dat pad omlaag stonden te turen, zich kennelijk afvragend of ze daarlangs wel naar beneden durfden?)- om de een of andere reden dus stortte ik mij al rennend naar beneden. Meestal schuifel ik daar voorzichtig omlaag. Er lag veel oud blad en het was glad. Voor ik er erg in had werd ik met een onhoudbare snelheid omlaaggetrokken. Bladeren, stammen en takken flitsen als in een kaleidoscopisch beeld aan me voorbij. Ik had geen idee meer waar het pad was, ik suisde naar beneden in een groene warwinkel van van alles en nog wat. Er leek geen einde aan te komen. Ik maakte kennelijk een paar salto's, want de lucht en de boomtoppen tolden om me heen. Mijn armen en benen zwaaiden alle kanten op en eindelijk kwam ik tot stilstand in een bos kreupelhout. Alles om me heen tolde nog een tijdje rond, zo duizelig was ik. Toen was het voorbij en kon ik de schade opnemen. Die leek mee te vallen, ik kon gewoon opstaan. Omhoog kijkend zag ik de twee wandelaars nog staan, ik kon hun verbijstering voelen. Die dachten waarschijnlijk met een gestoorde te doen hebben of minstens met een suïcidaal persoon. Tsja, wat kan ik daar tegenin brengen. Ik leef met ze mee. Hun idillische duinwandeling zo wreed verstoord. Mijn rechterenkel deed wel wat pijn, maar het lopen ging redelijk. Bij nader inzien zat er een knobbel zo groot als een ei op mijn enkel. Verstuiking! Het lukte redelijk om al hardlopend weer thuis te komen, daar direct ijs er op en nu gedwongen rust.
Snap nog steeds niet wat er precies gebeurd is. Maar ik mag blij zijn dat ik er zonder verdere kleerscheuren van af ben gekomen. Ik had gemakkelijk met tegen de dertig in het uur een boomstam kunnen raken of het prikkeldraad. Brrr... Hoogmoed komt voor de val, toch :-)
Vandaag het jaar niet best begonnen door van de Brederodeberg af te donderen. Dit is het hoogste punt van Kennemerland, een duin van 42 meter in Duin en Kruidberg. Ja, als je het doet, dan moet je het ook meteen goed doen. Normaal gesproken volg je de houten trappen naar beneden, maar ik was in de trailrunning-modus dus koos ik een smal pad dat verscholen tussen de dennenbomen vlak langs een prikkeldraadafscheiding behoorlijk steil omlaag loopt. Het was niet de eerste keer dat ik langs dat pad omlaag liep. Om de een of andere reden (indruk maken bij een paar wandelaars die bovenaan dat pad omlaag stonden te turen, zich kennelijk afvragend of ze daarlangs wel naar beneden durfden?)- om de een of andere reden dus stortte ik mij al rennend naar beneden. Meestal schuifel ik daar voorzichtig omlaag. Er lag veel oud blad en het was glad. Voor ik er erg in had werd ik met een onhoudbare snelheid omlaaggetrokken. Bladeren, stammen en takken flitsen als in een kaleidoscopisch beeld aan me voorbij. Ik had geen idee meer waar het pad was, ik suisde naar beneden in een groene warwinkel van van alles en nog wat. Er leek geen einde aan te komen. Ik maakte kennelijk een paar salto's, want de lucht en de boomtoppen tolden om me heen. Mijn armen en benen zwaaiden alle kanten op en eindelijk kwam ik tot stilstand in een bos kreupelhout. Alles om me heen tolde nog een tijdje rond, zo duizelig was ik. Toen was het voorbij en kon ik de schade opnemen. Die leek mee te vallen, ik kon gewoon opstaan. Omhoog kijkend zag ik de twee wandelaars nog staan, ik kon hun verbijstering voelen. Die dachten waarschijnlijk met een gestoorde te doen hebben of minstens met een suïcidaal persoon. Tsja, wat kan ik daar tegenin brengen. Ik leef met ze mee. Hun idillische duinwandeling zo wreed verstoord. Mijn rechterenkel deed wel wat pijn, maar het lopen ging redelijk. Bij nader inzien zat er een knobbel zo groot als een ei op mijn enkel. Verstuiking! Het lukte redelijk om al hardlopend weer thuis te komen, daar direct ijs er op en nu gedwongen rust.