Lauwersoog-Ulrum
201 kilometer via de Afsluitdijk, gaf de routeplanner aan. Aardig eindje weg, maar wel te doen zou je denken. Als ik om half één in Ulrum ben, dan is er genoeg tijd om het startnummer op te halen, om te kleden en met de Arriva bus naar de start in Lauwersoog te rijden, die om 1400 zou plaatsvinden. Half 10 van huis moet dus ruim voldoende zijn, schatte ik in. Inderdaad, tot Leeuwarden reed het aardig door, ondanks de vele auto’s met caravan die deel uitmaakten van de vakantie uittocht. Maar daarna… Niet de auto’s vormden het probleem, maar de bootjes! Drie keer voor een geopende brug gestaan ergens in het Fries-Groningse land terwijl ik nagelbijtend een eindeloze stroom voorbij zag dobberen van tjalken, sloepen, vletjes en wat de vakantievierende mens al niet meer aan het varen heeft gekregen. Kwartiertje wachten? Het zou wat, moet de brugwachter gedacht hebben, ’t Is toch vakantie?. Kwart voor één was ik in Zoutkamp (laatste bus zou om 1315 vertrekken) en met nog maar 5 km te gaan naar Ulrum moest het toch lukken. Alleen… Twee km vóór Ulrum was er nog één bruggetje… open! Nooit zó de zenuwen gehad. Stond op het punt naar de brugwachter te lopen: ‘Hé, ik heb 200 km hierheen gereden en 600 of zo km getraind om de halve in Ulrum te lopen dus gooi nou direct die brug dicht!’. Ik was al dreigend uit de auto gestapt toen het gevaarte knarsend begon te zakken nadat de laatste botter gepasseerd was. Ik héb de bus gehaald maar was in de bus nog bezig om me om te kleden. Aan de start in Lauwersoog kon ik zowaar nog tien minuten inlopen op het winderige haventerrein tussen de viskotters en viskraampjes en daar ging-ie dan.
Echt fris ging ik dus niet van start en ik voelde gedurende de eerste 10 km een behoorlijke vermoeidheid in de benen. De 10 km tijd van circa 45 minuten inderdaad niet erg veelbelovend. Gelukkig hadden we de frisse WNW-bries schuin in de rug, dus die hielp mee door ons vooruit te stuwen over de vlakke bodem van de voormalige Lauwersmeer. We leken wel zeilbootjes (hè nee!). De mooie natuurroute liep grotendeels parallel aan de weg van Lauwersoog naar Ulrum door een wijdse vlakte van waaiend gras en onkruid. Veel heb ik er overigens niet van genoten, want ik liep geheel in trance. Nee, het echte genieten kwam pas na afloop, toen ik weer (rustig) naar huis reed door het prachtige Groningse en Friese landschap via Zoutkamp en ... over provinciale weggetjes richting Leeuwarden, waar de snelweg begon.

Terug naar de wedstrijd. Pas halverwege kwam ik in cadans en vloeide de vermoeidheid weg. Lopers die mij eerst voorbijgegaan waren haalde ik bijna allemaal weer in. Plotseling werd ik weer door iemand achter mij op de hiel getrapt. Ik schrok enorm en reageerde iets te fel omdat het me dee herinneren aan de val die ik tijdens de Linschotenloop maakte. Ik heb een nogal lange pas waar lopers die te dicht achter mij zitten (en vermoeid zijn) kennelijk onvoldoende rekening mee houden.
De overtrekkende wolkenpartijen zorgende regelmatig voor een aangenaam verkoelende schaduw en op de regelmatig geplaatste verzorgingsposten kon ik een slokje water, een frisse natte spons en een schijfje sinaasappel weggraaien. Het on-the-road-again gevoel was weer helemaa terug! Uiteindelijk ben ik redelijk fit in een tijd van 1:34:51 gefinisht voor de deur van café Neptunus in Ulrum. Dat resultaat stemde mooi overeen met mijn verwachtingen.

Ik ben na me omgekleed te hebben nog even in Ulrum rond blijven hangen om de sfeer van het kleine Noord-Groningse dorp in te ademen. Zo vaak kom ik daar als Haarlemmer niet. Het is fantastich en hartverwarmend om te zien hoe zo'n dorp alles uit de kast heeft gehaald om er, in het kader van de feestweek aldaar, een prachtig en goed-geolied evenement van te maken voor de 500 á 600 deelnemers en hun aanhang. Complimenten en ik kom zeker nog eens terug! En toen maar weer dat hele eind teruggereden, deze keergelukkig zonder overstekende bootjes.

Met 400 wedstrijdpunten kwam deze loop als 154e wedstrijd nog net in mijn top 10 van beste wedstrijden, bovendien was het de 4e beste halve marathon van de 52 die ik tot nu toe gelopen heb. Iets om tevreden over te zijn!

Twee duurlopen op één dag
Vandaag een unicum (althans voor mij): 's ochtends een duurloop van 14 km en 's avonds een duurloop van 9 km. De afstanden zijn niet bijzonder, maar wél dat ik er twee op één dag heb gelopen, wat het totaal aantal trainingen voor deze week op 6 brengt. Normaal gesproken doe ik zoiets nooit, maar vanochtend moest ik de geplande duurloop van twee uur (24 km) inkorten vanwege een naderend onweer. Toen ik na 14 km voor de deur van mijn huis stond was het inmiddels flink gaan regenen en sloeg de bliksem op verschillende plaatsen in. Ik neem geen enkel risico met dit soort zaken; diverse tragische ongevallen als gevolg van blikseminslag hebben bewezen dat de onweersbuien van de laatste tijd levensgevaarlijk kunnen zijn.
's Avonds was het alweer helemaal opgeklaard en was het heerlijk warm zomeravondweer. Dus waarom niet de resterende kilometers van vanochtend alsnog gelopen? Zo gezegd, zo gedaan. Ik had geen last meer van de linkerhiel, die 's ochtends flink opspeelde (het opkomende onweer heeft me misschien wel gered van een flinke blessure!). Wat bleek? Ik was vergeten het verhoogde zooltje in mijn linkerschoen te doen. De stekende pijn die ik voelde kwam doordat de hiel daardoor op een andere plaats langs de bovenrand van de schoen schuurde, wat een flinke blaar had opgeleverd! Met een pleister er op was er niets meer aan de hand. Gelukkig dus niet de gevreesde peesblessure. Daar was ik al bang voor, omdat ik deze week bij uitzondering ook nog eens twee intervaltrainingen met de atletiekclub had gedaan (dindsdagavond heuveltraining op de Big Spotters Hill bij Hoofddorp en donderdagavond intervallen op de baan). Een weekje in het teken van korte, snelle trainingen dus, wat ik eigenlijk niet meer zo gewend ben. En dat allemaal omdat ik op 28 juli een snelle Lauwersoog-Ulrum halve marathon wil lopen!

Stortbuien tijdens het begin van de Kombijsport estafettemarathon 2007
Het atletiekseizoen bij Kombijsport werd ook dit jaar weer traditioneel afgesloten met een estafettemarathon, waarbij de deelnemers ieder één of een halve ronde op de baan voor hun rekening namen. De eerste lopers werden geplaagd door onvervalste stortbuien die de gravelbaan geheel onder water zetten. Later werd het gelukkig droog maar de plassen waren natuurlijk niet zomaar weg. Ik startte als 10e en liep mijn rondje op het hevigst van de bui. Niet dat dat erg was, want na ruim een minuut kun je alweer de kleedkamer opzoeken voor een warme douche en een droog pak.
Net als de voorafgaande jaren was de tijd die ik neerzette niet om over naar huis te schrijven (1:18). Maar goed, mijn training is absoluut niet op snelheidsontwikkeling in een kort tijdsbestek gericht; los daarvan denk ik dat ik ook gewoon geen baanloper ben. Door wedstrijden en duurtrainingen in de voorafgaande periode voelde ik me vóór de start al traag en moe. Ach, vandaag ging het niet om de tijd (althans bij mij niet, sommige anderen hebben wel prima tijden neergezet), maar om de gezellige sfeer op de baan. Een zomers gevoel dat door alle nattigheid niet aangetast kon worden.