Wanneer iemand zichzelf een ultraloper mag noemen is onderwerp van een eeuwigdurende discussie. Is het iemand die afstanden loopt die langer zijn dan 42,195 kilometer, iemand die elke twee weken een marathon of langer loopt, iemand die lange trails door de bergen loopt, iemand die 140 rondjes op een baantje van 400 meter loopt, iemand die in 6, 12, 24 of zelfs 48 uur een zo lang mogelijke afstand probeert af te leggen, iemand die 400 kilometer in zes opeenvolgende dagen loopt? Of iemand die dit allemaal een keer gedaan heeft? Niemand die het kan (of mag?) zeggen.
Eén van de talloze definities van 'ultraloper zijn' is dat je een 100 km moet hebben gelopen. Volgens die definitie heb ik op 19 juni 2010 mijn diploma 'Ultraloper' gehaald. Want tijdens de 12 uur van den Haag heb ik een afstand van ruim 104 km afgelegd.
Het weer was in mijn voordeel, lekker fris met af en toe verkoelende buitjes (hoewel het soms wel erg fris was…). De 12 uurs loop bij Haag Atletiek is altijd een gezellig evenement, dat deze keer een oranje tintje had omdat ’s middags Nederland-Japan werd gespeeld. Op een groot scherm in de kantine was dat te volgen, mede waardoor er een flinke toeloop van (loop- of voetbal?)supporters was. Zelf heb ik niet veel van de wedstrijd gezien, want ik 'moest' van 9 uur ’s ochtends tot 9 uur ’s avonds rondjes lopen.
Het waren best leuke rondjes, deels binnen het (van feestelijkheden bruisende) terrein van de atletiekbaan, deels daarbuiten over de Laan van Poot en door het duingebied (de baan ligt net ten zuiden van Scheveningen, vlak tegen de duinen aan). Op het duinpad moest er een beetje geklommen worden, en als je een zijpaadje opliep kon je de zee zien. De aanmoedigingen en toejuichingen van het publiek waren de hele dag een extra stimulans om door te zetten. Dat kostte niet eens veel moeite, ik heb nergens hoeven wandelen en had na twaalf uur het gevoel dat ik nog wel een paar rondjes aankon.

Ik ben wel weer te snel begonnen. Tot en met de 14e ronde liep ik regelmatig rondegemiddelden van 10,5 km/uur. Dat werd mede veroorzaakt door de estafettelopers (er waren veel meer estafetteteams dan sololopers) die natuurlijk voluit gingen.
Onwillekeurig wil je daar dan achteraan gaan. Gelukkig werd ik op tijd aangesproken door de mij van eerdere lopen al bekende ervaren ultraloper Jean-Pierre Gendrault die vroeg wat mijn doel was. ‘100 km uitlopen’, was mijn antwoord. ‘Als je zo doorgaat worden het er wel 120’, zei hij. Toen schrok ik en ben een paar rondjes samen met hem op gaan lopen in een veel rustiger tempo. Al pratend kwam ik er achter dat hij een in Nederland wonende koordirigent is met de Franse nationaliteit. Na de 12 uur van vandaag zou hij zondagochtend vroeg voor het (kerk)koor moeten staan! Een wonderlijke combinatie. Helaas had hij zijn dag niet (nog niet voldoende hersteld van de vorige loop waar hij 1e werd) en is hij er na ongeveer 70 km uitgestapt. Ook dat is ervaring, weten wanneer je 'stop' moet zeggen.
Toen ik aan het wat lagere tempo (9,5 km/uur) gewend was heb ik dat proberen vast te houden (dus niet weer te snel gaan). Uiteindelijk zakte het natuurlijk nog wat verder terug, richting de 9 km/uur, want een gezegde onder ultralopers is ‘De helft van 100 is 60’. Na 6 uur had ik ruim 56 km afgelegd, dus dat zat qua tempo wel goed.

Vanzelfsprekend heb ik ook een paar wat langere stops van ca. 5 minuten ingelast (kopje koffie in de kantine met een blik op de verrichtingen van het Nederlands elftal) en een praatje met mijn in Den Haag wonende broer die ook was komen aanmoedigen. Zo kwam het dat ik de 100 km net binnen de 11:30 passeerde. Misschien geen super-tijd, maar mijn tevredenheid is er niet minder om.
Els Anegarn was de enige vrouw die de 12 uur heeft uitgelopen. Na 100 km vond zij het welletjes en stopte er mee. Ze staat inmiddels ruimschoots aan de leiding in de Marathon en Ultra cup.
Wat nu rest is een prettige herinnering en een vermoeid lijf. Zoals het hoort. Wat niet zo hoort, is dat ik er ook... kiespijn aan over heb gehouden en een pijnlijk gehemelte. Waarschijnlijk is dat uitgedroogd door het langdurig met de mond open lopen. Strange.

Ik heb altijd met groot ontzag opgezien tegen degenen die 'zo maar' 12 uur konden lopen. Dat doe ik nog steeds, ook al heb ik het nu zelf een keer gedaan en heb ik ervaren dat het, met de juiste instelling en voorbereiding en op het juiste moment, heel goed te doen is. Lichaam en geest zijn perfect in staat om te leren dit soort ultralange afstanden zonder complicaties te overbruggen.


12:00:00 (doorkomst 11:57:04)
104048 meter
gemiddeld 8,706 km/uur
56 ronden (1858 m)
Doorkomst 50,17 km 05:27:06 (9,491 km/uur)
Doorkomst 100,33 km 11:30:40 (8,982 km/uur)
6 van 15 (solo overall)
Startnummer 12 (toepasselijk voor een eerste 12-uursloop)

Alle foto's van Haag Atletiek staan hier

De locatie

Af en toe een verkoelend buitje

Met Jean-Pierre Gendrault (met dank aan Henk Derks)

Met Jean-Pierre Gendrault (met dank aan Henk Derks)

Op het duinpad, lekker koel

Finish na 12 uur lopen