Haarlemmermuur

Er zitten een paar venijnige klimmetjes in het parcours van de Zes uur van de Haarlemmermeer. Een schitterend parcours, dat rondje van 2227 meter over het voormalige Floriadeterrein. De bloemenweelde, de parken en de perken van weleer zijn er nog steeds, zij het hier en daar wat verwilderd. Ook de grote expohal met zijn dak van zonnecollectoren en de Big Spotters Hill verhalen nog van de internationale glorie van weleer.
De opgang naar de expo, waar het parcours dwars doorheen loopt, lijkt na de twintigste keer steeds hoger en steiler te worden. In de meer dan honderd meter lange en erg lege expohal was het bedompt en benauwd, dus snel er weer uit met wat fruit in de mond en een bekertje drank in de hand.
Dan een stukje langs het meertje, lekker omlaag om vervolgens het pittigste stukje te krijgen: schelpenpad, een beetje gras en een ook al steeds hoger wordend boogbrugje en dan... de MUUR van de Haarlemmermeer! Een stukje van zo'n vijftig meter richting de voet van de als een oude Aztekentempel oprijzende Spotters Hill. Het stijgt maar een paar meter. Man, in ronde 23-26 ging ik daar gewoon wandelen, tot zulke proporties was dat hellinkje gerezen? Wie heeft al dat zelfrijzend bakmeel daar in de grond gestopt?

En plotseling kwamen de 60 kilometers binnen bereik! Had ik nooit verwacht, zou al blij geweest zijn met 55+ (ben ik zelf ook). Maar toen ik na 5 uur 47 minuten door de expo kwam had ik nog maar één rondje minus 129 meter nodig om de magische 60 te passeren! Aanzetten dus, dit gaat lukken... Dacht ik. Want de MUUR deed me de das om. Ik moest bijna naar boven kruipen. Een scherpe bocht naar rechts, lekker fris tegenwindje, weer snelheid maken. Mannen op fietsen met fluitjes in hun mond kwamen me tegemoet, tegen de stroom in. De afblazers! 'Hoe veel nog?', riep ik. 'Ruim een minuut', was het antwoord. Nog een bocht naar links, de expo lag voor mij. Als ik daar binnen was zou de klus geklaard zijn. Door het hek, nog een meter of tweehonderd tot de streep.

Fluitje. Stop.

Hoor ik dat echt, niet te geloven, nu al... Ik viel neer in het gras en bleef op mijn rug liggen wachten op de man met de Jones counter die de restmeters moest tellen. Maar hoe lang ik ook wachtte, die kwam niet. Ik kreeg het koud. OK, dan maar het startnummer afspelden en onder een paar stenen leggen. Ik naar de expohal, wat te drinken halen. Warme bouillon, heerlijk. En eindelijk, daar kwamen ze aanlopen met heb wiel. 'Hebben jullie mijn startnummer zien liggen?', vroeg ik. '66'. 'Zeker', na 2030 meter. Je komt uit op 59932 meter'.

68 meter te kort. Komt overeen met 25 seconden lopen.

Zullen we maar zeggen dat ik die 60 kilometer gewoon gehaald heb?

Zes uur van de Haarlemmermeer
29 juni 2013
59932 meter
9,989 km/uur
M50 8/19
Overall 26/50

Een heel eind

De trainingsloop van vandaag was geen makkie. Tussen mijn vorige ultra, de Cateran Trail op 18 mei, en de volgende die gepland is, de zes uur van de Haarlemmermeer op 29 juni, zitten 6 weken. Het weekend van 8 en 9 juni is precies halverwege die periode, dus een mooie gelegenheid om de vorm vast te houden met bijvoorbeeld een marathon.
Maar, hoewel de Ultraned-kalender toch behoorlijk vol is, stonden er uitgerekend op de 8e geen marathons op Nederlandse bodem in. De 9e had ik niet voldoende tijd beschikbaar, dus wat blijft er dan over? Juist, een individuele extra lange duurloop.
Aanvankelijk was het plan om naar Texel gaan, maar het Wadden-weer (stevige noordenwind, bewolkt, 12 graden) weerhield me daar op het laatste moment van. Voor Haarlem en omgeving werd een stralend blauwe lucht en een temperatuur van 5 graden hoger dan op Texel verwacht, dus werd het een 'verlengde duin-en strandloop' van huis uit.
Ach, de duinen hier zijn toch zo mooi, waarom zou je het verderop zoeken? Zwaar was het toch wel, die ruim 43 kilometer. Ik had er, inclusief een paar korte rustpauzes, bijna 5 uur voor nodig. Het is al tijden droog, dus veel erg zacht en mul zand en ook de 330 hoogtemeters deden hun duit in het zakje. En dan natuurlijk die 3 kilometer pier heen en terug in die stevige wind.
De benen voelen nu erg stijf en het lijf is moe, dus het was een goede en inspannende training. Terug bij huis moest ik nog een extra ommetje van een dikke 2 kilometer maken om net boven de marathonafstand uit te komen. Tsja, dat geeft toch net dat beeje extra glans aan zo'n loop :-)

Vreemd dat individueel lopen op de een of andere manier altijd zwaarder aanvoelt dan in een georganiseerde loop. In Schotland liep ik meer dan het dubbele van deze afstand, maar ik zou daar nu niet aan moeten denken! En dat terwijl ik ook in Schotland de meeste tijd helemaal alleen liep. Het gevoel echter dat er nog anderen voor en achter je met dezelfde inspanning bezig zijn geeft een geheimzinnige extra stimulans.

LSD training Kennemerduinen en strand
8 juni 2013
43,4 km
4u:55m
328 phm
8,81 km/u
Route

Heimwee

Het strand was verlaten vandaag. Vijf kilometer lang, als onderdeel van mijn wekelijkse lange duurloop, liep ik tegen een krachtige noordenwind in die eindeloze rollen lage grijze wolken aanvoerde. Op een enkele kitesurfer na was er niemand te bekennen op deze eerste zaterdagmiddag van de meteorologische zomer. De gevoelstemperatuur van ruim onder de tien graden deed de handen verkleumen en deed het zelfs onder drie lagen kleding nog koud aanvoelen. Het was laagwater en het strand was hard en vlak. Ik schopte grote vlokken wit schuim los uit de grijswitte massa die zich als een tientallen meters brede sneeuwlaag langs de vloedlijn uitstrekte, huiverend in de wind. De losgetrapte vlokken dwarrelden weg en rolden achter mij het strand op. In de verte, op de mistige zee, voer een schip in de richting van IJmuiden. Waar komt die heimwee en dat verlangen naar de herfst en de winter toch vandaan? Verlangen naar geborgenheid? Een deken van warmte en huiselijkheid en de stilte van de sneeuw? Of juist de ruige, confronterende, van zich afbijtende natuur? Ik weet het niet, maar ik hou nu eenmaal niet van de warmte, de drukte en het rumoer van de zomer.
Over drie weken gaan de dagen weer korten.