6 uur stoempen

Nog geen week na de bergmarathon heb ik bewezen dat het ook nog wel mogelijk is om langere tijd boven de 10 km per uur te lopen. Zondag deed ik ruim 9 uur over een afstand van 44 kilometer, vandaag liep ik bijna 61 kilometer in 6 uur. Een groter verschil is niet denkbaar. Maar qua terreingesteldheid liggen deze twee lopen natuurlijk ook diametraal tegenover elkaar. Hoewel, het 2,3 kilometer lange parcours van de 6 uur van de Haarlemmermeer bevat twee venijnige klimmetjes die na een aantal uren behoorlijk pijn gingen doen.

Gelukkig was mijn loopmaat Tom van der Veldt, die zich vanwege een herstellende blessure niet ingeschreven had, op de fiets naar het evenement gekomen. Daar kon hij het niet nalaten om met diverse lopers een rondje mee te lopen. Zo heeft hij ook mij gedurende de laatste paar rondjes over de 60 km grens heen gehaasd en nog een paar mooie foto's gemaakt. Bedankt Tom! Hopelijk kun je volgende keer zelf ook weer meedoen.

Na het enorm lage tempo tijdens de Scafell Pike marathon geeft het me veel voldoening dat ik bewezen heb om toch nog in staat te zijn een langere wedstrijd boven de 10 km/uur gemiddeld te lopen.

Afgelopen zondag heb ik de bergen overwonnen, vandaag heb ik mezelf overwonnen.

6 uur van de Haarlemmermeer
60936 meter
10,156 km/uur
Overall 13/31
M50 5e

Beter laat dan nooit!

Mijn favoriete boek over de loopsport is 'Feet in the Clouds' van Richard Askwith. Dit boek, met de veelzeggende ondertitel 'A tale of fell-running and obsession' beschrijft een typisch Engelse variant op het hardlopen: Fellrunning. De Engelsen maken een duidelijk onderscheid tussen 'running on the fells' en wat zij 'European style trailrunning' noemen. 'Fells' zijn de bergen van Groot Brittannië. Zij reiken tot hooguit 1000 meter maar zijn ruig en moeilijk begaanbaar. Op de rotsige bergpaadjes, de puinvelden ('scree') en gladde leisteenplaten worden allerlei soorten wedstrijden gehouden waarbij het er onverschrokken en hard aan toe gaat. Met reuzensprongen worden de hindernissen, zoals rotsblokken, kloven en muurtjes gepasseerd alsof ze niet bestaan. Er worden grote risico's genomen om als eerste terug te zijn.
Ik heb altijd gedacht dat de wedstrijdverslagen in 'Feet in the Clouds' een beetje waren aangedikt. Op volle snelheid langs de rotshellingen van een 1000 meter hoge berg omlaagstormen, dat is toch gekkenwerk? Het werd tijd om het eens aan den lijve te ondervinden. De Scafell Pike trail marathon leek daartoe een mooie gelegenheid te bieden. In het mooie Lake District en niet te lang. Nou, dat heb ik geweten...

Het Lake District is het Engelse eldorado van het fellrunnen, met het plaatsje Keswick als het kloppende hart. Het is een landschappelijk schitterende streek met prachtige stille meren omlijst door imposante bergtoppen zoals Helvellyn, Blencathra, Coniston Old Man, Skiddaw en Scafell Pike. De laatste is met 978 meter de hoogste berg van Engeland. Qua hoogte valt hij in het niet bij de Alpenreuzen, maar door het ruige karakter van zijn flanken is het beklimmen ervan een hele toer. Ik heb weinig tot geen ervaring met dit soort terrein en het is toch wel een hele stap om pas op je 6oe je eerste echte fell race te doen. De meeste van de ruim 200 deelnemers waren een stuk jonger, slechts drie mannen en één vrouw behoorden tot de 60+ categorie.

Om in dit soort wedstrijden een beetje mee te tellen moet je de nodige kwaliteiten hebben: veel souplesse en kracht, een goed evenwichtsgevoel, geen hoogtevrees, een goed oriëntatievermogen, roekeloosheid, het vermogen om wisselende tempo's te lopen. Niet direct dingen waarin ik uitblink. Maar ik heb hem uitgelopen en ben weer een ervaring rijker. Misschien wel de moeilijkste en meest technische loop die ik ooit gedaan heb. Vooral de afdalingen langs supersteile hellingen met voortdurend verschuivend en met je meerollend steengruis vond ik doodeng. Dat was echt schuifelen naar beneden. Terwijl ik nog met de beklimming bezig was zag ik de latere winnaars als gewichtsloze gemzen half lopend, half glijdend langs zulke hellingen omlaag denderen, waarbij ze met reuzensprongen over de richels en rotsblokken sprongen. Ongelooflijk, alsof ze de bodem niet eens raakten. En dan die schuine spiegelgladde leisteenplaten waarover je naar boven moest zien te klimmen met naast je een kloof waarin de wolkenflarden rondwervelden. Brrr. De top van Scafell Pike is geheel bedekt met grote steenblokken met daartussen smalle spleten waartussen je gemakkelijk met je been klem zou kunnen komen te zitten. In de editie van vorig jaar waren die door de regen spekglad en zijn er de nodige ongelukken gebeurd. Het was er erg mistig en je moest je kompas gebruiken om de jusite richting te vinden. Bovenop de bergen is de route namelijk niet uitgepijld. Je moet dan de zogenaamde 'Cairns', door mensen gemaakte bakens in de vorm van steenhopen, volgen. Gelukkig blies de marshal die bovenop de berg stond om de zoveel minuten op een misthoorn, zodat je de richting een beetje kon inschatten.

Overbodig te zeggen dat wanneer de mist even optrok de uitzichten fenomenaal waren. Ook de aanlooproute door het Borrowdale en langs de oevers van het prachtige Derwent Water waren adembenemend mooi.

Maar een fellrunner zal ik nooit worden, daar ben ik veel te bang (en misschien al een beetje te oud) voor. Ik ben beter geschikt voor de niet al te lange, niet-technische landschapslopen waarvan er meer dan genoeg op de kalender staan. Mijn finishtijd is tamelijk bizar: meer dan negen uur voor een afstand van zo'n 44 kilometer en 1800 hoogtemeters. Verreweg mijn langzaamste marathon ooit. Voor het eerste gedeelte inclusief de beklimming had ik 3 uur 50 nodig, voor het tweede deel inclusief de afdaling (23 kilometer met daarin nog een flinke col) maar liefst 5 uur 17 minuten. Dat kwam vooral door de voorzichtige afdaling, want daarna heb ik bij tijd en wijle nog behoorlijk doorgelopen. Ja, dat kun je geen hardlooptijd meer noemen. De winnaar had voor de hele afstand 3 uur 51 nodig! Maar het feit dat ik een echte, en qua moeilijkheidsgraad zeker niet de minste, fellrun heb volbracht geeft me een heerlijk gevoel. En ik was niet eens de laatste finisher. Eindelijk heb ik mijn 'feet in the clouds' gehad en hoor ik een héél klein beetje bij de illustere mannen van het Lake District, zoals Billy Bland, Josh Nailor en Bob Graham wiens verrichtingen zo indrukwekkend door Richard Askwith zijn beschreven.

Beter laat(st) dan nooit.

Scafell Pike trail marathon
15 juni 2014
ca. 44 km, 1800 phm
9:07:32
212e van 217 finishers
Uitslagen


Link naar een reisverslag in foto's (klik op het plaatje en daarna linksboven op 'Diavoorstelling':

Scafell Pike trail marathon

Voorzichtig

We doen het rustig aan dit jaar. Tot nu toe 'slechts' vijf ultra's gelopen, waarvan de Brocken Challenge met 81 kilometer de langste was. Het kilometrage loopt gelijk op met dat van vorig jaar en zal eind juni wel weer op zo'n 2000 uitkomen. Over twee weken staat er weer een zware loop op het programma. Niet zozeer qua kilometers maar wel wat het parcours betreft, dat over de top van de Scafell Pike loopt. 1800 hoogtemeters over 43 kilometer is best veel en het terrein is zwaar. Met name de 'puinvelden' zijn heftig, waarbij er kilometers lang over vaak gladde rotsblokken geklauterd moet worden (zie de foto hiernaast, gemaakt tijdens een recente parcoursverkenning). De voorbereidingen zijn in volle gang. Zo moet er een waterdichte 'full body cover' meegesjouwd worden waarvan de mouwen en broekspijpen met tape afgesloten moeten kunnen worden. Hoe kom je aan zoiets zonder er een fortuin voor uit te willen geven?
Aandachtspuntje is de toestand van de linker voet (een combinatie van een Hallux Fallux, een begin dit jaar flink verstuikte enkel en nu een beginnende peesplaatontsteking. Volgens de fysio houdt het allemaal verband met elkaar en moet ik dringend aan nieuwe orthopedische inlegzooltjes. Dat gaan we eerdaags dan ook maar eens doen. Voorzichtigheid is geboden.
Met het trainen gaat het overigens prima. Geen extreem lange afstanden, maar wel regelmatig en met een gemiddelde van 80 á 90 kilometer per week. Dit weekend bijna 55 kilometer afgelegd, waarvan 20 vandaag en 35 gisteren. Ik ben toen via de Heerenduinen (NPZK) naar IJmuiden gelopen, daar met de watertaxi overgestoken van de Kop van de Haven naar de Noordpier, vervolgens langs het strand naar Wijk en Zee en daarna via het Noordhollands Duinreservaat naar Castricum. Goed voor 320 hoogtemeters en een uur of vier lopen. Zoals gezegd, niet extreem lang en zwaar maar wel erg mooi en voldoening schenkend.
Zo houd ik me keurig aan het adagio van dit jaar: Lopen is leuk, maar het moet niet te gek worden. Geen prestatie maar beleving.