150 ultra/marathon afstanden

Met de 6 uur van de Haarlemmermeer van vandaag is de teller voor alle ultra- en marathonafstanden op 150 komen te staan. Let wel, afstanden. 29 van de 42-plus afstanden zijn traininslopen, de overige 121 zijn wedstrijden. Een nogal officieus cijfer dus, maar van de andere kant, waarom zou ik die trainingen niet meetellen? Het gaat toch ook om flinke inspanningen en bovendien vormen ze een steeds groter ingrediënt van mijn loopbelevingen.

De 6 uur van de Haarlemmermeer leek dit jaar ook meer op een training dan op een wedstrijd. Onder de 57 kilometer terwijl ik in acht van mijn tien 6-uurslopen boven de 60 uitkwam. Een flink stapje terug dus, en dat zonder aanwijsbare reden. Het lijkt er wel op dat leeftijd en twintig jaar intensief hardlopen hun tol beginnen te eisen. Een stukje slijtage en oververmoeidheid. Een lichaam heeft ook zijn grenzen. Trouwens, ook de motivatie stond op een tamelijk laag pitje, hoewel dit een erg leuke loop is. Het Floriadeterrrein bij Vijfhuizen lag er weer goed verzorgd en prachtig bij met zijn waterpartijen vol waterlelies, groene grasvelden en mooie boomgroepen. En de twee klimmetjes zorgen voor een mooie maar pittige variatie op het overigens vlakke parcours.
Op sommige stukken was het behoorlijk warm in de zon en in de grote hal was het ronduit dompig en benauwd. Maar een verkoelend westenwindje zorgde voor een prima compensatie. Bovendien was de brandweer op het terrein aan het oefenen en die was natuurlijk nooit te beroerd om hun waterschermen op ons te richten.
Veel deelnemers ook: 20 estafetteteams van 2, 3 of 6 personen en ruim 50 solisten. Kortom, een gezellig en enthousiast georganiseerd evenement.
Al snel voelde ik de zwaarte in mijn benen en in mijn hoofd en besloot daarom dat ik me eerst maar eens op het volbrengen van de marathonafstand zou gaan richten. Daarvoor had ik 4 uur en twintig minuten nodig. Niet snel dus. Toen was eigenlijk al duidelijk dat de 60-plus er niet in zou gaan zitten en dus werd het volgende doel: 50 kilometer halen en daarna in elk geval de 6 uur volmaken. En zo geschiedde en uiteindelijk ben ik niet eens ontevreden over de 56,675 kilometer. Maar ik heb me wel voorgenomen om in het najaar toch nog een poging te wagen om de 60 te halen.

6 uur van de Haarlemmermeer
27 juni 2015
56,675 km
9,446 km/uur
29e van 53 solo-lopers

'Marathon Zeeland'

In het kader van het afbouwen van het 'wedstrijdlopen' en de overgang naar meer toeristische cameraloopjes (zonder kameraden weliswaar) heb ik weer een mooie route aan de verzameling toegevoegd. Walcheren. Ik kan me niet herinneren ooit in Zeeland gelopen te hebben. De fietstoertocht van jaren geleden 'Ronde van Zeeland' over 300 kilometer ligt me echter nog vers in het geheugen, met name de weidse polders en de nooit aflatende wind. Welnu, ik heb ontdekt dat die wind er nog steeds is, maar dat je in Zeeland ook urenlang heuvel-op en heuvel-af kunt lopen.
De route heb ik gevonden op Afstandmeten.nl. Na wat aanpassingen resteerde er een leuke omloop van zo'n 50 kilometer, beginnend bij NS station Vlissingen, de kustlijn volgend tot aan Domburg en dan binnendoor via allerlei trailpaadjes naar NS-station Middelburg.
Voor mij was het een revelatie. Eerst de mooie boulevards van Vlissingen met zicht op de Westerschelde waar imposante containerschepen aan- en afvaren. Dan het lange traject naar Westkapelle in noordwestelijke richting. Vanuit het zuidwesten blies een volle windkracht zes, die mooie schuimkoppen op de Westerschelde vormde en een prachtige branding de stranden opstuwde. Langs de hele kust loopt een smalle rij duinen die soms oprijzen tot ruim boven de twintig meter. Over de top van die richel liep over de volle lengte een bepaald niet vlak schelpenpad. De vele steile klimmetjes waren voorzien van traptreden die misschien handig waren voor de wandelaar, maar qua breedte niet waren afgestemd op de staplengte van een hardloper. Maar elke klim werd weer bekroond met een fenomenaal uitzicht langs de kustlijn, de stranden, het lange lint van duinen voor en achter mij en de schepen die in de diepte door de golven kliefden. Richting het binnenland lagen verstrooid over de vlakke landerijen kleine schilderachtige kerkdorpjes. Een mooie wolkenhemel en een fel zonnetje deden de rest. Genieten maar!
Bij Zoutelande staat op een hoge paal het bronzen beeld van een hardloper en op de grond is een maquette van het parcours van de Marathon Zeeland geplaatst. Dit allemaal vanwege het feit dat die zware en populaire Marathon daar finisht. De hele marathonroute is trouwens gemarkeerd met paaltjes met het marathon-logo.
Die route heb ik in tegengestelde richting gevolgd tot aan Domburg. Na Zoutelande volgt Westkapelle. Hier staan diverse gedenktekenen die herinneren aan het bombardement door de geallieerden waarbij de dijk opzettelijk vernietigd werd en de polders onder water liepen. Die dijkdoorbraak was gepland met de bedoeling om het (toen nog) eiland Walcheren gemakkelijker van de bezetter te kunnen bevrijden. Nu rest er nog een soort brak binnenmeertje, de 'Kreek'.
Na Westkapelle rondde de route het meest westelijke punt van Walcheren om na het pittoreske lage licht van de lichtenlijn in noordoostelijke richting af te buigen. Het stuk naar Domburg was een vijf kilometer lange kale dijk met daarbovenop een pad dat regelmatig geblokkeerd was door bergen stuifzand. Nu, met de wind in de rug, werd het toch voor het gevoel erg warm (luchttemperatuur was ongeveer 20 graden) en de rugzak leek ineens behoorlijk zwaar te worden. Het stuk met de vele klimmetjes en trappen en flinke dwarswind begon zijn tol te eisen. Gelukkig had ik in Domburg een kwartiertje rust ingepland. Daarna volgden nog twee zware duinkilometers en toen, afbuigend in zuidoostelijke richting, begon het vlakke deel van de route. Fietspaden en stukjes trail dwars door de tarwevelden. Het beste was er echter af en kwam ook niet meer terug. In het dorpje Aagtekerke raakte ik de route kwijt, later in een veld met koren en het karkas van een dode haas nog een keer. Niet alleen de route raakte ik kwijt, maar ook een beetje de motivatie om nog veel verder te gaan. Toen ik in het niemandsland mijn weg versperd zag door een kapot trekveer over een brede sloot heb ik besloten om niet langer weerstand te bieden aan de lokkende kerktoren van Middelburg die als een vermanende vinger aan de horizon wenkte. Het was inmiddels vijf uur in de middag en ik had nog een treinreis van dik 3 uur voor de boeg richting Haarlem. Na een wat saai stukje provinciale weg arriveerde ik op de mooie Markt van Middelburg. Vijfenveertig kilometer in plaats van de geplande vijftig. Nou ja. Voor een rugzaktoerist acceptabel toch?

Ondanks het wat teleurstellende laatste stuk ben ik erg enthousiast over deze route, met name het schitterende en afwisselende kustgedeelte waarvan de uitzichten me op een merkwaardige wijze deden denken aan de Hardmoors 60, een loop over de kliffen aan de Engelse oostkust in Yorkshire. Dit loopje ga ik zeker nog een keer doen, ergens in het najaar. Maar dan in omgekeerde richting, met het meer enerverende duintjesklimwerk aan het eind.