|
Haarlem-Hoek van Holland
Net als vorige week stond ook deze zaterdag in het teken van een ultra-duurloop. Dit keer was het de zuidelijke helft van de Jan Knippenberg Memorial: tussen pakweg IJmuiden en Hoek van Holland. Om half negen ben ik van huis uit vertrokken, via Overveen naar Bloemendaal aan Zee. Vanaf daar was het de bedoeling om het strand te blijven volgen tot aan de Hoek. Aanvankelijk was het nog fris, met dichte mistbanken die vanaf zee het land op dreven. Maar al snel steeg de zon en loste de mist op. Wat restte was een zonovergoten dag met een flauw briesje vanuit het Noordwesten. Weer windje mee dus.
Op het strand was het rustig en laag water, waardoor het prima lopen was. Toch ging het niet zo soepel als vorige week. Ik voelde me vanaf het begin al een beetje vermoeid. Bij Langevelderslag, op 21 km, heb ik een kop kofie gedronken. Deze eerste rust van 10 minuten had ik eigenlijk gepland voor in Noordwijk aan Zee, maar ik voelde dat het eerder nodig was. Bij Noordwijk (28 km) kwam Scheveningen al in zicht, maar dat was nog een heel eind te gaan! Katwijk trok voorbij en tot aan Wassenaarseslag (39 km) was het tijd voor de tweede rust. Ik had er toen zo'n vier en een half uur opzitten. De windbreaker kon uit, het voelde warm aan met de wind in de rug en in de volle zon.
Langzaam, heel langzaam nam de Pier van Scheveningen steeds meer vorm aan, maar tegelijkertijd leek hij voor me uit te bewegen. Dat gedeelte tussen 39 en 46 kilometer ging moeizaam; het water was weer gestegen en het strand werd moeilijker beloopbaar. Ik was daarom blij dat ik in Scheveningen de boulevard op kon en 'vaste grond' onder de voeten had. Daarna volgden vier kilometer zigzaggen tussen het drukke publiek en verkeer door totdat ik aan de andere kant van de vissershaven stond. Weer op het strand (50 km, 6 uur lopen) ben ik even gaan zitten om bij te komen.
Bij Kijkduin (55 km) had ik er ineens genoeg van. Het strand was smal en vreselijk zwaar geworden, ik was moe en liep niet lekker. De haveninstallaties van Europoort waren al goed te zien, maar nog zooo ver... Bij de bushalte heb ik gewacht op de bus naar Den Haag Centraal. Het was mooi geweest, er zat niet meer in vandaag.
Toen kwam de bus en voelde ik me een mietje. Ik laat me toch zeker niet terugbrengen naar den Haag? Nog voordat de bus bij de halte stilstond was ik alweer weg. Ik ben wel van het strand afgegaan om via duinpaadjes naar Monster (60 km) te lopen. Tussen de kassen van het Westland kreeg ik er weer een beetje lol in. Het was zo'n mooi voorjaarsweer geworden en het doel was in zicht. Ik kwam vele hardlopers in korte mouwen en korte broek tegen, maar vooral veel wielrenners. Het ene peloton na het andere probeerde me van de weg af te drukken. In de laaste 8 km loste ik het lopen af met kleine stukjes wandelen en om half vijf was ik op het NS station van Hoek van Holland, ter hoogte van de veerboot naar Harwich.
Hopelijk ben ik in Limburg wat beter in vorm. In elk geval heb ik nu vrijwel het gehele traject van de JKM gelopen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat er mensen zijn die dit in één keer kunnen afleggen, inclusief de lus om de Hoogovens heen. Maar ik heb nu wel de smaak te pakken van dit soort lange trainingen. Ik ga het zeker vaker oefenen, hoewel het strandseizoen nu gaat beginnen waardoor het een stuk drukker zal gaan worden.
Haarlem-Hoek van Holland 68 km, 8 uur (strand)
|
|
|
Hooge Berg
Nadat ik eind januari - ter vervanging van de 100 km strandloop waarvoor ik op 14 januari door griep heb moeten afzeggen - van Haarlem naar Den Helder had gelopen, ontstond de gedachte om eens een persoonlijke 'Jan Knippenberg Memorial' te doen, door naar Texel te lopen en daar het graf van deze legendarische ultraloop pionier te bezoeken.
Vandaag, 12 maart, was het dan zo ver. Ter voorbereiding op 'Limburgs Zwaarste' en de 60 van Texel, beide in april, is het nu het juiste moment voor een paar ultralange duurlopen. Mijn eerste gedachte was om helemaal van huis uit naar Den Helder te lopen, zoals op 29 januari, en aansluitend een stukje op Texel. Omdat ik minimaal 2 uur op Texel wilde lopen en daar ook nog een beetje fit wilde aankomen, leek het me toch verstandiger om het gedeelte naar Den Helder in te korten door met de trein naar Castricum te gaan en daar te starten. Bijkomend voordeel was dat ik daardoor het weinig interessante stuk om de Hoogovens heen naar Wijk aan Zee kon overslaan. Daar stond tegenover dat ik nu, in tegenstelling tot 29 januari, alleen maar over het strand zou gaan lopen tot aan Huisduinen (want daar houdt het strand op). Dat zou dan uitkomen op een afstand van 55 kilometer. Het streven was om de veerboot van 16:30 te halen.
Het weer was gunstig. Een matige wind uit het zuidoosten, mee dus, een mooie temperatuur van 10 graden en wat hoge bewolking waar de zon in de loop van de dag doorheen wist te prikken. Een gemiddelde van 9 km per uur langs het strand zou mogelijk moeten zijn, en dat is gelukt.
Om half negen stapte ik in Castricum uit de trein. Via goed gemarkeerde fiets/wandelpaden ben ik door het duin naar Castricum aan Zee gelopen, een afstand van ruim 5 km. Daarna was het alleen maar strand en zand en zee. Goed beloopbaar, hoogwater was net voorbij, weinig publiek en honden, prima.
Bij het begin van de Hondsbossche Zeewering, strandopgang Camperduin, heb ik een 10-minuten rust ingelast met koffie en appelgebak. Vervolgens zonder al te veel problemen doorgelopen tot aan het punt waar het strand ter hoogte van Huisduinen na 50 km plaatsmaakte voor een basalten zeewering. Texel was in zicht! Na de marathonafstand begon ik wel behoorlijk moe te worden, de duurconditie is kennelijk nog niet optimaal. Misschien dat de verkoudheid van de afgelopen week daar een rol in heeft gespeeld. De laatste 5 km tot aan de veerbootsteiger van de TESO waren erg zwaar, over de dijk en met wind tegen. Toch was ik ruim op tijd om de afvaart van 15:30 te halen. Een uur vroeger dan gepland. Op de boot had ik even de tijd om de benen te strekken onder het genot van een kop koffie met wat erbij.
Tegen vieren liep ik alweer op Texel. Wat een verschil met de kale woestenij van het strand! Voorjaarsachtig warm, pasgeboren lammetjes en overal bloeiende winteraconieten en crocussen. Het weer op gang komen was wel lastig, stijve spieren en weer eens pijn in de voetknobbel. Langs de voet van de dijk aan de oostkant van het eiland ben ik eerst, tussen de schapen door, richting Oudeschild gelopen, tot aan de overblijfselen van het fort 'de Redoute'. De karakteristieke glooiende vormen van de Hooge Berg, en dan met name het bossage genaamd 'de Doolhof', waren al van verre te zien, hoewel het toch nog lastig was om de juiste weggetjes te vinden om op het hoogste punt te komen. Hoog is ie met zijn 15 meter overigens niet, maar wel oud: minstens 130.000 jaar. De keileembult is zelfs het oudste stukje land van Noord Holland, een restant van de toendra's uit de ijstijd. Het (in de zeventiende eeuw aangelegde) bos 'de Doolhof' is ondanks zijn bescheiden omvang een indrukwekkende, stille en zelfs wat mysterieuze plek. Tussen de oude bomen bloeien uitbundig de krokussen in alle mogelijke kleuren. Op het hoogste punt staat een houten monument in de vorm van een bank, waarvandaan je tussen de boomstammen door het hele eiland kunt overzien.
Prachtig toch, zo'n naam: de Hooge Berg. De voorname berg. Geen heuvel, geen bult, nee een berg. Geen gewone hoge berg, nee, een Hooge berg. Een plek die je na uren lopen de hoogte in voert. Een spirituele hoogte. Een geestverheffing. Meditatief.
 Op een uitloper van de Hooge berg liggen de erebegraafplaats van de Georgiërs en de begraafplaats van Oudeschild. Daar ligt ultraloop pionier Jan Knippenberg begraven. Zijn grafsteen is een ijzeren plaat waarin het silhouet van de Knip en zijn onafscheidelijke hondje zijn uitgesneden. Daarop staan ook zijn bekende woorden: 'Lopen is geen sport, maar een vorm van reizen'. Op het graf staan twee paar schoenen die hij (vermoedelijk) zelf gedragen heeft. Het maakte veel indruk op me. Toen ik op het kerkhofje rondliep zag ik op nogal wat graven de familienaam 'Boom' staan. Inderdaad stamt mijn familie van Texel af.
Vanaf het kerkhof liep zowaar een mooie trail, een smal paadje over de Hooge berg dat ik natuurlijk niet kon nalaten te volgen. Daardoor kwam ik in Den Burg terecht en tot mijn schrik zag ik dat het al bijna half zes was en dat de afstand tot de boot nog ruim 6 km was. En ik wilde de afvaart van 18:00 toch wel halen! Tegen beter weten in heb ik - zover als dat nog ging- versneld in een poging om dat voor elkaar te krijgen. Langs de 'Pontweg' (N501) staan borden die de kilometers tot 't Horntje aftellen. Om twintig voor zes nog 4 km te gaan! Toen zag ik een bushalte en besloot op de bus te wachten. Die kwam er aan, ik stak mijn hand uit… en hij denderde voorbij! Dan maar de boot van 19:00, ik had mij er al bij neergelegd, toen ik plotseling zag dat de bus een paar honderd meter verderop hard in de remmen ging. Kennelijk had één van de passagiers mij wel zien staan zwaaien en de chauffeur gewaarschuwd. Nog een kort sprintje en zo kon ik toch om zes uur het eiland verlaten. Een mooie trainingsdag met in totaal 71 kilometer, waarvan 13 op Texel en 3 in Haarlem (huis-station v.v.).
Met een duintraining van 22 km op zondag erbij is het dus ruim 90 km in 10 uur 30 geworden dit weekend.
Castricum NS-Den Helder 55 km, 6h10 (strand)
Rondje op Texel 13 km, 1:25 ('t Horntje, Hooge Berg, Den Burg)
Haarlem (huis-station v.v. 3 km)
|
|
