Salland Fail

Toen ik na de eerste grote ronde het 50 kilometer punt (dezelfde plek waar ook de start/finish was) passeerde stond de klok op 5:59:05. En daar stond Bertus. Omdat de cut-off tijd volgens de website 5 uur 50 minuten was ging ik er van uit dat ik uit de wedstrijd zou worden gehaald. En eigenlijk hoopte ik dat ook van harte. De fut was er helemaal uit en het vooruitzicht van nog een lus van 25 kilometer trok me totaal niet. Maar Bertus gaf aan dat ik mocht doorgaan, dan zou ik op het 65 km punt nog kunnen besluiten om er uit te stappen. Zo gezegd, zo gedaan.
En Bertus trok het hek achter mij dicht. Niemand mocht nog door voor de 75 kilometer. Twee zwijgende mountainbikers positioneerden zich: eentje vóór en eentje achter mij. Ik wist genoeg. Dat waren de sweepers. Ik was de laatste in de wedstrijd en zou binnen drie uur nóg 25 kilometer moeten lopen.

Het was ongewoon warm voor begin maart. Zeventien graden op de thermometer en op de heide met wind mee een gevoelstemperatuur van ruim twintig graden. Zelfs na een zachte winter is het lichaam daar nog niet op ingesteld. En ik had een hooikoortsaanval waardoor ik geen moment lekker kon ademen. Gewoon benauwd en papbenen.
Het omen voltrok zich eigenlijk al na een kilometer of vijf. Ik werd gepasseerd door een loper die vroeg 'Gaat het een beetje?'. Om de een of andere reden raakte ik door die vraag geïrriteerd en antwoordde op een nogal scherpe toon: 'Daar kan ik nu nog geen antwoord op geven. Vraag het over dertig kilometer nog maar eens'. Die irritatie trof mij. Ik voelde dat daar een onbewuste onzekerheid achter verborgen lag. Toen wist ik al dat het niet lekker ging en hij had dat natuurlijk aan mijn loopstijl afgelezen. Waar wat ik diep van binnen al wist wilde ik ten koste van alles voor mijzelf verorgen houden en daarom beviel die vraag me zo slecht.

De Salland Trail heeft geen wedstrijdkarakter. Er is wel een lijst met uitslagen, maar er zijn geen prijzen en er is geen podium. Prima. Maar toch gaat het er bij lange na niet zo gemoedelijk aan toe als bijvoorbeeld bij de 'vriendenloopjes' van Willem Mütze, zoals Limburgs Zwaarste. De Salland Trail is strak georganiseerd. Dat moet ook wel, want na zes ur 's avonds mogen de MTB-ers van de organisatie niet meer het natuurgebied in. In combinatie met een starttijd van 9 uur, want rijkelijk laat is voor zo'n lange en pittige trail, resulteert dat in krappe tijdslimieten. Vijf uur 50 minuten (8,6 km/uur gemiddeld) voor de eerste 50 kilometer, die in de omgeving van de Lemelerberg het zwaarste en meest technische deel van het parcours bevatten, is voor de langzamere lopers zoals ik een behoorlijk obstakel. Ik voelde me daardoor van het begin af aan onder druk staan en durfde amper te stoppen om een foto te maken of eens naar het schitterende landschap om mij heen te kijken. Daardoor ben ik voor mijn doen te snel weggegaan. Twintig kilometer in de eerste 2 uur in behoorlijk zwaar terrein, dat moest zich met de oplopende temperaturen later op de dag wel gaan wreken. En dat gebeurde ook.

Ik heb de laatste lus van 25 kilometer niet voltooid. Op het 65 kilometer punt ben ik in de bezemwagen gestapt. Met een ruimere tijdslimiet had ik deze loop zeker voltooid, met het nodige wandelen in het laatste deel. Dat heb ik bij de Brocken Challenge ook gedaan. Die heeft echter een limiet van 14 uur met een start om 6 uur. De 80 km van Limburgs Zwaarste heeft een limiet van 13 uur. Daar steekt die 9 uur van de Salland Trail toch wel magertjes bij af.
Dat maakt deze trail vooral geschikt voor de snellere lopers. En daar hoor ik overduidelijk niet (meer) bij. Natuurlijk, ik had kunnen kiezen voor de 50 km, maar dan nog zou ik buiten de limiet geëindigd zijn.
Toch een beetje jammer allemaal. Het is zo'n overrompelend mooi gebied en deze loop is zo perfect georganiseerd. Maar ergens knelt het. Helaas.




Salland Trail 75 km
8 maart 2014
DNF na 65 kilometer, ca. 8 uur
8,12 km/u