De Eenhoornen van Hoorn

Op dezelfde dag Leiden en Hoorn. Was de keuze moeilijk? Nou, voor mij niet. Ik koos voor de Eenhoorn die het symbool is van de marathon van Hoorn. Scharwoude, Schardam, Etersheim. Prachtige Noordhollandse dorpjes met daartussen het fraaie uitzicht over het IJsselmeer en de Hoornse Hop. Overal het beeld van de Eenhoorn bovenop een zuil. Bij de start in Hoorn eveneens: Eenhoornbeelden op sokkels in het water van de vijver, aan de overkant waarvan het antieke kanon het daverende startschot afgaf.
En verder? Rust (ok, af en toe een auto op het parcours), pasgeboren lammetjes en groepjes enthousiaste mensen. Voeg daarbij het uitermate loopvriendelijke weer (half bewolkt, 14C, droog) en je hebt een mooie marathonervaring te pakken! Het ging bovendien een stuk beter dan in het warme Enschede. In tegenstelling tot de vorige edities lag het parcours nu ten zuiden van Hoorn en bestond het uit twee ronden ipv één. Dat had te maken met wegwerkzaamheden op het oude parcours. Eigenlijk was de nieuwe route mooier dan de oude. Iedereen was het daar over eens, getuige het gastenboek op de site.
Dat nu twee keer dezelfde ronde moet worden gelopen vond ik geen bezwaar. Eigenlijk is dat zelfs wel prettig, want in de tweede ronde ken je de route en kun je je krachten beter verdelen. Mede daardoor heb ik redelijk constant kunnen lopen, met wederom een lichte negatieve tijdssplit (halve in 1:49:33). Vanaf het keerpunt terug naar Hoorn hadden we gedurende zo’n 10 km te maken met een vrij stevige tegenwind die vanuit het NO over het IJsselmeer kwam aanwaaien, maar eigenlijk liep ik daardoor juist beter omdat het ‘zo lekker fris’ was (ik kan niet tegen warmte). Het aantal deelnemers was niet erg groot, vermoedelijk door de concurrentie van Leiden, maar op sommige stukken werd het toch nog gezellig druk door de halve marathon lopers die een kwartier later gestart waren en die meestal iets harder gingen. Ook ultralopers Ineke Scheffer en Sjoerd Slaaf waren (natuurlijk) weer van de partij. Het parcoursrecord is met zo’n 20 minuten aan flarden gelopen door de (mij onbekende) Keniaan Richard Muchke (2:23:17), dus daar zal de organisatie wel blij mee zijn. Mijn tijd was 3:37:51 netto, mijn op één na beste tijd van dit jaar. Niets te klagen dus.
En de schitterende medaille werd natuurlijk gesierd door...een Eenhoorn.
1e halve 1:49:33
2e halve 1:48:18
bruto 3:38:04 (M50 7/17)
netto 3:37:51

Kombij onderlinge baanwedstrijd 3000m

Zomaar weer eens een baanwedstrijdje tussen al het kilometervretende marathongeweld door. Best leuk eigenlijk om het weer eens tegen de clubgenoten op te nemen. En het ging veel beter dan verwacht. Natuurlijk geen toptijd, want mijn snelheid is behoorlijk afgevlakt sinds ik daar al geruime tijd niet op getraind heb. Maar met de 12:40 op zak ging ik als 'marathoni' toch heel tevreden naar huis. De eerste ruim drie en een halve ronde heb ik super-voorzichtig gelopen in het kielzog van lopers waarvan ik wist dat ik eigenlijk sneller dan hen kon. Maar ik was bang dat ik anders weer tegen mijn net genezen knieblessure zou aanlopen. Na 1500 meter ben ik gaan versnellen en heb dat tempo volgehouden tot aan het eindsprintje in de laatste 150 meter.

Weer OK en ook het weer is OK

Na drie weken is de knieblessure vrijwel hersteld. Vorige week heb ik 0 (nul) kilometer gelopen (wel heel veel gewandeld, met name gedurende de drie dagen dat we vakantie aan het vieren waren in Berlijn), maar deze week gaat het al weer richting de 70. Vanmiddag heb ik bij zomerse mei-temperaturen van 26 graden in de zinderende zon zonder hinder een duurloop van 22 km gelopen. Weliswaar nog mét een kniebandje, maar zónder klachten. Met een weekje moet het herstel volledig zijn, verwacht ik. Afgelopen maandag heb ik weer een paar nieuwe schoenen gekocht (Asics Gel-Nimbus 9). Niet zo goedkoop, maar wel nodig. Ik ben ze nu aan het inlopen. Door de iets andere pronatie heb ik wat gevoeligheid aan de binnenkant van mijn linkervoet, maar daarover maak ik me verder geen zorgen. Het startnummer voor Hoorn is binnen. Nu maar hopen dat het herstel doorzet en dat het volgend weekend niet zo warm zal zijn als nu. Want één ding is me in Enschede wel weer duidelijk geworden: ik ben geen warmteloper. Verder wordt het weer eens zaak om wat regelmaat in mijn trainingen te brengen, want de afgelopen maanden is het met al die marathons wat dat betreft een puinhoop geweest. Tempohardheid, wat is dat ook alweer? Ik durf me nauwelijks nog te wagen aan een wedstrijdje op een kortere wegafstand, laat staan op de baan...