Trainings ultraloop 4: Castricum-Schoorl v.v.

Deze trainingsloop was geïnspireerd door de 'Bos- duin en strandloop' van Willem Mütze. Toen ik die op 14 april liep was ik zo verbaasd over al dat onontdekt natuurschoon niet al te ver van huis, dat de gedachte opkwam: dat ga ik nog eens overdoen, als individuele trainingsloop.
Vandaag was het dan zo ver. Door allerlei drukte in de privé- en werksfeer (veel verjaardagen, werkgever failliet, nieuwe baan gevonden) is van georganiseerde lopen niets terecht gekomen. Het was eenvoudigweg niet mogelijk om vooraf een datum te plannen. Het voordeel van individuele trainingslopen is dat je bij wijze van spreken nog 's avonds kan besluiten om de volgende dag te vertrekken.
En lange trainingslopen zijn nu, met nog maar een paar weken te gaan tot de KWR, een harde noodzaak. Op 6 mei viel er een zondag vrij om een tamelijk lange (45 km) duurloop op het vertrouwde Texel te doen. Vandaag, de 19e mei, was er opnieuw een dag beschikbaar. Dus 's ochtends de rugzak aangehesen en op de trein naar Castricum gestapt.

Het is een mooie en pittige natuurloop geworden met veel duinen, zand en strand. De rode draad van de route werd gevormd door de rood-witte markeringen van het Hollands Kustpad. Af en toe raakte ik ze kwijt om ze een paar kilometer verderop weer terug te vinden. Het was helder zonnig weer, nadat de restanten van de nachtelijke regenbuien waren opgelost. Daardoor had ik aan de zon een prima baken om op te navigeren. Ik heb geen GPS en mede daardoor is de gelopen afstand globaal bepaald aan de hand van allerlei kaartjes, afstandmeten.nl en gewoon ervaring en gevoel. Ik houd het maar op ruim 55 kilometer. Bruto (inclusief twee koffiestops en het maken van foto's) heb ik daar zeven en een half uur over gedaan, netto is het zeven uur.

De duinen in het Noordhollands Duinreservaat zijn meer open van structuur en daardoor authentieker dan de Kennemerduinen. De laatstgenoemde zijn in verregaande mate overwoekerd, hoewel men bezig is om daar weer kunstmatig stuifduinen te creëren. Tussen Egmond aan Zee en Bergen aan Zee is dat niet nodig; daar komen uitgestrekte verblindend witte zandduinen voor met de meest fantastische structuren. Er is daar zelfs een track van anderhalve kilometer lang die helemaal over kammen en door richels van zacht wit zand loopt (en die zelfs Willem kennelijk niet ontdekt heeft :-)). Magnifiek. Heel mooi zijn ook de kleine duinmeertjes die je overal tegenkomt. En dan die weidsheid. Golvende vlakten zo ver het oog reikt, slechts bevolkt door kudden Schotse Hooglanders (die me overigens nogal aggressief benaderden).
De Schoorlse Duinen daarentegen zijn bebost (dennen), afgewisseld met heidevelden. Dat moet prachtig zijn in Augustus! Ze zijn voor duinen opmerkelijk hoog: tot wel 55 meter. De 'rode' route, waarvan ik slechts een deel heb gelopen, is twintig kilometer lang en gaat over alle toppen.

Met deze loop erbij heb ik ruim 120 km in zeven dagen gelopen. Dat was goed te voelen, met name in de laatste 10 kilometer die over het strand gingen. Vanaf Castricum aan Zee naar het NS station in Castricum (3,5 km) heb ik zelfs gewandeld. Ik had nog drie kwartier om de trein te halen, en lekker doorstappend was dat eigenlijk wel een fijne hersteltraining na deze ultratraining.



Route

Trainings ultraloop 3: Texel

Voor de derde individuele ultra-trainingsloop van dit jaar heb ik wederom Texel bezocht. Het blijft een heerlijke ervaring om op dit eiland te lopen. Door omstandigheden heb ik de loop moeten verschuiven van zaterdag naar zondag en ook met een uur moeten bekorten. In plaats van de beoogde 60 km werden het er ruim 45, inclusief de aanloop in Den Helder. Het was ook wat drukker dan twee maanden geleden; het toerisme begint op gang te komen en er waren veel fietsers onderweg.
Prima loopweer en een lekker pittig parcours. De eerste 20 kilometer heb ik het bewegwijzerde Noord Holland pad gevolgd. Dit loopt voor een groot gedeelte over polderdijken, waar je tussen de schapen door over het gras loopt. Zo heb ik gedurende tien minuten een hele kudde voor me uit gejaagd... Daarna heb ik de Waal en Burgerdijk, een verhard toeristisch fietspad, gevolgd via het dorp de Waal naar de Koog. Zoals de naam aangeeft volgt ook dit fietspad een dijk, met mooie vegetatie en heel veel schapen en lammetjes. Daarna de Muy en het Sluftergebied doorkruisd. Ook hier veel wandelaars, zodat de desolate sfeer een beetje ontbrak. Terug via het strand. Laag water en de wind mee. Zelfs de drempel van de Slufter stond droog. Omdat ik een afspraak had bij familie in Den Helder moest ik de boot van 1700 halen. Als gevolg daarvan kon ik niet via de zuidpunt van het eiland naar de Veerhaven lopen maar moest ik een 'shortcut' nemen naar Den Burg en van daar met de bus.

Alles bij elkaar een mooie, niet al te zware training van 5 uur 15 minuten. Kijken of ik dit elke twee maanden een keer kan doen.
Route

Een mysterieuze plek in de duinen...

Ik heb toch al onnoemelijke keren in de Kennemerduinen, Duin en Kruidberg en de Herenduinen getraind. Ik dacht er elk paadje en elke single track te kennen. Maar vandaag wachtte mij een verrassing. Op woensdagmiddag loop ik vaak vanaf de ingang Bleek en Berg via de 'groene route' een rondje door de Kennemerduinen. Inclusief de aanloop vanaf huis een kilometer of 14. De Brederodeberg is met 45 meter het hoogste punt van die route, en ook het hoogste punt van Kennemerland. Meestal wijk ik in de beklimming van de Brederodeberg van de officiële groene route af en neem ik een spoor dat langs het prikkeldraad loopt dat het Nationale park scheidt van Meer en Berg en Velserend. Daar zitten en paar steile klimmetjes en afdalingen in. Op de top pak ik dan weer de groene route op richting het Ruige Gat en het Grote Vlak. Deze keer echter niet.
Ik bleef het spoor volgen dat steil de diepte in dook en via het loofbos uitkwam op een breder, bemost pad dat na een kilometer of zo uitliep op een hoge beboste duinkam die als een halve cirkel een groen dal omsloot. In dit dal trof ik totaal onverwacht de ruïnes aan van een oud openluchttheater. De stenen tribunes en het toneel waren nog goed te onderscheiden als ook twee stenen putten aan weerskanten van de zitplaatsen waarin de vermolmde stronken van reusachtige oude bomen stonden. Het geheel was overwoekerd met mos en bloemen en vormde een uitgesproken romantisch tafereel. Ik ging op één van de stenen zitplaatsen zitten en zag op de heuvelrug aan de overkant twee jonge reeën voorbijlopen. Het was er uiterst stil. Ondanks het mooie weer was er niemand te zien. Op de weg daarheen trouwens ook al niet. Droom ik dit? Ik had het gevoel in een andere dimensie beland te zijn.

Vanaf het openluchttheater kon ik via een on-Nederlands steil omhooglopend wildspoor de hoge duinwand beklimmen met uitzicht op het theater in de diepte. Via een duingebied met veel stuifzand kwam ik tenslotte uit op het bekende pad tussen het Ruige Gat en de ingang van Duin en Kruidberg. De betovering was verbroken.

Wat was dat voor een ruïne? Ik heb diverse sites bezocht maar kon er niets over vinden. Ik ga er zeker terug vanwege zijn woest-romantische ligging en het uitdagende klimwerk. En om een foto te maken. Als ik de plek tenminste ooit nog terug kan vinden...