Het luie leven van een privé ultraloper

Het lopen van een privé ultra of marathon is een bezigheid die een steeds grotere plaats gaat innemen op mijn jaarlijkse loopkalender. Daar zijn verschillende redenen voor. In de eerste plaats misschien wel het niet bezitten van een auto, waardoor veel georganiseerde lopen niet op tijd bereikbaar zijn, tenzij ik de nacht ervoor een overnachting boek, maar dat jaagt de kosten van het lopen in de gordijnen. Het parcours van zo'n privé loop kun je zelf zodanig uitzetten dat het begint bij een spoorwegstation of natuurlijk gewoon van huis uit. Een andere reden is het competitieve aspect. Ik erken dat een wedstrijd op zijn tijd goed is om te voorkomen dat je een al te 'luie' loper wordt. Wedstrijdhardheid heet dat geloof ik, en daar kun je op trainen. Pyramideloopjes, intervalletjes, fartlekjes en andere technieken. Dat heb ik jarenlang gedaan op de tarmacbaan van een atletiekvereniging maar inderdaad, ik ben daar een beetje te lui voor geworden.

Verandering van focus, dat is misschien wel de meest diplomatieke formulering van mijn veranderende loopgedrag. In de meeste wedstrijden die ik de afgelopen tijd heb gelopen kwam ik binnen in de 'bus', het pelotonnetje van achterblijvers. Dat is niet alleen het gevolg van luiheid, want soms worden de uitslagen van zo'n wedstrijd in de database van de DUV geladen, hetgeen dan een 'age graded performance' van alle finishers oplevert. En als ik die kolom met AGP-gecorrigeerde tijden sorteer op de snelste tijd, dan staat ik vaker wel dan niet bij de bovenste 20% overall. Dus met die luiheid valt het zo bezien ook wel weer mee. Maar het moge duidelijk zijn dat ik niet meer voor de hoofdprijs loop, zo ik dat al ooit gedaan zou hebben.
Niet elke georganiseerde loop is een wedstrijd. De landschapslopen van Willem en Annemarie bijvoorbeeld combineren de luxe van een mooi en goed gemarkeerd parcours en een goede bevoorrading met een heus diploma en een uitslagenlijst. Op zulke loopjes kun je me nog wel aantreffen, maar ook nog af en toe op lokale 'echte' wedstrijdevenementen, zoals de 6 uur van de Haarlemmermeer. En als het even kan in Engeland natuurlijk.

Het Limburgse Krijtlandpad leent zich uitstekend voor een privé ultra. Op de site van Mudsweattrails staat een gpx-file van de route. Die is in z'n geheel in de orde van grootte van 70 kilometer lang. Een behoorlijk eindje dus. Met behulp van de 'bewerk route' optie in afstandmeten.nl heb ik hem aangepast naar een omloop van ruim 50 kilometer, startend in Schin op Geul (waar ik verbleef voor een korte Hemelvaartvakantie) en dan linksom over Epen en Vaals weer terug. Dat is het mooiste deel van de route, met veel klimwerk en stukjes trail; het westelijke deel (Maastricht) is vlak. Het navigeren deed ik op de Garmin. Rugzakje met wat sportdrank en repen, reserve-batterijen, EHBO setje, mobieltje, camera, een OV-chipkaart voor-het-geval-dat en dat is alles wat er nodig is voor een dagje vrijheid-blijheid.

Vanuit Schin op Geul ben ik eerst zuidwaarts getrokken om aansluiting te vinden bij het Krijtlandpad. Meteen al een flinke klim de Keutenberg op. Eenmaal boven volgde het glooiende plateau van Gerendal met een prachtig uitzicht op de verre heuvelruggen bij Epen en Vaals. Dan weer omlaag naar Gulpen met zijn gezellige dorpskern met waterval. Vervolgens samen met talrijke wielrenners de Gulpener berg op. Met zijn 157 meter niet echt een berg, maar wel een pittige, steile klim met een aantal trappen. Bovenop weer een mooi panorama. Ook het naderende grijze regenfront in het zuidwesten was trouwens al goed te zien. Via de gehuchten Berghem en Crapoel, over een voelbaar stijgende asfaltweg met hordes wielrenners kwam ik bij Landsrade uit op een trail die het Kruisbosch indook, de zuidelijke uitloper van het Schweibergerbosch. Vanaf hier kon ik de geel-oranje markeringen van het Krijtlandpad volgen. Dit zocht kronkelend zijn weg door het Onderste Bosch en het Bovenste Bosch (jawel, het heet hier geen bos, maar bosch). Het Bovenste Bosch ligt geografisch onder het Onderste Bosch, maar qua hoogte erboven. Vandaar de naam.Ik was er ook om een andere reden ondersteboven van, want dit was het pittigste deel van de route. Veel single tracks, dichte begroeiing, obstakels, modder en klei. Volgens mij zit dit traject niet in Limburgs Zwaarste, maar het zou hier goed in passen.

Inmiddels was Eperheide en de mooie Volmolen in de Geul gepasseerd en liep de route vlak langs de Nederlands-Belgische grens. Na met een scherpe draai naar het oosten het bosgebied verlaten te hebben opende zich een weids landschap richting Terziet, Camerig en Vaals. Dit werd gevolgd door het Vijlenerbosch waarna uiteindelijk via Wolfhaag het Drielandenpunt bij Vaals werd bereikt. Tijdens de beklimming van de Vaalserberg heb ik toch even moeten wandelen. De Garmin beweest hier goede diensten, want de oranje-geel gemarkeerde paaltjes waren hier maar spaarzaam neergezet, zodat ik af en toe verkeerd liep. Het hoogste punt van Nederland was ook het keerpunt van de route. Inmiddels was het koud en miezerig geworden, zodat het windjackje dat ik had meegenomen geen overbodige luxe meer was. Hier was het tijd voor een kwartiertje rust met koffie en kersenvlaai. Inmiddels was het drie uur in de middag en ik had nog een flink eind te gaan met een aantrekkende wind tegen. Dus zou ik een beetje door moeten lopen om de beoogde trein van zes uur terug naar Haarlem te kunnen halen.

In Vaals raakte ik van de route af en moest zodoende via een niet al te fraaie en drukke verkeersweg doorsteken naar Holset. Door de dichte motregen op mijn brilleglazen was mijn zicht sterk gereduceerd, zodat ik regelmatig moest stoppen om ze weer schoon te wrijven.
Vanaf Holset heb ik weer de gemarkeerde route gevolgd richting Vijlen. Daarna een heel mooi stuk door het Mechelderbeekdal en over glooiende akkers via Hilleshagen en Nijswiller naar de Kruisberg. Stevige wind tegen in dit gedeelte en nog steeds die motregen. Wat mij betreft is dit toch beter loopweer dan wanneer het zomers warm is. En geloof me, als je loopt is het weer altijd mooi. Bij Nijswiller kwam mij een ultraloper tegemoet (je herkent ze meteen aan hun rugzak en manier van lopen). Tot mijn verbazing riep hij 'Dag André Boom'. Bleek het Mike van Berkel uit Haarlem te zijn die dit voorjaar net als ik de Brocken Challenge heeft gelopen. Wat een verrassing! Hij logeerde ook ergens in Zuid Limburg en moest vanzelfsprekend ook even de benen strekken.
Na een uurtje of zeven lopen met 54 kilometers en zo'n 850 klimmende hoogtemeters in de tas arriveerde ik via Wijlre in Schin Op Geul. Mijn bagage stond nog in het hotel (vrouwlief was al terug naar huis gereisd). Hoewel we vanochtend al uitgechecked waren mocht ik toch kosteloos van een kamer gebruik maken om om te kleden en te douchen. Een extra pluim voor Hotel Heuvelzicht!

Een mooie trainingsloop. Hoewel, training? Dit was gewoon een loopdoel. Ongebonden, zelf-georganiseerd en lekker lui.
Dat zou ik vaker moeten doen.

Route
Foto's

Trainingsloop Krijtlandpad Limburg
16 mei 2015
54 km, 850 phm
7u15m

Zomaar een weekje tussendoor

Zomaar ineens een weekje van 117 kilometer. Voor mijn doen best veel. Niet dat ik voor iets specifieks aan het trainen ben (dat doe ik eigenlijk nooit), maar gewoon omdat ik op Koningsdag 30 kilometer door de duinen heb gelopen (op de vlucht voor de drukte van de vrijmarkten), op woensdag de standaard halve marathon, vandaag de gebruikelijke 15 kilometer door de polder en als kers op de taart gisteren over 51 kilometer van Haarlem naar Scheveningen.
Heerlijk, zo'n zelfbedachte loop volgens een vooraf uitgezette en in de Garmin geladen route. Zo'n 15 kilometer strand en voor de rest op en af in de duinen langs de kuststrook. Lekker zonnetje, wind mee. Zo'n afstand kost me, door het zware terrein en omdat ik sowieso niet zo snel meer ben, al gauw een uurtje of 6. Het voelde alweer behoorlijk warm aan, dat is wel weer even wennen!

De kalender bevat voor april en mei weinig georganiseerde lopen die mij aantrokken en de enkele die dat wel deed was ofwel te ver van huis ofwel op een moment dat ik me er niet voor vrij kon maken. Maar waarom zou een loop georganiseerd moeten zijn? Een reden die ik me kan indenken is dat het een route betreft die je op plaatsen brengt die je zelf niet een-twee-drie zou vinden. Een andere wordt gevormd door de gelegenheid om weer eens een paar oude loopkameraden te ontmoeten. Maar voor het overige? Het klassement, jezelf meten met anderen? Het prestige van een loop? Ach, dat kan me allemaal gestolen worden.
Vrijheid, blijheid. Je eigen route, je eigen tempo. Een loop die helemaal van jou alleen is, want niemand anders heeft op die dag precies diezelfde route genomen. Niemand in je kielzog, geen opgejaagdheid, jij en het pad. Geen sterke verhalen en toiletfiles vooraf, geen kater achteraf omdat die en die veel sneller was dan jij.
Nee, het is zo gek nog niet, die individuele loopjes die helemaal geen trainingen zijn.

Maar toch, traditie en herkenning zijn ook wat waard. Daarom na mei ook weer een paar georganiseerde evenementen, waaronder de onvolprezen midzomeravondmarathon in Diever.