Maandag 21 november 2005

Trainingsloopje Haarlem-Spaarndam v.v. Normaal gesproken is maandag een rustdag, maar omdat ik morgen naar een ouderavond in Amsterdam moet en de wekelijkse intervaltraining er dus bij inschiet ben ik vanavond maar gaan lopen. In het donker langs het Spaarne, bij het gemaal linksaf, langs Fort Spaarndam (een smal paadje langs de bunkers van de Linie van Amsterdam, rechtsaf de Dijk op, het Dorp door, rechtsaf naar beneden langs de pittoreske kolk, de jachthaven langs en weer terug langs het gemaal met links de Mooie Nel en in de verte tegen de donkere duinen Haarlem met de torens van de oude en de nieuwe Bavo tegen de oranje lucht. Zeven kilometer; eerst 10 minuten inlopen en daarna op het stuk langs het Spaarne een paar intervallen. In Spaarndam een paar klimmetjes: dijk op, dijk af, ophaalbrug over de kolk. De hele route is goed verlicht, in Spaarndam met mooie antieke lantarens aan de dijkhuisjes. Goed weer, een beetje miezerig en aanvankelijk wat kil door de NW-wind bij een temperatuur van een graad of zes. Het record-warme najaar is voorbij: aan het eind van de week worden de eerste hagel- en natte sneeuwbuien verwacht. Lekker, van mij mag het wel een beetje ruig worden bij de cross in Wijk aan Zee.
Eigenlijk heb ik te veel gelopen de laatste tijd: licht in mijn hoofd, een beetje duizelig en een vervelende RSI-schouder. Benieuwd wat de fysio er van zegt, woensdag.
Naar boven

Woensdag 23 november 2005

'Zeilend over een groene zee
met een zog van ruisend riet'.
Zo ongeveer was mijn gevoel op de terugweg van Spaarnwoude dorp ('Stompetoren') via Spaarndam naar Haarlem. Het klassieke trainingsduurloopje van 11 km. Half uur heen, vijf minuten rust, drinken, rekken en strekken en een half uur terug. De polder krijgt winterse trekjes. De lucht is grauw, de wind kil, het gras groeit niet meer en het riet is droog en dor. In de sloot ligt nog het kroos, maar zwanen trekken er hun sporen door die niet meer dichtgroeien. Rust, die uitnodigt tot lang en langzaam - lange slow-motion duurlopen langs een uitgestrektheid van zwarte omgeploegde klei. Gaan en niet-gaan. Meditatieve beweging. Een betere ontspanning is voor mij niet denkbaar.
En ontspanning is nodig. Druk-druk-druk, thuis en op het werk. Lange dagen tussen lange files. Vanmiddag heeft de fysiotherapeut beklemde zenuwbanen achter mijn linkerschouder geconstateerd, die de verklaring vormen voor de pijn en gevoelloosheid die ik regelmatig vanaf de schouder tot in de vingers van mijn linkerarm voel. Niets wijst gelukkig op hart-gerelateerde problemen; tijdens inspanning (lopen!) neemt de klacht eerder af dan toe. Oorzaak: een combinatie van stress en RSI. Te bestrijden door oefeningen en aangepaste werkomstandigheden en -tijden.
Naar boven

Donderdag 24 november 2005

Aan het eind van de middag heeft het KNMI een weeralarm afgegeven. Dit in verband met een actieve polaire depressie die de komende nacht van noord naar zuid over het land zal trekken. Dat zal gepaard gaan met windkracht 9 aan de kust en windstoten tot 110 km/uur. Vanavond zou ik eigenlijk intervaltraining op de baan gaan doen, dus ben ik later uit Rotterdam (waar ik werk) vertrokken zodat ik om ongeveer 1900 in Badhoevedorp zou arriveren. Maar juist rond die tijd passeerde een heftige buienlijn (koufront) waardoor ik besloot door te rijden naar huis. De baan zou wel onbeloopbaar zijn en het gure industrieterrein (de uitwijklocatie) trok me ook niet zo aan... Toch wilde ik wel lopen, dus heb ik thuis alleen een bakje joghurt genomen en heb ik mijn loopkleding aangetrokken. Bernadette had een bord met eten in de magnetron gezet (rijst met gevulde tomaat, mmmm...), maar niet vlak voor een training! Even samen koffie gedronken en het RTL4 nieuws bekeken en weg was ik, het donker in. Er trok net een licht buitje over, maar de lucht was aan het breken. Ik weet dat er na een koufront in situaties als deze altijd een rustpauze van een paar uurtjes aanbreekt voordat de buien komen opzetten. De wind viel erg mee, west vier tot vijf. Langs het Spaarne richting Spaarndam, met regelmatig versnellingen en intervallen. Over de brug van Zijkanaal B, linksaf langs de provinciale weg richting Buitenhuizen (onverlicht), dan meteen weer rechtsaf het dorp in tot aan het viaduct van de A9. Daar even gepauzeerd met uitzicht op het Westelijk havengebied van Amsterdam, rekken en strekken en wat drinken en dan weer langs dezelfde route terug via de dijk van Spaarndam langs het gemaal en het Spaarne naar Haarlem. Op de terugweg geen intervallen meer, maar wel bijna wedstrijdtempo. Totaal ongeveer een uur, 11 kilometer. En ik heb het droog gehouden, zelfs de sterren waren weer tevoorschijn gekomen. Onderweg kwam ik geen enkele hardloper tegen. Ik vraag me wel eens af waar die 20.000 lopers allemaal gebleven zijn die hebben meegedaan aan de marathon van Amsterdam of de Dam tot Dam? Wanneer trainen die eigenlijk? Alleen met mooi weer of hebben ze overdag meer tijd dan ik? Ik vind in het donker lopen wel spannend, je komt uit de verlichte huiskamer en duikt dan zo het ongewisse van dat zwarte gat in, omlijnd door veelkleurig twinkelende lichtjes rondom aan de horizon. Het roept wel eens herinneringen op aan de tijd toen ik midden op de oceaan 's nachts uren alleen waakte over een slapend schip dat voortstampte in de eindeloze leegte van een oceaanpassage.
(P.s. Ik heb met mijn werkgever afgestemd dat ik twee dagen per week in eigen tempo thuis kan werken en twee keer per week met de trein i.p.v. met de auto kan. Dit als onderdeel van de maatregelen tegen de RSI).
Naar boven

Zaterdag 26 november 2005

Het weeralarm van gisteren was geen loos alarm! 's Ochtends storm aan de kust met windstoten tot orkaankracht. De grootste problemen traden daarna in het oosten van het land op, met zware sneeuwval tot 40 cm en een complete verkeerschaos. Sommige automobilisten hebben een half etmaal in hun auto vastgezeten. Brrr.... Vandaag is het gelukkig weer een stuk rustiger. Hier aan de kust is geen sneeuw gevallen, wel zijn er diverse bomen omgewaaid. Na de Sinterklaasinkopen ben ik vanmiddag om drie uur begonnen aan een middellange duurloop (anderhalf uur, 15 kilometer). Eerst via Spaarndam naar het dorp Spaarnwoude. De laagstaande zon brak in het westen plotseling door de wegtrekkende wolken en verlichtte de opbollende toppen van de donkere buiencomplexen die in het oosten nog steeds voor (natte) sneeuw zorgden. De kerktoren van Spaarnwoude (de Stompe Toren) tekende zich er prachtig tegen af. Na een korte stop op het parkeerplaatsje tegenover de kerk ging het richting het Westhoffbos, waar de meeste bomen hun bladeren als gevolg van de storm nu wel verloren hadden. Sommige bomen hadden zelfs helemaal het loodje gelegd. De bodem was glibberig en modderig en ik gleed regelmatig uit. Plotseling stond ik op een open stuk grasland oog in oog met een reusachtige bruine Hooglander met twee lange spitse horens op zijn kop. Zijn twee kornuiten stonden me iets verderop aan te staren. Ze zien er afschrikwekkend uit, maar het zijn vreedzame grazers die geen vlieg kwaad doen. Toch ging ik er maar even met een wijd boogje voorzichtig omheen... Na een kilometer of twee was ik het bos weer uit en draaide ik linksaf om langs Zijkanaal-B weer richting Spaarndam te gaan. Het liep niet lekker: ik had last van krampen in de onderbuik, waardoor iedere voetlanding een pijnlijke steek veroorzaakte. Een paar plasstops brachten enige verlichting. Misschien kwam het door het kille weer (2 boven nul), hoewel ik een warme lange collant droeg. Langs de Mooie Nel terug naar Haarlem lopend zakte de ondergaande zon rustig weg in een lage wolkenbank, schitterend reflecterend in het water waar de talrijke overwinterende meerkoeten en waterhoentjes zich al groepeerden voor de nacht.
De afgelopen nacht en vanochtend had ik weer veel last van duizeligheid en pijn in mijn linker schouderstreek en nek. Nu, na het lopen, is het weer een stuk minder. Het lijkt een stressverschijnsel te zijn. Toch ga ik het volgende week eens laten onderzoeken.
Naar boven