Het (nogal ambitieuze) plan om op 25 november de Zuiderzeemarathon te gaan lopen heb ik maar even op een laag pitje gezet. Reden is een opkomende knieblessure, waarschijnlijk een gevolg van te lange duurlopen 1 á 2 weken na Amsterdam. Na één week heb ik zowel op zaterdag als op zondag een 13 km gelopen en na twee weken alweer een 20 km. Wat ik nu constateer is iets wat veel weg heeft van een z.g.n. 'lopersknie', een doffe pijn rondom de knieschijf, vooral aan de onderzijde van de rechter knie. Tijdens het lopen heb ik er vrij weinig last van, hoewel het af en toe licht opspeelt, maar vooral in rust (zittend) is het goed merkbaar. Geen steken, maar een soort dof pijngevoel. Ook is er wat vochtophoping links naast de knieschijf, wat wijst op een ontsteking. Om niet alles in het roet te gooien, zoals eind vorig jaar, heb ik het trainingsvolume teruggebracht naar 70% (3 á 4 maal per week, maximaal anderhalf uur als langste duurloop en per week niet meer dan 40 á 45 km). Bovendien doe ik de lange duurloop op zachte ondergrond (strand). Na de eerste week voelt het al aan alsof de klachten zich aan het stabiliseren zijn. Als dat doorzet (maar alleen dan) ga ik me dit najaar misschien nog richten op een halve marathon eind december (Linschotenloop). Daarna bezie ik wel of de Midwintermarathon (1e week februari) tot de mogelijkheden behoort.
Dat lopen langs het strand was trouwens een prachtige ervaring. Het was afnemend tij, dus een mooie vlakke en steeds breder wordende zandstrook langs de vloedlijn. Een solide, maar niet te harde ondergrond. Er stond een stevige WNW wind, die vlokken schuim vanuit zee het strand op blies. Tegen het eind van de herfstmiddag; droog weer, maar een imposante donkere najaarslucht waar af een toe een straal van de laagstaande zon doorheen priemde, de schuimkoppen in een fraai silhouet aftekenend. Aanvankelijk tussen Zandvoort en Bloemendaal vrij veel (zaterdag!) wandelaars, meestal met loslopende hond of honden. Opvallend trouwens dat honden die de vrijheid hebben om met elkaar te ravotten en rond te rennen geen enkele neiging hebben om op een hardloper (voor hen toch een uitdagend schouwspel) af te springen. Meestal ben ik erg beducht voor loslopende honden, maar hier op het strand waren ze allemaal zo ontspannen dat ze me geen enkele angst inboezemden! Gaandeweg richting de pier van IJmuiden werd het steeds rustiger en liep ik bijna alleen. Imposant. Bij IJmuiden wordt, als gevolg van zandbezinking aan de lijzijde van de pieren, het strand heel breed. Daar is het domein van de kiteracers, karretjes op drie wielen die met een enorme snelheid door grote vliegers worden voorgetrokken. Daar moet je niet tegenaan lopen! Het is daar trouwens één en al vlieger, want op zee heb je hun tegenhangers: de kitesurfers, die zich door een zelfde soort vlieger op surfplanken door de branding laten sleuren en enorme sprongen maken vanaf de golfkammen. Bij de zuiderpier aangekomen ben ik er via de grote bazaltblokken op geklommen om even een reepje te eten en wat water te drinken en te genieten van het indrukwekkende schouwspel van de haveningang, de sluizen en de Hoogovens. Daarna weer het hele eind van 8 km terug. Inderdaad heb ik na afloop veel minder last van mijn knieën gehad dan na een lange duurloop door de polder over asfaltwegen. In de wintermaanden ga ik dit vaker doen. Het strand is dan minder druk, beter beloopbaar en bovendien kun je van 1 november tot 1 maart de auto gratis parkeren op de boulevard.
Naar boven
Maandag 20 november 2006
Zo, daar zijn we weer. Door een flinke computercrash ben ik geruime tijd uit de lucht geweest, maar inmiddels is de boel weer hersteld. Gelukkig zijn er, behalve een aantal favorieten en e-mail adressen geen gegevens verloren gegaan.
Het reisje naar Rome met Bernadette is ook achter de rug. Gedurende vier volle dagen hebben we genoten van de architectuur, de kunstschatten en het, ook voor Italische normen, mooie weer voor de tijd van het jaar. Het was een gezellige tijd, in een prima hotel en een gastvrije stad. We hebben alle 'must-sees' ook inderdaad gezien, met uitzondering van het interieur van het Colosseum (tijdgebrek!). Maar wel het Vaticaan (Sint Pieter, Vaticaans museum, Sixtijnse kapel en de Engelenburcht), het Pantheon, het Piazze Fiori met het standbeeld van Giordani Bruno, de fonteinen van Bernini, de bruggen over de Tiber, het Forum Romanum en het Forum Traianum, de Termen van Calatrava, de obelisken en triomfbogen, de Trevifontein, de Spaanse trappen enz. enz. Kilometers hebben we gewandeld en afgelegd in volgepakte metro's en hortende en stotende, dieseldampen uitbrakende bussen. Wat een verkeershectiek! Daarbij vergeleken is Amsterdam en zeker Haarlem een oase van rust. En vanzelfsprekend hebben we vele pizza's genuttigd en cappucino's gedronken. Wat de meeste indruk heeft nagelaten? De gigantische gewelven van de Basiliek van Constantijn op het Forum Romanum en de imposante maar romantische Termen van Calatrava. En het gezellige restaurantje met houtskooloven en kwebbelende families aan lange tafels in die volksbuurt achter het hotel.
Wat de loopsport betreft, de Zuiderzeemarathon is definitief passé. De lopersknie speelt me nog steeds zoveel parten dat ik het risico niet aandurf. Door het aantal kilometers per week ongeveer te halveren (30 á 40) en zoveel mogelijk op verende ondergrond te lopen (strand, sintelbaan) heb ik wel kunnen voorkomen dat het erger is geworden. Eerdaags zal de fysiotherapeut er ook nog eens naar kijken. In plaats van de lange-afstandstraining ga ik me dan nu maar, net als de afgelopen twee seizoenen, weer richten op de Kennemer cross cup. Deze bestaat uit zes crosswedstrijden in de omgeving van Haarlem waarvan er minimaal vier gelopen moeten worden om in het eindklassement terecht te kunnen komen. Crosses zijn fysiek wel inspannend, maar (tenzij het vriest) verlopen ze op een zachte ondergrond en ze zijn nooit langer dan ongeveer 10 km. Daardoor zijn ze dus goed afgestemd op mijn blessure en bovendien zijn ze altijd erg gezellig.
En als het allemaal een beetje meezit hoop ik volgend voorjaar weer aan marathons mee te kunnen doen (Midwintermarathon? Rotterdam?). De 'drive' tot veelloperij is trouwens sinds Amsterdam een beetje over zijn hoogtepunt heen. Maar het is ook wel eens goed om een tijdje wat minder fanatiek te zijn.
Naar boven