Gedurende de nacht schrok ik bijna om het uur wakker door het gekletter van de hagel tegen het raam en op het dak. Normaal gesproken draai je je dan nog eens behaaglijk om onder de warme dekens maar dat lukt niet zo goed als je de volgende ochtend vroeg op moet om de hele Flevopolder hardlopend te gaan doorkruisen en dan denkt aan dat weer… Maar goed, de wekker deed zijn werk en mijn sporttas was al ingepakt dus na een snel ontbijtje vertrok ik richting Zwolle. Om half acht weg, dat moet toch ruim voldoende zijn om daar om kwart voor tien, als de laatste bus naar het startpunt in Urk vertrekt, aan te komen. Ja, maar dan moet je ter hoogte van Harderwijk niet zo’n loodgrijze wolkenmuur met witte strepen er onder op je af zien komen. Dat gebeurde dus wel en in no time was de A28 bedolven onder een paar centimeter hagel en natte sneeuw. Rustig aan doen, snelheid er af, zou ieder weldenkend mens zeggen. Maar niet die mallot die met een bouwvakkersbusje wel even met zo’n 90 per uur over de geheel witte linkerbaan voorbij wilde scheuren. Een flauwe bocht en ja hoor, hij was me nog niet voorbij of hij schoof in de vangrail, ketste terug, tolde rond en nam nog een paar andere auto’s mee. Het hele zaakje schots en scheef over de weg en wonder boven wonder was mijn Priusje niet geraakt. Ook de dikke truck die achter ons reed kon nog op tijd tot stilstand komen. Na geconstateerd te hebben dat er om mij heen alleen sprake was van schrik- en blikschade ben ik weer verder gekropen richting Zwolle. Net op tijd om me snel om te kleden en in de laatste bus te springen. Die zette zijn passagiers na 42 km op een stormachtig en behageld industrieterrein in Urk af met de olijke opmerking van de chauffeur dat dit het eindpunt was en dat we dus terug zouden moeten lopen. Nou waren we dat eigenlijk toch al van plan, maar even denk je ‘waar ben ik nou %$&#@!! mee bezig op mijn vrije zaterdagochtend?’. Gelukkig had de organisatie geregeld dat we ons in de kantine van een naburige bedrijfsruimte warm mochten houden tot de start om 11.00 . Nou, over de marathon kan ik na zo’n lange inleiding kort zijn. Ca. 250 deelnemers, waaronder weer de bekende gezichten van de veellopers van www.ultraned.org , kaarsrechte en eindeloze onbeschutte wegen door de polder, af en toe een verfrissende hagel- of natte sneeuwbui maar ook toch regelmatig een zonnetje en het hele eind de wind mee, wat wel een ijskoude rug opleverde. Gelukkig werden we door PEC onthaald op een heerlijke warme kom erwtensoep. Het leuke was dat de initiatiefnemer en organisator van de Zuiderzee marathon, Geert Brouwer, bij ons in Athene in hetzelfde hotel (en ook vlak vóór ons in het vliegtuig) zat. We hebben toen in Athene een stuk samen opgelopen en vandaag in Urk, waar hij zelf ook meeliep, alweer. Athene en Urk, wat een contrast binnen twee weken. Mijn halve marathon tijd was 1:52:26 en de zelfgeklokte finishtijd 3:44:52. Op de seconde af in tweeën geknipt dus.
Marathon Avenue, Marathon Beach? De naambordjes lijken te wijzen op de nabijheid van een kuuroord voor(over)vermoeide marathonlopers. Toch is het enige dat we zien een lange, lange autoweg die over stoffige heuvels in de richting van Athene kronkelt. Marathon Tomb linksaf. Treffen we als we die richtingaanwijzer volgen de rustplaats aan van marathonlopers die (veel) te diep zijn gegaan? We zullen het spoedig weten, want de route die we volgen gaat bij dat bordje ook linksaf. We blijken een extra lusje te lopen dat uitkomt bij een standbeeld van een Griekse soldaat uit de oudheid. Geharnasd en gehelmd, zwaard in de hand. Zijn naam: Pheidippides. Even de sokkel van het beeld aanraken. Inderdaad, de boodschapper die van Marathonas naar Athene snelde om de overwinning op de Perzen te melden. Een inspanning die hij met de dood door uitputting moest bekopen, zou luidt het verhaal. De slag bij Marathon heeft ca. 2500 jaar geleden werkelijk plaats gevonden bij het Griekse gehucht Marathonas. Marathon Tomb is het gedenkteken van die slag. En wie zijn wij? Wij zijn de deelnemers aan de 26e Athens Classic Marathon die de route die Pheidippides volgde nog eens overdoen. Niet in harnas en helm (hoewel sommigen...) maar in lichte loopkleding zodat het ons hopelijk beter afgaat dan de roemruchte pionier van de marathon. Ja zeker, want aan zijn prestatie heeft de langste wedstrijdafstand bij het lopen zijn naam ontleend. New York mag dan alom de 'moeder aller marathons' genoemd worden, het traject Marathon-Athene is de oermarathon, de 'vader aller marathons'. Elke rechtgeaarde marathonloper zou het een eer moeten vinden om op deze heilige grond te lopen. En er is nog een reden voor het historische belang van deze marathon aller marathons: in 1896 is hier de eerste officiële olympische marathon gehouden. De Olympische spelen heetten toen nog de 'Panathinaikos' en werden gehouden in een speciaal voor die gelegenheid geheel uit marmer opgetrokken stadion in de vorm van een hoefijzer. Dat stadion vormde ook nu weer het indrukwekkende decor voor de finish. Marathon Avenue, de autoweg waarlangs vrijwel het gehele parcours loopt, is ook bekend van de TV beelden uit 2004. De toen op kop lopende Braziliaan Vanderlei de Lima werd het doelwit van een protesterende Ier in traditionele klederdracht die hem besprong en van de weg duwde. Hij werd uiteindelijk derde. Het was ook het parcours waarop Paula Radcliffe moest opgeven vanwege de hitte. Van hitte hadden we deze keer geen last. Met zo'n 17 graden, wat bewolking en een aangename wind van zee was het zelfs uitstekend loopweer. Niettemin konden we toch de zwaarte van het parcours ervaren. De eerste 31 km lopen constant langzaam omhoog omdat het parcours, dat ruwweg van de Aegeïsche zee in het oosten naar de Saronische Golf in het westen loopt, het centrale heuvelmassief van het schiereiland Attica moet oversteken. Gevolg is wel dat de laatste 11 km één lange afdaling zijn naar het centrum van Athene. Bij veel lopers gaf juist die afdaling de meeste problemen, vooral knie- en kuitklachten en kramp. Gelukkig waren de EHBO-posten voorzien van busjes ice-spray die een goede remedie tegen de klachten bleken te zijn. Ik heb ze zelf niet nodig gehad, want ondanks alle blessures van de afgelopen weken ging het prima. Ook na afloop heb ik geen last gehad. De organisatie doet er alles aan om deze marathon te promoten en te zuiveren van de slechte naam die hij had van vóór de Spelen in 2004 (de route was toen niet afgezet en je liep met gevaar voor eigen leven tussen het autoverkeer). Er is zelfs een echte openingsceremonie in Marathonas met als antieke soldaten geklede acteurs die een soort olympische vlam ontsteken bij de start. In 2010, 2500 jaar na de slag bij Marathon, wil men een omvang van 20.000 lopers bereiken (inclusief de 5 en 10 km). Dit jaar deden er circa 4400 lopers mee aan de hele afstand.
Het is een marathon om te onthouden. Niet zozeer vanwege het parcours dat voor een groot deel door de eindeloze en saaie buitenwijken van Athene (4 miljoen inwoners!) loopt, maar des te meer door het unieke historische karakter ervan. Zoals gezegd: een 'must' voor iedereen voor wie een marathon méér betekent dan uitsluitend loopplezier.
Netto times:
5 km 29:19
10 km 57:19
Halfway 2:01:41
30 km 2:54:59
Finish 4:00:01
Ranking Men 1227 of 3163
Bib nr. 2333
Zondag 2 november 2008
Het lichaam is de baas
Qua lopen was oktober 2008 een dieptepuntje. 'Slechts' 182 km en dertien loopjes. Eén daarvan was de marathon van Amsterdam - maar daarmee heb je het voor oktober dan ook wel meteen gehad. Verder is er niets noemenswaards te melden. Of het zou moeten zijn dat ik de hele maand heb lopen strompelen met een geblesseerde Pes Anserinus aan mijn rechterknie en dat daar de laatste twee weken ook nog eens een vastzittende verkoudheid met hardnekkige keelpijn bij kwam. Er zitten twee weken bij waarin ik maar twee keer gelopen heb. Het gevolg is een behoorlijke trainingsachterstand en een vorm die die naam niet eens dragen mag. Ja, en dan moet ik zondag de marathon van Athene lopen. Natuurlijk laat ik die niet lopen, nee, ik ga hem zélf lopen, desnoods wordt het een 'wandelmarathon'. Maar zoiets als een paar jaar geleden in Berlijn (uitgestapt na 33 km na een reis van 600 km) wil ik niet nog een keer want dat blijft je altijd achtervolgen. Tenzij ik keelontsteking met koorts krijg natuurlijk. Hoe komt het toch dat ik zo slecht herstel van zowel die knie als die verkoudheid? Het herstelvermogen van het lichaam is nul komma nul. De reserves zullen wel op zijn denk ik. En dan gaat het lijf gewoon in staking en eist het meer rust. Je kunt van alles en nog wat willen, maar geen enkele dwang of protest help. Nee, zegt het lichaam, gebeurt niet. Eerst mijn reserves weer opbouwen. En dus stouw ik nu potten vol met homeopathie achter mijn kiezen, van Echinacea tot Bijenhars en Multivitaminen. Alles wat bij de Etos en het Kruidvat in de schappen staat. En mijn knie de hele dag in de IcePower. Leuk, zegt het lichaam, maar ik heb mijn tijd nodig, zei ik toch! Dus jij met je pillen, je hebt nog maar eens even geduld! Toch nam datzelfde lichaam mij vandaag mee voor een hardloopexcursie van 21 km in 1 uur 47 min door de polders rond Spaarndam. Dat mocht, als ik mijn tempo maar door Lichaam liet dicteren. Halverwege zat een heuveltje. Mijn hartslag schoot omhoog en boven gekomen moest ik even tegen een verkeersbord hangen. Zie je nou wel, fluisterde Lijf. Wil je voortaan beter naar mij luisteren? O, Duurconditie, Vorm, Tempo en Hardheid? Waar zijt gij gebleven?
