|
 Henk Geilen, een Limburgse ultraloper die regelmatig leuke verslagen publiceert op zijn site en op ultraned.org schreef over zijn deelname aan Olne-Spa-Olne in 2007, waarbij hij tweemaal ten val was gekomen, het volgende:
‘Toch heeft mij dit weer aan het denken gezet; dit is werkelijk een magnifieke loop, hij is loeizwaar door de hoogtemeters (circa 2000 meter omhoog en weer omlaag), de afstand van 66 km doet ook een duit in het zakje en het landschap is geweldig. Maar hij is op het randje van wat nog verantwoord is. Twee punten verdienen afzonderlijke vermelding; de afdaling rond kilometer 40. Je gaat daar ruim 150 meter bijna loodrecht omlaag richting de vangrail van de autobaan. Ik had nog nachtmerries van vorig jaar maar nu ik er weer stond bleek de werkelijkheid zeker niet minder gruwelijk. Daarnaast zit er rond kilometer 49 een stijging waarbij je echt op handen en voeten omhoog moet zien te komen en per meter weer een halve meter omlaag glijdt. Daarnaast is het is werkelijk overal spekglad en er is nergens houvast. En het is bijna een wonder te noemen dat iemand hier zonder ongelukken van afkomt’.
Nou is Henk met inmiddels 169 marathons en ultra’s, waaronder meerdaagsen in Schotland, Ierland en de Alpen wel wat gewend. Dus toen ik dit op de avond voor mijn vertrek naar de Ardennen las, werd ik niet vrolijk. Het is één van de natste novembermaanden ooit geweest dus er zal wel onnoemelijk veel blubber liggen. Ook onderweg naar Olne regende het voortdurend en toen de navigatie mij net buiten Olne op een donker, nat en winderig weggetje met een paar verlaten huizen en een kerkhof afleverde met de nuchtere constatering 'U heeft uw bestemming bereikt' zakte de moed me pas echt in de schoenen. Na enig op en neer rijden zag ik een klein bordje met de tekst 'Club Jogging' voor een onverlichte oprit. Naar boven gereden zag ik ineens de felle verlichting van de partytent bij het het 'chalet' waar ik moest zijn om het startnummer op te halen. Gelukkig was er toch nog iemand die Nederlands/Vlaams kon (wilde?) spreken zodat ik me kon laten uitleggen hoe ik van daar uit de jeugdherberg in het Château du Domaine Provincial de Wégimont in Soumagne kon bereiken (want mijn navigatie had van dat adres helaas nog nooit gehoord). Prima accomodatie, gezellig op een kamer met nog vier Nederlanders. Alleen geen avondeten, dus moesten we onze toevlucht zoeken tot de enige, en dus uitpuilende, pizzeria van het dorp. Mijn ongerustheid werd er niet beter op door te luisteren naar de gedurende de gehele nacht gestaag vallende regen en de bomen die loeiden in de wind. Om zes uur werden we gepord en... het was droog en er waren tussen de wolkenflarden door zelfs sterren te zien! De hele dag is het droog gebleven maar er stond wel een harde wind, zeker op de heuveltoppen.
De volgende ochtend om 08.00 stonden er toch nog 300 mensen aan de start, waaronder opvallend veel vrouwen. Het valt me trouwens al geruime tijd op dat vrouwen, die wellicht op de kortere wedstrijdafstanden qua kracht bij de mannen moeten inleveren, juist verhoudingsgewijs erg goed zijn waar het om ultralange afstanden gaat, waarbij het minder om een ‘kortdurende’ krachtsinspanning dan om uithoudingsvermogen draait. Henk Geilen stond er ook en gaf mij het advies ‘Niets forceren, probeer alleen maar te genieten’. Ik hoorde iemand zeggen dat er op sommige plaatsen 20 cm modder lag. Yep.
Olne-Spa-Olne is een klassieke Ardennentrail en in niets te vergelijken met wat je in Nederland kunt aantreffen (behalve op sommige plaatsen in Zuid Limburg en in de buurt van Nijmegen). Hoger, steiler, modderiger en woester. Is dit eigenlijk nog wel ‘hardlopen’, vraag ik me af. Het houdt het midden tussen een survival tocht, een lange bergwandeling en een cross. Ik heb mijzelf omhoog gehesen op modderige hellingen met een stijgingspercentage van zo'n 40 procent, mijzelf vastgrijpend aan takken, boomwortels en rotsblokken. En dan maar niet naar beneden kijken waar honderd meter lager een riviertje woest kolkend voortstroomde. Want ik heb behoorlijk last van hoogtevrees.  . Afdalingen over modderpaden (van die vette gele klei) waarbij ik afgebroken takken vóór me in de grond moest steken om te voorkomen dat ik weggleed. Geen wonder dat nogal wat lopers (met ervaring op dit soort trails?) met prikstokken liepen. Ook plastic beenhoezen (nog nooit eerder gezien) waren bijzonder in trek. Over één van die afdalingen, 200 meter steil naar beneden naar een autoweg, heb ik naar mijn gevoel wel een kwartier gedaan, van boomstammetje naar boomstammetje jumpend. En dan die keien, vaak onzichtbaar door modder of gevallen bladeren waardoor ook ik, jazeker, een keer voluit plat voorover viel met een bloedende knie als gevolg. Gelukkig kon ik wel verder, maar was daarna wel wat voorzichtiger. Ik heb mijn varifocus bril maar afgedaan, om twee redenen: ik zag minder scherp als ik schuin naar beneden keek om de obstakels te ontwaren en ten tweede omdat het risico dat de bril bij nog een val zou breken te groot was. Helaas had ik mijn speciale hardloopbrilletje thuis laten liggen.
Als je af en toe gelegenheid had om zonder te struikelen even om je heen te kijken (zeker, er zaten een paar stukjes in de route die wel goed beloopbaar waren) dan ontwaarde je mooie landschappen, dennenbossen, uitzichten, slaperige dorpjes, kasteelruïnes, watervalletjes en weiden. We passeerden ook nog over het bedevaartpark in Banneux dat helaas ontsierd werd door enorme diepe plassen waar je zo in weggleed.
Hardlopen of ploeteren? Nou, met een gemiddelde van 7,35 km/uur en een looptijd van 8:58:53 (inclusief sprintje om binnen de 9 uur te finishen!) ging het in elk geval niet echt hard. Maar wat wil je ook, als er nergens een vlak stuk is, overal glibberigheid en je hele stukken moet klauteren? OK, ik heb nog een kwartier verloren doordat ik verkeerd gelopen was, maar wat doet het ertoe behalve 2 km extra? Trouwens, waar was de finish eigenlijk? Waar deze had moeten zijn heerste absolute duisternis (om 16:59 was het al weer donker natuurlijk), en pas toen ik bovenop de in elkaar gezakte finishboog was gestuit wist ik dat ik er was. Toen hoorde ik uit het duister een enorm gekrakeel. Dat kwam uit het stampvolle chalet waar inmiddels een volksfeest met bier, hutspot en rookworst begonnen was, maar waar alle lichten uitgevallen waren omdat het aggregaat het begeven had. Alleen de electronische tijdklok tikte wonderlijk genoeg in het duister gewoon door. Gelukkig floepte het licht na een minuutje of vijf weer aan zodat ik onder de gelukkig nog warme douche de modder van mijn benen kon schrobben en daarna mijn welverdiende hutspotje naar binnen kon werken.
 Gelukkig kwam ik onderweg in een klein dorpje de Wallonische Saint-Nicolas met Piet en ezel nog tegen en nadat Piet me even streng had toegesproken dat ik niet mocht opgeven, heb ik een handvol pepernoten gekregen die me weer nieuwe energie gaven. Dat was nodig ook, want de verzorgingsposten stonden om de 16 km, in de praktijk dus om de twee uur. Een eigen camelback met repen en een fles cola was dus onmisbaar.
Nu ik weer thuis ben kijk ik toch wel met voldoening op deze tocht terug. Het was een enigszins riskante maar ook avontuurlijke ervaring die een indrukwekkende herinnering heeft nagelaten. Volgens mij is er haast geen betere manier om je met een bepaald gebied te verbinden; het is alsof je de bodem in je opzuigt (en dat af en toe trouwens wel heel letterlijk). En ik ben gewaarschuwd door sommigen die er al voor de tweede of derde keer liepen: ‘Tijdens de loop bezweer je: ‘dit never nooit meer’, maar als je straks terugblikt vergeet je de moeilijke momenten en begin je alweer aan de volgende editie te denken…’. Maar nu eerst even een paar dagen niet lopen, want die knie is toch behoorlijk stijf aan het worden.
Tot slot nog een blubberfoto van de site van Henk Geilen waarop een paar mooie fotoreportages van deze loop te bewonderen zijn (zie o.a. 'Loopjes 2007/November).
66 km
8:58:53
7,35 km/h
8:10 min/km
V2: 34 van 43
Totaal: 236 van 275
Startnummer: 268
Dit was mijn eerste echte trail, de tijd moet zeker voor verbetering vatbaar zijn als ik zo naar mijn plaats in de uitslag kijk. De volgende keer dat ik weer eens iets dergelijks ga doen zal ik eerst eens kijken naar een paar echte trailschoenen. Deze geven veel meer grip en dus meer zelfvertrouwen en durf op de glibberige paadjes. Voor de Brocken Challenge, waarvoor deze 'raid' een goede voorbereiding was, wil ik ze zeker hebben. In elk geval was het wel mijn langste afstand én langste tijdsduur ooit!
|
|
 Het woensdagmiddag duurloopje 'Schoteroog (2x) en Veerpolder' van 14 km vond dit keer plaats tijdens het hoogtepunt van de eerste echte najaarsstorm. Weerman Jan Visser:'Een echte waaidag vandaag. Een tot 981 hPa uitdiepend laagje op een warmtefront, onderweg via het midden van de Noordzee naar de Deense wateren, veroorzaakte in het noordwestelijk kustgebied aan het einde van de ochtend en gedurende een deel van de middag zuidwesterterstorm met rukwinden boven 100 km/uur. IJmuiden rapporteerde een 'schuiver' van 107 km/uur. Op Vlieland bedroeg het hoogste tienminutengemiddelde 87 km/uur. Dat is net onder de grens van windkracht 10. Boven land was de zuidwester krachtig tot hard maar ook daar kwamen zware windstoten voor. Tijdens de afgelopen nacht ging het al flink tekeer in de Engelse Pennine range. Great Dun Fell, de op één na hoogste heuvel van dat gebied, meldde om 4 uur een zeer zware zuidwesterstorm met windstoten tot 133 km/uur.'
Zo erg als op Great Dunn Fell was het bovenop de uitzichtheuvel van Schoteroog niet, maar door de rukwinden werd ik wel regelmatig van het pad geblazen. Ook de 'trail' richting de Veerpolder werd geteisterd door stormvlagen en de lucht zat vol met rondvliegende takken en bladeren. Mooi toch! Achter de huiskamerramen van geïsoleerd glas of vanuit de auto beleef je het natuurgeweld niet. Daarvoor moet je je er bloot aan stellen, ook al moeten de automobilisten die me zagen worstelen om de Schoterbrug over het Spaarne te trotseren me wel voor gek verklaard hebben.
Ik heb sinds de Röntgenlauf en het fietsen op Ameland (welke van de twee de oorzaak was weet ik niet) nogal wat last van de hamstring en de heup van het rechterbeen. De hamstring is pijnlijk net onder de bil en waarschijnlijk heeft het compenserende loopgedrag een bursitis op de heup tot gevolg gehad. Ook had ik last van de grote teen knobbel op de rechtervoet, een pijnlijke eeltplek onder alweer die rechtervoet en een ontstekinkje bij de nagel van de grote teen van, inderdaad, de rechtervoet. Rechts is blijkbaar mijn kwetsbare kant waar het om lopen gaat. Veel minder ben ik er overigens niet door gaan lopen; afgelopen weekend weer twee mooie lange trails door de Kennemerduinen. De intervallen op de baan, eenmaal per week, kan ik echter niet voluit doen, dan schiet de pijn er meteen in. Met een paar keer per dag specifieke fysiotherapeutische oefeningen hou ik de zaak echter redelijk onder controle en is er alweer sprake van een licht herstel. Hopelijk komt Olne-Spa-Olne er niet door in gevaar.
|
