Een gemoedelijke OSO. Hoewel...

Dit jaar liet Olne-Spa-Olne zich van zijn gemoedelijke kant zien. Leek het. Na 'de droogste November ooit' lag het parcours er uitstekend beloopbaar bij. Geen glibberpartijen op spekgladde klei, zodat (vrijwel) iedereen overeind bleef tijdens de afdalingen. . Althans, zo zag het er bij de start naar uit… Het gevaar lag deze keer verscholen onder een dikke laag herfstbladeren. Want November is niet alleen droog, maar ook vrijwel zonder wind verlopen. Behalve op de dag van de OSO dan. Want aan de kust loeide de eerste herfststorm sinds vele weken en in de Ardennen staken gemene windvlagen op. De bomen, die door de langdurige windstilte nog veel dor blad hadden, lieten dit massaal los zodat ze in de bossen een dikke laag vormden die de gemene stenen en keien aan het oog onttrok. Menige struikelpartij en verzwikte enkel waren het gevolg.

De kledingkeuze was moeilijker dan vorig jaar. Toen lag er sneeuw en ijs en was het 's ochtends -6 zodat handschoen, muts, jack en lange broek de voor de hand liggende keus waren. Dit jaar was het 's ochtends ook frisjes, maar de verwachting was dat de temperatuur in de loop van de dag boven de 10 graden uit zou komen. Daarom ben ik gestart met een lange broek over een korte en een licht jack. Inderdaad kon er vanaf een uur of tien met ontblote armen en benen gelopen worden, maar in de middag ging het hard waaien en begon er een kille motregen te vallen. De temperatuur liep terug naar 5 á 6 graden en dan heb je het toch wel een beetje koud in je natte kleren. Gelukkig had ik in mijn rugzak een set droge kleding en kon ik me een tweede keer omkleden. Kostte wat tijd, maar ik zat toch alweer achter in het veld en had geen classementsambitie (lees: kansen).
Ik had de indruk dat er dit jaar meer deelnemers waren dan ooit. Achter het 'chalet' in Olne heeft men een grote parkeerplaats aangelegd, maar zelfs die stond helemaal vol. Hoewel het er eerst naar uitzag dat er dit jaar niet in het 'kasteel' overnacht kon worden, had de organisatie dit op veler verzoek op het laatste moment toch nog geregeld. Een minpuntje was dat men vergeten was om de kamers van het slot te halen, zodat iedereen meer dan een uur moest wachten om naar binnen te kunnen. Gelukkig had ik al een plaatsje in 'La Plume' in Soumagne gereserveerd zodat ik die tijd goed kon benutten met het eten van een enigszins kleffe pizza. Bij terugkomst waren de kamers open en vond ik zelfs een 4-persoonskamer voor privégebruik! Ik heb dan ook prima geslapen.

Om maar met de deur in huis te vallen: ik ben op deze voor mij derde OSO weer eens in de achterhoede geëindigd. Ik kwam, na een uur door het donker gelopen te hebben, pas om vijf over zes binnen! Door de lange rij na-inschrijvers in het chalet was de start uitgesteld. Ik heb niet gekeken hoe laat er precies gestart is, maar hoe dan ook heb ik er een slordige 10 uur over gedaan (vorig jaar 9:30). Vergelijken is echter moeilijk, want elk jaar is de route weer anders. Vorig jaar was hij 67 km met 2100 phm (zie de kaart), dit jaar werd bij de start omgeroepen dat OSO nu 66 km lang was met maar liefst 2400 phm. Voor mijn gevoel zat er inderdaad met name in het tweede gedeelte meer klimwerk dan vorig jaar. Vlak voor de laatste verzorgingspost doemde onverwachts in het halfduister een loeizware, uiterst gemene klim op. De felbegeerde post lag helemaal aan de top daarvan. Gemener kan het niet! Gelukkig was die post in een soort verenigingsgebouwtje, waar ik toch echt even een paar minuten op een bankje ben gaan liggen om bij te komen. Even spookte het lelijke woord 'Abandon' door mijn hoofd, maar dat was echt maar héél even. Die laatste 6 km zou ik voltooien, al was het kruipend. Toen het geluid van de speaker bij de finish al over de modderige velden kwam aanwaaien en het er op leek te zitten, werden we nog even flink gepest met een paar gladde (ja zeker, toch nog!) beekbeddingen in het aardedonker en tenslotte de rotklim die Bois de Olne heet.
Toch verbaas ik me weer over mijn tegenvallende tijd, want zoals gezegd waren de trails goed beloopbaar en heb ik ook geen inzinkingen gehad. Tijdens de lange stijgingen heb ik stevig doorgewandeld (met loopstokken), ik ben niet lang bij de posten (vier) blijven hangen en heb er verder steeds een looppas op nagehouden. Wel heeft het omkleden wat tijd gekost, met name in de laatste post vlak voordat ik de nacht in moest. In de duisternis is het zelfs met een hoofdlamp moeilijk en riskant om hard te lopen, vooral door de stroombeddingen, dus ook dat heeft me wat tijd gekost.
Het grote probleem zit hem in de afdalingen. Ik heb niet genoeg lef en techniek om me in een afdaling te storten, zoals goede traillopers dat doen. Ik schuifel veel te voorzichtig naar beneden en de zo opgelopen achterstand maak ik niet meer goed bij het klimmen.
Nee, ik kan veel excuses bedenken (zoals de bijna 100 km twee weken geleden in Deventer), maar feit is dat ik, zelfs al zit ik niet echt stuk of zo, de laatste tijd gewoon steeds langzamer ga lopen. Geen idee wat daarvan de oorzaak kan zijn, want ik voel me best wel fit. Ik ben wel heel rustig gestart, zo'n beetje als laatste loper. Dan kom je al snel tussen een groep lopers terecht die het ook rustig aan doen. In relatief opzicht lijkt het dan dat je aardig mee komt (en regelmatig mensen inhaalt), maar overall blijf je dan toch in de staart hangen.

Ook de natuur maakte het weer tot een belevenis. De in de wind ruisende donkere en sombere pijnbossen op de heuveltoppen, de door grijze regengordijnen opdoemende vergezichten, de halsbekende afdalingen naar de diep in de rivierdalen verscholen dorpjes gevolgd door net zo steile zigzagpaadjes weer terug naar boven, de stinkende koeienstallen en de charmante armetierigheid van de Ardense dorpjes. Met name het laatste stuk door het donker was spectaculair. Hobbelige paadjes door donkere kloven, afgewisseld met fel oranje verlichte wegen en donkere bossen, waarboven, toen in het westen de wolken begonnen te breken, plotseling de jonge maansikkel te voorschijn kwam.

Bij terugkomst was het zo'n heksenketel in het Chalet (bier, herrie, warm, stampvol), dat ik snel mijn stamppot met worst heb verorberd en me op de winderige parkeerplaats bij de auto heb omgekleed. Met een warme douche nog in het vooruitzicht heb de drie uur rijden terug naar huis zonder problemen volbracht. En door dat alles ben ik nu toch een beetje trots op de opgedroogde klei die nog steeds aan mijn schoenen zit. Bovendien bleek dat ik toch nog ruim onder de 10 uur was gebleven, met nog 42 finishers na mij.

Naschrift 1: Uit een interview met Bram van Rijswijk (2e plaats in 6.07.45 !!):
"Kun je iets vertellen over de zwaarte van het parcours, de sleutelpassages, de schoonheid van het parcours of heb je hier geen oog voor tijdens de race? Het is inderdaad een enorm zwaar parcours, ikzelf vind dit parcours zwaarder dan de Swiss Alpine K78 in Davos. Omdat je tijdens Olne Spa Olne continu klimt afdaalt en weer klimt. Je krijgt hierdoor veel sneller verzuurde/stramme benen. Vooral na 40km zitten er een aantal erg steile klimmen en afdalingen in en omdat dan al de vermoeidheid begint te komen wordt dit steeds zwaarder. Het zwaarste stuk in het parcours zit om en nabij de 60km dan krijg je nog een paar enorm steile klimstroken. Wat betreft de schoonheid van het parcours, ik kijk natuurlijk tijdens de race wel om me heen en ik moet bekennen dat waar we lopen het wel een erg mooi stukje Ardennen is."

Naschrift 2: Een tipje van de sluier is opgelicht. De editie van dit jaar blijkt niet alleen 300 phm meer te bevatten dan die van vorig jaar, maar ook nog eens 3,5 km langer te zijn geweest. Mijn gemiddelde snelheid dit jaar is dan zelfs iets hoger uitgevallen dan die van vorig jaar.

Olne-Spa-Olne
27 november 2011
68,5 km 2400 phm
9:53:57
6,92 km/u
VET2: 35 van 43
Overall: 274 van 316
Startnummer: 29

Die schattige Brocken

NOVEMBER IN DUITSLAND: EXTREEM DROOG EN IN DE BERGEN ZEER ZACHT EN RECORDZONNIG

Niet alleen in ons land maar ook bij onze oosterburen verloopt november extreem droog. Tot vandaag is er gemiddeld over Duitsland nog maar 0,4 mm (!!) gevallen. Mocht er gedurende de rest van de maand niet veel veranderen, dan kan het met gemak de droogste november ooit worden. In een reeks vanaf 1881 dateert de droogste november (net als bij ons) uit 1920. Toen viel er gemiddeld 10 mm. Verder is het met name in de bergen UITZONDERLIJK warm en zeer zonnig. Op de Brocken in de Harz bedraagt het ‘voortschrijdend’ maandgemiddelde 7,6º tegen normaal -0,5º. Ruim 8 graden te warm dus. Verder is het nu al de zonnigste november ooit op de Brocken: 132 uren actueel tegen 112 uren in november 1978 (recordhouder af).

(Uit Jan Visser's weerbericht van vandaag.)

Plusje

Het is nu 48 uur na de 97 kilometer van de MCX. Gisteren heb ik een dag 'ziekteverlof' genomen en vandaag ben ik weer aan het werk. Het herstel is echter nog maar net begonnen. Eigenlijk ben ik gewoon nog helemaal brak. De verkrampte kuit veert al weer op, de rug is acceptabel, maar het hoofd lijkt nog wel vol watten te zitten.
En dan denk ik weer, hoe kan dat nou? Hoe kan het menselijk lichaam het volhouden om 11 uur lang, non-stop, zo'n zware inspanning te leveren? Om maar te zwijgen over mensen die dat 24 uur of nog véél langer weten vol te houden.

Ik heb afgelopen zondag weer veel ritmische dieseltjes in trance voorbij zien komen, ronde na ontelbare ronde. De hele ultrawereld lijkt wel een lopende band te zijn die de mensen uiteindelijk in het gunstige geval moet afleveren op de route van Sparta naar Athene. De Spartathlon en daarna het gat, want geen hoger doel. In het ongunstige geval wacht echter de fysieke of mentale uitputting. Wie blijft het langst staande op deze evenwichtsbalk, wie komt het verst? Langer, verder, sneller. Wat een vreemde tredmolen is het toch waarin ook ik zelf met nimmer aflatende devotie mijn rondjes draai. Het hamstertje. Sorry, maar dat was het hardnekkige beeld dat ik zondag 244 keer vernieuwd zag worden en maar niet kwijt kon raken.

Maar ik houd niet van tredmolens. Daarom moest ik steeds maar denken aan het strand, het Kraansvlak en het Halve Bos. Daarom konden die 100 kilometer en die 11 uurslimiet me ook eigenlijk niet zo veel schelen. Daarom kwam ik 3 kilometer of zo te kort. Lopen in vrijheid, niet opgezweept worden en geen competitie. Dat is voor mij de echte Plus. En hopelijk klinkt dit stukje niet rancuneus. Want nogmaals, ik ben trots op iedereen die gisteren op zijn of haar manier de proeve heeft doorstaan.
(Foto's: Copyright Erik van Echten)

MCX Centennial Deventer

En wéér, zoals al vaker dit jaar, bijna honderd kilometer gelopen! Limburgs Zwaarste: 97 kilometer. MCX Centennial in Deventer: 97,6 km. Daarmee schaar ik mij in een groepje van drie lopers die weliswaar de 11 uur, of nog iets langer, zolang de chipmat er nog lag :-), hebben uitgelopen maar nét te kort kwamen. Eén daarvan was een Deen, voor wie het wel erg sneu was. Hij raakte op het laatst geblesseerd en strompelde troosteloos met vrouw en kind aan zijn zijde de laatste rondjes.
Het was een ongelooflijk sterk veld daar op de atletiekbaan van Daventria, met vele doorgewinterde ultralopers en -loopsters. Een internationaal gezelschap door de aanwezigheid van Belgen, (veel) Duitsers en twee Denen. Marc Papanikitas was de glorieuze overwinnaar met een tijd van 7:59 (verbetering parcoursrecord), hoewel hij het zwaar kreeg en ruim onder zijn PR bleef. Het weer was met een lage luchtvochtigheid, een zonnetje en een maximumtemperatuur van 7C ideaal te noemen, hoewel het na zonsondergang, toen er een oostenwind opstak die bij temperaturen die snel richting het vriespunt gingen spookachtige mistflarden over de baan joeg, geen aangenaam verpozen meer was. En dat geld met name voor de volhardende vrijwilligers langs de baan. Petje of, hoor!
Door het gunstige weer waren er relatief weinig uitvallers en werd er weinig gewandeld. Ook zijn er behoorlijk wat PR's gesneuveld zoals dat van Wilma Dierx (9:31:29, wat ook nog eens een parcoursrecord was). Erwin Borrias bleef net onder de 9:30 en mag nu dus fijn de hele JKM gaan lopen. En Arie Fröberg dan: 8:36:34. Ongelooflijk hoe die mensen hun tempo zo lang vast kunnen houden.
Mij is dat niet gelukt. Een (te) snelle start met 11 per uur gemiddeld, daarna afzakkend naar een vrij constant tempo van 10 km/uur en tenslotte richting de 8. Om de 10 rondjes een korte stop. Omdat er een gat in één van mijn sokken gesleten was en er gevaar voor blaarvorming ontstond ben ik nog even aan de kant gaan zitten om sokken te wisselen. Direct kwam Ed van Beek, de trainer van de organiserende (en ook mijn) club Marathon Plus, met de verbale zweep aanlopen omdat hij dacht dat ik er al mee wilde stoppen. Die zweep heb ik later nog vaak moeten voelen.

Na ongeveer 150 rondjes begon het wat lastiger te worden en de pauzes gingen langer en frequenter worden. Daardoor heb ik kostbare tijd verloren. Eerlijk gezegd ontbrak vandaag de sterke drive om die 100 km vol te maken en moest ik steeds maar worstelen met afdwalende gedachten aan van alles en nog wat (werk, gezondheid, de zin van dit alles enzovoorts). Dat is eigenlijk ook wel logisch, want de enige onderbreking van de monotonie is dat je elk uur van looprichting moet veranderen. En de heerlijke kopjes koffie en soep in de tent! Vooral die koffie gaf een enorme boost. Helaas heb ik daar later wel maagklachten aan overgehouden. Om me te motiveren heb ik op een gegeven moment de 100 km als doel maar uit mijn hoofd gezet en een fictief doel van 200 rondjes oftewel 80 km bedacht. Dat zou redelijk gemakkelijk haalbaar zijn en toch iets waar je mee thuis kunt komen, tweehonderd rondjes op het oranjerode tartan.

Maar ik had buiten de waard gerekend. Want bij de chipmat stond Ed en op het balkon van het clubhuis van Daventria stond Erik de Vries. En zij kenden maar één adagio: DOORGAAN! Volgens beide veldheren oogde ik nog fris genoeg. Inmiddels liep ik alweer bijna negen uur (het gemiddelde was dus behoorlijk aan het zakken), dus er stonden me overduidelijk nóg twee uur te wachten. Want de weg naar de kleedkamer was geblokkeerd.
Ik liep tot dan toe samen met Mo Idrissi, die een slechte dag had volgens eigen zeggen (herstellende van een griepje en ademhalingsproblemen). Mo boorde echter nieuwe krachten aan en versnelde. Uiteindelijk finishte hij in 10:51:41, klasse! De looptrance was nu al zo ver gevorderd dat de klok met 30 minuten tegelijk vooruit leek te springen. 220 rondjes, 225. De 90 was binnen! Door de mistflarden was nog nauwelijks te zien hoeveel lopers er nog op de baan waren. Om de zoveel tijd hoorde ik de bel voor de laatste ronde. Alweer een doorzetter die ging finishen! En toen was het zeven uur 's avonds. Het zat er op: 243 rondjes. De mat lag er nog, dus heb ik er nog één wandelend aan toegevoegd. Dat rondje is ook geregisteerd, zodat ik op 97,6 km uit kwam. Officiëel dus 97,2 km. Net als toen in Limburg, maar dat kostte me ruim 15 en een half uur. Een grotere tegenstelling is er niet te bedenken, want in Limburg zaten er 3000 hoogtemeters in. In Deventer lag de zwaarte vooral in de eentonigheid van het parcours.
De kuitkramp die zich in de laatste rondjes begon af te tekenen zette in de kleedkamer flink door en bovendien was ik erg misselijk. Ik heb na het douchen en omkleden bijna een half uur op de grond moeten zitten/liggen, vechtend tegen een opkomende duizeligheid, voordat ik weer durfde op te staan. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik na een zware inspanning was flauwgevallen, dus beter safe than sorry. De autorit terug naar huis was eigenlijk onverantwoord; ik moest bijna bij elk tankstation en ook tussendoor op de vluchtstrook, niet ongevaarlijk in de dichte mist, stoppen vanwege de kramp en de misselijkheid. Voortaan toch maar even een onderkomen regelen.
De rug, waar ik nog het meest bang voor was, heeft zich goed gehouden.

Conclusie: het was heftig, de 100 km is niet gehaald en toch ben ik trots op deze prestatie. Misschien wat beter op het voedsel letten vóór en tijdens een wedstrijd. Wat constanter lopen; er zaten een paar pauzes tussen van 7 á 8 minuten, kan toch net het verschil uitgemaakt hebben. En misschien nog wat meer durven af te zien. Niet bang zijn om mezelf op te blazen of om in katzwijm te vallen. Maar ja, die goedbedoelde stemmetjes van al die kennissen en collega's die me voor gek verklaren en vinden dat ik verkeerd, nee, zelfs gevaarlijk bezig ben... Tijdens die 244 rondjes heb ik die zó vaak in mijn oor horen fluisteren...
Voorlopig eerst maar weer eens bijkomen en lekker door de duinen struinen. (Oh ja, oeps... over twee weken staat OSO alweer op me te wachten. Nou, de benodigde kilometers heb ik in elk geval in de benen...).
(Foto's: Copyright Erik van Echten)

MCX Centennial 100km Deventer
13 november 2011
97,6 km
11:04:56
8,81 km/u
Startnummer: 21
Overall: 23/27
MMas: 16/20
Doorkomsten:
Marathon in ca. 4:14
50 km in 5:04:04
6 uur: ca. 58 km
80 km: 8:56:38
Dubbele marathon in ca. 9:28

Rode lantaarn

Na een week van twijfel in verband met rugklachten en een nog steeds wat weerbarstige achilles is het besluit genomen: We gaan naar Deventer!
Op de site van Marathon Plus staat een voorbeschouwing die 'Koffiedik kijken' heet. Een betere beschrijving voor het gevoel waarmee ik morgen aan de start zal staan, is er niet. Er is geen peil op te trekken wat het worden gaat. In diezelfde voorbeschouwing staat een lijstje van de deelnemers, gerangschikt naar hun beste 100 km tijd. In dat lijstje draag ik met mijn 12:48:50 trots de rode lantaarn. Alle anderen die ooit een 100 km gelopen hebben, noteren tijden tussen de 6:53:21 (Mark Papanikitas) en een dikke 11 uur. Die 12:48:50 heb ik in juli 2010 gelopen tijdens de Ulmer Laufnacht. In oktober van datzelfde jaar heb ik 13:04:27 gelopen tijdens de jubileumeditie van de Röntgenlauf in Remscheid. De 100 km van Limburgs Zwaarste kostte me in april van dit jaar maar liefst 15 uur en 37 minuten.

Zinloze onderneming dus om nu 100 km binnen 11 uur te willen lopen? Hoeft niet. Want genoemde lopen ware allemaal zware landschapslopen met veel hoogtemeters. Volgens de stelregel dat 100 hoogtemeters overeenkomen met 1 kilometer extra, waren de afstanden geen 100 km maar respectievelijk 110, 114 en 132 kilometer.

Op 19 juni 2010 heb ik onder omstandigheden die vergelijkbaar zijn met Deventer, namelijk de 12-uursloop in Den Haag, waarvan het parcours voor een aanzienlijk deel op een atletiekbaan ligt, 104 km gelopen. Dat komt overeen met 100 km in 11 uur 32 minuten. Dus, als ik morgen een goede dag heb en als rug en achilles het volhouden, dan is er nog heel wat mogelijk! Als ik morgenavond in de uitslagenlijst sta, dan zal het in elk geval met een vet PR zijn. En anders? Ach, een mooie training voor OSO.

Au, mijn rug!!!

Ben vorige week woensdag flink door mijn rug gegaan. Nee, niet tijdens het lopen maar tijdens het stofzuigen van de trap! Ik heb er nog veel last van, vooral tijdens langdurig staan of zitten. Dat laatste vooral op mijn werk.
Wonderlijk genoeg gaat hardlopen prima. Het schijnt zelfs goed te zijn bij lage rugklachten en de genezing te bevorderen. Alleen, aanstaande zondag zou ik minimaal tien uur moeten lopen in Deventer. En of dat gaat lukken is de vraag. Dit weekend heb ik nog twee stevige trailtrainingen gedaan, zaterdag 3 uur en zondag de helft daarvan. Totaal 45 kilometer. Het zorgelijke is dat na zo'n 3 uur lopen de rugpijn ook tijdens het lopen voelbaar wordt.
Ik ga in elk geval wel naar Deventer, maar zal in de loop van deze week de knoop moeten doorhakken of het 100 km blijft (met groot risico van vroegtijdige opgave) of 50 km. Het gaat spannend worden!

Woon-werk

Sinds kort ben ik voor mijn werk (ICT) in mijn woonplaats Haarlem gedetacheerd. Dat is me nog nooit overkomen. Ik was gewend om in Rotterdam of in de regio Utrecht of Amsterdam te werken, wat vanuit mijn woonplaats Haarlem dagelijks twee á drie uur snelweg en files betekende. Daar is nu dus (voorlopig althans) verandering in gekomen. En hoe! Want de kortste afstand tussen werk en huis is nu amper 4 kilometer. Dat heeft ineens nieuwe trainingsperspectieven geopend.
Want nu kan ik met een mooi omweggetje via Spaarndam, Penningsveer of Haarlemmerliede 's ochtends en 's avonds van en naar mijn werk lopen! Zo'n 14 kilometer per dag. Voorlopig nog niet elke dag, eerst maar eens een beetje experimenteren hoe het aanvoelt om dit twee á driemaal per week te doen met dan in het weekend de lange duurlopen. En voor de rest op de fiets, de auto kan thuisblijven.

Op het nieuwe werk is een mooie kleedruimte (eigenlijk bedoeld voor de buitendienst, want het is bij een netwerkbeheerder van een energiemaatschappij) met bergkasten, wastafels en douche. Ik heb een paar schoenen en wat kleding op mijn werk achtergelaten zodat ik niet al te veel in mijn rugzak hoef mee te sjouwen.
's Ochtens de zon zien opkomen en de eerste vogeltjes horen fluiten, 's avonds tegen zonsondergang terug. En over een tijdje helemaal in het donker. En regen en sneeuw?? Mwah!

In de afgelopen maand oktober heb ik, mede door het woon-werk lopen maar vooral door een paar ultra's een nieuw maandrecord van 452 kilometer gevestigd. Zou de 500 nu haalbaar zijn? Voorlopig moet ik echter wat minderen, want zoals gezegd staat er over twee weken een 100km (althans een poging daartoe) op het programma. En twee weken daarna Olne-Spa-Olne.