Trailer

Wat zijn we moe geworden. Nee, niet van het lopen van OSO 2013. Nou vooruit, een beetje wel natuurlijk. Negenenzestig kilometer door de kleffe 'chocolat', ruim 2000 meter omhoog en afdalingen door beekbeddingen vol met keien of over bospaden met gemene wortels, stoppels en stronken. En waar het even vlak was had je die enorme waterplassen met gemene schuine glibberige strookjes klei daaromheen. Daar wordt je moe van, maar dat bedoel ik niet want dat is gezond moe.

Ik bedoel de kwalificatie. Daar wordt ik pas echt moe van.
Moet je je dan kwalificeren om aan de OSO mee te mogen doen? Nee, het enige wat van je gevraagd wordt is een goed humeur, wat training in je lijf, een dosis doorzettingsvermogen, wat bietensap vooraf en de bereidheid om het luttele bedrag van tien Euro te betalen om mee te mogen doen aan aan deze schitterende trail in de natuur.

Trail?

Ja, Ik heb het over de kwalificatie van de loop als een trail.
Want wat lees ik in sommige commentaren op het web? OSO is helemaal geen trail! Op zijn best iets wat 'ergens tussen een trail en een wegwedstrijd in ligt'. Erger nog: 'Een soort asfaltmarathon met aansluitend de Koning van Spanje'. Er zit te veel asfalt in, het is hier en daar te vlak en het parcours is überhaupt niet lang genoeg om voldoende fysieke en vooral mentale dips te kunnen ervaren en te overwinnen. Want dat maakt het pas echt leuk.

Alsof dat allemaal nodig is. Zijn we net een beetje bijgekomen van de eindeloze en oeverloze discussie wat nu eigenlijk een ultra is, beginnen we nu weer te zeuren over wat nu eigenlijk een trail is. Hoe we de status 'ultraloper' verkrijgen die ons verheft boven de 'gewone' hardlopers en 'marathonners' is nog lang geen uitgemaakte zaak en er zijn al heel wat internetfora door deze discussie uit hun voegen gebarsten. Begint de ultra op 42,126 kilometer, is 50 kilometer slechts een 'verlengde marathon' of is 100 km plus echt een vereiste? Of 100 km binnen 12 uur, want anders zijn we geen ultralopers maar snelle wandelaars. Kijk, van dat soort discussies wordt ik moe.
En nu dus de discussie of La Grande Dame des Ardennes, Olne-Spa-Olne, nou eigenlijk wel een echte trail is en niet een instappertje voor nieuwbakken 'trailers'. Trailers. Bah, wie heeft dat woord bedacht. Volgens mij betekent dat engelse woord behalve 'promotiefilmpje' ook 'aanhangwagen', iets wat er achteraan sleept. O, dus dat is de definitie van een trail. Een loop die zo zwaar en zo lang is dat je je er niet voor hoeft te schamen om langzaam te zijn.
Nou dat is mooi, want dan ben ik met de negeneneenhalf uur die ik erover deed inderdaad een 'trailer'. Laat ze maar gaan denk ik dan, als ik ze struikelend en glibberend voorbij zie stuiven, de blik strak voor zich uit en naar beneden gericht. Laat mij maar lekker een beetje achteraan trailen en om me heen kijken, er is zoveel moois te zien daar. Waarom zou ik anders die hele reis naar de immer druilerige Ardennen gemaakt hebben?


Mijn lijstje:

Olne-Spa-Olne 2013	9:28:45	69 km	7,28
Olne-Spa-Olne 2012	9:36:57	67 km	7,18
Olne-Spa-Olne 2011	9:53:57	68,5 km	6,92
Olne-Spa-Olne 2010	9:29:05	65 km	6,85
Olne-Spa-Olne 2009	8:58:53	66 km	7,35

Berenloop

De teleurstelling was groot toen de Berenloop werd afgelast. Eerst alleen de marathon, later ook de halve marathon. Begrijpelijk, want er was flink getraind, er waren weekends op het eiland geboekt, er waren kosten gemaakt, er was een doel gesteld.
West zeven met windstoten tot 85 kilometer per uur, regen- en hagelbuien. Code geel. De organisatie durfde het, na overleg met de hulpdiensten en meteorologen, uiteindelijk niet aan. Men wilde niet het risico lopen om met tientallen onderkoelde lopers te komen zitten op een eiland met onvoldoende medische opvangcapaciteit. De buien bleven uit, er stond 'slechts' een dikke zeven. Het had misschien toch nog wel gekund.

Beslissingen van een organisatie moeten altijd geaccepteerd worden. Het is simpel: zonder deze organisatie zou er geen Berenloop geweest zijn. Zij hebben de verantwoordelijkheid voor het evenement en dus ook de bevoegdheid om het te annuleren. Het deelnemen aan een georganiseerde loop heeft zijn voordelen. Eigenlijk hoef je alleen maar te lopen, de organisatie zorgt voor de randvoorwaarden. Je hoeft niet na te denken over de route: die is prima aangegeven. Je hoeft geen rugzak met proviand en drank mee te sjouwen: dat wordt onderweg in voldoende mate uitgedeeld. Je hoeft na afloop niet met bezwete en vuile kleding in je auto of in de trein te stappen: de douches en de kleedkamers staan ter beschikking. Je hoeft je geen zorgen te maken over de afloop: hulp staat overal voor je klaar, de organiatie waakt over je veiligheid. Je loopt in een motiverende entourage: toeschouwers, beren langs de weg, competitie. En het heeft status. De Berenloop is niet zo maar een marathon.

Mooi toch? Dat je tegen betaling zoveel uit handen kunt geven aan een organisatie? Prima, maar dan moet je ook accepteren dat het deze zelfde organisatie is die beoordeelt of hij het bovenstaande pakket kan leveren. De veiligheid van de loper behoort ook tot dat pakket. Als het oordeel van de organisatie negatief is, heeft hij het volste recht om de loop in te trekken. Leuk is dat niet en allerminst voor de organisatie zelf. Deze mensen zijn maanden in de weer geweest om alles tot in de puntjes voor te bereiden. Dan is het heel moeilijk om op het laatste moment de kroon op deze inspanningen af te staan.
Bij een afgelasting zijn er dus alleen maar verliezers.

Wil je een marathon op Terschelling lopen in storm en ontij? Een marathon die niet afgelast wordt? Dat kan. Wacht op een stormachtige en regenachtige dag. Reis naar Terschelling. Trek je loopschoenen aan. En loop 42,2 kilometer. Ja, dat zal niet meevallen, want dan moet je alles zelf doen. Dan heb je niet de beschermende mantel en het veilige gevoel van een organisatie die over je waakt. Hoeveel van degenen die vandaag de Berenloop voltooid zouden hebben zouden ook de durf en het doorzettingsvermogen hebben gehad om dit helemaal in hun eentje te doen? Om zelf zijn eigen 'marathon' te organiseren en te lopen, als het stormt en regent? Wedden dat velen hun plannetje afgelast zou hebben?

Ik heb aan heel wat ultralopen meegedaan, sommige onder extreme weersomstandigheden. Het komt mij voor dat kleinschalige lopen, wat de meeste ultra's immers zijn, niet zo snel worden afgelast. Het besef van individuele verantwoordelijkheid is bij de deelnemers aan dit soort lopen waarschijnlijk groter. Bijna altijd kom je alleen te lopen en sta je er dus ook alleen voor. Het is niet voor niets dat, zeker in het buitenland, van deelnemers wordt verwacht dat ze self-supporting zijn. Er worden eisen gesteld aan de bagage die je bij je moet hebben, zoals extra warme kleding, hoeveelheid drank en proviand, thermische deken, EHBO-set, mobiele telefoon enzovoorts. Iedereen moet zo op zijn eigen taak en verantwoordelijkheid zijn voorbereid dat hij of zij zichzelf kan kan redden als dat nodig is.

Naarmate er meer verantwoordelijkheid ligt bij de organisatie en minder bij de loper wordt onvermijdelijk de last en de kwetsbaarheid van de organisatie groter en zal deze zich eerder genoodzaakt zien om maatregelen te treffen zoals dit weekend bij de Berenloop het geval was.