Na de indrukwekkende marathon-ervaring op 10 september is het over een week alweer de beurt aan een volgende marathon: die van Amsterdam. Dat wordt de derde van dit jaar en ook de derde in successie in Amsterdam, na 2004 en 2005. Hoewel het nu herfstachtig is met een stormachtige wind en veel regen beloven de weercomputers dat we vanaf zondag weer een periode van droog, rustig en vrij warm najaarsweer ingaan. Wordt het net zo'n stralend mooie marathondag als vorig jaar? Ik voel minder spanning dan anders op de nadering van een marathon, misschien gaat het een beetje wennen en heb ik na al die keren dat ik er een gelopen heb wat meer vertrouwen gekregen? Op de één of andere manier voel ik me nog steeds innerlijk gesterkt na Ieper. Maar toch, het is altijd weer een avontuur.
Afgelopen zondag heb ik een goede 10 km gelopen (Sloterplasloop in Amsterdam). Vrij regelmatig en met een mooie 41-er als eindtijd. Met de tempohardheid zit het dus in elk geval wel goed. Nieuw is dat ik nu een hartslagmeter heb. Die heb ik bij gelegenheid van ons 25-jarig huwelijk van Bernadette gehad. Het was even wennen aan dat bandje om mijn borst, maar nu draag ik hem bij iedere training en wedstrijd. Kreten als anaërobe drempel, maximum hartslag en vetverbrandingspercentage klinken me nu vertrouwd in de oren! De komende marathon ga ik proberen 'op hartslag' te lopen, dat wil zeggen dat je een van te voren bepaalde hartslagfrequentie probeert vast te houden. Wordt die te hoog, dan ga je wat lanzamer lopen, is hij te laag dan probeer je er een tandje bij te doen.
Op 23 september hebben Bernadette en ik met zo'n 30 gasten ons 25 jarig huwelijk gevierd. Het werd een gezellig huis/tuinfeest waarbij lang buitengezeten kon worden door de aangename temperaturen. Er is genoten van soepen en salades en er zijn diverse acts opgevoerd, zoals de voordracht van een 'levensgedicht', instrumentale muziek en zang. Tot mijn verrassing werd zelfs één van mijn gedichten onder muzikale begeleiding geciteerd. Dat klonk zo 'anders' dat het even duurde voordat ik mij realiseerde dat ik het zelf geschreven had!
Een goed nieuwtje is ook dat Edward vandaag is aangenomen voor zijn eerste 'vaste baan'. Hij gaat in een eetcafé in de stad werken. Dit jaar is voor hem een soort 'sabattical year' terwijl zijn vriendin in het buitenland studeert. Volgend jaar is hij van plan een HBO opleiding op te pakken.
De badkamer is eindelijk klaar, op de deur na. De aannemer had zich verkeken bij het op maat zagen, dus paste de deur niet en moest hij de oude weer terugzetten. Pech dus, vooral voor hem, want nu zal hij moeten opdraaien voor een nieuwe deur. Zo, dat doet weer even de deur dicht!
Naar boven
Woensdag 25 oktober 2006
De marathon van Amsterdam heeft een mooi PR opgeleverd. Het liep perfect, geen inzinkingen en na een rustige start kon ik mijn snelheid geleidelijk steeds verder opbouwen tot zo'n 13 km/u op het 40-km punt. Als ik de eerste twee kilometers iets sneller was geweest was ik wellicht onder de magische grens van 3:30 gedoken! Die uitdaging blijft staan tot volgend jaar (zie verslag Amsterdam marathon 2006). Door al die marathons en de daarvoor noodzakelijke voorbereidingen, rust vooraf en herstel achteraf, is mijn normale loopschema behoorlijk verstoord geraakt. In september en oktober heb ik op maandbasis veel minder kilometers gemaakt dan in andere maanden (ongeveer 200 ipv 300). Uiteindelijk zal dat wel tot een afvlakking van de prestatiecurve gaan leiden. Je ziet dat vaak gebeuren bij atleten die veel marathons lopen (6 per jaar of meer): ze belanden in een gelijkmatige basisconditie van waaruit in feite zonder veel extra voorbereiding regelmatig een marathon gelopen kan worden zonder dat daarbij echter nog 'gepiekt' kan worden. Ze komen dan meestal uit op tijden tegen de 4 uur. Om weer een snelle marathon (onder de 3:30) te kunnen lopen zou eigenlijk een half jaar geen marathon gelopen moeten worden en in plaats daarvan door middel van kortere wedstrijden (10 km, soms een halve marathon) en intervaltrainingen de tempohardheid weer opgebouwd moeten worden. Maar goed, voor veel atleten is het lopen van een marathon zo'n belevenis dat ze de tijdsprestatie minder belangrijk vinden dan het afstandsvolume. Sommigen worden dan ultralopers. Een paar jaar geleden heb ik zelf iets dergelijks meegemaakt met de halve marathon. In 2003 liep ik er maar liefst 10, maar ze kwamen allemaal uit op rond de 1:42. In 2005 en 2006 liep ik er per jaar maar 3, maar wel gemiddeld 10 minuten sneller.
Ondanks dit betoog speel ik met de gedachte om op 25 november de vierde marathon van dit jaar te lopen: de Zuiderzeemarathon van Urk naar Zwolle. Lange, kaarsrechte en verlaten wegen door de polder, mooi! Maar ik wacht met inschrijven tot half november omdat ik er zeker van wil zijn dat ik geen overbelastingsblessures ga krijgen, zoals eind vorig jaar. Met name onder mijn rechter knieschijf zit een pijnplekje dat ik goed in de gaten moet houden; ook in de rechtervoet treden af en toe vervelende krampverschijnselen op. Bovendien zal ik dan echt op mijn basisreserves (daar heb je het al!) moeten lopen, want veel tijd voor lange duurlooptraining is er niet meer. Begin november ga ik namelijk een weekje met Bernadette naar Rome (cadeautje van familie en kinderen ivm 25-jarig huwelijk) en daarna zit ik al 10 dagen voor de eventuele marathondatum.
Verder gaat alles zijn gangetje. Het is herfst (hoewel de temperaturen nog aan de nazomer doen denken) dus ik zit weer dagelijks in de file. Edward werkt in het café en Daphne is nog aan het solliciteren. Ze is voor een tweede gesprek uitgenodigd bij een hotel in Amsterdam. Bruno gaat naar school en speelt internetgames.
Naar boven