Twee marathons binnen twee weken en vijf in een jaar
Vanochtend de stoute (loop)schoenen aangetrokken en naar Etten-Leur afgereisd om het ‘Brabants dubbel’ na Eindhoven compleet de maken. Deze marathon is een stuk kleiner dan die van Eindhoven (wedstrijd circa 120 deelnemers, recreanten ongeveer 200) en er worden ook geen topatleten geďnviteerd. Voordeel daarvan is dat de inschrijfkosten relatief laag kunnen blijven. Ook het parcours is totaal anders met twee ronden waarbij je weliswaar door het stadscentrum komt, maar verder vooral door het platteland, hier en daar zelfs over harde zandpaden door het bos. Het is vrijwel vlak. In de stad was het druk (koopzondag) en daardoor aardig wat belangstelling van het publiek, daar buiten kom je nauwelijks iemand tegen en loop je ook voor het grootste deel alleen.
Het ging me goed af deze keer, het laatste deel wel wat langzamer dan het eerste, maar geen inzinking zoals twee weken geleden. Tot het eind kon ik de pas er goed inhouden. Het ging steeds harder waaien, maar er stond veel begroeiing langs de weg, waardoor we er niet zo veel last van hadden.
Na de marathon van Eindhoven voelde ik me nog zó fit dat ik het plan opvatte om Etten-Leur (Marathon Brabant oftewel de Herfstmarathon) er meteen maar achter aan te plakken. Dat zou me een nieuwe trainingsopbouw besparen en bovendien zou ik dan de voor dit jaar zo gewenste reeks van vijf marathons kunnen afsluiten.

Nou is zo het vlak na elkaar lopen van twee marathons op wedstrijdtempo geen sinecure; ik heb er zoals het zich laat aanzien geen blessures aan overgehouden maar wel een flinke verkoudheid, waardoor ik nu met ziekteverlof thuis zit. Gelukkig had ik het verhaal op mijn werk nog niet verteld! Bij de Marine zouden ze dit een 'moedwillig zich ongeschikt maken voor de dienst' noemen. Na de finish kreeg ik een prachtige zilverkleurige folie om mijn schouders gedrapeerd, maar zonder het te merken heb ik die er weer af laten vallen. Het stukje lopen van de sporthal naar de auto (10 minuten) is me vervolgens blijkbaar op de keel geslagen. Maar het gaat alweer wat beter.

Nu kan ik terugzien op een mooie marathon door prachtige herfstbossen met een regen van neerdwarrelende bladeren door de aantrekkende zuidenwind. Die wind heeft met name tussen de 21 en 31 km het tempo lager doen zijn dan eigenlijk nodig was, maar zoals aan de grafiek te zien is, is de snelheid heel geleidelijk teruggelopen van rond de 12 naar iets onder de 11 km/uur. Ik had dan ook na afloop het gevoel lekker gelopen te hebben, bovendien was het met 3:37:05 de snelste van de vijf dit jaar gelopen marathons.
Nu ga ik eerst maar weer eens wat uitrusten.

Een marathon met een gat er in
Eindhoven 2007. Achter de 3:30 haas aangelopen die toch echt dik boven de 12 km/uur liep. Veel te hard voor mijn doen en dus... na 37 km in het beruchte marathongat gevallen. Maar het is niet eerlijk om de haas de schuld te geven. Er hebben andere factoren gespeeld, zoals de drukke weken voorafgaande aan de marathon, waarschijnlijk te veel drinken (het nadeel van het grote aantal drankposten) en een 'verkeerd gevallen' banaan op 32 km, waardoor ik misselijkheidsverschijnselen kreeg. Ik moet nogal uitgewoond over de finish gekomen zijn, zoals ook wel een beetje op de foto te zien is, want één van de officials kwam bezorgd op me af met de vraag of het nog wel ging...
De marathon van Eindhoven heeft zijn claim 'de gezelligste marathon van Nederland' te zijn wat mij betreft helemaal waargemaakt. Met name het stuk door de winkelstraten, waar het bomvol met enthousiast aanmoedigende toeschouwers staat, is een belevenis. Tot mijn grote verbazing werd ik regelmatig door het scanderen van mijn voornaam aangemoedigd. De toeschouwers bleken lijsten met startnummers te hebben waarop ze de namen van de passerende lopers opzochten. Waar maak je dat mee behalve in Leiden waar je voornaam op je startnummer staat (en in New York, heb ik me laten vertellen). En dan de talloze orkestjes en DJ's, op bijna iedere hoek van de straat stonden ze met hun vaak loeiharde muziek. Het weer was prachtig: droog, weinig wind en volop zon, hoewel het met name in het laatste gedeelte soms een tikkeltje warm was.

Opa!!!
Ik ben al een aantal jaren in de M50+ klasse ingedeeld, maar vandaag ben ik ook in het dagelijks leven gepromoveerd tot 'Master'. Om 13:40 ben ik een trotse 'opa' geworden toen mijn dochter een flinke zoon en daarmee ons eerste kleinkind het leven schonk met de niet alledaagse, maar wel mooie naam Seth.