'Gekkenwerk', but 'I have been there!'

Het 'wonder van Amsterdam' heeft dus toch weer plaatsgevonden. Ondanks de bijna hopeloze vooruitzichten (zie verslag van 18 oktober) in verband met een slepende knieblessure heb ik de marathon volbracht in een niet eens zo tegenvallende tijd. Natuurlijk is de blessure er niet spontaan door genezen, maar een etmaal na dato vallen de gevolgen best mee. Was het onverantwoord? Dat zou het wel geweest zijn indien ik er niet in geloofd had. Dan was het misschien verkeerd afgelopen en had ik er halverwege uit moeten stappen. Maar ik geloofde er wel in en Amsterdam heeft me altijd al goed gelegen. De eerste drie kilometer voelde ik de pijn enigszins, maar na warmgelopen te zijn ging het in een tempo van zo'n 10,5 km in het uur best wel gladjes. Veel sneller was ook niet mogelijk (als ik het al in me had...) want ik zat midden in de 'bulk', zodat het met name op de smalle wegen langs de Amstel van en naar Ouderkerk (prachtig deel van het parcours trouwens) filelopen was. De bevoorradingsposten waren ruim bemeten, maar het is er toch altijd wachten en dringen geblazen. Bovendien nam ik vanaf de halve marathon bij iedere post even een minuutje om de kwetsbare knie wat te rekken en te masseren. Het leuke van het parcours van Amsterdam is toch echt het Vondelpark met zijn herfstkleuren en dat stuk de stad uit. Een stadsmarathon die voor een groot deel door de polder en langs buitenhuizen en molens gaat. Leuk toch? Ook nu weer, net als in Hilvarenbeek, kreeg ik het in de laatste 6 kilometer zwaar. Met name tijdens de tweede passage door het Vondelpark was de fut er helemaal uit. Toch merkwaardig, omdat ik de afstand dit jaar al 12 keer (ja, ook dat doel is bereikt!) gelopen heb. Waarschijnlijk is voor iemand die zoveel lange afstanden loopt het weekvolume te laag. Gemiddeld over het jaar train ik ruim 50 per week, maar de afgelopen weken zat het daar vaak een stuk onder door de blessures en het herstellen van vorige Monschau en Hilvarenbeek. Het zou eigenlijk richting de 60 á 70 moeten, maar ik betwijfel of dat qua tijd en blessuregevoeligheid wel haarbaar is. Dus eventuele ultra-ambities maar even opzij zetten!
Hoe dan ook, 'I was there', samen met bijna 6000, voornamelijk buitenlandse, marathonlopers. Ik moest het steeds in mijn hoofd prenten dat ik in Nederland liep, want om me heen hoorde ik alle Europese talen en zelfs soms een Australische of Amerikaanse tongval. Het zou me niet verbazen als meer dan de helft van de deelnemers buitenlands was. Voordeel van die drukte was wel dat je daardoor minder last had van de af en toe stevig aanwakkerende wind. Vanaf km 30 veranderde mijn omgeving langzaam maar zeker van groepjes vrolijk keuvelende lopers in een slagveld. Overal om me heen benen met kramp en vertrokken gezichten. Steeds minder lopers en steeds meer wandelaars. Mensen hangend over dranghekken of op de grond zittend of liggend. Volgens een omroeper wiens stem in het stadion uit de boxen schalde moest het op dat moment bij het 30 km punt nog veel erger zijn... Die taferelen heb je alleen bij de grotere stadsmarathons; op de kleinere marathons die ik gewend ben starten zo'n 200, meestal doorgewinterde lange afstandslopers en dan zie je zulke dingen niet.
Dus de knie hield het en in een netto tijd van 3:54:20 ‘denderde’ ik over de finish in het altijd weer indrukwekkende Olympisch stadion. Dit soort tijden zijn nu regelmaat voor mij aan het worden, wel een verschil met vorig jaar toen ik vaak in de buurt van de 3:35, 3:40 zat. Dus ga ik volgend jaar de marathons maar weer eens afwisselen met kortere afstanden om zo weer wat aan het tempo en de hardheid te gaan werken. Want het is wel jammer dat dat nu helemaal weg is.

Op de vooravond van Amsterdam

Zo gemakkelijk als het in het voorjaar liep, zo moeizaam loopt het na de zomer. Het juiste gevoel ontbreekt een beetje. Het begon met de opgave tijdens de Meermarathon op 30 auugustus. De marathon van Hilvarenbeek op 21 september ging weer best lekker, hoewel de tijd een beetje tegenviel. Maar daarna kwam ik in een dip die nog versterkt werd door de hardnekkige peesblessure die me sindsdien vergezelt. Daardoor kan ik niet voluit trainen en moet ik de duurlopen beperken tot maximaal anderhalf uur. Van lekkere intervallen op de baan is al helemaal geen sprake. En dan toch morgen starten in Amsterdam? Het is eigenlijk te gek voor woorden. Ik had al moeite met het stukje wandelen van industrieterrein de Schinkel waar ik mijn auto had staan naar de Sporthallen Zuid om mijn startnummer op te halen. Maar op 9 november staat Athene op het programma en Amsterdam zou daarheen de opstap moeten zijn. Een solitaire duurloop van 32 kilometer of meer zie ik me al helemaal niet doen, daarom is mijn hoop er op gevestigd dat ik het in Amsterdam wel ga volhouden door de entourage en de westrijdspanning. Dus maar hopen op een wonder - zoals een paar jaar geleden, ook in Amsterdam, toen een paar woorden van een toeschouwer me zomaar uit een diepe inzinking hielpen. Telkens sta je toch weer voor een drempel, bij zo'n marathon. Ook al heb je er al 25 gelopen. Deze keer wordt het bijzonder spannend: zou de ganzenvoet pees het houden? Ik geloof er in en ik ga er voor. Als opsteker ga ik nu nog maar even naar een stukje van Apocalypse Now kijken...

Voorzichtig weer proberen

Na een volle week niet lopen (jazeker, het is me gelukt, geholpen door veel regen en wind!) ben ik er vanochtend maar weer eens op uit getrokken. De bedoeling was drie kwartier, maar het werd uiteindelijk ruim een uur en 12 km. Het is een heerlijk gevoel om na een week rust weer te lopen. Ik merkte dat het veel soepeler en gemakkelijker ging dan een week daarvoor. Los van die knieblessure was ik toch echt wel aan een rustweekje toe. Nu voel ik weer zo veel energie dat ik wel een marathon zou kunnen lopen (!) Maar pas op, want het rechterknietje is nog niet gevoelloos. De stekende pijn van een week geleden is niet teruggekomen, maar het gewricht voelt nog steeds een beetje opgezet en stijf aan, vooral na het opstaan. Ik ben daarom nog druk aan het icen en ook het bandje gaat er nog steeds omheen. Gelukkig kan ik het morgen door de fysio kan laten onderzoeken. Ik hoop nog steeds om over anderhalve week in Amsterdam mee te kunnen lopen. De inhoud zal ik vast nog wel hebben, de vorm natuurlijk niet. Maar een marathon kun je ook op inhoud lopen, ook al wordt het dan geen 3:30 of zo. Wat me wel een beetje tegenvalt is mijn gewicht. Dan heeft altijd rond de 72 kilo geschommeld, maar tot mijn schrik geeft de weegschaal nu 75 á 76 aan! Wat maar wil zeggen dat rustig gelopen marathons en de daarop volgende herstelperioden geen garantie zijn voor een licht lijf. Ik heb gemerkt dat de spijsvertering toeneemt (altijd trek!) en dat daardoor de verlokking van een hapje of lekkernijtje tussen door nauwelijks te weerstaan is. Dus nu moet ik drie kilo extra meetorsen. Ook dat is niet lekker voor het knietje. Spannend hè. Vanwege al deze signalen ben ik van plan om volgend jaar wat minder eenzijdig te gaan lopen. Dus niet alleen marathons. Dit najaar wil ik daar al een begin mee maken door weer eens met de Kennemer cross cup mee te gaan doen. Maar dan moet wel eerst die blessure genezen zijn.

Vol in de remmen

Afgelopen week is de rechter knie flink gaan opspelen. Na de duurloop van woensdag had ik last van stekende pijnen rondom de rechter knieschijf. Dat was aanleiding om direct met trainen te stoppen. In elk geval tot komende donderdag, waneer ik een afspraak met de fysio heb. Ik heb geprobeerd om met langzame (6 min/km) duurloopjes door te gaan, maar dat leidde er toe dat de klachten toenamen. Ik begon zelfs tijdens het lopen na zo'n drie kwartier pijn te voelen. Ook in rust (zittend en in bed liggend) bleef een zeurderige pijn aanwezig. Autorijden (vooral in de file) deed de pijn weer verergeren. De klachten doen denken aan de knieblessure (ook rechts) die ik in de laatste twee weken van april had (na de Rotterdam marathon). Ook nu lijkt het drie dagen na een marathon (Hilvarenbeek) begonnen te zijn. Als ik echter de foto's van Hilvarenbeek bekijk dan zie ik dat ik toen ook al met een patella liep, dus kennelijk speelde het probleem al vóór die marathon. De oorzaak is lastig te vinden, want juist in Hilvarenbeek heb ik niets geforceerd. Kan het aan de schoenen liggen? Die hebben er nu ruim duizend kilometer op zitten en demping en pronatie kunnen daardoor verslechterd zijn. Toch constateer ik nog geen overmatige of asymmetrische slijtage aan de zool. Opvallend is ook dat de klachten begonnen zijn sinds ik met een bril op loop. De geeft naar beneden kijkend een vertekend beeld van de hoogte waardoor de hersenen misschien problemen hebben om de voetlanding goed te coördineren? Maar de meest voor de hand liggende reden is gewoon overbelasting (14 marathons in de afgelopen 12 maanden met vooral de laatste tijd een snelle trainingsopbouw na elke marathon). Om Amsterdam en Athene niet in gevaar te brengen heb ik daarom het besluit genomen om een week helemaal niet te trainen. Dat kost behoorlijk wat discipline, vooral omdat de klachten nu al veel minder zijn geworden. De patella is er weer af en ook met icen ben ik weer gestopt. Eigenlijk merk ik er nauwelijks nog wat van tijdens de gewone dagelijkse bezigheden (behalve autorijden dan). Trap op- en aflopen is ook geen probleem. Maar 's ochtends bij het opstaan voel ik dat het er nog steeds zit. Ik bereik geen resultaat als ik nu niet doorzet. Zo wordt het stopzetten van de looptraining een training van het doorzettingsvermogen! Het slechte weer helpt gelukkig een beetje mee.