De Röntgenlauf is natuurlijk genoemd naar Willem Conrad Röntgen, de ontdekker van de bekende straling en de beroemdste telg van Remscheid-Lennep (bij Wuppertal). Vandaar het ietwat macabere logo van deze loop: een rennend skelet. Vreemd wat zo’n afstand met je doet, want zo voelde ik me precies in de laatste kilometers. Een lusje langs het Röntgenmuseum maakte vanzelfsprekend deel uit van het parcours, dat verder een fiets-wandelroute (je raadt het al: de Röntgenweg geheten) rondom Remscheid volgde. De route was een grote lus die bestond uit drie delen, een halve, een hele en een anderhalve marathon. Het zal wel geen vraag zijn welke van de drie afstanden mij het meeste aansprak.

Het was een goed georganiseerd streekevenement, met een uitgebreide, zelfs deels in het Nederlands opgezette website een dikke brochure en goede faciliteiten in het sportcentrum van Hackenberg. Met 4000 deelnemers op alle afstanden waarvan ca. 440(!) op de ultra ook best wel groot. Opvallend veel publieke belangstelling, rinkelende koebellen, ‘hop-hop-hop’ aanmoedigingen en van die vervelende ‘Oh lé, Oh lé, Oh lé We are The Champions’ megafoontjes. Ik kon me er met een laatste restje zelfbeheersing nog net van weerhouden om een paar van die tetterende contrapties onder mijn voeten te vermorzelen, AAARGGGHH. Maar toch, alle lof voor die Duitsers die toch maar met de hele familie, inclusief opa die de bel luidde, oma met bekertjes thee en de kinderen met ratelaars en juist ja, van die akelige megafoontjes om 8.30 al langs het parcours stonden op een druilerige zondagmorgen.

Het parcours golfde voortdurend omhoog en omlaag tussen 100 en 350 meter, totaal 850 meter omhoog en dus ook omlaag. Er zaten een paar hele steile ‘wandelstukken’ tussen en klei-achtige afdalingen met groot ‘Rutschgefahr’. Toch vond ik het minder zwaar dan de ultraloop in Berg en Dal, omdat de stukken echte trail ten opzichte van de goed geplaveide paden in de minderheid waren. Volop natuur en herfstpracht alom, watervalletjes, vakwerkhuisjes en uitzichten op Remscheid. Historische eyecatchers waren volgens de brochure de 'hoogste spoorbrug van Europa' (Müngstener Brücke), waar we onderdoor liepen en het stuwmeer van de Eschbachtalsperre, de eerste stuwdam in Duitsland die voor de drinkwatervoorziening is aangelegd.

Al met al ging het prima, met een licht verval (2:05:31, 2:16:43, 2:21:08). Daarbij wel de aantekening dat de eerste halve qua profiel (+265m, -420m) het makkelijkste was en de laatste (+332,-213) de lastigste.

Een klein minpuntje was dat alle afstanden tegelijk startten (de halve en de hele werden met bussen teruggebracht vanaf het 21,1 en 42,2 km punt), waardoor het op de smalle en gladde bospaadjes in het begin een file van jewelste was. Op het 18 km punt was een steile klim waar het ook helemaal vastliep. Ook dit evenement zit kennelijk aan zijn limiet, maar dat stond een mooie loopervaring niet in de weg.

Bij de uitreiking van de startbescheiden op zaterdagmiddag kreeg iedereen een klein opgerold stukje papier met een elastiekje eromheen. Kennelijk een lotje voor een prijsuitreiking of iets dergelijks. Toen ik het 's avonds in mijn pensionkamer openmaakte stond er in kleine letters 'Leider verloren' op. Oei, dacht ik, als dat op het resultaat van de loop morgen slaat dan betekent dat niet veel goeds. Gelukkig bleek dat dus niet het geval te zijn en was ik dus hooguit een prijs misgelopen. Ook na afloop kon ik over 'geluk' niet klagen. Want toen ik uit de pendelbus stapte die de lopers vanaf de sporthal terug had gebracht naar de parkeerplaats bij het stadion van Remscheid ontdekte ik dat ik mijn camelback met daarin o.a. mijn mobielje in de bus had laten liggen. Omdat ik als één van de laatsten uit de bus gestapt was, sloot die net zijn deuren en begon weg te rijden. De chauffeur zag niet dat ik er met zwaaiende armgebaren achteraan rende. Net toen ik de hoop had laten varen kwam er een stadsbus aangereden waarvan de chauffeur me wél opgemerkt had. Hij stopte, liet me binnen en vroeg of ik iets in de weggereden bus had laten liggen. Ja, dus. Hij zette met bus, passagiers en al resoluut de achtervolging in, ondertussen de in de verte nog net zichtbare pendelbus met zijn mobilofoon oproepend. Laat ik die nou zien stoppen en de chauffeur er met mijn camelback in de hand uit zien stappen! Mijn gebrekkige Duits schoot mij te kort om mijn dank voor zijn alerte collega onder woorden te brengen. Ja, aardige mensen, die Duitsers en een leuke ultra organiseren kunnen ze ook!

63,3 km
Netto: 6:43:22 (+849, -849)
Bruto: 6:44:32
1e halve: 2:05:31 (+265, -420)
2e halve: 2:16:42 (+272, -229)
3e halve: 2:21:08 (+312, - 213)
50 km: 5:15:46
9,39 km/h
6:23 min/km
M55: 5 van 31
M: 134 van 331 Startnummer: 6138

Hoewel het jaar nog ruim twee maanden te gaan heeft kan ik nu al een verbetering van het jaarrecord melden: 2908 km! Het tot nu toe hoogste jaartotaal was 2900 km in 2007. Op dus naar de 3000 kilometer, wat wellicht nog deze maand gaat lukken!!

‘De herfstdagtocht van Berg en Dal gaat door natuurgebieden als de Duivelsberg, het Hengstdal, het Nederrijk en de Jansberg. Uit deze namen kunt u al opmaken dat de tocht door een heuvelachtig gebied gaat. De vele klimmen brengen u naar prachtige vergezichten en liefelijke doorkijkjes. Andere natuurgebieden van deze wandeling zijn onder andere de Mookerheide, boswachterij Groesbeek en de Heumense Schans. Elk van deze gebieden kent zijn eigen karakter, waar we de mooiste paden en plaatsen van hebben uitgezocht. Houdt u er wel rekening mee dat vanwege de vele pittige klimmen en de vaak onverharde paden de herfstdagtocht tot de zwaardere tochten gerekend moet worden.’

Zo staat het aangekondigd op de website van AV de LAT, de ‘Lange Afstand Tippelaars’. Ultraloper Willem Mütze heeft deze wandelroute ook voor lopers toegankelijk gemaakt. Voordeel daarvan is dat er gebruik kon worden gemaakt van de door de LAT georganiseerde voorzieningen en bepijling. Maar ook Willem zelf was van de partij met een eigen bevoorradingspost op ruim 30 kilometer, voorzien van alles was de naar koolhydraten smachtende loper zich maar wensen kan, zelfs bekertjes yoghurt! Een ander pluspunt van het combineren van een lange-afstands wandelevenement met een ultraloop is de aanwezigheid van de wandelaars op het parcours, waardoor je wat meer mensen tegenkomt onderweg. Want het aantal ultralopers dat komt opdagen is toch altijd maar een handjevol. Bovendien waren tien van de voorinschrijvers, mogelijk afgeschrikt door de slechte weersvoorspellingen, niet komen opdagen.
Deze tocht was een echte trail. En dat nog wel binnen de eigen landsgrenzen (op een klein lusje door Duitsland na dan). Want de tochten in Ierland waren weliswaar heuvelachtig, maar toch voor het grootste gedeelte over verharde wegen. De Monnikentocht is grotendeels onverhard, maar toch ook weer geen trail, daarvoor zijn de paden er toch te goed beloopbaar en vlak. Nou goed, de Monschau marathon bevatte een paar stukken pittige trail. Maar hier! Vrijwel geen verharde weg (hooguit twee á drie kilometers in totaal waren geasfalteerd), verder alleen modderige zandpaden, glibberige kleisporen dwars door de landerijen, met in de bossen en op de heide boomwortels en stenen in alle soorten, maten en afmetingen. Veel trappen op en af, sommige slechts bestaande uit gladde ronde boomstammetjes, sommige met onregelmatige 'treden' tot wel 40 centimeter hoog. Loopt niet echt lekker... En plassen. Heel veel vaak diepe plassen en prut want het had de nacht ervoor flink geregend. Wij kregen daar nog een motregenachtig staartje van mee, daarna deed de zon een paar minder geslaagde pogingen om door te breken maar uiteindelijk werden we overvallen door een paar vette regen, hagel- en onweersbuien (niet echt leuk als je midden op de Mookerheide loopt en in de verte de bliksem ziet inslaan). Het hagelde zo hard dat het eventjes wit kleurde en de bladeren vlogen je rond de oren. Wat was ik toen blij dat ik een regenjackje in mijn camelback had meegenomen! De natuur en de uitzichten op onder andere het dal van de Waal waren bij tijden overweldigend mooi en door de afwisseling van landschap, bodemgesteldheid en stijgingspercentages verveelde het nooit, waardoor de uurtjes ongemerkt voorbijvlogen. Knap om zo'n parcours te kunnen uitzetten, daar moeten wel heel wat verkenningskilometers aan vooraf gegaan zijn.
Doordat het niet zo warm was kon ik, behalve bij het beklimmen van sommige supersteile stuwwallen goed door blijven lopen. Het terrein was zodanig dat op sommige stukken onvermijdelijk gewandeld moest worden, maar dan konden we ons mooi bij de LATters voegen. In de eerste helft kwam ik niet zo lekker op gang, misschien zat de Mooathon nog in mijn benen, of, waarschijnlijker, zat het tussen de oren niet helemaal goed vanwege allerlei toestanden die zich in de persoonlijke sfeer hadden voorgedaan. Op de door Willem bemande post kwam ik Eric de Vries tegen die ook met een kleine inzinking kampte en ben samen met hem een stuk opgelopen tot ongeveer het marathonpunt. Mijn dip was toen voorbij en helaas heb ik Eric toen achter me moeten laten (hoewel hij gelukkig een ander groepje vond en uiteindelijk niet ver achter mij finishte).
Het was letterlijk één lange cross, maar vanochtend had ik niet eens stijve spieren en kon zelfs vrij gemakkelijk nog een rondje door de Kennemerduinen lopen. Nee, de kennismaking met het traillopen is prima bevallen. Het veelvuldig trainen in de Kennemerduinen is ook hier weer goed van pas gekomen!

Na afloop werd de 1000e (!) ultra/marathon van Willem gevierd met toespraken en champagne. Er waren weer veel bekende gezichten bij uit het veelloop-wereldje.

Kortom, een dag die op een leuke manier in het teken stond van de verhoudingsgewijs kleine, maar wel gedreven wereld van het ultralopen. O, ja. Ik heb er 7 uur en 10 minuten over gedaan (zo’n 61 km met een paar keer verkeerd lopen erbij geteld).

Op de webstite van de LAT staat een mooie diashow die een indruk geeft van het parcours, plus een kaartje in Google Maps.
Tot de verbeelding sprekende foto's van Joachim Siller.

7:10:01
8,51 km/h
24 van 38
Startnummer 43 (grappig, dit was ook mijn 43e ultra/marathon!)