Ik heb me ingeschreven voor de MCX Centennial 100 km van Marathon Plus op 13 november. Tweehonderdvijftig rondjes op een atletiekbaan. Da's lang, da's veel. En de limiet is met 11 uur best wel scherp. Nou loop ik de laatste tijd aardige 6-uurs en 50 km loopjes. Dat geeft vertrouwen. Als je 62 km in 6 uur kunt lopen dan rest er dus nog 5 uur voor nog 'maar' 38 km. Daarmee lijkt de 100 km in de tas te zitten, maar niets is natuurlijk minder waar. Want bij de start van die 38 km in 5 uur heb je al 62 km in de benen en rond die tijd volgt er meestal een flinke dip, zo ook rond de 80 km.
Dus pakte ik het trainingsschema dat trainer Ed van Beek van Marathon Plus voor de 100 van Winschoten had gemaakt er maar eens bij. En toen liepen mijn schoenen vol lood. Want volgens dit schema had ik vorige week 137 km moeten lopen in 6 dagen, met op zaterdag een duurloop van 60 km, deze week 'slechts' 125 km en volgende week 159 km, met op zaterdag 70 km. Aan het eind van het schema staan onder andere de volgende opmerkingen:
1. het schema is gebaseerd op zes trainingen per week
2. om een 100 km ook daadwerkelijk goed te kunnen volbrengen is een minimum van vijf trainingen per week zeer wenselijk.
Ed van Beek is een goede trainer en als hij dit nodig vindt om een 100 km goed te lopen (wat is 'goed'?) dan zal dit ook zeker zo zijn.
Maar dan ga ik dus geen honderd km lopen. Want ik heb er ook nog een gezin bij en een baan en ik vind soms ook andere dingen dan lopen leuk. Nee, als ik zo moet lopen dan vind ik ineens een heleboel dingen leuker dan lopen. Want met zo'n schema is lopen voor mij niet leuk meer.
Toch een beetje in de ban van dit schema, zou ik vandaag van Haarlem naar den Helder gaan lopen, ruim 70 km. Dat heb ik al twee keer eerder gedaan. Maar hoe het kwam weet ik niet, maar ik kon het psychisch niet aan. Voel me al een paar dagen brak en lusteloos. Nergens zin in.
Maar met het mooie weer van vandaag wilde ik toch een stukje lopen. Geen idee waarheen. Op het moment dat ik mijn loopschoenen aan had wist ik het: ik ga een stuk van de Jan Knippenberg Memorial lopen. Vijftig kilometer heb ik gelopen in iets meer dan vijf uur. En het ging perfect, heerlijk, bijkans zwevend over het strand. 'Tis dat ik met mijn zoon had afgesproken dat hij op dat 50 kilometer punt met de auto zou staan om me op te pikken, want ander was ik doorgegaan. Lopen zoals het hoort te zijn. In de geest van Jan, hè. Geen schema's, geen gedoe. Dan is lopen leuk en mooi.
En die 100 km? Ach, weet ik veel...
9 oktober 2011
Een groot rondje om de kerk
De Grote of St. Bavokerk vormt het van verre zichtbare middelpunt van Haarlem. Daaromheen kun je een grote cirkel trekken met een omtrek van 50 kilometer. Als je die cirkel hebt afgelegd dan heb je rondom Haarlem gelopen. Zo simpel is dat.
En omdat die cirkel toevallig ook nog eens door een mooi en afwisselend landschap van duinen, bossen, polders en oude dorpjes loopt heeft men deze voorzien van permanente bewijzering en er een toeristische fietsroute van gemaakt. Maar wat je kunt fietsen kun je ook lopen. Dat dachten in 2005 John Collingham, Nico Swanink en Tom Puts ook. En omdat je lopend op plekjes kunt komen die per fiets moeilijk bereikbaar zijn, hebben zij de fietsroute hier en daar aangepast zodat uiteindelijk het parcours van een mooie landschapsloop ontstond.
Maar 50 kilometer mag dan op de fiets goed te doen zijn, om het te lopen is het toch wel een beetje ver. Dus organiseerden zij op dit traject een estafetteloop, die mede door de support van Rob Vreenegoor van Runnersworld Haarlem is uitgegroeid tot een loop waaraan jaarlijks zo'n 25 á 30 teams meedoen.
In 2009 dacht de Haarlemse ultraloper Henk Derks: dat kan ik in mijn eentje ook wel, en dus vroeg en kreeg hij van de organisatie toestemming om het éénmansteam 'Henk' samen te stellen dat de 50 km in nog geen vier uur aflegde.
Dit jaar stonden er ook weer twee sololopers aan de start bij de Tetterodehal in Overveen: Pieter den Edel (alias 'Pietje' van ChatnRun) en ondergetekende (alias 'Randonneur' van ChatnRun) die als geboren Haarlemmer een ultraloop die bijna door zijn achtertuin liep natuurlijk wel op zijn palmares wilde hebben.
Bijna was het toch nog anders gegaan, want op 8 april was de Berg en Dal ultra van Willem Mütze in Nijmegen. Deze had ik op mijn kalender gezet, maar door de gelukkige omstandigheid van de verjaardag van mijn kleinzoon kon ik daar niet heen. Het internet afzoekend naar een alternatief op 9 april zag ik in het forum van Ultraplatform.nl ineens 'Rondom Haarlem' vermeld staan: 'Weliswaar een estafetteloop, maar ook sololopers zijn welkom. Even een mailtje naar de organisatie en het kan geregeld worden. In 2009 liep Henk Derks ook solo'.
Toen schoot mij opeens de brochure te binnen die ik bij Runnersworld Haarlem had zien liggen toen ik daar een nieuw paar schoenen op kwam halen. Meteen de site opgezocht en naar het daar vermelde adres gemaild. Van Tom Puts kreeg ik al snel antwoord dat ik welkom was en dat ze het leuk zouden vinden als ik zou doen. Er waren al twee sololopers ingeschreven (Pieter dus en de IJmuidense 'Iron lady' Paula, die helaas door een blessure verhinderd bleek te zijn).
Nou, ik heb er geen spijt van gehad. Wat een leuk evenement! De weerberichten waren slecht: een regendag. Maar het viel reuze mee. 's Ochtends gewoon droog met zelfs nog een mooi morgenrood (water in de sloot!) en pas vanaf een uur of elf enige motregen bij een wat aantrekkende wind. Koud was het zeker niet, prima loopweer eigenlijk.
De sololopers mochten al om half negen starten; eerst zou ik alleen starten omdat Pieter er nog niet was, maar na een kort oponthoud konden we toch samen op weg. Het was een heuse startceremonie met aftellen, foto's en de luide aankondiging dat de sololopers van start gingen! Ondertussen vulde de sporthal zich met de teamlopers die om negen uur zouden starten.
Langs de beboste duinrand ging het door een mooie omgeving zuidwaarts, via Aerdenhout naar Bennebroek. We passeerden landgoederen als Middenduin, Elswout, Koningshof, Boekenrode en Leyduin. Ik liep samen op met Pieter. Als gevolg van een paar sanitaire stops (de koffie in de sporthal had zich goed laten smaken!) moest ik hem af en toe even laten gaan om hem vervolgens weer in te halen. De vader van Pieter fungeerde als fietsbegeleider. Zelf torste ik een Camelbak met anderhalve liter sportdrank en gelletjes mee. Helemaal self-supporting zoals dat heet. Wel had ik van de aangeboden mogelijkheid gebruik gemaakt om op diverse wisselpunten dropbags met bananen, mandarijnen en extra sportdrank te laten deponeren. Dat werkte prima.
De eerste drie met ballonnen getooide wisselpunten passeerden wij als eerste lopers, maar tussen het derde en het vierde punt werden we langzaam maar onvermijdelijk ingelopen door de estafeteteams en hun begeleiders. Maar daardoor werd het alleen maar gezelliger.
De route week zoals gezegd hier er daar af van de officiële fietsroute. Zo was er op de derde etappe in de buurt van het voormalige seminarie van Hageveld een lus langs het Spaarne gelegd, die ons door een terrein voerde met een aantal onverwachte klimmetjes (Cruquiushaven). Even daarna liepen we een beetje verkeerd, zodat we om op het parcours terug te kunnen komen een stuk door de modder moesten baggeren en over het prikkeldraad moesten klimmen. Vervolgens ging het via een lange, hoge voetgangersbrug over het Spaarne (een ware hindernis voor onze fietsbegeleider die ons ook al door de modder en over het prikkeldraad met fiets en al gevolgd was, omdat hij de aanbevolen fietsroute kennelijk aan zijn laars had gelapt). Na die voetbrug dus ging het weer mis toen we linksaf gingen in plaats van rechtsaf. Toen we de Heemsteedse Dreef zagen wisten we dat we fout zaten, maar toen waren we wel onze begeleider kwijt die nog met zijn fiets op die brug aan het worstelen was... Gelukkig kwam het allemaal weer goed en op het Jaagpad langs het Heemstederkanaal troffen we elkaar weer. Met een wijde bocht om de Molenwijk heen bereikten we de vierde wisselpost bij de Molenplas. Na een lusje om de Poelbroek bij Vijfhuizen ging het verder noordwaarts, waarbij in grote lijnen de Ringvaart van de Haarlemmermeer werd gevolgd tot aan post 5 bij Haarlemmerliede. Nu waren we ruim over de helft en begon het wat steviger door te regenen. Bij deze post heb ik even de tijd genomen om de etenswaren uit mijn dropbag, die mij door Rob Vreenegoor werd overhandigd, te nuttigen. Pieter kreeg het koud en liep door, waarna ik hem en zijn vader op de fiets nog lange tijd in het zicht had maar niet meer inhaalde.
Inmiddels zat ik helemaal aan de staart van het veld, maar ik werd nog steeds luid aangemoedigd door passerende fietsbegeleiders en mensen van de organisatie. Echt leuk om op zo'n manier een ultra te lopen! Het nu volgende deel van de route via Penningsveer en Stompetoren naar Spaarndam kende ik op mijn duimpje omdat ik daar regelmatig train. Ter hoogte van de Hekslootpolder (een lastig pad met modder en oneffen steenslag) was ik nog geen twee kilometer van mijn huis verwijderd! Maar ik had nog ruim 12 kilometer te gaan, en de gemaakte kilometers begonnen nu voelbaar te worden. Als richtpunt nam ik het witte T-shirt van een estafetteloopster die met haar begeleiders ongeveer een kilometer vóór mij liep en langzaam maar zeker dichterbij kwam. Hier had ik het wat moeilijker, want de schuin van links instaande wind was flink toegenomen en joeg vlagen motregen in mijn gezicht.
Via de Slaperdijk bereikten wij Santpoort Zuid. Ook nu weer een mooi maar moeilijk beloopbaar stuk langs de Wüstelaan. Daar haalde ik de estafetteloopster in, vlak voordat we het laatste wisselpunt bij station Santpoort Noord bereikten, het meest noordelijk punt van de route. Maar wie dacht dat het er bijna op zat vergiste zich! Want in de laatste paar kilometers kregen we eerst de Bergweg voor de kiezen en daarna de Hoge Duin en Daalse weg met de beruchte beklimming van het Kopje van Bloemendaal. Hoe vaak ben ik daar niet naar boven gelopen, maar zo zwaar als nu is het nog nooit geweest. Met een gangetje van zo'n 7 km/uur sjokte ik naar boven, waarna er nog een tweede klim volgde voordat de weg eindelijk afdaalde richting de Zeeweg. En toen was ook de finish nabij, waar ik na 5 uur en 7 minuten onder luid gejuich en met applaus werd binnengehaald door de mensen die de kille motregen getrotseerd hebben om op mij, de laatst binnenkomende loper, te wachten. Pieter was een minuutje of vijf eerder binnengekomen, die was op het laatst nog een keer fout gelopen. De ontvangst in de sporthal was zo mogelijk nog enthousiaster. Ik werd omgeroepen en iedereen applaudiseerde en feliciteerde me. Zelden was ik zo trots na het volbrengen van een ultra.
Organisatie en vrijwilligers: hartelijk bedankt, dit was een fantastische ervaring en een loop waar Haarlem trots op mag zijn! Hopelijk volgend jaar weer!
Rondom Haarlem solo
9 oktober 2011
50 km
5:07:52
9,74 km/u
Startnummer: 50.2
Het was inderdaad warm in het Amsterdamse Bos op deze eerste oktober. In de zon ruim 25 graden. In het KNMI bastion de Bilt was het de warmste 1 oktober sinds 1908. De stranden waren overvol op deze zomerdag in de herfst. Gelukkig was het grootste deel van het rondje van 1800 meter beschut door bomen, bovendien was het gedurende de eerste uren nog aangenaam koel met wat oplossende grondmist.
Toch was de Sri Chinmoy 6 uurs-loop van 2011 vooral een 6-uurs sloop. Hoge luchtvochtigheid maakte het lopen erg zwaar. Maar het was wel gezellig druk in het bos, zelfs de vele honden hadden meer interesse in een duik in het water van de plas dan in die zwoegende en zwetende ultralopers. Het organiserende Sri Chinmoy marathon team Nederland heeft zich weer bijzonder uitgesloofd met een ware 'veldkeuken' die onder andere bemand werd door Pradeep Hoogakker die in augustus de Self-Transcendence 3100 Mile Race in New York als zevende volbracht heeft in 54 dagen. Het feest werd compleet toen bekend werd dat Nitish Zuidema als vierde Nederlander gefinished was in de Spartathlon. Tsja, daar komen wij dan aan met onze 6 uurtjes...
Maar toch, ieder naar zijn maat. Het was behoorlijk afzien en vooral tussen de 40 en 50 kilometer had ik moeite om de gang er in te houden. Een pijnlijke blaar aan mijn linker voet (gevolg van het trainen zonder sokken in de schoenen) hielp ook niet echt. Op een gegeven moment heb ik, om mijzelf nog een beetje te kunnen motiveren, mijn doel bijgesteld naar 55 kilometer. Alles daarboven zou meegenomen zijn; de 'magische' grens van 60km heb ik uit mijn hoofd gezet. Maar ja, toen ik de 50 km ondanks alles binnen de 5 uur passeerde begon het toch te kriebelen. De klok stond op 5:32 toen ik mijn streefdoel, de 55 km, volbracht. En dan begint het rekenen: 5 kilometer - dat is iets minder dan 3 rondjes - in 28 minuten. Zou het dan toch nog gaan lukken? Bij de finishpassage op 5:51 kreeg ik een vlaggetje met daarop mijn startnummer in de hand gedrukt. Dat moest ik in het gras steken op de plaats waar ik mij bevond als het fluitje van de 6 uur precies zou klinken. De teller stond nu op 58,6 kilometer. Negen minuten voor 1400 meter, moet kunnen! En inderdaad, de gemeten restafstand bleek nét voldoende te zijn: met een laatste krachtsinspanning heb ik in 6 uur een afstand van 60058 meter afgelegd. Achtenvijftig meter, dat is 21 seconden lopen tegen 10km/uur! Eén keer 21 seconden langer bij de verversingspost blijven hangen, en het was niet gelukt!
Het was een gezellige happening met veel mij persoonlijk bekende ultralopers, zoals Els Annegarn, Jean-Pierre van de Rijzen, Willem Mütze, Ann Zonneveld (bedankt voor je steun!), Mo Idrissi, Ferry van der Ent en Selim Ilkin. Selim was aanwezig als toeschouwer; gelukkig gaat het alweer een stuk beter met hem en traint hij alweer tot aan zo'n 40 kilometer. ChatnRunner Henk uit Haarlem imponeerde weer met een derde plaats all round en 75 kilometer. En dat drie weken na zijn al even indrukwekkende 100 km in Winschoten.
Ook leuk was dat ik een aantal van mijn oude clubgenoten van Kombijsport tegenkwam die onder leiding van Els Raap aan het trainen waren. Hun toejuichingen kon ik goed gebruiken. Theo Woldberg, net terug van de Berlijn Marathon die hij zowel op skates als lopend heeft volbracht, heeft zelfs nog een rondje meegelopen en foto's gemaakt!
Naschrift: Nu de uitslagen binnen zijn zie ik dat een aantal lopers waarvan ik (nagenoeg) zeker weet dat ik ze op een ronde achterstand heb gelopen toch in dezelfde ronde als mij vermeld staan. Aangezien het om meerdere lopers gaat begin ik nu toch te twijfelen of er niet een ronde te weinig voor mij geteld is. Ik had zelf al een keer geconstateerd dat er een ronde van mij (448) per ongeluk bij 446 was afgeturfd. Dat is wel weer gecorrigeerd, maar het zou natuurlijk gemakkelijk nog een keer gebeurd kunnen zijn... Maar het maakt niets uit, het doel is bereikt.
Op 5 oktober de volgende mail van de organisatie ontvangen:
Beste André,
Dank voor je email. Waar een loper al niet op let! Fijn dat ook jij genoten hebt afgelopen zaterdag.
Naar aanleiding van je bericht hebben we je telformulier nog eens goed onder de loep genomen, en je hebt helemaal gelijk. De teller heeft inderdaad een ronde niet genoteerd, die we nog moeten toevoegen. Je komt dan uit op 61.736 km, en bent 4e in je leeftijdsgroep en 10e overall. We zullen dit dit in de uitslagenlijst aanpassen. Excuus!
Yepppp!
Self Transcendence 6-uurs loop Amsterdam
1 oktober 2011
61,736 km
6:00
10,29 km/u
M50: 4 van 12
Overall: 10 van 45
Startnummer: 448
