|
2x3000
'Something has happened to me. For more hours than I can remember, a storm has been screaming around me. For more hours than I can remember, I have been running - or trying to run - in the mountains. Now I am lost, utterly. Every muscle in my body is shaking, both feet blistered raw, every joint aches, and my last reserves of warmth and strength are gushing away like steam.
A cloud of icy fog clings thickly to everything, smothering the afternoon in twilight. Winds whip it, randomly, like loose sail in a wild sea. Obscure horrors gust through it: hailstones, dark shapes, hints of lightning, great explosions of rain.
Yet I cannot see more than a few yards around me - except on two brief occasions when the storm rips the curtain apart to reveal ghastly cliffs in all directions. My map and my local knowledge insist that such cliffs cannot possibly be there. The rip closes too quickly for me to make sense of this.
So now I have stopped; or, at least, I am hobbling so pathetically and aimlessly that it cannot reasonably be classified as movement. I have no idea what to do. Something has gone badly wrong.
I feel sleepy. I have been at this for eight hours or more. I have, I repeat, no idea what to do. I am starting to feel strangely warm. I thing I might lie down.
But not quite yet. Somehow, I can still think - with just enough coherence to see that thinking is my best hope. There is an answer to this problem. With sufficient thought, I will find it'.
Met deze dramatische woorden opent het boek 'Feet in the Clouds. A tale of fell-running and obsession' van Richard Askwith. Het is het verhaal over de wedstrijden die gehouden worden in de bergachtige gebieden van Engeland, met name het Lake District. Daar werd al off-road gelopen toen bij ons het woord 'trailrunning' nog niet eens uitgevonden was (hoewel we het natuurlijk van de Engelsen hebben overgenomen).
Ik heb dit intrigerende boek al drie keer gelezen en het vormde voor mij een belangrijke bron van inspiratie voor mijn loopreizen naar Engeland, Schotland en Ierland. Hoe het komt weet ik niet, maar de British fells oefenen een veel grotere aantrekkingskracht op me uit dan bijvoorbeeld de Alpen. Zou het komen door het vaak ruige en onvoorspelbare klimaat in die gebieden, waar de wolken altijd lager schijnen te hangen dan elders?
In juni nog was ik voor het laatst in het Lake District. Toen heb ik de Scafell Pike trailmarathon gelopen, die een onuitwisbare indruk heeft nagelaten. Dezelfde organisatie (High Terrain Events) had in oktober een soortgelijke loop op het programma staan, waarin echter niet één maar drie toppen van boven de 3000 voet beklommen moesten worden: de 3x3000 ultraloop. Tachtig kilometer lang, met eerst Scafell Pike, daarna Helvellyn en tenslotte Skiddaw, goed voor 4000 hoogtemeters. In een vlaag van hoogmoed, nog dronken van de ervaring op Scafell Pike, heb ik me direct voor dat avontuur ingeschreven. Daarbij even vergetend dat ik voor de 42 kilometer van de Scafell Pike marathon 9 uur en 10 minuten nodig had en dat de tijdslimiet voor de tweemaal zo lange en ruim tweemaal maal zo hoge 3x3000 'slechts' 19 uur was.
Naarmate oktober naderde werd ik steeds onrustiger. De twijfel sloeg toe. 's Nachts werd ik in paniek wakker nadat ik in mijn droom de Corridor Route en het gapende gat van Piers Gill vóór mij had gezien. Omlaag schuifelen over een met los puin bezaaide helling van 45% met uitzicht op een diepte van 300 meter. En toen in juni was het hartje zomer met mooi en droog weer. Hoe zou het in de herfst zijn met mist, regen en gladde stenen? Ik bibberde letterlijk van angst.
Tot overmaat van ramp stond er op 3 oktober een weather warning uit voor west Engeland: hevige regen, kans op overstromingen en windstoten.
'Ik had een probleem, maar er moest een antwoord zijn op dit probleem. En met goed nadenken zou ik het moeten vinden'.
Niet vertrekken was geen optie.
'Vlucht naar Newcastle gecancelled vanwege dichte mist'. Daar sta je dan 's ochtends om acht uur op Schiphol. Met honderdvijftig anderen in de rij voor de transfer desk, met de ijdele hoop over te kunnen boeken op een andere vlucht. Hopeloos. Maar mijn dilemma was wel opgelost. Ik zou niet eens op tijd in Engeland kunnen arriveren. Wie zich niet diezelfde vrijdagavond vóór acht uur ter plekke voor de loop zou registreren en door de kitcheck zou gaan mocht de volgende dag niet starten. Was ik opgelucht? Ik weet het niet. Het voelde toch als een domper. Na een half uur in de onbeweeglijke rij gestaan te hebben besloot ik om maar naar huis te gaan. Morgen niet in het Lake District maar in de Kennemerduinen lopen. Ook mooi.
Doch Schiphol is groot. Op mijn zoektocht naar een uitgang passeerde ik een andere transfer desk. Hier stond maar een twintigtal mensen. Zou ik? Nummertje getrokken en wachten maar. Een uur. Anderhalf uur. Om elf uur was ik aan de beurt. 'U bent automatisch overgeboekt op de vlucht van morgenochtend'. 'Daar heb ik niets aan, ik moet vanavond bij een evenement aanwezig zijn'. 'O, even kijken... Ik kan u op de wachtlijst zetten voor de vlucht van 12:10. Die is vertraagd tot 12:45. Ik geef u echter weinig kans'. Het was echter mijn enige kans. 'Doet u dat toch maar'.
En zo nam ik de beslissing om toch de 3x3000 te gaan lopen. Want om 13:00 vloog er een halfvol KLM-toestel over een mistige Noordzee richting Newcastle. En in dat toestel zat ik.
 Om zes uur 's avonds was ik in Keswick. Het was kil en het regende. Bij de tent aan het Derwent Water stond een huiverende rij mensen te wachten op hun beurt om de verplichte uitrusting te laten inspecteren en hun electronic timing polsbandje in ontvangst te nemen. Ik liep ze voorbij. 'Ik heb me ingeschreven maar voel me niet fit genoeg om morgen te starten. Is het goed dat ik wel het T-shirt en de routekaart in ontvangst neem?'. 'Allright Sir, here you are'.
WAT?? What has happened?? Nu sta ik er en ik ga uiteindelijk toch niet meedoen?
Het volgende is gebeurd.
Ik was bij zinnen gekomen. Gezien mijn ervaringen van de afgelopen tijd, met name bij zware trails in Engeland, heb ik mijn verwachtingen moeten bijstellen. De kans dat ik die 80 kilometer niet ga uitlopen is realistisch. Over Scafell Pike heb ik in juni al gelopen. De reden om voor de 3x3000 in te schrijven was met name de mogelijkheid om de twee andere hoogste bergen van Engeland te kunnen beleven: Helvellyn en Skiddaw. Er was een zeer redelijke kans dat ik met name de laatste zou moeten missen door het niet halen van de cut-off tijden. Daarbij genomen de te verwachten bizarre weersomstandigheden op het Scafell traject (en mijn weer opkomende angst daarvoor) hadden last-minute geleid tot een alternatief plan: de 2x3000. Er gaat een bus van Keswick naar de voet van Helvellyn (Wythburn car park) waar de route na 37 kilometer langs komt. Dan resten er nog 43 kilometers, oftewel een mooie marathon over Helvellyn, the Dodds, Clough Head en last but not least Skiddaw. Die route had ik in mijn Garmin zitten en ik zou, als ik om circa tien uur op die plek kon zijn, midden in de wedstrijd terecht komen die al om 5 uur gestart was. Goed plan, temeer daar ik na de vermoeiende reisdag eigenlijk best wel zin had in het full English breakfast dat ik zou moeten missen als ik al om 5 uur zou starten.
Het plan pakte fantastisch uit. Het ontbijt deed me goed en ik ging relaxed op weg. Aan het eerste deel van de wedstrijd heb ik niet zoveel gemist, gelet op de volgende passage uit het officiële wedstrijdverslag:
 'As runners arrived at 0400 on the morning of Saturday 4th October at the High Terrain Race HQ for the 3×3000, Skyrunning UK’s 3rd race in 2014, they may very well have thought the apocalypse had started!
Yes, the rain was that bad! The race had a capacity field of 300 entrants; expect the normal drop out race of 10% and after pre race registrations on the evening of Friday 3rd October, it was correct to assume that 250+ starters would toe the line. In reality, less than 190 started.
It’s a sign of how bad the conditions were. Ian Mulvey, race director for the 3×3000 had consulted with his team and a decision had been made that the first summit at Scafell would be missed with an alternative re-route in place. It was a great call… no race wants to make these decisions, however, safety is key and paramount. Remember folks, it’s only running!
Considering everyone taking part was likely to have 9-hours+ on the course, to take runners to such a low point in the first 2-3 hours would have potentially impacted on the race as a whole and may well have not only stretched the runners but logistics.
So bad were the conditions that I personally wasn’t able to make the first ascent due to severe flooding'.
Dus de Scafell section was geschrapt! Kennelijk is het voor iedereen een 2x3000 geworden. Op bijgaande foto is te zien hoe erg het was. Heroïek? Zeker! Ik heb respect voor de dapperen die in dat weer toch om 5 uur gestart zijn. Maar ik ben ook dankbaar voor mijn eigen beslissing dat ik in alle eerlijkheid niet één van die helden wilde zijn. Want daardoor kreeg ik alsnog een schitterende en bevredigende loopdag voorgeschoteld. Met die zware start en de extra 30 kilometers zou dat wellicht heel anders afgelopen zijn.
 De beklimming van de 950 meter hoge Helvellyn via Nethermost Pike was heftig. Hoewel het vrijwel niet meer regende kwam er langs het stenen pad een stortstroom van water naar beneden waarin de voeten tot aan de enkels verdwenen. En het was steil! De windvlagen maakten het er niet gemakkelijker op. De nevelflarden trokken weg en er openden zich prachtige uitzichten op het Thirlmere in de diepte en de bergtoppen in de omgeving. Op de top was het zo koud dat mutsen en handschoenen geen overbodige luxe waren. Twee á drie graden slechts en voor het gevoel onder nul. Ja, na een prachtige septembermaand was juist vandaag de herfst ingevallen met in Keswick de hele dag geen hogere temperaturen dan 12 graden.
Eenmaal boven volgde een golvend traject van ongeveer tien kilometer over het plateau. Hierbij werden de volgende toppen gepasseerd: Helvellyn Lower Man (925), White Side (863), Raise (883), Stybarrow Dodd (843), Great Dodd (857) en Clough Head (726). De Dodds zijn bedekt met een goed beloopbare zachte grasmat die een beetje aan de woonplaats van de Teletubbies doet denken. Het weer was tijdelijk opgeknapt en de zon liet zich steeds vaker zien, wat schitterende plaatjes opleverde. Zowel de lopers als de organisatie dachten dat ik bij de wedstrijd hoorde, dus ik moest bij elk registratiepunt weer opnieuw uitleggen waarom ik daar niet incheckte met de electronische chip. Niet dat dat wat uitmaakte, ik had tenslotte voor de deelname betaald en kon daarom zonder schroom gebruik maken van de bevoorrading. Ik voelde me er volkomen bij horen. Na Clough Head moesten we niet rechtdoor naar White Pike (wat sommigen helaas toch deden) maar scherp linksaf om via een onmogelijke helling af te dalen naar het dal van Threlkeld. Die afslag was aangegeven met kleine oranje vlaggetjes die je gemakkelijk over het hoofd zag. De helling was bemost en tot overmaat van ramp begon het weer te regenen. Voor sommigen geen punt, die gingen gewoon op hun rug liggen en lieten zich op die manier 'sleetje rijdend' naar beneden glijden. Dat durfde ik niet, want hier en daar staken er gemene stukken rots uit de grond en die wil je niet in je rug hebben. Dus ben ik maar zo goed en zo kwaad als het ging naar beneden gekrabbeld, waarbij de loopstokken uitstekende diensten bewezen.
In het dorpje Threlkeld, aan het riviertje de Glenderamackin, was een uitstekende post ingericht waar ze heerlijke koffie schonken. Die gaf mij een boost en ik had er enorm veel zin in om de nu volgende lus over Skiddaw te gaan maken. Skiddaw, waarvan de donkere flanken dreigend boven ons uit torenden aan de overkant van het riviertje.
 Eerst liepen we een drietal vlakke kilometers langs een andere rivier met tal van stroomversnellingen en watervallen: de Greta. Hoog opbollende wolken schoven voor de zon. We staken het riviertje over en klommen weer naar een hoogte van 400 meter. De route liep langs de oostkant van Lonscale Fell. Het was een smal pad langs de steile hellingen met rechts van ons het diepe dal, Caldew Valley, tussen het Skiddaw massief en Blencathra. Inmiddels had ik zo'n 25 kilometer afgelegd, maar het voelde aan als het dubbele. Grote hoeveelheden water stroomden van de berghellingen omlaag en we liepen door diepe plassen en moesten talloze beekjes doorwaden. Het was een zwaar deel van het parcours door een desolaat gebied. Boven Skiddaw, links van ons, werd de lucht loodgrijs. Plotseling hoorde ik gelach. Kinderstemmetjes. Hier, midden in de wildernis? Zeker, want we passeerden Skiddaw House, één van de meest afgelegen jeugdherbergen ('bunkhouses') van Engeland. Je kunt er voor 15 pond overnachten in the middle of nowhere. Maar wij moesten verder.
Na 30 kilometer lopen torende rechts van ons Great Calva (690) op. Zou je nu rechtdoor blijven lopen dan kwam je in het gehucht Bassenthwaite. Langs de weg onder een klapperend zeil lag echter een lichaam. Dat lichaam begon te bewegen en bleek een bibberende official te zijn. Die dappere mevrouw maakte duidelijk dat we hier moesten 'dippen' (registreren, ik dus niet, uitleggen etc.) en daarna linksaf, omhoog. En dus gingen we omhoog, langs een steile schapentrack met prut, modder en stenen. Steil? Het leek wel loodrecht omhoog! En de grijze massa boven Skiddaw begon een lading hagel over ons uit te storten. Dat ongemak werd ruimschoots goedgemaakt door de mooiste, helderste, transparantste regenboog die ik ooit gezien heb.
 Na de top van Bakestall ging de klim gewoon door tot aan Skiddaw (932). Ik heb een huperventilerende loper op de been geholpen met behulp van mijn blauwe AH sportdrank. Toen hij weer een beetje bij zijn positieven kwam keek hij verschrikt naar het helblauwe spul. Heb ik dàt gedronken? Ja, dat is mijn blauwe toverdrank, zei ik. Die heb ik altijd bij me als ik loop. Onderweg kwamen we de official tegen die eigenlijk daar boven had moeten zitten. Hij zei dat hij het niet meer vol hield. Nou, dat beloofde wat. Op het met cairns bezaaide plateau van Skiddaw stond inderdaad een complete storm en moesten we ons door een horizontaal spervuur van hagelstenen een weg banen. Ik kreeg er een in mijn oog en zag niets meer. Impulsief greep ik naar mijn gezicht en liet daarbij één van mijn loopstokken los. Die woei direkt een paar meter weg maar bleef gelukkig achter een paar rotsblokken steken. Daarachter was de diepte. Diep voorovergebogen en half kruipend ben ik erin geslaagd het plateau heelhuids te passeren en meteen hield de wind op. Na Skiddaw Little Man gepasseerd te zijn (die lieten we rechts liggen) restte alleen nog een lange niet al te moeilijke afdaling naar Keswick met een prachtig uitzicht op Derwent Water en de lichtjes van het dorp die één voor één ontstoken werden.
Na nog een korte stop bij Latrigg arriveerde ik via de Latrigg Woods tegen achten in Keswick, samen met twee andere lopers. Die ware hoogstverbaasd toen ik richting mijn pension liep in plaats van naar de finish. Dus maar weer uitleggen, ik ben niet geregisteerd, ik hoor en niet bij...
Maar ik hoorde er natuurlijk wel degelijk bij en zo voelde het ook.
 De volgende ochtend zou ik pas om half een uit Keswick vertrekken, zodat er nog voldoende tijd was om aanwezig te zijn bij de 'Presentation' (prijsuitreiking) aan de oever van het Derwent Water. Een al wat oudere, maar nog fit ogende man reikte, gehuld in regenkleding (want het regende natuurlijk weer eens), de prijzen uit. Die bestonden net als bij Parijs-Roubaix uit een stuk steen. Maar ik werd nog het meest getroffen door de naam waarmee die man werd geïntroduceerd. Billy Bland. Billy Bland! Ik stond oog in oog met één van de helden uit het boek 'Feet in the Clouds'. 'King Billy' had in 1982 'slechts' 13 uur en 53 minuten nodig gehad voor de Bob Graham round (106 km met zo'n 8000 hoogtemeters). Dat is een Lakeland fellrunning klassieker waarvan de route over maar liefst 42 toppen gaat. Niemand heeft die sneller afgelegd dan deze Billy Bland. Vandaag had ik bijna 10 uur nodig voor 10 van deze fells. Dat stemt tot bescheidenheid.
Zoals ik al vaker heb beweerd, met 'hardlopen' heeft het niet veel te maken. Maar met op je gemak een wandeling maken evenmin. Het is inspannend werk en ik voel het dagen later nog. Volgens mijn zoon is het een 'Hike'. Inderdaad een goede benaming.
Link naar een reisverslag in foto's (klik op het plaatje en daarna linksboven op 'Diavoorstelling':
 |
Route
Lakeland 3x3000 (2x3000)
4 oktober 2014
42 km, 2100 phm
9:50
buiten competitie
|
