Het kostte i.v.m. de gekneusde rib wel een paar strookjes Paracetamol en de nodige Ibuprofen, maar vandaag staat de teller voor de maand oktober boven de 300 km. En daarmee is de 70e (zeventigste!) opeenvolgende maand met +300km hardlopen een feit.
Het was me best wel wat waard om deze mijlpaal te halen, hoewel het de afgelopen twee weken bepaald niet mee zat als gevolg van de blessure. Maar hij is binnen en daar mag ik toch best wel een beetje trots op zijn. De halve aarde rond. Het bewijst hoe constant ik de afgelopen jaren gelopen heb.
Wat betreft de White Rose Ultra heb ik besloten om 'maar' één ronde (48 km) te gaan lopen. Twee ronden met een zware rugzak is echt geen doen met de nog niet herstelde ribkneuzing. Ik denk dat het uitlopen van die 48 km een mooi resultaat zou zijn. Wat heb ik tenslotte aan opnieuw een DNF in een Engelse ultra?
17 oktober 2015
Een klassieke kneuzing
Afgelopen woensdag liep ik zoals elke week mijn rondje door de duinen. Vlak na de afdaling van de Hazenberg is er een smal pad door een gebied dat het midden houdt tussen en vochtige groene weide en een bos. Een nogal onoverzichtelijk terein waar mooie bloemen bloeien, zoals de Parnassia, maar waar ook veel takken en boomwortels verborgen liggen onder het hoge gras. Dat hoge groene gras oefent een grote aantrekkingskracht uit op een kudde Schotse Hooglanders die daar regelmatig te vinden is. Door dit gebied loopt een pad dat ik goed ken en waarvan ik weet waar de obstakels liggen. Maar midden op dit pad lagen de spitsgehoornde kolossen te herkauwen. Ik geef ze altijd de ruimte, niet zozeer omdat ze zo imposant ogen, maar eerder om de vredige dieren met rust te laten.
Daarom week ik van het vertrouwde paadje af en dat werd me fataal. Ik bleef met één van mijn voeten achter een obstakel haken en sloeg plat voorover. Op zich zou dat weinig gevolgen hebben gehad want de bodem is daar erg zacht. Helaas viel ik met mijn borst precies bovenopen mijn tot een vuist gebalde linkerhand. Onmiddelijk schoot er een felle pijnstoot door mij heen die ik ogenblikkelijk herkende: gekneusde rib. Ik slaakte een kreet van pijn, krabbelde overeind tussen de verbaasd omkijkende slome Hooglanders en probeerde weer verder te lopen. Ik kon daar immers niet blijven liggen en moest zien thuis te komen.
Op zich ging dat prima, ik voelde hooguit wat doffe pijn in borst en linkerbovenarm. Thuis heb ik de gekneusde plek meteen ingesmeerd met Arnica-zalf en hoopte er verder maar het beste van. Er staat meestal een week of vier voor om te genezen maar beweging is toegestaan en zelfs bevorderlijk.
Omdat het Endorfinepeil alarmerend begon te zakken besloot ik om vandaag, drie dagen na het ongelukje, maar weer eens een stukje te gaan lopen. Eigenlijk was het plan om nog een laatste lange duurloop te doen als voorbereiding op de ultra in Engeland over twee weken (oeps, dat is waar ook...). Maar om die 50 kilometer naar Scheveningen te gaan lopen leek me onder deze omstandigheden toch een beetje onverantwoord. Als alternatief ben ik via de oostelijke helft van de Pierewaai-trail op een rustig gangetje naar het einde van de zuidpier gelopen en vervolgens terug naar IJmuiden vanwaar ik de bus naar Haarlem heb genomen. Een afstand van ongeveer 25 kilometer. Het viel tegen, want de pijn ter hoogte van de linkerschouder en vooral in de rug bleef aanhouden. Terug thuis heb ik maar snel twee Paracetamols genomen.
Op de pier werd ik (onverwacht) beloond met de aankomst van de 'Race of the Classics'.
De vloot van oude zeilschepen die deelnamen aan dit door het bedrijfsleven gesponsorde evenement leverde, mede door het sombere en regenachtige weer, een romantisch tafereel op. De reis die ze gemaakt hebben begon in Rotterdam en ging via een haven in Engeland naar Amsterdam. Over twee weken reis ik zelf in omgekeerde richting en nu maar hopen dat ik dan in Engeland een beetje pijnvrij kan lopen.
Zeker, ik heb een neus voor lopen. Maar vandaag was die loopneus niet figuurlijk maar letterlijk.
In de bossen van het landgoed Laag Hees, vroeger Pijnenburg geheten, lag de temperatuur vroeg in de ochtend onder de 3 graden. Maar de onbewolkte hemel droeg de belofte van hogere temperaturen, dus stond vrijwel iedereen daar in Soest in korte broek aan de startlijn.
Precies 5 jaar geleden, op 10-10-10, heb ik de Pijnenburg Bosmarathon ook gelopen. Een mooi parcours van 10,5 kilometer met veel bospaadjes en tussen de 7 en 8 kilometer wat klimwerk. Ongeveer halverwege passeer je het terrein van de Willem Arntzhoeve, een psychiatrisch centrum. Daar was een bevoorradingspost ingericht. Ik kon me de route, toen ik er weer liep, nog goed herinneren van 5 jaar geleden.
AV Pijnenburg heeft er een gezellig, goed georganiseerd evement van gemaakt met diverse afstanden. De meeste lopers natuurlijk op de kortere afstanden; op de marathon finishten 40 lopers. Sommigen hebben misschien van de gelegenheid gebruik gemaakt om na drie ronden te stoppen, dat mocht ook.
Mede door het prima weer heb ik lekker doorgelopen. De derde ronde ging naar mijn gevoel het snelst, ik werd toen als het ware meegezogen door de halve marathon die juist op het moment dat ik na afloop van mijn tweede ronde de atletiekbaan op kwam, van start ging. De vierde ronde voelde wat taaier aan, maar toch wist ik, met een 'negative split' van twee minuten, onder de vier uur te finishen. Samen met de Bokemei run in het Amsterdamse Westerpark (43,5 km) en de Midzomeravond marathon in Diever was dit de derde opeenvolgende marathon onder die voor een 60-plusser magische grens. Tevreden! Ik was de volgende dag behoorlijk brak, dat was een goed teken.
Met dank aan mijn loopmaat Tom van der Veldt voor de finishfoto en de lift terug naar Haarlem.
11 oktober 2015
Pijnenburg Bosmarathon Soest
3:58:35
10,61 km/u
17e van 40
3 oktober 2015
Pierewaai Trail verkenningsloop
Eigenlijk zou ik in januari niet mee gaan doen aan de Dutch Coast Ultra Run by Night. Na de debacles van afgelopen zomer en winter is het wel welletjes. Bovendien wordt het evenement steeds groter en professioneler en is de charme van de 'wilde loop' waarmee het ooit begon er een beetje af.
Totdat ik de mogelijkheid ontdekte om op die dag in de zeer vroege ochtend, deels in het donker, een trail van 2x25 kilometer vanuit IJmuiden te lopen. Geen eindeloos strand, geen doorwaakte nacht maar wel de mij zo vertrouwde duinen. Leuk, dus heb ik me daarvoor ingeschreven.
Vandaag heb ik bij wijze van training van huis uit deze ronde gelopen. Dus niet vanaf de Pierewaai, maar beginnend in het punt dat het dichtst bij Bleek en Berg ligt. Dat is maar 5 kilometer van mijn huis!
Nou, het viel nog best tegen! 99% van de route kende ik natuurlijk al van eerdere loopjes, maar op het oneffen en zanderige stuk tussen het Wezepad en de Brederodeberg had ik mijn Garmin meer dan nodig. Wat voelde ik dat stuk in mijn kuiten zeg! Toen ik thuiskwam had ik het gevoel dat ik uit de Ardennen kwam.
Nee, dat zal nog een hele kluif worden eind januari. Want dan zijn er ook nog eens donkerte, koude en wie weet wat voor winterse perikelen nog meer. Maar de tussenstop en het ontbijt na afloop in de Pierewaai zullen daar zeker een goede compensatie voor bieden!
3 oktober 2015
Verkenningsloop Pierewaai trail
4:25
27km plus 9 km aanloop
345 phm
Route
