Na de Connemara in maart heb ik afgelopen zondag mijn tweede Ierse avontuurtje beleefd, dit keer in het uiterste noordwest puntje van het 'Magical Island'. Het was een marathon met de koe als thema. 'Boe' is 'Moo' in het Engels, vandaar de naam 'Mooathon'. Sinds 2006 als halve georganiseerd en dit jaar voor het eerst als hele. Alleen zwart-met-witte kleding was toegestaan en velen hadden zich in complete koeien-outfit gehesen, compleet met horens en uiers. Dat dat niet zo lekker loopt bleek al snel, want bij het eerste klimmetje na 1 mijl kwam ik al de eerste wandelaars tegen. Nou was dat geen probleem, want de halve afstand mocht ook gewandeld worden. Zodoende finishte ik temidden van een kudde wandelende 'koeien' die zo'n vier uur over de halve gedaan hadden. Het verzamelpunt was in Letterkenny in county Donegal, dat grenst aan Noord-Ierland. Vandaar met de bus naar Kilmacrenan waar de start plaatsvond. Niet met een pistoolschot maar met een loeiende megafoon. Vandaar ging het alsmaar noordwestwaarts, richting de Atlantische kust. Halverwege moest een substantiële heuvelkam (Loughsalt Mountain) getrotseerd worden en toen was het uit met de koeienpret. Vanaf de oceaan stond een harde wind, windkracht zes, en vanaf zee dreef lage bewolking en mist binnen zodat alles grijs werd. Ideaal dus, want daarvoor was ik tenslotte naar Ierland gegaan, voor dat sfeertje. De halve eindigde in het havenplaatsje Downies, waarna er voor de marathon nog een lus rond het Rosguill Peninsula gelopen moest worden. 'Very tough', was het predicaat dat de meeste finishers (alle 39 marathonlopers haalden de finish) na afloop aan dat gedeelte gaven. Inderdaad. Er zat een hele lange klim in met wind tegen die op sommige stukken zo steil was dat je op je tenen lopend naar boven moest, alsof je een trap opliep. Afdalen op zulke steile gedeelten was eigenlijk nog erger, vooral de kuiten kregen er van langs door het voortdurende inhouden ('laten rollen' moet je daar echt niet proberen, je gaat over de kop). Maar het landschap was fenomenaal, ruig en dun bevolkt. Rotsblokken en heide met prachtige vergezichten over de oceaan, zoals bij Rinnafaghla Point (De grijze massa wilde gelukkig net toen even optrekken). Een minpuntje was dat er in dat gebied helemaal geen toezicht op de lopers was. Er stonden wel twee drankposten, maar die waren 'self-service', onbemand dus. Een tafeltje met een paar keien erop tegen het omwaaien en jerrycans met water en sportdrank. Je zag niemand, ik heb slechts twee mede-lopers gezien. Als je wat zou overkomen zou je niet zomaar hulp hebben. Later sprak ik een vrouw die gevallen was en blij was dat het bij een paar schaafwonden was gebleven. Voortaan bij dit soort dingen maar weer een mobieltje meenemen. Ondanks dat ik wel tien keer ben gestopt om foto's te maken en twee keer een afslag had gemist (daar stonden geen pijlen) kwam ik binnen in 4:07:49 wat gelet op het zware parcours wat mij betreft prima was. Pijn in mijn kuiten en een 'totaalervaring' rijker.

Ik heb iets met Ierland. Het landschap en de sfeer laten een diepe indruk na. Door het lopen wordt deze nog versterkt. Lopend op zo'n eenzaam parcours ben je kwetsbaar en eerlijk jegens het land. De meest natuurlijke manier van voortbewegen waarbij je alles om je heen lijfelijk ondergaat. De afstanden, de hellingen, de wind, de mist en de regen. Voor mij is het pure mystiek. Nu, een paar dagen later, onderga ik die werking nog steeds en zou ik zo weer terugwillen. De herinnering zit veel dieper in me dan bijvoorbeeld de herinnering aan een toeristisch uitstapje. Toen ik de ochtend van de volgende dag met een drietal mensen aan het ontbijt zat die ook de hele afstand hadden gelopen constateerde ik bij hen hetzelfde 'respect' voor wat zij hadden mogen ondergaan. Omdat ik nog een paar uur over had ben ik met een omweg langs de kust richting Donegal airport gereden. Via een smal zijweggetje van de N56 bereikte ik Horn Head, de kaap aan de overzijde van de baai Sheep Haven. Hoe het kan weet ik niet, maar er stond daar een loeiende storm en tussen de vochtige mistflarden vanaf de Atlantische oceaan door kon ik af en toe in de diepte de golven tegen de rotsen zien beuken. Zeggen ze niet dat Ierland een overgebleven deel van Atlantis is?

Bekijk de foto's

4:07:31
10,228 km/h
5:51 min/km
14 van 29
3e M46-55
Startnummer 117

Ja, ik kan nog 'knallen'! De vrees dat al die marathons en ultra's mijn snelheidsvermogen hebben afgevlakt bleek tijdens de 25e editie van de Dam tot Damloop volkomen ongegrond. Met 13,514 km/uur gemiddeld over de 10 Engelse mijl snelde ik naar een 2e tijd ooit op de 10EM en een eerste plaats binnen het business team van de Schiphol Group. Aan de grafiek is te zien dat het eigenlijk alleen maar steeds sneller ging.
Ik had eigenlijk helemaal geen planne om in de DtD te gaan lopen. Te 'kort', te snel, te druk, niet voor getraind. Lange afstand, lange duur, ja dat kon ik allemaal wel. Maar in een wedstrijd sneller dan 5 min per kilometer lopen? Nee, die tijd is voorbij. Dacht ik. Hoewel ik op de baan, waar ik sinds twee weken weer ben gaan trainen, merkte dat ik op de intervallen toch wel aardig mee kon komen. Het kan net anders of ik heb dat te danken aan de grote hoeveelheid krachttrainingen die ik de afgelopen zomermaanden in de Kennemerduinen en op het strand heb gedaan. De inhoud was OK, en de vorm kennelijk ook. Het bleek al uit de relatief goede tijden op de Monnikentocht en de Haarlemmermeermarathon.
Een Kombijsport-collega, Henk van Dijk, bleek afgelopen donderdag nog startbewijzen over te hebben voor wedstrijdlopers in het business team van de Schiphol Group. Starten in vak 2, geen extra kosten, jubileumeditie, inderdaad een 'offer you can't refuse'! Bovendien waren mijn plannen om zaterdag de Self Transcendence 6 uursloop in het Amsterdamse bos te gaan doen in rook opgegaan omdat ik was uitgenodigd om die dag te gaan kijken bij de 'mass dropping' op de Ginkelse Heide in het kader van de 65e Airborn herdenking (Market Garden). De DtD zou dan een mooi alternatief zijn en... als ik nog energie over had zou ik altijd nog vanuit Zaandam naar Haarlem terug kunnen lopen om zo aan de nogige kilometers voor de komende ultra's te komen.
Zo gezegd, zo gedaan. Zondagochtend rennend naar station Haarlem, de trein van 10.00 naar Amsterdam CS, rugzakje in de AH tas voor vervoer naar Zaandam en om 11.00 stond ik aangetreden in startvak 2. Wat een mensen! Heel hardlopend Nederland (en een deel van het buitenland) leeg wel aanwezig te zijn. Van Kombij zag ik alleen Herman Verhaar; Henk van Dijk heb ik niet gezien want die stond in het vak van de business recreatielopers. Om 11:15 loste ... het startschot en door een regen van confettie waren we weg, de IJtunnel in. Ik had me tot doel gesteld om binnen de 1:20 te lopen en probeerde kilometertijden van onder de 5 minuten aan te houden. Al snel bleek het geen probleem on rond de 4:25 te lopen. De 5km doorkomst tijden waren 23:19, 21:56, 21:41. De ambiance was overweldigend, met een aaneenschakeling van versierde tuintjes, muziekbandjes en een haag enthousiaste toejuichers. Langs de hele route klonk muziek uit de luidsprekers. Ik was echter zo geconcentreerd op het lopen dat er niet veel van in mijn herinnering is blijven hangen. Een PR? Nee, dat ging niet lukken, dat stond behoorlijk scherp op 1:09:36 (Hemmeromloop, augustus 2006). Maar misschien wel een PR na toepassing van de WAVA leeftijdscorrectie naar 30 jaar. Nou, dat scheelde maar 5 seconden. Net niet! De einddtijd van 1:11:27 was echter zoals gezegd goed voor een eerste plaats binnen het team. Leuk toch?
Omdat we vrij vroeg op de dag liepen hadden we weinig last van de warmte. Degenen die in de middag moesten lopen gingen daar behoorlijk onder gebukt. Helaas is er daarbij ook een overledene te betreuren geweest.
Na de finish voelde ik me nog fit genoeg om het plan ten uitvoering te brengen om via Westzaan, Nauerna, Buitenhuizen pontveer en Spaarndam naar huis terug te lopen. In mijn rugzak had ik een droog shirtje zitten, wat proviand en een flesje drank. Bij de finish hadden we echter in verband met het 25-jarige jubileum van de DtD niet alleen een schitterende thema-medaille ontvangen maar ook een 276-pagina's dik herinneringsboek. Dat moest ik dus wel even meesjouwen. Door de drukte en afgezette straten rond de finishlocatie moest ik een hele omweg maken om de stad uit te komen richting Westzaan. En het was behoorlijk warm. Tot de pont ging het eigenlijk nog wel prima, maar daarna ging het lichtje uit. De laatste 6 km via Spaarndam naar Haarlem waren ontzettend zwaar. Geen wonder ook toen ik er later via afstandsmeten.nl achter kwam dat de terugtocht geen 16 km was zoals ik eerst dacht maar 21! Een halve marathon aan de wedstrijd vastgeknoopt. Maar ja, ultra-ambities hé. Vlak voor de ont van Buitenhuizen werd ik aangesproken door een mevrouw op een fiets. 'Zag ik u niet ook al in de Dam tot Dam lopen?'. Nadat ik enigszins moeizaam had proberen uit te leggen waarom ik ervoor gekozen had om niet met bus/trein de terugreis te aanvaarden en de verbazing en het ongeloof een beetje van haar gezicht verdwenen waren vroeg ik haar: 'Hoe heeft u me ooit tussen die 35000 lopers kunnen herkennen?'. 'Aan uw bril!', was het antwoord'. Oeps.
Dit was mijn 6e en dus snelste Dam tot Dam loop. De vorige waren in 1998, 1999, 2001, 2003 en 2004.

Netto: 1:11:27
13,514 km/uur
Business wedstrijd M individueel: 289 van 1694 (17%)
Schiphol Group: 1 van 23
Teamuitslag (totaaltijd 8 wedstrijd lopers):75 van 200 (6:15:45)
Startnummer 2156

Tijdens de Monnikenloop kwam ik in gesprek met Rinus en Leonie. Ze gebruikten de Monnikenloop als laatste training voor de 100km van de RUN Winschoten. Dankzij het live verslag op Twitter van Bjorn Paree kon ik hun verrichtingen goed volgen. Beide zijn ze de 100km gefinished in 10:35:05 respectievelijk 11:33:21. Geweldig en proficiat! Nu ben ik helemaal trots dat ik tijdens de Monnikenloop samen met jullie op de foto ben gezet!

De Haarlemmermeer marathon. 'Thuismarathon' maar door allerlei oorzaken nog nooit gelopen. Vandaag dan eindelijk mijn debuut op de laagstgelegen marathon van Europa.
Leuk om bij de start veel Kombijers te ontmoeten; omdat ik al geruime tijd niet meer op de trainingen ben geweest had ik hen al lang niet meer gesproken. Maar goed dat ik ze voor de start al sprak, want de meeste collega-atleten liepen de halve dus die heb ik onderweg niet meer gezien. Wel Agnes en Riet die tussen de schaapjes stonden aan te moedigen en later ook Ruud. En Jan startte vooraan en ik achteraan en dan weet je het wel. Jan, ook jij gefeliciteerd, mooi onder de 3:30!

Zelf ben ik ook heel tevreden. Met 3:44:22 was het mijn snelste marathon van dit jaar en daardoor dus ook een M55 leeftijds-PR Het ging best wel soepel ondanks de 50 km van vorige week. De eerste helft liep ik in 1:54 (veel koffie vooraf en dus maar liefst vier of vijf bomen langs de weg bewaterd. Misschien gaan ze daardoor wel sneller groeien, want dat is hard nodig in die kale polder.
De Haarlemmermeer marathon. verzorging en organisatie: niets op aan te merken (wat meer bananen op de posten zou gemogen hebben en die lus vlak na de start leek me ook niet zo’n goed idee). Maar de vrijwilligers waren enthousiast en vriendelijk. Parcours: Nee, dat draagt mijn goedkeuring niet weg. Het eerste deel, langs de door landende vliegtuigen druk gebruikte Polderbaan van Schiphol, door Vijfhuizen, over de Calatrava bruggen en langs de dijk met loslopende schaapjes ging nog wel, maar het tweede deel langs de Drie Merenweg en terug door het saaie Nieuw Vennep en Floriande vond ik een draak. Waarom niet een mooie lus gelegd over het Floriadeterrein rondom de Big Spotters Hill? Nee, of de lopers uit verre streken hiervoor nog een keer terug willen komen?
Maar genoeg gemopperd. Een voor mijn doen goede tijd (de beste sinds de Purmerbos marathon op 14 december) en een sportieve dag laten al met al toch een leuke herinnering en een goed gevoel na. Ook voelt het na al die ultra's best wel goed om weer eens een marathon echt als wedstrijd gelopen te hebben waarbij snelheid een rol speelde. Het gemiddelde van 11,28 km/uur was zelfs het hoogste van dit jaar! Uit de 'negative split' blijkt dat ik mijn krachten goed heb verdeeld. Een snel parcours dus. Maar of ik dat volgend jaar weer ga lopen…
En nu maar weer eens beginnen met die baantrainingen!

Netto: 3:44:22
Bruto: 3:44:55
km/h: 11,283
min/km: 5:19
M55: 8 van 17